Reacties

24-11-25 FHB sneak Miroirs no. 3
Duitse filmische verhandeling over het oplopen van en omgaan met ernstig emotioneel trauma. De allereerste beelden maken duidelijk dat Laura zich niet op haar gemak voelt in de situatie waarin ze met haar vriend verzeild raakt. Het wordt de aanleiding voor een verkeersongeval. Wat ze als enige overleeft. Als jong muziekstudente wordt ze buiten de geijkte kanalen om opgevangen door Betty. Tegen de vijftig, alleen wonend aan een stille weg. In haar huis kan ze tot de eerste rust komen na wat er allemaal is gebeurd. Het leren accepteren van een onomkeerbaar trauma is voor iedereen anders. Een strak scenario laat zien hoe Laura en Betty hierin van elkaar verschillen. In een even emotioneel als psychologisch duister groeien ze emotioneel toch naar elkaar. Maar met de personen rond Betty komt er afstand. In de strakke verfilming stuurt Laura’s ontkenning verlammend ongemak de bioscoopzaal in. Sobere dialogen, geloofwaardige karakters, degelijk spel en een beheerste timing. Soms met muziek als even subtiel als sturend decor. in onderhuidse emoties spelen ook verwachtingen mee. Over het hoe, wat en waar alle schuld, schaamte en spijt naar toe moet. Als knappe analyse blijft dat over de film heen hangen. Op belangrijke momenten afgewisseld met een soepel zijweggetje in het scenario. Tegen het slot mogen nogal wat vragen over Laura en het verkeersongeluk onbeantwoord blijven. De licht voelbare verwarring en onbegrip benadrukt de durf die nodig was om de film zo intens te laten eindigen. De titel verwijst naar een stukje pianomuziek van de Franse componist Maurice Ravel. De muziekkeuze en montage in de film was dan ook bepalend. Nauwelijks verassend werd Mirroirs no. 3 onderscheiden op het festival in Cannes. Het is de bedoeling dat er met andere titels van deze pianosuite meer films gemaakt gaan worden.
Mijn waardering: XXXX uit 5 / 8 uit 10

18-11-25 FHB sneak Köln 75
Over Vera Brandes, eind 1974 een opstandige tiener die met brutaal toeval de Europese jazz-scene inrolt. Thuis In Keulen houdt ze de schijn van scholier op. Met bravour regelt ze een kantoortje om een aantal optredens te regelen in Europese concertzalen. Voor niemand minder dan Keith Jarrett. Het Amerikaanse wonderkind is nog geen dertig. Met ter plekke geïmproviseerde pianorecitals vanuit een jazz idioom geeft hij muziekbeleving een nieuwe impuls. Het worden een stuk of tien optredens. Eén ervan is het piano concert in Keulen op 24 januari 1975. Dat legendarisch wordt als het nog hetzelfde jaar In Europa op elpee verschijnt. De opname verovert de wereld en wordt de meest succesvolle jazz piano elpee/CD/stream in alle muziekbladen. Nog steeds, trouwens. Een waargebeurd verhaal in een avontuurlijk scenario rond Vera Brandes. Héél jong, heel slim, tactisch en even brutaal als enthousiast Ondanks de vijandigheid van haar ouders en broer in krijgt ze van alles voor elkaar. Concertzalen in Europa die voor een uur een zaal, een podium en een dure vleugel willen afstaan. Voor een recital van een uur. Dat het over jazz muziek gaat dringt niet altijd door. Dan is er vervoer, logies, maaltijden, publiciteit en -niet te vergeten- het welbevinden van mr. Jarrett. Een degelijke rol als afstandelijk persoon. Met soms vreemde prima-donna allures. Maar die opkijkt van het minuscule Europese autootje waarmee diverse bestemmingen bereikt moeten worden. Een verzonnen Amerikaanse muziekjournalist kan alsnog wat muzikale duiding geven. Tegen het vijfde concert in Keulen komt een reeks problemen bij elkaar. In een solide charismatische rol is de oplossing door en voor Vera Brandes. Op het allerlaatste moment voor aanvang. Een soepele verfilming. Zonder muziek van pianist/componist Keith Jarrett (rechten!) Een muzikaal ontspannen kijk op volwassen worden. Van Vera Brandes in de uitdijende jazzindustrie.
waardering: XXXX uit 5 - 8 uit 10

