Recensie 'Les choses qu'on dit, les choses qu'on fait'

Wat zeg je als een vreemde je vraagt om te vertellen over je liefdesleven? Komt dat wat je zegt overeen met datgene wat er daadwerkelijk is gebeurd? Dit zijn de centrale thema's in Les choses qu'on dit, les choses qu'on fait (2020), een film over individuele drijfveren en relatiedynamiek. Daphné (Camélia Jordana) en François (Vincent Macaigne) gaan een paar dagen naar hun zomerhuis. François moet onverwacht voor werk weg en Daphne vangt Maxime (Niels Schneider) op, François' neef. Hij is vertaler en heeft de ambitie om schrijver te worden. Daphné en Maxime vertellen in de komende dagen elk hun liefdesperikelen.

Een verhaal in een verhaal in een verhaal. Het interessante scenario van Emmanuel Mouret valt in de categorie 'filmische vertelkunst.' Maxime had een relatie met Sandra (Jenna Thiam), de zus van zijn ex-vriendin Victoire (Julia Piaton). Sandra had tegelijkertijd een relatie met Gaspard (Guillaume Gouix), Maxime's beste vriend. Ook Daphné vertelt haar verhaal: ze was verliefd op een filmmaker die verliefd wordt op haar beste vriendin. Ze ontmoet François, een man die niet haar type is, maar waar ze toch een relatie mee begint. Hij, François dus, heeft een vrouw, Louise (Émilie Dequenne), die François' overspel ontdekt en wraak neemt. Mouret bewijst wederom een begenadigd regisseur te zijn van de narratieve film waarin identiteiten worden geconstrueerd door wat mensen over zichzelf vertellen.

Interpretaties

Het is altijd spannend om te zien hoe titels van Franstalige films worden vertaald. Love Affairs dekt niet helemaal de lading. In Les choses qu'on dit, les choses qu'on fait (de dingen die we zeggen, de dingen die we doen) gaat het om wat mensen vertellen en niet vertellen. Maxime heeft Gaspard niet vertelt dat hij een relatie met Sandra had toen ook Gaspard een relatie met haar had. Kortom: hoe wil je jezelf zien en hoe wil je dat de ander je ziet? Vertaalt als Love Affairs is te kort door de bocht: het gaat immers om een combinatie van intrinsieke en extrinsieke motivaties over wat niet wordt uitgesproken en wel is gedaan op het speelveld van vriendschap, liefde, relaties en lust. Dat wat niet wordt gezegd is daardoor een interessante focus en een gedegen graadmeter voor zelfreflectie en presentatie.

Verhaalstructuur

Ook in Mourets (Caprice (2015) en Mademoiselle de Joncquières (2018)) tiende film is liefde een dankbaar onderwerp: een universeel thema waar je in principe alle kanten mee op kan en je kan er eindeloos op doorgaan. Les choses qu'on dit, les choses qu'on fait is gegoten in een raam- of kadervertelling waarin verschillende 'kleine verhalen' (ook de liefdesverhalen van Gaspard en Louise komen aan bod) worden overkoepeld door het centrale verhaal: de persoonlijke ontboezemingen van Maxime en Daphné en de verliefdheid die zich tussen beiden ontwikkelt. Mouret stelt ons hierin niet teleur, maar hij heeft dit kunstje vaker laten zien en misschien is een volgende film een mogelijkheid om iets nieuws te proberen?

Er wordt in deze film veel gepraat, nagedacht, overwogen en heroverwogen. Ervaringen en gevoelens worden zo tot in detail geanalyseerd. Dit is ten slotte wat deze recensent zegt over Les choses qu'on dit, les choses qu'on fait: door de intieme verhalen van de hoofdpersonages wordt de kijker uitgedaagd tot zelfreflectie: wat zou ik wel of niet vertellen? En dat is tevens een introductie voor een fijngevoelige discussie!