Recensie 'Countdown'

"If you could find out exactly when you are going to die…would you want to know?" met deze zin begint de film zo ongeveer en daarmee wordt gehint op een app die een groepje tieners hebben gedownload om zo hun eigen sterfdatum te zien. Een aflopende klok is een stijlmiddel dat doorgaans wordt gebruikt om spanning te creëren in een film. Of dat in deze horrorfilm ook werkt is nog maar de vraag.

Regisseur Justin Dec debuteert met zijn eerste speelfilm, die hij ook zelf geschreven heeft. Hiervoor heeft hij vooral wat korte films gemaakt die veelal op YouTube en op televisie te zien zijn geweest. Countdown is een horrorfilm die prima past in het rijtje films als Happy Death Day 1 en 2, Truth or Dare en Escape Room en een overduidelijke variant is op de immens populaire horror-filmreeks Final Destination.

De jonge verpleegster Quinn (Elizabeth Laill – die je misschien zou kunnen kennen van de serie Once Upon A Time) downloadt de app Countdown en komt erachter dat ze nog maar enkele dagen te leven heeft. Vanaf dat moment merkt ze dat een mysterieus persoon haar achtervolgt, dat er vreemde dingen gebeuren en dat mensen uit haar omgeving die de app ook hebben gedownload moeten vrezen voor hun leven.

Clichématig

Een modern thema (een app op je smartphone) wordt uitgewerkt tot een weliswaar onderhoudende maar oh zo voorspelbare horrortienerfilm waarin een natuurlijk mooie verpleegster het niet kan laten de dodelijke app uit te proberen. Dat zij nog maar drie dagen in plaats van vele jaren heeft (zoals het gros van de personages) mag voor de gemiddelde kijker geen verrassing zijn. Maar juist hieromheen is een spannend verhaal verzonnen dat ook niet geheel verrassend volgens de geijkte horrorclichés verloopt. Je kan ze zo uittekenen en je ziet alles van mijlenver aankomen. De makers hebben duidelijk niet voor een andere aanpak gekozen. Zelfs de tikkende klok creëert geen extra spanning, integendeel – het werkt zelfs averechts – omdat je als kijker op dat moment precies weet wat er gaat gebeuren en de spanning daarmee gelijk weg is. Daarvoor in de plaats krijg je dus de clichématige horrorbehandeling die zo kenmerkend is in de huidige hausse aan horrorfilms. De special effects zijn effectief en een enkele zelfs innovatief, maar echt heel eng wordt het niet. Een losgeslagen priester met een fascinatie voor demonen en een nogal eikelige telefoonverkoper zorgen voor de komische noot. En natuurlijk ontbreekt er ook geen ontluikend liefdesverhaal. De makers deinzen zelfs niet terug voor een actuele #MeToo-plotlijn.

Open einde

De score is duidelijk aanwezig met veel en harde geluidseffecten. Een mooie muzikale omlijsting valt echter niet in de film te ontdekken. De film is volgens een vast stramien gemaakt en ook duidelijk gericht op een jong publiek. Los van dat alles is de film wel vakkundig gemaakt, is het een onderhoudende mix van horror en humor en met een speelduur van precies anderhalf uur prima te doen. Natuurlijk heeft de film op het einde een twist waarmee de deur voor een volgend deel al op een kier staat.

Tip: blijf na de aftiteling ook nog even zitten.