11-11-25 FHB sneak Drømmer
Begin dit jaar werd de uitstekende Noorse film ‘LOVE’ van dezelfde maker aangekondigd als het afrondende deel van zijn ambitieuze trilogie. Over de menselijke conditie in Noorwegen. Dat blijkt het niet te zijn geweest. Onder de titel Drømmer (Dromen) analyseert het derde deel nog eens de menselijke conditie. Maar nu aan de hand van een jong meisje. vijftien jaar, en thuiswonend met haar moeder. Nog net vóór de hormonenstorm die ze nog gaat meemaken is Johanne slim, schoolgaand, leergierig en even introvert als observerend. In alle onbevangenheid wordt ze stapelverliefd op de Franse lerares. Bijna iedere dag schrijft ze op wat ze allemaal beleeft. Met haar emotionele verwarring in spontane bewoording. Lang niet alles wordt in beeld gebracht. Haar ontmoedigen met lerares Johanna worden lijken kort, maar impliceren dat er vaak lang gepraat wordt. Thuis is ze vaak op haar slaapkamer waar ze uitspreekt wat ze aan het schrijven is. Met de gesprekken met haar moeder en oma (van moeders kant) erbij wordt het een leesfilm. Noors is een ongemakkelijke taal (in Nederlandse ondertiteling) om te lezen. Er komen talloze scènes voorbij met op het eerste oog terloopse dingen. In knap geschreven dialoog ontstaan karakters in drie generaties. Vanuit een eigen tijdvak en eigen motieven. In een schijnbare tijdloosheid loopt Johanne met haar romantische visie tegen haar eigen werkelijkheid op. Haar rol is van meet aan charismatisch. In een veeleisend scenario laat een solide verfilming zien op welke manier de menselijke conditie in complexiteit uitgroeide. Naar een even rijke als ingewikkelde maatschappij. Met een perspectief dat uitdagender is dan ooit tevoren. Maar wel de mogelijkheid om jongeren een eigen perspectief te laten kiezen. In een wereld die steeds sneller aan het veranderen. Pas na ruim twee uur wordt het weer een indrukwekkende film.
Mijn waardering: XXXX uit 5 - 7,6 uit 10

10-11-25 FTHilversum festival Nouvelle Vague
De Franse filmrevolutie in beeld gebracht met een Amerikaans eerbetoon aan de wereldberoemde Franse regisseur die het in 1959 allemaal teweeg bracht. Samen met zijn collega’s op het kantoor van een toonaangevend filmtijdschrift kreeg hij genoeg van de Amerikaanse invloed die de nog jonge Franse filmindustrie bleef overschreeuwen. Tegelijk met wijdlopige theorieën als tegenwicht bedacht hij een eigen speelfilmplan. Via wat hulp van enkele kompanen kwam er een klein budget vrij. Met een vrolijke list eist hij de regie op. Vanaf dat moment wordt het de ‘making of’ van de eerste film in de ‘nouvelle vague’ stijl. Die zou het maken van films wereldwijd veranderen. Ruim zestig jaar na dato ontstaat ‘À bout de Souffle’ een tweede keer. Nu met acteurs voor alle personages die bij het maken van het origineel betrokken waren. Met naam en toenaam. Authentieke locaties in Parijs, authentieke auto’s en interieurs. In ruim twintig opnamedagen wordt al het filmmateriaal opgenomen. Zonder geluid. De Eclair Cameflex 35mm camera maakte veel te veel herrie. Als die liep moesten cameraman en acteurs blind op de wat blaaskakerige regisseur vertrouwen. Op specifieke instructies van de regisseur over het specifieke camerageratel. In zijn opschrijfboek bleven scènes veranderen. Close-ups van hoofdrolspelers in de studio tegen een onbestemde achtergrond legden allerlei uitdrukkingen vast. Ondanks strubbelingen bleef de sfeer goed. Een even brutale als precieze montage toverde het materiaal om naar een verpletterende film over misdaad en liefde, geweld en seks. In de hele filmwereld sloeg ‘À bout de Souffle’ in als een bom. ‘Nouvelle vague’ werd synoniem voor nieuwe onafhankelijkheid. Die zou overwaaien naar vergelijkbare ontwikkelingen in de bedrijfsvoering van allerlei gevestigde filmbedrijven, productiemaatschappijen en distributeurs. Deze film is een perfect gemaakte reconstructie en een waardig eerbetoon. Even revolutionair en inspirerend als het origineel van vijfenzestig jaar geleden.
Mijn waardering: XXXXX uit 5 - 10 uit 10

