Reacties

Een burgelijk gezin woont en leeft op een ideale plek, waar alles voor hen tot in de puntjes geregeld is. Idyllisch zou je het bijna noemen. 5 kindertjes, bediendes, een schitterende tuin met zwembad..We hoeven ons verder nergens zorgen over te maken. Dit is onze "zone of interest".
Ja, er staat een grote muur in de tuin, maar die kun je met prachtige rozenstruiken laten begroeien. Dat er aan de andere kant van die muur het grootste vernietigingskamp uit de 2e wereld oorlog staat? Het zal wel. Dat is niet het gebied van onze interesse. Rokende schoorstenen, blaffende honden, geweerschoten en schreeuwende mensen? Het zal wel, maar daar wen je aan,net zoals je aan het geluid van een klokkentoren went! Huisje, boompje , beestje en manlief, gaat gezellig naar zijn dagelijkse werk! Lekker dichtbij ook!
Het lukt de regisseur, zonder ook maar één kampbeeld te tonen, alle gruwelen van W.O.2 aan ons duidelijk te maken.Zoals Rudolf Höss in zijn memoires schreef, voordat hij werd opgehangen:
" Of deze massale uitroeiing van de Joden nodig was of niet, weet ik niet, want het ontbrak me aan de daarvoor noodzakelijke brede visie". Net zoals de museumschoonmaaksters op het einde: Het was niet hun "zone of interest"! Een film om stil van te worden.

Twee Senagalese jongens van 16, die, onder invloed van sociale media en sterke verhalen in hun woonplaats, denken dat zij in Europa geweldige artisten kunnen worden, hebben gespaard voor de reis, die zij ondanks alle waarschuwingen van familie, doorzetten. Al gauw ontdekken ze al gauw, dat ze, ook in Afrika, niet als mens, maar als handelswaar beschouwd worden. Na maandenlange barre ellende lukt het hen hun odyssee tot een einde te brengen. Helaas zal het hun pyrrus overwinning voor hen niets meer of minder dan terug naar het begin betekenen
Indrukwekkende film, die eigenlijk verplichte leerstof in Afrika zou moeten zijn.

Aardig debuut van Christopher Walz, die bovendien de hoofdrol van Ulrich Mott, een pseudoniem voor een echt bestaan persoon, op een schitterend vileine manier vertolkt.
Hoe de hoofdpersoon zich in de Amerikaanse upperclass omhoog werkte, zegt veel over diezelfde upperclass. Ook de andere rollen worden ingevuld door topactrices en dat scheelt direct " een slok op een borrel" Ruim voldoende!

Een SF komedie/ satire, die misschien nog wel eens werkelijkheid kan worden. Alles A.I.! En de natuur? Die kunnen we toch via hologrammen laten zien! Makkelijk, hoef je planten ook geen water te geven! En baby's? Die kunnen we toch ook in een "pod" in het baarmoedercentrum laten "uitbroeien"? Een intrigerend gegeven, maar ik weet niet of een romantische komedie de beste manier is, om zo'n toekomstbeeld op de kaart te zetten. Heb me ondertussen best vermaakt, maar er had meer in gezeten.

Aardige psychologische film noir/ thriller uit de jaren '80, toen vooral Claude Chabrol, de "Franse Hitchcock" dit soort films maakte. Ook Christine Pascal maakt hier gebruik van allerlei Hitchcock thema's, waarbij de vergelijking met "Vertigo" wel het meest in het oog springt. Zelfs hier is al te zien, wat een groot actrice Isabelle Huppert is.
Prima productie!

Eigenlijk nooiit de tijd genomen om films van de grootheid Hayao Miyazaki, die handgetekende animatiefilms maakt, te bekijken, was ik totaal verrukt bij het zien van deze productie! Wat een stijl! Dit van oorsprong Europese sprookje met verwijzingen naar "The wizard of Oz/Alice in Wonderland" is een magisch wonder, waar zelfs Terry Gilliam, qua fantasie, nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Extra aandacht voor de karakters, humor en zelfs nog wijze politieke lessen. Een prachtige soundtrack en de Japanse taal leveren nog een extra bijdrage aan dit meesterwerk!

Dat zat er natuurlijk dik in: een succesvolle animatie film met heerlijk gekke types moest natuurlijk ook een kerst special krijgen. Best leuk, maar haalt het natuurlijk niet bij het origineel.
Maar als je toch een aardig kerstfilmpje wilt vertonen met de feestdagen is dit een prima keus.

Vaders, die praten over hun gevoelens naar en de angsten voor hun kinderen, die allemaal tot de
LGBTQ-gemeenschap behoren. Veel te kort om tot diepte interviews te komen. Wat overblijft is het gevoel van de vaders, dat ze samen sterker staan

Prachtige korte film over verlies, rouw en de poging tot verwerking. Terecht een Oscar nominatie voor beste korte film

Aardig filmpje, maar ik neem toch aan, dat dit ook weer een vooroefening is voor een langere film.

Ziet er goed uit, maar is natuurlijk veel te kort om er een volwaardige horrorfilm van te maken.
Nu is het teveel een aardige scene, die te vrijblijvend is

Dit is zelfs qua grove "humor" niet leuk meer. De idioot , die dit bedacht heeft zou het verboden moeten worden ooit nog een film te maken. Ziek en pijnlijk!

Waar deel 1 nog maf, maffer, mafst was, is deel 2 voornamelijk grof, groffer, grofst. Letterlijk alles wordt in de zeik (ook letterlijk) genomen in deze film en dat bepaald niet op een fijnzinnige manier.
De gemiddelde "woke" persoon zou er accuut een hartaanval van krijgen. Maar lekker idioot blijft het!

