Profiel van FVeastbird

3-10-24 FHB Voor de Meisjes
Meer dan uitstekende boekverfilming door een ervaren Nederlandse scenarist/regisseur. Oscarwinner in 1998 (beste niet-Engelstalige film) dat was ook een boekverfilming. Deze keer gaat het over twee ‘bevriende’ stellen delen die sinds jaren een week lang een sjieke villa delen op een dure plek in Oostenrijk. Dat is zo gegroeid. Met hun twee dochters die als tieners ook deze vakantie weer een week ‘vriendinnen’ zullen zijn. In de briljante allereerste scene zetten de aanhalingstekens in deze zinnen de toon. Het wordt een sardonische (=boosaardige) kijk op de onderlinge verhoudingen. Met een bloedserieuze ondertoon. Als beginnende tieners laten Elise en Madelon laten zich stiekem rondrijden in een Quad. Met een jonge garagehulp aan het stuur gaat het mis. De meisjes komen na het ongeluk terecht in een Oostenrijks ziekenhuis. Elise in coma, Madelon met schijnbaar oppervlakkige verwondingen. In een even uitgekiend als verzorgd scenario ontwikkelt zich een psychologische thriller tussen de vier individuele ouders. Ineens gaat het over ouderschap, trouw vriendschap en loyaliteit. In de karaktercrisis waarin de loyaliteit pas echt serieus wordt. De verwondingen van Madelon blijken alsnog levensbedreigend te zijn. De karakters zijn subliem geschreven, uitstekend ingevuld en geloofwaardig. In de beheerste cameravoering is de manipulatie nauwelijks merkbaar. De sfeer slaat om in ongeloof, wantrouwen, hypocrisie, machteloosheid en wanhoop. Via verassende keuzes in instellingen, geluid en montage. Maar op het moment zelf wel zo uitgevoerd dat het niet opvalt. De wankele emotiebalans tussen drama en komedie blijft in de bioscoop intact. Fragmenten koormuziek van Brahms zorgt in het begon voor een ijle, maar nèt niet ongemakkelijke sfeer. De andere muziek komt van een gezinsvideo en wordt overgenomen door de film. Als klein accent voor de grote zorg waarmee deze film werd gemaakt. Onderhoudend en toch serieus.
Mijn waardering: XXXXX uit 5 – 9,5 uit 10

30-09-24 FHB sneak Confidante
Op een zwarte achtergrond in rode titels: ‘17 Augustus 1999’, een onuitspreekbare naam van een wijk of stad, de naam ‘Ankara’ en het aantal kilometers verwijderd van de Turkse hoofdstad. In dat jaar was Turkije kandidaat-lid van de Europese unie aan het worden. In de vaart van volken was telefoonseks ook al in Turkije een lucratieve bedoening. Internet moest nog worden uitgevonden. Het het eerste beeld pikt een telefoongesprek op. Arzu, schuilnaam voor Sabiha in close-up. Ze rondt geroutineerd een live seksgesprek met een klant af. Een stuk of vijf vrouwelijke collega’s in afgeschermde loketten zorgen ervoor dat klanten hun lijn zoveel mogelijk bezet houden. Geen bandjes. De gesprekken zijn allemaal live en echt. Over seksuele voorkeuren zoals stem (vandaar de schuilnaam) type vrouw, een bepaalde handeling of standje en zo nodig gehijg en gekreun als antwoord op de andere kant van de lijn. De hele film zal zich in deze ruimte afspelen. Zonder daglicht. Rond Sabiha, midden dertig. Van terugkerende klanten noteert ze in een schrift namen, telefoonnummers en vaste verlangens. Tussendoor leren we via collega’s dat Sabiha in scheiding ligt met haar man. Die eist de volle voogdij van hun kind -nog net geen puber- op. Met haar alter-ego Arzu houdt Sabiha zich in leven. Meestal nachtwerk. Om 03:01 onverwacht dertig seconden een zware aardbeving. Waarna in de volgende uren, als de verbindingen zijn hersteld zich een solide, claustrofobisch en spannend scenario ontvouwt. In een uitstekend dragende rol maken we mee hoe Sabiha gevaarlijke situaties weet te op te lossen. Rond haar laatste jonge klant, hoge piefen in de regering en op kantoor. Uiteindelijk redt Sabiba zichzelf. Als slot van een compacte politieke thriller. Goeddeels in gesproken tekst. Telefoonconversaties met klanten, gesprekken met collega’s en met haar baas. Naar een dubbelzinnig slot.
Mijn waardering: XXX uit 5 - 5 uit 10