07-11-26 FHB filmclub Sentimental Value
Indrukwekkend familieportret van 4 generaties na elkaar een huis bewoonde dat eind 19e eeuw in Oslo werd gebouwd. Via een rondleiding door de nog originele, zij het wat versleten staat wordt een reeks van thema’s aangeroerd. Een knap, integer gelaagd scenario legt de wat schurende karakters van de huidige bewoners bloot. De zussen Nora en Agnes. Met Nora als centrale figuur, gespeeld door een charismatische actrice in een even weergaloze als geloofwaardige rol. In een gespannen relatie met zichzelf, haar beroep en levensvervulling. In de dertig, als kleine zus van Agnes opgegroeid In Noors erudiete kringen. Als dochters van de filmregisseur Gustav Borg. Die na het overlijden van zijn echtgenote zijn werkterrein verlegde naar buurland Zweden. Nora en Agnes waren nog klein en konden in Oslo alle twee een carrière als actrice opbouwen. Met behoorlijk succes, zij het Agnes meer in film en TV, Nora goeddeels in het theater. Als vader Gustav zich na veel afwezigheid meldt met een uitgewerkt scenario voor een film waarin Nora de hoofdrol moet spelen. In drie segmenten: verleden, heden en toekomst begint de film de in jaren afgebladderde familie relatie te verkennen. In een even rustige als solide verfilming word je tijdens de film deelgenoot van Nora’s verborgen sociale verwarring, onzekerheid en onvrede. Tegenover de emotionele machteloosheid van haar vader. Die heeft een surrogaat-dochter nodig heeft om net Nora overweg te kunnen. Omgekeerd ook. Met het teruggrijpen naar de plankenkoorts-scene van het begin wordt veel gesuggereerd. Maar het slot is zonder conclusie en maakt de film nog sterker. Kraakheldere scènes, strak camerawerk en even innemend als geloofwaardig acteren. Een minimum aan dialoog. Ondersteund door effectieve muziekkeuze uit breed repertoire. Zeer goede film op prima lengte boeit van begin tot eind. Beeldtaal op z’n best. Winnaar in Cannes, Oscarinzending van Noorwegen.
Mijn waardering: XXXX uit 5 - 9.5 uit uit10

10-10-24 FHB filmclub Un Simple Accident
Winnaar van de gouden palm in Cannes 2025. Van een veel gelauwerd Iraanse filmmaker. Ook uitgebracht als ‘It Was Just an Accident’ voor een groter internationaal bereik. Waarmee de maker ook het ‘grand slam’ van Europese filmfestivals compleet maakte. Venetië, Berlijn, Cannes en Locarno. De film werd in Iran opgenomen. In Teheran, in het Farsi, en in het geheim. Zonder dat acteurs en crew het volledige scenario kenden. Een poging van de Iraanse overheid om beslag te leggen op al het opgenomen materiaal mislukte. De digitale filmbestanden waren het buitenland veilig. De afwerking vond plaats in Parijs. Vlak voor de start van Cannes werd de film vrijgegeven, vertoond en geselecteerd. Alles begint met Vahid en zijn echtgenote en dochtertje in de auto. Na een aanrijdinkje zoekt hulp in een garage. Herkent hij daar de man die hem jaren geleden in de gevangenis martelde? Toen was hij geblinddoekt. In een redelijk solide scenario met hier en daar een vleugje ironie ontvoert hij Eghbal de dag erop in zijn busje. Om hem geblinddoekt levend te begraven. Maar de twijfel slaat toe. Via via komt Vahid op het spoor van mensen die door dezelfde Eghbal man zouden zijn gemarteld. Het wordt een ingewikkelde route door Teheran om ze te vinden en tegelijkertijd de Iraanse overheid te misleiden. Die al jaren met eenzijdig afgekondigde ‘waarheden’ het individuele zelfdenken blijft ondermijnen. Gaandeweg ontstaat een bonte verzameling karakters die hun verhalen over marteling willen delen. Tegen de avond leidt dit tot een lang, opgeklopt en intens dispuut over waarheid en menselijke waarden. Wahid refereert naar uitspraken van humanistische filosofen. Wat zijn onzekerheid overigens niet wegneemt. Ook niet van de anderen. De film wordt een moedig statement dat in Iran niet vertoond zal worden. Maar wel een internationaal publiek wist te bereiken.
Mijn waardering: XXX uit 5 - 7uit 10