Even had ik het gevoel met een film uit de Franse "nouvelle vague" te maken te hebben. Een filmische blik op deq besognes van de jeugd van nu, het gevoel van overbodigheid, van angsten voor de toekomst. De cameravoering, het vrij desolate Parijse straatbeeld en de soundtrack ondersteunen dat beeld Gelukkig geeft een ontmoeting weer hoop om door de nnacht naar een nieuwe hoopgevende morgen te komen. En "Morgen is vandaag", zoals een van de hoofdpersonen stelt. Bijzonder!

Tsja, je moet wel er van musicals houden om deze bewerking van Alice Walkers roman en Steven Spielbers verfilming daarvan te kunnen waarderen. Deze verfilming van de Broadway- musical doet inderdaad toneelmatig aan met vertolkingen, die op het toneel gepast zouden zijn, maar voor de film veel te vet zijn aangezet. Het aantal musical nummers is ook veel te veel. ( iedere keer dat ik dacht: nu is het verhaal wel verteld, kwam er weer een lied voorbij) Voor mij sprongen er, qua originaliteit, maar 2 uit. Dus, houd je van een interessant verhaal, dan kun je beter het origineel uit 1985 bekijken, maar ben je een fan van overvolle musicals, dan is dit jouw film!

Wijde lens... dat viel nog mee, als je de andere films van Yorgos Lanthimos hebt gezien!
En dan moet zijn nieuwste: "Poor Things" nog komen (vanaf 1 febr.)

Een film met Bill Nighy is natuurlijk nooit te versmaden, maar deze zoektocht van een vader naar zijn verloren zoon met behulp van een andere zoon, die hij eigenlijk ook verloren heeft, is vaak wel heel bizar. Een combinatie van drama en komedie, uigevoerd in decors waar Wes Anderson zelfs trots op zou zijn!
Kom er maar eens op: Je liefde voor iemand verklaren met behulp van de meest ingewikkelde SCRABBLE-woorden en het sluiten van de knopen op je colbert: bovenste knoop soms dicht, middelste altijd en onderste nooit!
Merkwaardig, laten we het daar op houden.

Professioneel gemaakte achtervolgingsthriller gemaakt volgens het alom bekende afstreep-lijstje, waardoor de uitkomst bepaald geen verrassing is.
Een scenario, dat nergens op slaat, karakters uit de "Donald Duck", die ook nog eens de meest idiote beslissingen nemen. Dus als je gaat kijken:"Verstand op nul zetten"!

Een fantastisch idee, maar maak er dan een volwaardige speelfilm van! Nu zijn op alle fronten de beperkingen van het Telefilm budget te zien. Niet uitgewerkte karakters, een te weinig gelaagd scenario en een rare mix van professionele acteurs en welwillende amateurs. En als je dan " De Vaandeldrager" zö als "Verkerke" poster in beeld brengt is veel van de realiteit verdwenen.
Ik zou zeggen: "Ga geldschieters zoeken en maak de film nog een keer in Hollywoodstijl"!
Toch een voldoende vanwege de manmoedige poging.

Eenzaamheid, verdriet, heimwee, liefde hoop, het hele menszijn verpakt in een schitterende film!
Kan er weer een heel verhaal aan wijden( maar dat heeft FVeastbird hierboven al uitstekend gedaan. Over deze prachtige film moet je niets lezen, maar die moet je ervaren! Of zoals Frankie goes Hollywood op de soundtrack zingt: "The power of love"! And that's all there really is!

Mooi, maar traag meanderend drama over de vrouw, die zich uiteindelijk bevrijdde van de idiote regels, die de Victoriaanse tijd aan vrouwen oplegde. Een waargebeurd "Jane Austen"achtig verhaal, prachtig verfilmd in een stijl, die Britse producties zo onovertroffen maken, maar je moet er wel wat geduld voor kunnen opbrengen.

De rollen eens precies omgekeerd. Man krijgt een enorme kinderwens en bezwangert zijn nietsvermoedende vrouw. Die krijgt een enorme buik en kan niets meer, maar de echtgenoot geniet van ieder moment en leeft zich helemaal uit in zwangerschapgymnastiek en alle andere vrouwelijke ongemakkelijkheden.
Zou een drama kunnen zijn, maar wordt hier uitgewerkt als een behoorlijk bizarre,. absurde komedie. Was er niet echt kapot van.

Een grappige satire, die de keuzes van het hoofdpersonage in een wankel evenwicht zet. Heerlijk je te kunnen bewegen in een intelectueel en artistiek milieu, waarin alles beredeneerd wordt, maar de echte lichamelijke liefde/sex, that's a different story. Daar valt ze dan ook als een blok voor. Maar ja, het simpele van Sylvain geeft binnen een mum van tijd ook al de nodige problemen. In eerste instantie door zijn milieu, later ook door de geadoreerde zelf. En als een integratie van beide milieus ook al niet lukt worden keuzes bijkans onmogelijk. Eeh heerlijke komedie, perfect vertolkt in onverstaanbaar Canadees Frans (film werd in Canada Frans ondertiteld) waardoor alles nog authentieker lijkt. Voeg daarbij de fantastische jaren '80 Riz Ortolani/Michel Magne/Michel Legrand score en er kan nauwelijks nog iets mis gaan!

Ik zie geen beoordelingscijfer staan. Maar misschien doe je dat wel nooit.

niet beoordeeld?