Profiel van FVeastbird

24-11-25 FHB sneak Miroirs no. 3
Duitse filmische verhandeling over het oplopen van en omgaan met ernstig emotioneel trauma. De allereerste beelden maken duidelijk dat Laura zich niet op haar gemak voelt in de situatie waarin ze met haar vriend verzeild raakt. Het wordt de aanleiding voor een verkeersongeval. Wat ze als enige overleeft. Als jong muziekstudente wordt ze buiten de geijkte kanalen om opgevangen door Betty. Tegen de vijftig, alleen wonend aan een stille weg. In haar huis kan ze tot de eerste rust komen na wat er allemaal is gebeurd. Het leren accepteren van een onomkeerbaar trauma is voor iedereen anders. Een strak scenario laat zien hoe Laura en Betty hierin van elkaar verschillen. In een even emotioneel als psychologisch duister groeien ze emotioneel toch naar elkaar. Maar met de personen rond Betty komt er afstand. In de strakke verfilming stuurt Laura’s ontkenning verlammend ongemak de bioscoopzaal in. Sobere dialogen, geloofwaardige karakters, degelijk spel en een beheerste timing. Soms met muziek als even subtiel als sturend decor. in onderhuidse emoties spelen ook verwachtingen mee. Over het hoe, wat en waar alle schuld, schaamte en spijt naar toe moet. Als knappe analyse blijft dat over de film heen hangen. Op belangrijke momenten afgewisseld met een soepel zijweggetje in het scenario. Tegen het slot mogen nogal wat vragen over Laura en het verkeersongeluk onbeantwoord blijven. De licht voelbare verwarring en onbegrip benadrukt de durf die nodig was om de film zo intens te laten eindigen. De titel verwijst naar een stukje pianomuziek van de Franse componist Maurice Ravel. De muziekkeuze en montage in de film was dan ook bepalend. Nauwelijks verassend werd Mirroirs no. 3 onderscheiden op het festival in Cannes. Het is de bedoeling dat er met andere titels van deze pianosuite meer films gemaakt gaan worden.
Mijn waardering: XXXX uit 5 / 8 uit 10

18-11-25 FHB sneak Köln 75
Over Vera Brandes, eind 1974 een opstandige tiener die met brutaal toeval de Europese jazz-scene inrolt. Thuis In Keulen houdt ze de schijn van scholier op. Met bravour regelt ze een kantoortje om een aantal optredens te regelen in Europese concertzalen. Voor niemand minder dan Keith Jarrett. Het Amerikaanse wonderkind is nog geen dertig. Met ter plekke geïmproviseerde pianorecitals vanuit een jazz idioom geeft hij muziekbeleving een nieuwe impuls. Het worden een stuk of tien optredens. Eén ervan is het piano concert in Keulen op 24 januari 1975. Dat legendarisch wordt als het nog hetzelfde jaar In Europa op elpee verschijnt. De opname verovert de wereld en wordt de meest succesvolle jazz piano elpee/CD/stream in alle muziekbladen. Nog steeds, trouwens. Een waargebeurd verhaal in een avontuurlijk scenario rond Vera Brandes. Héél jong, heel slim, tactisch en even brutaal als enthousiast Ondanks de vijandigheid van haar ouders en broer in krijgt ze van alles voor elkaar. Concertzalen in Europa die voor een uur een zaal, een podium en een dure vleugel willen afstaan. Voor een recital van een uur. Dat het over jazz muziek gaat dringt niet altijd door. Dan is er vervoer, logies, maaltijden, publiciteit en -niet te vergeten- het welbevinden van mr. Jarrett. Een degelijke rol als afstandelijk persoon. Met soms vreemde prima-donna allures. Maar die opkijkt van het minuscule Europese autootje waarmee diverse bestemmingen bereikt moeten worden. Een verzonnen Amerikaanse muziekjournalist kan alsnog wat muzikale duiding geven. Tegen het vijfde concert in Keulen komt een reeks problemen bij elkaar. In een solide charismatische rol is de oplossing door en voor Vera Brandes. Op het allerlaatste moment voor aanvang. Een soepele verfilming. Zonder muziek van pianist/componist Keith Jarrett (rechten!) Een muzikaal ontspannen kijk op volwassen worden. Van Vera Brandes in de uitdijende jazzindustrie.
waardering: XXXX uit 5 - 8 uit 10

11-11-25 FHB sneak Drømmer
Begin dit jaar werd de uitstekende Noorse film ‘LOVE’ van dezelfde maker aangekondigd als het afrondende deel van zijn ambitieuze trilogie. Over de menselijke conditie in Noorwegen. Dat blijkt het niet te zijn geweest. Onder de titel Drømmer (Dromen) analyseert het derde deel nog eens de menselijke conditie. Maar nu aan de hand van een jong meisje. vijftien jaar, en thuiswonend met haar moeder. Nog net vóór de hormonenstorm die ze nog gaat meemaken is Johanne slim, schoolgaand, leergierig en even introvert als observerend. In alle onbevangenheid wordt ze stapelverliefd op de Franse lerares. Bijna iedere dag schrijft ze op wat ze allemaal beleeft. Met haar emotionele verwarring in spontane bewoording. Lang niet alles wordt in beeld gebracht. Haar ontmoedigen met lerares Johanna worden lijken kort, maar impliceren dat er vaak lang gepraat wordt. Thuis is ze vaak op haar slaapkamer waar ze uitspreekt wat ze aan het schrijven is. Met de gesprekken met haar moeder en oma (van moeders kant) erbij wordt het een leesfilm. Noors is een ongemakkelijke taal (in Nederlandse ondertiteling) om te lezen. Er komen talloze scènes voorbij met op het eerste oog terloopse dingen. In knap geschreven dialoog ontstaan karakters in drie generaties. Vanuit een eigen tijdvak en eigen motieven. In een schijnbare tijdloosheid loopt Johanne met haar romantische visie tegen haar eigen werkelijkheid op. Haar rol is van meet aan charismatisch. In een veeleisend scenario laat een solide verfilming zien op welke manier de menselijke conditie in complexiteit uitgroeide. Naar een even rijke als ingewikkelde maatschappij. Met een perspectief dat uitdagender is dan ooit tevoren. Maar wel de mogelijkheid om jongeren een eigen perspectief te laten kiezen. In een wereld die steeds sneller aan het veranderen. Pas na ruim twee uur wordt het weer een indrukwekkende film.
Mijn waardering: XXXX uit 5 - 7,6 uit 10