04-11-25 FHB sneak ELEONOR THE GREAT
Ingewikkelde Amerikaanse film over traumaverwerking op leeftijd. Nadat over het trauma decennialang werd gezwegen. Totdat het geheugen zelf ermee aan de haal gaat. Dan worden ernstig vervormde herbelevingen door de betreffende persoon als onbetwistbaar ervaren. Terwijl de directe omgeving -voor zover op de hoogte van het trauma, decennia jaar later alle feiten ook niet meer kan duiden. Het trauma zelf kan van alles zijn. Zoals de nasleep van een watersnood, oorlogsgeweld of een uit de hand gelopen massa-manifestatie. Waarbij meerdere slachtoffers zijn gevallen. De overlevenden blijven eenzaam achter. Met het gemis van een of meer dierbaren, vermengd met het verzwijgen van steeds meer ongerijmde belevingen. Van een soms levenslange nasleep. Een debuterende actrice samen met een debuterende scenariste kozen voor hun film het meest ongelukkige voorbeeld van een wereldwijd collectief ervaren trauma. Van meer dan tachtig jaar geleden. De verzamelde herinneringen aan de gruwelen van de holocaust. Voor iedereen even privé als vaak verwarrend. Maar voor deze film is het de meest gemakzuchtige en daarmee ongeloofwaardige keuze. Het scenario zelf zet braaf de meeste vinkjes voor een solide toneeldrama over trauma, geheugen en persoonsverwisseling. Dan wel identiteitsfraude. Met aanvulling van een karakter dat feitelijke traumatische ervaringen uit eerste hand de film moet aanzwengelen, wordt het rondweg potsierlijk. Met terugkerende flashbacks wordt het tijdens de negentig minuten bijna tenenkrommend. Het straalt ok nog eens uit naar de hoofdrol. Een hoogbejaarde weduwe die teruggaat naar New York. Gespeeld door een vierentachtigjarige Amerikaanse actrice die de film draagt. Zodat het scenario voorspelbaar wordt. Het dreigt een cruciaal thema (waarheidsvinding) te overschaduwen. Helemaal verdwijnen doet het niet. Via andere rollen wordt het geloofwaardig neergezet. Trauma, emotie en een onderdrukt geheugen. Tot aan het slot. Van een twijfelachtige film met na afloop bizarre discussies.
Mijn waardering: XX uit 5 - 4 uit10

