Recensie 'Doctor Sleep'

Stanley Kubrick's The Shining: het is een iconische film met zo'n uniek karakter, dat die onmogelijk te overtreffen is. We mogen Mike Flanagan dan ook een moedig man noemen. Hij nam de taak op zich om Doctor Sleep te regisseren, het vervolg op The Shining dat gebaseerd is op Stephen Kings gelijknamige boek. En dat is hem uitstekend gelukt!

Danny Torrance – we herinneren hem als het jongetje dat op zijn driewieler het Overlook Hotel verkent. In Doctor Sleep zien we hoe het dertig jaar later met hem gesteld is. En dat is niet erg goed. De verschrikkingen die in zijn jeugd plaatsvonden in het Overlook Hotel hebben grove littekens achtergelaten. Zijn bovennatuurlijke gave – oftewel, zijn 'shining' – probeert Danny zoveel mogelijk te onderdrukken om de bezoekjes van de hotelgeesten uit te bannen. Toch weet Abra, een jong meisje met dezelfde gave, hem telepathisch te bereiken wanneer zij iets afschuwelijks te weten komt: een jongetje is vermoord door 'The True Knot'. Deze bende bestaat uit mensen die de steam van bovennatuurlijk begaafde slachtoffers tot zich nemen om eeuwig te kunnen leven. Wanneer bendeleidster Rose the Hat lucht krijgt van Abra's buitengewoon sterke krachten, is ze vastberaden jacht op haar te maken. Danny en Abra slaan de handen ineen: The True Knot moet en zal verslagen worden.

Kippenvel

Zelfs veertig jaar na dato zorgt de titelsoundtrack van The Shining voor kippenvel. Zo ook wanneer Doctor Sleep met dezelfde compositie opent. We zien hoe Danny en zijn moeder Wendy hun leven weer oppakken na de gebeurtenissen in het Overlook Hotel en maken vervolgens een sprong naar het jaar 2011. Flanagan geeft ons de tijd om kennis te maken met een volwassen Danny (Ewan McGregor) en later met zijn jonge tegenspeelster Abra (Kyliegh Curran). Hoewel de climaxen in de tweeënhalf uur durende film op zich laten wachten, is de spanning vanaf het begin te voelen. Deze zit hem in de mysterie van het bovennatuurlijke en het onheilspellende van dat wat er wel is, maar wat je niet ziet. Kenmerkend voor Kings verhalen draait Doctor Sleep om herkenbare personages, vriendschap en spiritualiteit.

Hommage

Dat het horror-genre Mike Flanagan goed ligt, bewees hij met werken als Hush en The Haunting of Hill House. Ook verfilmde hij eerder een Stephen King-verhaal: Gerald's Game. Toch was het verfilmen van Doctor Sleep heel andere koek. Om dit vervolg tot een succes te maken, moest Flanagan laveren tussen het voortborduren op Kubrick's The Shining én het behouden van zijn eigen stijl. Lastig, maar het is hem gelukt. Doctor Sleep is een op zichzelf staande film die zijn kwaliteit niet aan The Shining ontleent, maar er wel naar knipoogt. Denk aan een aantal flashbacks in de vorm van ongebruikte takes van Kubrick en trucjes in de cameravoering die Kubrickiaans aandoen. Pas in de finale van de film keren we terug naar het Overlook Hotel, waarin Shining-liefhebbers hun hart kunnen ophalen aan tal van vertrouwde personages en locaties zoals de hotelkamers, de stookruimte en het labyrint. Er zijn scènes die sterk verwijzen naar The Shining, en toch voelt Doctor Sleep nooit aan als een slap aftreksel hiervan. In plaats daarvan is het een hommage, die zowel King- als Kubrick-fans zullen waarderen.