23-09-25 FHB sneak Familiar Touch
Nogal vlakke Amerikaanse film over Ruth, in de tachtig, die onverwacht moet wennen aan haar eerste dagen in een Amerikaanse ouderenvoorziening. Is het reclame voor deze ‘Villa Gardens’ in Pasadena, California, U.S.A.? Daar werden immers alle opnamen gemaakt. Met echte bewoners in de achtergrond als gelaten figuranten in ‘familiale’ sfeer. Dat heeft iets sarcastisch. Want Villa Gardens is een voorziening voor welgestelde (witte!) Amerikaanse Boomers. Ruth’s gebreken zijn nog relatief mild. Wel wordt ouderenzorg noodzakelijk. Dat legt het lineaire scenario snel genoeg bloot. Met een scène die ook het bioscooppubliek in verwarring brengt. Twijfel die in het scenario even geruststellend als dwingend in fictieve zekerheid wordt omgebogen. De beleving van Ruth enerzijds en haar directe naastbestaanden met die van nieuwe professionele verpleging in het verzorgingshuis anderzijds kan niet groter zijn. Een opdoemend vooruitzicht van dementie in emotionele vervlakking en verlies van verleden contrasteert met de overenthousiaste bemoediging die daar tegenover staat. Ruth’s innemende karakter wordt goed neergezet. Als nieuwkomer heeft ze dat nog. Terwijl de karakters van andere gedramatiseerde rollen ronduit zwak zijn. Haar zoon, een vertrouwde verpleegster en professionele zorgverleners zijn het onontkoombaar tegenwicht waarmee het scenario nog wat thema’s zijdelings aanzwengelt. Tijdsbesef, humeur, verstoorde herinneringen. Zonder muziek is de cameravoering en montage beklemmend. Hoelang Ruth wennen moet wordt ook niet duidelijk. Weken? Maanden? Jaren? Het eerste moment dat ze lijdzaam in haar nieuwe situatie berust is het slot van de film. Op een m.i. verkeerd gekozen nummer wordt ‘gedanst’. Een uitgesponnen opname als happy end. Emotionele vervlakking in een Amerikaanse ouderenvoorziening. Op weg naar verdere ontluistering en aftakeling. Van de welgestelde bewoners wordt niet anders verwacht dan gelaten ondergaan en betalen van professionele hulpverleners, personeel voor voeding en lichamelijk onderhoud. Aangestuurd door managers, CEO’S, CFO’s ten behoeve van aandeelhouders. Amerikaanser kan het niet. Mijn waardering: XXX uit 5 - 5 uit 10

10-10-24 FHB filmclub Un Simple Accident
Winnaar van de gouden palm in Cannes 2025. Van een veel gelauwerd Iraanse filmmaker. Ook uitgebracht als ‘It Was Just an Accident’ voor een groter internationaal bereik. Waarmee de maker ook het ‘grand slam’ van Europese filmfestivals compleet maakte. Venetië, Berlijn, Cannes en Locarno. De film werd in Iran opgenomen. In Teheran, in het Farsi, en in het geheim. Zonder dat acteurs en crew het volledige scenario kenden. Een poging van de Iraanse overheid om beslag te leggen op al het opgenomen materiaal mislukte. De digitale filmbestanden waren het buitenland veilig. De afwerking vond plaats in Parijs. Vlak voor de start van Cannes werd de film vrijgegeven, vertoond en geselecteerd. Alles begint met Vahid en zijn echtgenote en dochtertje in de auto. Na een aanrijdinkje zoekt hij hulp in een garage. Herkent hij daar de man die hem jaren geleden in de gevangenis martelde? Toen was hij geblinddoekt. In een redelijk solide scenario met hier en daar een vleugje ironie ontvoert hij Eghbal de dag erop in zijn busje. Om hem geblinddoekt levend te begraven. Maar de twijfel slaat toe. Via via komt Vahid op het spoor van mensen die door dezelfde Eghbal man zouden zijn gemarteld. Het wordt een ingewikkelde route door Teheran om ze te vinden en tegelijkertijd de Iraanse overheid te misleiden. Die al jaren met eenzijdig afgekondigde ‘waarheden’ het individuele zelfdenken blijft ondermijnen. Gaandeweg ontstaat een bonte verzameling karakters die hun verhalen over marteling willen delen. Tegen de avond leidt dit tot een lang, opgeklopt en intens dispuut over waarheid en menselijke waarden. Vahid refereert naar uitspraken van humanistische filosofen. Wat zijn onzekerheid overigens niet wegneemt. Ook niet van de anderen. De film wordt een moedig statement dat in Iran niet vertoond zal worden. Maar wel een internationaal publiek wist te bereiken.
Mijn waardering: XXX uit 5 - 7uit 10

07-10-25 FHB sneak The Golden Spurtle
In de week van het wereldkampioenschap 2025 een uitgebreide terugblik op de editie van 2023. In zijn landelijke woning in het hoge noorden van de Schotse Hooglanden kondigt zestiger Charlie Mille dat dit het laatste jaar is dat hij zijn organisatorische functie zal vervullen. Hij heeft er vanaf de allereerste editie op 11 september 1994 bij gezeten. In het dorp Carrbridge, Schotland waar hij nog steeds woont. Deze film is het videoverslag van de organisatie van dit jaarlijkse evenement. Inzet is de beste bereiding van porridge. Het Schotse krachtvoer dat al honderden, misschien wel duizenden jaren wordt bereid uit Schotse haverkorrels. Die wel enkele bewerkingen moeten ondergaan voordat ze naast water (of melk) als basisingrediënt voor Porridge gebruikt kunnen worden. In beide gevallen wordt het een dikke brei met natte vlokken. Schotse porridge is uitsluitend met water. Internationale varianten met andere namen gaan uit van melk. Nederlandse porridge heet havermoutse pap. Zonder suiker of honing bij kinderen niet meer zo populair. In de ondertiteling wordt ‘havermoutse’ niet meegenomen. Daar is ‘pap’ onder ‘porridge’ in verstaanbaar Schots een rare gewaarwording. In Carrbridge blijft Charlie Mille wel de enige fabrikant van de ‘Spurtle’. Deze speciale spatel voor porridge roeren is opgenomen in het even serieuze als pretentieloze verslag van de PORRIDGE MAKING WORLD CUP 2003. Met de Golden Spurtle als trofee. 75 minuten trivia van de bovenste plank. Voor een internationaal deelnemersveld vóór en achter de schermen. In de bestaande faciliteiten van een Schots dorp van ± 700 inwoners. Voor ongeveer 400 toeristen. Een vergrijzende bevolking die zich inzet om ieder jaar samen wijde wereld tegemoet te treden. Allemaal dankzij de inzet van vrijwilligers. Innemende film zonder toeters of bellen. Als bewijsvoering van een simpel stukje verzonnen geschiedenis. Een geheim om te koesteren….
Mijn waardering: XXXX uit 5 - 8 uit 10