10-10-24 FHB filmclub Das Verschwinden des Josef Mengele
Even wonderlijke als Russische verfilming van een Franse non fictie ‘roman’ uit 1917. Een psychologisch portret van Josef Mengele, SS arts in vernietigingskamp Auschwitz. Verantwoordelijk voor de afdeling rassen morfologisch onderzoek waar doelbewust medische experimenten op gevangenen werden uitgevoerd. Zodat de Duitse bevolking gezuiverd zou worden van het jodendom. Nadat het nazi regime was geïmplodeerd kreeg dat instituut een bijna mythische antistatus. Die nog eens werd versterkt toen Mengele in 1949 stiekem emigreerde naar Argentinië. Daar kon hij onder andere namen ruim tien jaar en in het geheim rustig leven. Totdat in 1960 Adolf Eichmann in Argentinië werd opgepakt, in Jerusalem berecht en 1962 geëxecuteerd. Het lijk werd gecremeerd en Eichmann’s as werd verstrooid over de diepste delen van de Middellandse zee. Vanaf dat moment voelde Mengele zich in Argentinië niet meer veilig. Weer in het grootste geheim wist hij in Brazilië een plek te vinden waar hij tot zijn dood in 1979 zou blijven. Achtervolgd door de demonen uit zijn verleden die eens in de zoveel tijd de kop opstaken. Maar die hij in de overtuiging van zijn Nazistische onschuld bleef ontkennen. In een rommelig scenario wordt geschetst hoe en met wie de persoon van Josef Mengele tot zijn 68e anoniem kon overleven. Via aangetrouwde en bevriende nazi’s in Duitsland en Zuid Amerika hield hij er een uitgebreide briefwisseling op na. Zodat hij onbekend en onvindbaar kon blijven. Met stijlfiguren in filmformaten wordt in breedbeeld zwart wit het nodige gesuggereerd. Vermoedelijk zijn het feiten. Citaten uit zijn erfelijkheidsonderzoek in ambtelijke ondertiteling van nagemaakte amateuropnamen in kleur zijn even gruwelijk als eenduidig bewijs. Met opgewekt sfeergeluid en achtergrondgemurmel is het effectbejag te nadrukkelijk. Geen enkele toevoeging aan de speculatieve opzet van de film. Op z’n best laat die een wrange indruk achter.
Mijn waardering: XXX uit 5 - 7 uit 10

28-10-25 FHB sneak DJ Ahmet
Coproductie van Noord Macedonië, Tsjechië, Servië en Kroatië. Delen van het voormalige Joegoslavië dat in de negentiger jaren van de vorige eeuw als een lappendeken uit elkaar werd getrokken. Noord Macedonië bleef een zelfstandige republiek en probeert al jarenlang toegelaten te worden tot de EU. Yuruk bevolking, van oorsprong Turks, woont er in een eigen gebied. Met een eigen taal en godsdienst (Islam). Veel van de moderniteiten die in de westerse landen al gemeengoed zijn, werden door de conservatieve ouderen geweerd. De jongeren zijn al wat wijzer. Ahmet en zijn jonger broertje Naim weten dat internet bestaat en zitten ook wel eens achter een computer. Met een primitieve smartphone kan Ahmet naar westerse muziek luisteren. Naim is negen jaar maar heeft nog geen woord gesproken. Tot grote frustratie van zijn vader, sinds kort weduwnaar. Nu nog conservatiever en strenger. Hij houdt zijn twee zonen verantwoordelijk voor zijn kudde schapen. Die grazen overdag in het fraaie landschap. Maar tegen de avond komen ze alle twintig bij elkaar in de omheining naast een schuur. Daar slapen Ahmet en Naim soms ook. In een even inventief als geestig scenario wordt de achterstand in ontwikkeling van de Yuruk gemeenschap in beeld gebracht. En in geestige scènes op de hak genomen. Het scenario draait om Ahmet. Tijdens een nachtelijk struinen met de schapen komt hij terecht in een kleine rave party diep in een naburig bos. Als hij de twintig schapen door de eigentijdse muziek stuurt worden Aya en Ahmet hopeloos verliefd op elkaar. Maar Aya is al uitgehuwelijkt. De meeste rollen worden gespeeld door amateurs. Vooral Naim’s oogopslag spreekt boekdelen. Fraaie fotografie met onevenwichtig camerawerk geeft de film soms overbodige nadruk. Gelukkig gaat het niet ten koste van de ontspannen toon in deze leuke film over individuele vrijheid.
Mijn waardering: XXX uit 5 – 6 uit 10

