Recensie 'Pirates of the Caribbean: Salazar's Revenge'

Een Pirates-film is geen Pirates-film zonder een ontsnappingsscène. Salazar's Revenge vormt geen uitzondering op die regel: als captain Jack Sparrow (Johnny Depp) ontwaakt in de kluis van de plaatselijke 'bank', herinnert hij zich wat zijn intentie was voor de rum het allemaal overnam. Wie Fast Five (2011) zag, kent al een variatie op wat dan komen gaat…

Kluis en huis doorkruisen het stadje op een werkelijk miraculeuze wijze, waarna Sparrow en zijn metgezellen zich aan een nieuw mythisch avontuur kunnen wagen. Centraal staat ditmaal niet de bron van de eeuwige jeugd (On Stranger Tides), maar de befaamde drietand van Poseidon. De eigenaar van dit mythologische artefact zou de alleenheerschappij over de zeeën vergaren. Motivatie komt er niet zozeer van de pertinent instabiele Sparrow, maar eerder van nieuwkomer Carina Smyth (Kaya Scodalario). Met behulp van het enigmatische dagboek van Galileo Galilei (die ook op zoek zou zijn geweest naar de drietand, volgt u de logica nog?) hoopt zij het verborgen pad richting de drietand geleidelijk bloot te leggen. De beslissende drijfveer? Een gepassioneerde zoektocht naar haar vader, toevalligerwijs ook bepalend voor de inzet van haar getypecaste love interest Henry – let op de achternaam – Turner (Brendon Thwaites).

Het einde van een cosplay-boegbeeld?

Zoals het een klassiek vormgegeven queeste betaamt, is er ook sprake van de nodige tegenstand. Een wat gekunstelde flashback (met matige beelden van een digitaal verjongde Sparrow) moet verklaren waarom kapitein Salazar (Javier Bardem) zo'n grondige haat koestert voor Sparrow, en vastbesloten is voorgoed met Disney's cosplay-boegbeeld af te rekenen. Hulp krijgt Salazar van een dozijn ondode wezens, die wel heel erg aan Barbarossa's gevolg uit deel één doen denken.

Een goed scenario is het halve werk

Ook dit vijfde deel van de Pirates-franchise zal het gros van het publiek vermoedelijk weer kunnen vermaken, maar dat betekent niet dat de kwaliteit van (met name) de eerste twee delen gewaarborgd blijft. Het scenario van Jeff Nathanson is van een schrijnende oppervlakkigheid, en mist subtiliteit in de opbouw en de dialogen. Ook eerdere delen moesten het al niet van het plot hebben, maar de sterk gedoseerde humor maakte toen veel goed. In Salazar's Revenge is er echter sprake van overdaad. Sparrows maniertjes roepen niet op elk moment meer de beoogde lachsalvo's op, een aantal onnodige bijfiguren en extra scènes verstoren de dynamiek en de eventuele spanningsboog (die door de drukke invulling praktisch ontbreekt).

Verlies van creativiteit

In een interview zei Orlando Bloom (die ook weer kort opduikt) dat deze film "a soft reboot of the previous installments" zou zijn. Blooms uitspraak had zich niet beter tot de essentie van Salazar's Revenge kunnen verhouden. Vakkundig gemaakt, redelijk vermakelijk, maar ook beperkt creatief. Dat de soundtrack van Pirates iconisch is, betekent niet dat het kopiëren van samples de film automatisch goed doet. Een begenadigd acteur als Bardem (No Country for Old Men) had deze relatief lege huls nog een kwaliteitsimpuls kunnen geven, mits zijn personage minder eendimensionaal geschreven zou zijn.

De gouden formule

Je kunt je bij het bekijken van deze film storen aan de gemiste kansen, de goedkope keuzes, maar je tegelijkertijd beseffen dat het voor het succes van deze film waarschijnlijk niet al te veel uit zal maken. Salazar's Revenge is doorgaans vermakelijk en zakt niet door de ondergrens. Het wachten op deel zes is daarmee indirect alweer begonnen.