Recensie 'Les saisons'

Na de zee en de lucht, keren de Franse regisseurs Jacques Perrin en Jacques Cluzaud zich met Les saisons nu tot het land. De film brengt de meest spectaculaire en prachtige natuurbeelden naar het grote doek, die misschien wel BBC's Planet Earth overtreffen.

Eerder bracht het Franse regisseursduo de films Le peuple migrateur en Océans, hierin werd de kijker ondergedompeld in de werelden van het luchtruim en de oceaan. Je vloog mee met de vogels en zwom mee met de vissen, beide films riepen een groot gevoel van ontzag op. In Les saisons rent de kijker mee met de dieren in het bos. Hoewel de beelden weer fenomenaal geschoten zijn, lijkt het toch wat minder indrukwekkend dan de twee voorgaande films. Dit ligt vooral aan het feit dat er wat minder exotische dieren ten tonele verschijnen. De gemiddelde kijker zal al wel bekend zijn met de wolf en het rendier.

Sprookje

De film begint 80.000 geleden toen het bos nog onaangetast was en werkt gedurende 95 minuten de tijd terug naar het heden. Hierin slaat de film een duidelijke kritische toon aan tegen de mens en al haar invloeden op het bos. Les saisons schept een beeld van de bossen als een paradijs op aarde, totdat wij mensen de boel verpesten. Vroeger leefden alle dieren in perfecte harmonie met elkaar. De vos kroop 's avonds bij zijn kinderen in het hol, meneer de uil kijkt goedkeurend toe vanuit zijn boom. Deze scènes doen al gauw denken aan een sprookje en doen soms af aan de geloofwaardigheid van de film. Ook laat de film weinig geweld zien, het wordt wel gesuggereerd maar het vindt meestal plaats buiten beeld. Dat is jammer, want jagen is nou eenmaal een groot onderdeel van de natuur.

Gevoel

De regisseurs hebben vier jaar lang gefilmd in Polen, Roemenië, Noorwegen, Schotland, en ons eigen Nederland. Dit levert de meest schitterende beelden op, die op het eerste zicht onmogelijk lijken. Zo volg je een roedel wolven terwijl zij een wild paard opjagen en een kever, niet groter dan je handpalm, in zijn vlucht door het bos. Hoe zij dit hebben kunnen filmen blijft een raadsel. Verwacht alleen niet veel op te steken over de dieren die verschijnen. De voice-over blijft minimaal en vaak erg dromerig. Dit versterkt het gevoel dat je er zelf bij bent, en je gaat uit van gevoel in plaats van informatie. Dit voelt erg vernieuwend voor het natuurdocumentaire-genre.

Schuld

Les saisons weet zich zeker te meten met de twee voorgangers van het Franse regisseursduo, maar laat de kijker wel achter met een gevoel van schuld. De voice-over roept op om, als mens, terug te denken aan de tijd waarin we nog in harmonie leefden met het bos, in plaats van haar te beïnvloeden en af te breken. Het is een pleidooi om de balans tussen mens en natuur te restaureren. Als de aftiteling over het scherm rolt, lijkt dit geen slecht idee.