Reacties

Aardige komedie over 2 Pakistaanse meisjes, die schijt hebben aan alle beperkingen van cultuur of dat nou de Britse of Pakistaanse is. Als één van de twee dreigt te worden uitgehuwelijkt gaat de ander door ramen en ruiten omdat te verhinderen. Dwaze verzameling van allerlei types komedie trekken in een waanzinnige snelheid voorbij. Leuk, maar zal waarschijnlijk nog veel leuker zijn, als je bent ingevoerd in de Pakistaanse cultuur. (Zal waarschijnlijk ook de reden zijn, dat de film de Nederlandse bioscopen niet gehaald heeft)

Het Murphy origineel was al niet best, maar dit tweede deel lijkt helemaal nergens op. Bespottelijk verhaaltje en waar de dieren in het eerste deel nog af en toe leuke teksten in de bek gelegd werden, is er weinig om over te lachen. Als ecologische boodschap te simpel en de enige goede grap is, dat de Amerikaanse Freek Vonk: Steve Irwin, ondanks de waarschuwing van Dolittle, zijn arm wordt afgebeten. (maar dan moet je wel weten wie dat is!)

Als ik naar de aftiteling kijk, is deze film gemaakt naar een waargebeurd verhaal. Sterker nog, een van de regisseurs was zelf lid van het waterpoloteam, waar de film om draait. Toch is de film een tamelijk flauwe, voorspelbare komedie geworden, waarin geen cliché over gays overgeslagen wordt. Rommelig verhaaltje dus, met een toch nog bijzonder eind.

Dan kun je wel willen laten zien, dat rouw iets is, dat door alle culturen hetzelfde beleefd wordt en dat het verleden nog steeds doorwerkt in het heden, maar als je zo'n oudbollige film daarover maakt, komt je boodschap waarschijnlijk niet krachtig genoeg over. Ik vond het in ieder geval voornamelijk een oeverloos saaie film.

Een typisch Engels "kitchensink" drama, zoals we ze kennen van Ken Loach. Twee hartsvriendinnen groeien compleet uit elkaar, als er iets dramatisch gebeurt met de pasgeboren baby van één van de twee. Een maatschappij kritisch drama, dat zich afspeelt in de Britse onderklasse, waar roddel en achterklap niet bepaald het meest fraaie uit de mens haalt. Goed geacteerd, alhoewel het scenario het op het eind een beetje laat liggen.

Geweldig filmdebuut van de scenarioschrijvers van "Dogman" over 2 kansarme jongeren, die door een ongeluk afglijden in een wereld van negativisme,geweld en moord.Gefilmd in de "banlieus" van Rome,waar mensen nauwelijks kans maken in de "gewone" wereld en hun enige kans in de misdaad ligt.Fantastisch geacteerd door relatieve nieuwkomers, maakt deze film indrukdoor zijn bijna documentair-realistische stijl. Één ding is zeker: als dit een voorloper voor onze maattschappij is (en daar lijkt het verdomd veel op) dan word je daar niet blij van!

Groots opgezette, Deense avonturenfilm naar een in Denmarken, populaire jeugdboekenserie.
Ziet er visueel prachtig uit, wordt prima gespeeld, maar het voorspelbare verhaaltje stelt wat teleur. Bovendien lijkt mij de film vanwege alle moord en doodslag, niet echt geschikt voor jongere kinderen.

Een schitterende, melacholische tragikomedie, over een vader en een zoon, die hun gevoelens voor elkaar maar moeilijk kunnen verwoorden. Vader komt , vanuit Portugal, 3 dagen terug naar Nederland om zijn lopende zaken te regelen en, en passant, 3 dagen met zijn zoon uit een eerste huwelijk op te trekken. Maar zien zij elkaar, op die drie-daagse roadtrip langs allerlei instanties, nog wel zitten? Blijven bezoek en vis wel 3 dagen fris? Een formidabe acteursprestatie van zowel Ton Kas, als Guido Pollemans maken van dit scenario vol droge humor een fantastische film. Zeer de moeite waard!

