Recensie 'Rogue One: A Star Wars Story'

Disney laat er geen gras over groeien. De Star Wars-machine draait weer op volle toeren en de eerste spin-off, Rogue One, is gearriveerd en beslaat een cruciale periode tussen Episode III en IV. Hoge verwachtingen alom, maar maakt Rogue One deze waar?

A long time ago

Wetenschapper Galen Erso (Mads Mikkelsen) leeft vredig op een afgelegen planeet met zijn gezin, maar the Empire komt onaangekondigd langs en ontvoert hem om te werken aan de planeetvernietiger Death Star. Zijn kleine dochter Jyn verstopt zich, maar blijkt vijftien jaar later (nu gespeeld door Felicity Jones) toch gevangen te zijn door the Empire. Ze wordt echter bevrijd door de Rebellen, die door haar vader gewaarschuwd zijn dat the Empire spoedig een gigantisch 'wapen' zal testen. Zo begint Jyn samen met de Rebellen aan een wanhopige strijd om de plannen voor de Death Star te stelen en zo totale vernietiging te verijdelen.

Oud en nieuw

Godzilla-regisseur Gareth Edwards is er goed in geslaagd de epische schaal van Star Wars over te brengen. Rogue One onderscheidt zich van de saga met grootschalige gevechten die bijna doen denken aan oorlogsfilms. De nadruk op de Force is ook anders. Er zijn bijna geen Jedi te bekennen. Jyn en co moeten het meer hebben van guerrillatactieken en brute kracht. Tegelijkertijd heeft Rogue One ongetwijfeld de Star Wars-factor. Hardcore-fans kunnen zich vergapen aan adembenemende visuele effecten, charmante cameo's en talloze knipogen, zoals K-2SO, een sarcastische variant op C-3PO. Michael Giacchino's muziek is ook een mooie mix van originele melodieën en verwijzingen naar John Williams. Heel knap, aangezien Giacchino als vervanger van Alexandre Desplat slechts één maand de tijd had.

Politiek correct

Genoeg gevoel voor detail dus, maar de politiek correcte neigingen van Rogue One werken soms op de zenuwen. Schrijver Chris Weitz zei zelfs dat the Empire een bolwerk van 'blanke suprematie' is! Diversiteit is natuurlijk mooi, maar voor moraalridder spelen niet, en in Star Wars al helemaal niet. De "heilige stad" Jedha, met kleding die net iets te Midden-Oosters overkomt, de net iets te multiculti rebellen, allemaal zo subtiel als een baksteen. Draaide Star Wars niet om meeslepende verhalen?

Net niet

De politieke spelletjes van Rogue One zouden weinig uitmaken als de uitvoering van het drama vakkundig was, maar ook hier laten de schrijvers steken vallen. Toch te veel rewrites en reshoots? Het basisverhaal neemt zoveel tijd in beslag dat vooral de karakterontwikkeling hieronder lijdt. De film opent meteen met de ontvoering van Galen waardoor we niet echt kennismaken met hem en Jyn. Dit geldt ook voor de rest van de cast. We krijgen nooit de kans op adem te komen en deze mensen echt te leren kennen; we zijn altijd onderweg. Waarom niet meer tijd besteden aan de vader-dochterband tussen Jyn en Galen? Of Galens schuldgevoel? Of Jyns relatie met rebel Cassian uitdiepen? Misschien zou het beter zijn geweest om de film in tweeën te verdelen, want er zit een prachtig drama in Rogue One verborgen dat simpelweg niet tot z'n recht komt.

Rogue One is een moedige onderneming die durft te breken met enkele tradities. De film laat de Skywalker-clan achterwege en komt met nieuwe verhalen en frisse gezichten, maar weet dit zo dramatische hoofdstuk in het Star Wars-universum net niet op een werkelijk ontroerende manier te vertellen. Jammer, anders hadden we een klein meesterwerkje gehad.