Recensie 'Niemand in de stad'

Studentenverenigingen staan de laatste tijd volop in de belangstelling, en niet altijd op een even positieve manier. Vaak is er sprake van ernstige vormen van overlast, meestal begeleid door oeverloze hoeveelheden drank en buitensporig gedrag dat daar het gevolg van is. Vooral de meer elitaire corpora doen zich wat dat betreft regelmatig gelden, alsof de vaak met dubbele achternamen getooide toekomstige advocaten, artsen en bewindvoerders nog éénmaal flink uit de band willen springen.

Eerste speelfilm

Dat is het milieu dat indringend beschreven wordt in de roman Niemand in de stad (2012) van Philip Huff (1984) en nu succesvol is verfilmd door de zeer productieve documentairemaker Michiel van Erp (1963), die hiermee na de dramaserie Ramses (2014) zijn eerste lange speelfilm aflevert. Aan het uitstekende scenario werd meegeschreven door de actrice Marnie Blok (Ramses), wat zeker zal hebben bijgedragen aan de levensechte dialogen. Het is, kortom, een feest van een film die volkomen terecht is geselecteerd om het Nederlands Filmfestival dit jaar mee te openen.

Drie vrienden

De film draait rond drie boezemvrienden op de sociëteit, die veel gemeenschappelijks met elkaar delen maar alle drie ook hun hoogst particuliere problematiek met zich meetorsen, waar de anderen maar zeer beperkt zicht op hebben. We volgen de derdejaars student Philip Hoffman (Minne Koole, in zijn prima speelfilmdebuut) die strijdt met zijn brave meegaandheid in het besef dat er ook nog een andere persoonlijkheid in hem tot leven wil komen. Dan is er zijn vriend Matt (Jonas Smulders, Geen koningen in ons bloed, in opnieuw een indringende rol) die een imago als Don Juan probeert op te houden, drugs gebruikt en een enorm innerlijk conflict heeft met zijn totaal afwezige vader in het buitenland die hij evenzeer haat als door wie hij wil worden liefgehad en gewaardeerd. En dan is er Jacob (Chris Peters, Tonio), al evenzeer op de sociëteit een dubbelrol spelend maar in feite diep eenzaam en zonder contact met zijn vader.

Vele vriendinnen

In het leven van de jongens passeren ook veel vriendinnen de revue, als mogelijke toekomstige echtgenote, zoals Karen (Sofie Porro), het vriendinnetje van Philip, als ook in de toevallige scharrels en geheime extra verhoudingen, want de ongebreidelde erotiek van het studentenleven wordt in Niemand in de stad bepaald niet uit de weg gegaan. De soms nogal expliciete beeldtaal die hierbij gehanteerd wordt stoort echter allerminst en draagt bij aan de sfeer van authenticiteit wanneer de heren eens flink de beest gaan uithangen.

Knappe regieprestatie

Het knappe van de regie van Michiel van Erp hierbij is dat je als toeschouwer geen moment het gevoel krijgt voyeur te zijn van seksueel studentenleven maar dat de wijze waarop dit in beeld is gebracht heel oprecht aandoet. Ook de emotionele uitbarstingen, zoals in de confrontatie van Matt met zijn vader (Huub van der Lubbe, in een uitstekende rol) doen volkomen eerlijk aan, bijna of je naar een documentaire kijkt.

Uitstekende crew

Rest nog hier het fraaie camerawerk van de zeer ervaren Jasper Wolf te noemen (Broers, Code Blue), het heldere geluid van Kees de Groot en de mooie production design en art direction van Vincent de Pater en Elsa Oskam. Niemand in de stad is een film die nu al klassiek genoemd mag worden.