Een verhaal van rouw over een verloren dochter, wordt spannend, als de vrouw haar dochter meent te herkennen in het nieuw gearriveerde buurmeisje. Die seint zulke merkwaardige signalen uit, dat de rouwende vrouw uiteindelijk denkt dat haar dochter gereincarneerd is.
Goed geacteerd, maar jammer, dat de uiteindelijke onthulling wel weer een bochtje teveel van het goede in het scenario is.

Wat een volkomen overbodige film: slecht verhaal en nog beroerder geacteerd. Wat is in vredesnaam de bedoeling van deze film? Kan maar een raad geven: Overslaan!

De trauma's van Syrische vluchtelingen zijn talloos en houden niet op als ze in zgn. veilige landen zijn gearriveerd. Niemand durft contacten met landgenoten te maken, want ook de beulen van het Syrische regime hebben vaak de benen genomen. Maar wie is wie en op welke manier zou er afgerekend moeten worden. Het recht in eigen hand nemen of de rechter een oordeel laten vellen? Een boeiende psychologische thriller!
Wel weer merkwaardig, dat een Franse film hier een Engelse titel krijgt!

Alhoewel het koppel, dat gaat scheiden op een zeker moment het graf van François Truffaut op het cimetiere de Monmartre bezoekt heeft de regisseur meer Eric Rohmer in gedachten gehad, toen hij deze Spaanse versie van een Franse ouwehoerfilm maakte. Want tsjonge, jonge er wordt wordt wat afgekletst in deze komedie, waarin het koppel met Jan en alleman hun scheidingsfeest meent te moeten bespreken. In essentie leuk ingekaderd in een filmproductie over hetzelfde onderwerp, die ze aan het maken zijn, had de editing van deze productie wel iets strakker mogen zijn.
Overigens, wat een flauwekul deze Spaanse film weer een Engelse titel mee te geven.

Natuurlijk een onzinnig, over-the-top verhaaltje, maar wat verfrissend eindelijk weer eens een "actieheld" te zien, die het niet van zijn geweren-voorraad moet hebben. Dat ie daarentegen wel weer een computerwonder is en ook binnen een mum van tijd een bom in elkaar kan zetten, moeten we dan maar voor lief nemen. De film is a la een Bourne thriller lekker groots en internationaal opgezet, wat lekker wegkijkt. We zijn nog ver van de jaren '70 thrillers, zoals "Three days of the Condor" verwijderd, maar al blij , dat we niet naar al die malle "John Wick onzin-balletten" hoeven te kijken.

Lees bovenstaande synopsis, bekijk de trailer en that's it. En dan kun je er allerlei prachtige betogen over houden,maar wij keken elkaar, na een oeverloos durende 88 minuten, aan en vroegen ons af, waar we in godsnaam naar hadden zitten te kijken!

Zal waarschijnlijk een groot succes worden, want ook het boek scoorde fantastisch. Ik heb het boek niet gelezen, maar mijn echtgenote wel en die wilde er absoluut naar toe, omdat ook zij het boek geweldig vond. Enfin, wat hebben we bekeken: een lange wandeltocht langs "het zoutpad" een wandelroute langs de Engelse zuidkust naar Land's End ( waarom heeft de film hier de Engelse titel behouden en heet ie niet, veel commerciëler : "Het Zoutpad"?) van een echtpaar, dat net berooid op straat is komen te staan, de man een dodelijke ziekte heeft en ze geen cent te makken hebben. Maar als je maar positief in het leven staat ( en je niet simpelweg bijstand aanvraagt) kun je aan het eind van de, door drones gefilmde, prachtige wandeling weer een schitterende toekomst tegemoet zien, vooral als je een internationale bestseller over je tocht schrijft.Zelfs mijn echtgenote vond de film in vgl. met het boek wat monotoon en langdradig. Ik kan dat alleen maar be-amen. Vanwege de natuuropnamen nog net een voldoende.

