Recensie 'Ballad of a White Cow'

Nadat haar man Babak ter dood veroordeeld wordt, blijft Mina achter met haar dochter. De twee leven in armoede, maar proberen er samen wat van te maken. Familie en buren helpen hier en daar wat mee, en ook een oude vriend van Babak duikt op. Ze redden het allemaal net en gaan verder, totdat Mina gebeld wordt met schokkend nieuws.

Aan de andere kant van de lijn vraagt iemand Mina of ze nu onmiddellijk naar de rechtbank kan komen: er is nieuws over de zaak van Babak. Mina spoedt zich naar het kantoor en treft daar ook Babaks broer. Ze verwachten een mededeling over bijstand of nazorg, maar het nieuws dat komt is veel schokkender: de moord waarvoor haar man is veroordeeld, is door een ander gepleegd. Babak was onschuldig. De echte schuldige is inmiddels opgepakt en zal ook geëxecuteerd worden.

Machteloosheid en schone schijn

Mina is woest en ontroostbaar na dat nieuws, en doet er alles aan om verhaal te halen bij de rechters die tot de veroordeling kwamen. Die kan ze echter maar lastig bereiken, maar er wordt haar ondertussen wel een schadevergoeding belooft. Ook duikt er opeens een oude vriend van Babak op, die zegt dat hij nog schulden bij hem had. Hij biedt aan om haar met van alles te helpen, en hoewel ze hem eerst afwijst, kan Mina zijn hulp en aandacht eigenlijk bijzonder goed gebruiken. De pijn zit diep, bij iedereen, maar we volgen in de film vooral Mina. Naarmate de film vordert, krijgen we ook een kijkje in de levens van de andere personages. Zo komen we erachter dat deze mysterieuze vriend van Babak niet helemaal is wie hij zegt te zijn en dat iedereen dingen voor elkaar verzwijgt.

Subtiel en stijlvol

De indrukwekkende hoofdrol wordt gespeeld door Maryam Moghadam, die de film samen met Behtash Sanaeeha ook regisseerde. De cinematografie was in handen van Amin Jafari, en hij besloot het simpel te houden. De film is een aaneenschakeling van statisch geschoten sobere settings. De camera beweegt niet mee met de scènes. De personages blijven meestal binnen het frame, maar verdwijnen af en toe ook uit beeld. Zo voelt het af en toe alsof je in de kamer naast hen naar ze zit te kijken.

De film heeft geen muziek maar flink aangezette achtergrondgeluiden, die de alledaagsheid van veel van de scènes benadrukken. Daardoor wordt het verdriet van Mina extra voelbaar, en begrijp je ook dat de personages uit pure ellende naar elkaar toe trekken. Het gedeelde verdriet kan voor mooie dingen zorgen, maar die mooie dingen storten net zo goed weer in elkaar als de basis niet deugt.

Ballad of a White Cow (2020) is een film over hoe een onfortuinlijke gerechtelijke beslissing verregaande gevolgen heeft op alle betrokken personen. Het verhaal komt redelijk vlot op gang, maar blijft daarna traag en verrast weinig. Echt spannend wordt het nergens. De beperkte plotwendingen zie je van mijlenver aankomen, maar het ziet er wel allemaal prachtig uit. De stille, mooie shots vervelen niet. Je zou ze stuk voor stuk als treurig ansichtkaartje kunnen opsturen.