21-10-25 FHB sneak The Mastermind
Moeizame Amerikaanse film van een schrijver/regisseur bekend om haar handelsmerk ‘minimalistisch’. Daarmee bouwde ze vanuit haar generatie X een (geboren tussen1955 en 1970) een bescheiden reputatie op.. Zij het met een relatief beperkt aantal fictiefilms die ze in haar werkzame leven tot zover maakte. The Mastermind is de moeizame verfilming van een mager scenario. Als fictieve verkenning van psychologie in de Verenigde Staten van 1970. Gesitueerd in de fictieve provincieplaats Framingham. Met een even fictief museum voor beeldende kunst en rond het fictieve karakter van James B. Mooney. Een rijkeluiszoontje van een welgestelde rechter, getrouwd met Terry in een gezin met twee nog jonge zonen. Fragmentarisch opgeleid. Gesjeesd architect, kunstgeschiedenis niet afgemaakt en geëindigd als meubelmaker. Met te weinig werk. Moeder Terry heeft een eigen baan en inkomen. Daarmee is het sappelen. In zijn werkloze uren is James graag in het museum. In de zeventiger jaren van de vorige eeuw was dat meestal gratis. Daar broedt hij een plan uit voor een kunstroof. Om aan zijn gezin te laten zien dat hij naast de Amerikaanse droom wel degelijk iets kan presteren: Het het stelen van vier schilderijen van de Amerikaanse abstract kunstenaar Arthur Dove. De roof en het vervolg worden in waarheidsgetrouw 1970 in beeld gebracht. Met Dave als brein gaan er in de uitvoering toch een paar dingen mis. Met een puntje ironie (of is het sarcasme?) maken we mee hoe James B. Mooney verandert van een toegewijd vriend, vader en kunstliefhebber tot een gezochte crimineel. Via list en bedrog van familie, vrienden, collega’s en uiteindelijk zichzelf. Chronologisch vastgelegd in een traag tempo en montage, redelijk acteren en oppervlakkige karakters. Niet veel veel drama of ontwikkeling. Omdat er vooral Amerikaanse thema’s overheen leunen wordt het een even lange als onbeduidende film. Zeker in een Europese bioscoop. Mijn waardering: XX uit 5 - 4 uit10

19-10-25 FTH After The Hunt
Ingewikkelde film die zich afspeelt op de filosofie-faculteit van Yale. Een van de meest vooraanstaande academische instituten in de Verenigde Staten. Waar zéér onlangs een missive van president Trump directe invloed op het onderwijs opeiste. Van een aantal faculteiten kan de financiering in gevaar komen. Tenzij iedere faculteit aantoont dat hun onderzoeksresultaten een passende bijdragen leveren aan de plannen van het federaal bestuur in de VS. Alma is opgeleid in Europa en geeft op Yale al een paar jaar les over filosofische stromingen. Met haar Amerikaanse collega Hank kan ze het goed vinden. Net zoals met de meeste leerlingen. Misschien krijgt Alma een vaste aanstelling. In plaats van achtereenvolgende onderzoek contracten. Daarvoor moet ze op haar allerbest blijven. De conversaties zijn academisch met een filosofische ondertoon. Leerlingen typeren zichzelf verschillend. Nieuwsgierig, onderzoekend zolang het maar geen ongemak oplevert. Maar ook volhardend en onderzoekend. Met nieuwe meningen, regels en omgangsvormen die met ‘Me Too’ ontstonden. Een klacht over grensoverschrijdend gedrag binnen de faculteit vergroot daarmee ook de verschillen in redeneren. In de argumentatie worden bepalende thema’s aangeroerd. Persoonlijke identiteit en integriteit, machtsverhoudingen, verantwoordelijkheid, schuld, generatie, tot en met waarheidsvinding en zelfbedrog. Dit alles in even academische als schijnbaar terloopse redenaties die per persoon met eigen waarheden tot voorlopige conclusies kunnen leiden. Een complex scenario dat zich in losse scenes en degelijk camerawerk blijft ontwikkelen. Via uitstekende hoofd- en bijrollen. Opgenomen in Engeland met digitale invulling van bepalende Yale-locaties. Ongemakkelijke keuzes in geluid en muziek. Daarmee loopt het incident uit op een situatie waarvan het resultaat nauwelijks te duiden is. De slotscène speelt dan ook een jaar later en wordt door de stem van de regisseur afgebroken. Wat je dan wel aan het denken zet over de film als geheel. Pretentieus is het zeker… Doeltreffend trouwens ook.
Mijn waardering: XXX uit 5 - 6 uit 10