Laatste keer gezien in 1985 heeft deze bijbelse film de tand des tijd nog aardig doorstaan. Natuurlijk is het een bijna voor-oorlogs geproduceerde vertelling met alle egards voor de toen heersende kerkelijke opvattingen ( zo mocht Jezus niet gezien worden) en waren er wel heel veel zichtbare decors, maar het verhaal is nog prima te bekijken. En de mise-en-scene zag er verzorgd uit, waardoor het Cinemascope effect optimaal gebruikt werd. (Het was de eerste Cinemascope film ooit). Kortom in 1985 was het al jeugdsentiment en dat blijft het na dit keer nog steeds.

Aardige, niet erg kritische, documentaire over Liza Minelli, die overnight beroemd werd door Sally Bowles in de film "Cabaret" te spelen.
Helaas is het ook wel weer een talking heads film, gelardeerd met veel foto's en te weinig optredens of essentiële filmscenes. En....1 uur en drie kwartier was minstens een half uur te veel.

Jammer, dat deze verfilming van het eerste boek van David Hewson zo volledig de mist in ging en er, waarschijnlijk om die reden, daarna niets meer met het werk van deze schrijver werd gedaan. Al zijn volgende boeken, in de stijl van Dan Brown, lenen zich namelijk uitstekend voor verfilming.

Lieve, goedgemaakte short over de laatste wens van een grootmoeder.

De verfilming van een klassiek Nederlands kinderboek lukte in 1999 heel aardig, maar de producenten, die 20 jaar later er zonodig een onbenullige kinderwestern van moesten maken, hadden geen oog voor het origineel en dachten alleen maar, dat de titel commercieel interessant zou zijn.
De rollen zijn knullig uitgevoerd, grappen mislukt en als je een muziekscore van één uur nodig hebt op een film van 80 minuten, wil je blijkbaar de amateuristisch uitgesproken teksten zo veel mogelijk verbloemen. Een verschil van dag en nacht met het origineel!

Je zou zeggen, dat een productie met Emily Watson zelden kan misgaan, maar volgens mij heeft zehier een verkeerde keus gemaakt. Het scenario is diffuus en ondanks de prachtige settings wordt het allemaal een beetje te langdradig.Blijkbaar zijn Ierse oesters moeilijker open te krijgen dan Zeeuwse!

Poging om de Kameleon serie weer tot leven te wekken lukt maar matig. Ben bang, dat ie tijden voorbij zijn en het alleen nog werkt voor personen met een overmatige dosis aan jeugdsentiment.

Aardige, bijna documentair ogende film geeft een goed beeld van alle handelingen, die nodig zijn om noodsituaties tot een redelijk goed einde te brengen.Jammer natuurlijk, dat we de gebeurtenissen al kenden en voor buitenlandse kijkers zal de afloop daarom misschien wat simpel en abrupt zijn, omdat er verder weinig informatie over de dader gegeven wordt en ook de andere slachtoffers nauwelijks uitgediept worden.
Als verslag van een gijzeling dus prima, als psychologisch drama matig, maar daar zat Netflix waarschijnlijk toch niet op te wachten.

Aardige documentaire over Joan Baez in haar tijd. De film geeft een mooi tijdsbeeld van het Amerika in de jaren '60 en '70 en is dus ook voor mensen, die niet zo'n fan zijn, goed te bekijken.,alhoewel het voor mij uiteindelijk toch iets te zweverig werd

Na meer dan 13 doodstrafprocedures bijna zonder één enkele gene uitgevoerd te hebben, komt gevangenisdirectrice Williams bij een volgende, komende terechtstelling toch in gewetensnood. Kan zij wel al die van hogerhand verordeneerde bevelen uitvoeren? Is een veroordeelde ook geen mens in plaats van een nummer? Fantastisch geacteerd door Alfre Woodard stelt de film wezenlijke vragen over de doodstraf en geeft stof tot nadenken.