10-11-25 FTHilversum festival Nouvelle Vague
De Franse filmrevolutie in beeld gebracht met een Amerikaans eerbetoon aan de wereldberoemde Franse regisseur die het in 1959 allemaal teweeg bracht. Samen met zijn collega’s op het kantoor van een toonaangevend filmtijdschrift kreeg hij genoeg van de Amerikaanse invloed die de nog jonge Franse filmindustrie bleef overschreeuwen. Tegelijk met wijdlopige theorieën als tegenwicht bedacht hij een eigen speelfilmplan. Via wat hulp van enkele kompanen kwam er een klein budget vrij. Met een vrolijke list eist hij de regie op. Vanaf dat moment wordt het de ‘making of’ van de eerste film in de ‘nouvelle vague’ stijl. Die zou het maken van films wereldwijd veranderen. Ruim zestig jaar na dato ontstaat ‘À bout de Souffle’ een tweede keer. Nu met acteurs voor alle personages die bij het maken van het origineel betrokken waren. Met naam en toenaam. Authentieke locaties in Parijs, authentieke auto’s en interieurs. In ruim twintig opnamedagen wordt al het filmmateriaal opgenomen. Zonder geluid. De Eclair Cameflex 35mm camera maakte veel te veel herrie. Als die liep moesten cameraman en acteurs blind op de wat blaaskakerige regisseur vertrouwen. Op specifieke instructies van de regisseur over het specifieke camerageratel. In zijn opschrijfboek bleven scènes veranderen. Close-ups van hoofdrolspelers in de studio tegen een onbestemde achtergrond legden allerlei uitdrukkingen vast. Ondanks strubbelingen bleef de sfeer goed. Een even brutale als precieze montage toverde het materiaal om naar een verpletterende film over misdaad en liefde, geweld en seks. In de hele filmwereld sloeg ‘À bout de Souffle’ in als een bom. ‘Nouvelle vague’ werd synoniem voor nieuwe onafhankelijkheid. Die zou overwaaien naar vergelijkbare ontwikkelingen in de bedrijfsvoering van allerlei gevestigde filmbedrijven, productiemaatschappijen en distributeurs. Deze film is een perfect gemaakte reconstructie en een waardig eerbetoon. Even revolutionair en inspirerend als het origineel van vijfenzestig jaar geleden.
Mijn waardering: XXXXX uit 5 - 10 uit 10

07-11-26 FHB filmclub Sentimental Value
Indrukwekkend familieportret van 4 generaties na elkaar een huis bewoonde dat eind 19e eeuw in Oslo werd gebouwd. Via een rondleiding door de nog originele, zij het wat versleten staat wordt een reeks van thema’s aangeroerd. Een knap, integer gelaagd scenario legt de wat schurende karakters van de huidige bewoners bloot. De zussen Nora en Agnes. Met Nora als centrale figuur, gespeeld door een charismatische actrice in een even weergaloze als geloofwaardige rol. In een gespannen relatie met zichzelf, haar beroep en levensvervulling. In de dertig, als kleine zus van Agnes opgegroeid In Noors erudiete kringen. Als dochters van de filmregisseur Gustav Borg. Die na het overlijden van zijn echtgenote zijn werkterrein verlegde naar buurland Zweden. Nora en Agnes waren nog klein en konden in Oslo alle twee een carrière als actrice opbouwen. Met behoorlijk succes, zij het Agnes meer in film en TV, Nora goeddeels in het theater. Als vader Gustav zich na veel afwezigheid meldt met een uitgewerkt scenario voor een film waarin Nora de hoofdrol moet spelen. In drie segmenten: verleden, heden en toekomst begint de film de in jaren afgebladderde familie relatie te verkennen. In een even rustige als solide verfilming word je tijdens de film deelgenoot van Nora’s verborgen sociale verwarring, onzekerheid en onvrede. Tegenover de emotionele machteloosheid van haar vader. Die heeft een surrogaat-dochter nodig heeft om net Nora overweg te kunnen. Omgekeerd ook. Met het teruggrijpen naar de plankenkoorts-scene van het begin wordt veel gesuggereerd. Maar het slot is zonder conclusie en maakt de film nog sterker. Kraakheldere scènes, strak camerawerk en even innemend als geloofwaardig acteren. Een minimum aan dialoog. Ondersteund door effectieve muziekkeuze uit breed repertoire. Zeer goede film op prima lengte boeit van begin tot eind. Beeldtaal op z’n best. Winnaar in Cannes, Oscarinzending van Noorwegen.
Mijn waardering: XXXX uit 5 - 9.5 uit uit10