Recensie 'Sorry, Baby'

Het is gewaagd en verfrissend om een film te zien die een toch wel zwaar thema (seksueel geweld en grensoverschrijdend gedrag) zowel serieus als zwartkomisch benaderd. Maar levert dat ook een sterke film op of zijn er toch kanttekeningen?

Vijf hoofdstukken

Agnes (Eva Victor) is een bijna afgestudeerd docent literatuur als haar iets overkomt. Haar beste vriendin Lydie (Naomi Ackie) is haar steun en toeverlaat. Maar zij verhuist naar New York en sticht een gezin. In vijf afzonderlijke hoofdstukken die niet chronologisch verteld worden zien we haar leven en die ene verkrachting door iemand die ze vertrouwde.

Eva Victor, die het verhaal schreef, regisseerde en ook de hoofdrol speelt, heeft veel ballen hoog te houden. Misschien wel iets te veel. Victor, een feministe, begon haar carrière bij Reductress, een satirische website. Daarna maakte ze zwart-komische en absurdistische video's op Instagram voordat ze doorbrak in de filmwereld. Ze was eerst te zien in de serie Billions en dit is haar regiedebuut.

Vorm lijkt de inhoud in de weg te zitten

Victor doet veel goed in de film. Het script is sterk, ze maakt interessante keuzes - zoals door de verkrachting in het huis niet daadwerkelijk te laten zien; in plaats daarvan zie je alleen het verstrekken van de tijd - en ze schuwt de directe taal en grappen niet. Wat dat betreft helemaal van deze tijd. Aan de andere kant is er iets aan Victor wat weerstand kan oproepen bij de kijker. Door haar houding, mimiek en zwarte humor kan ze ook kijkers afstoten en dan is het moeilijk meeleven met haar en het onderwerp. Hoe erg de gebeurtenis ook is. Dat lijkt niet de bedoeling, maar gezien haar carrière en reputatie van de harde grap is dat wel wat ze beoogt met deze film. Het lijkt zijn doel voorbij te schieten - zeker naarmate de situaties steeds zwartgalliger worden - maar aan de andere kant is een niet-calvinistische benadering bij dit onderwerp ook wel weer te prijzen. Dat ze haar leven na het vertrek van Lydie en het feit dat het leven gewoon doorgaat voor iedereen, opnieuw moet invullen zien we in de rest van de film. Al is dat soms lastig te duiden door de eerder genoemde niet-chronologische benadering.

Gelukkig zitten er ook een groot aantal geslaagde grappen, conversaties en handelingen in die de film dan toch steeds net weer omhoog trekken. Alleen lijkt de balans soms weg. Gelukkig kiest ze voor een sterke eindscène waarin haar trauma (ongeveer drie jaar geleden) opeens door een gesprek met een oud-student - die haar niet mocht - weer tot leven wordt gewekt. Overstuur en hyperventilerend rijdt ze in haar auto weg als ze opeens wordt geholpen door een man die haar helpt rustig te worden. Als ze aan de kant van de weg zit, met een broodje, vertelt ze voor het eerst haar verhaal. Niet letterlijk, meer terloops maar duidelijk genoeg om te snappen wat ze heeft doorgemaakt.

Oordeel zelf

Sorry, Baby (2025) was een hit op Sundance, het filmfestival voor de onafhankelijke film in Utah, VS. Het is een dappere poging om een ander soort film te maken. Het is jammer dat het maar ten dele gelukt is. Maar laat je niet weerhouden om zelf een mening te vormen.