26-10-25 FTH The Pinguin Lessons
Argentinië,1975. Een waargebeurd verhaal opgeschreven als herinnering, bijna vijftig jaar later een succesvol boek. Inmiddels verfilmd vanuit het perspectief van herinnering. Een jonge, wat mismoedige Britse leraar scheikunde uit Sheffield gaat in Zuid Amerika op zoek naar werk. In Buenos Aires krijgt hij een functie aan een dure kostschool. Voor de even arrogante als verwende rijkeluiszonen van Argentijnse industriëlen, bestuursambtenaren, regeringsfunctionarissen en hoge militairen. Tijdens een trip naar de kust van Uruguay komt hij langs een strand waar honderden dode pinguïns in zwarte scheepsolie ronddobberen. Een van de laatst levende waggelt naar hem toe in volgt hem met een vriendin overal waar ze heen gaan. Het komt erop neer dat hij het beest wat schoonmaakt en in een boodschappentas mee naar zijn appartement in het schoolgebouw smokkelt. Ondanks veel telefoneren naar Argentijnse instanties lukt het niet om voor de pinguïn een plek te vinden. Wel leert en regelt hij hoe hij de pinguïn kan laten aansterken. Tijdens lesuren op het balkon van zijn appartement. De rest van de tijd houden ze elkaar gezelschap en ontstaat er een aandoenlijke band. Natuurlijk gaat het een keer fout. Dan maken zijn leerlingen ook kennis met de pinguïn en noemen hem Juan Salvador. Inmiddels heeft een bruut dictatoriaal regime de macht gegrepen. In de volgende zeven jaar zal het tienduizenden burgers laten verdwijnen. De juridische nasleep ervan is in 2025 nog steeds niet voltooid. Het vlotte scenario rijgt anekdotes aan elkaar die laten zien hoe deze pinguïn via zijn hoge aaibaarheidsfactor een rol krijgt tussen de leerlingen. In een afgeleide hoofdrol en soepele regie, camerawerk en montage. Wat er in verder in Argentinië aan bet gebeuren blijft goeddeels buiten beschouwing. Het leidt dan ook naar een positief slot. Zij het even voorspelbaar als innemend.
Mijn waardering: XXX uit 5 – 6 uit 10

3-10-24 FHB Voor de Meisjes
Meer dan uitstekende boekverfilming door een ervaren Nederlandse scenarist/regisseur. Oscarwinner in 1998 (beste niet-Engelstalige film) dat was ook een boekverfilming. Deze keer gaat het over twee ‘bevriende’ stellen delen die sinds jaren een week lang een sjieke villa delen op een dure plek in Oostenrijk. Dat is zo gegroeid. Met hun twee dochters die als tieners ook deze vakantie weer een week ‘vriendinnen’ zullen zijn. In de briljante allereerste scene zetten de aanhalingstekens in deze zinnen de toon. Het wordt een sardonische (=boosaardige) kijk op de onderlinge verhoudingen. Met een bloedserieuze ondertoon. Als beginnende tieners laten Elise en Madelon laten zich stiekem rondrijden in een Quad. Met een jonge garagehulp aan het stuur gaat het mis. De meisjes komen na het ongeluk terecht in een Oostenrijks ziekenhuis. Elise in coma, Madelon met schijnbaar oppervlakkige verwondingen. In een even uitgekiend als verzorgd scenario ontwikkelt zich een psychologische thriller tussen de vier individuele ouders. Ineens gaat het over ouderschap, trouw vriendschap en loyaliteit. In de karaktercrisis waarin de loyaliteit pas echt serieus wordt. De verwondingen van Madelon blijken alsnog levensbedreigend te zijn. De karakters zijn subliem geschreven, uitstekend ingevuld en geloofwaardig. In de beheerste cameravoering is de manipulatie nauwelijks merkbaar. De sfeer slaat om in ongeloof, wantrouwen, hypocrisie, machteloosheid en wanhoop. Via verassende keuzes in instellingen, geluid en montage. Maar op het moment zelf wel zo uitgevoerd dat het niet opvalt. De wankele emotiebalans tussen drama en komedie blijft in de bioscoop intact. Fragmenten koormuziek van Brahms zorgt in het begon voor een ijle, maar nèt niet ongemakkelijke sfeer. De andere muziek komt van een gezinsvideo en wordt overgenomen door de film. Als klein accent voor de grote zorg waarmee deze film werd gemaakt. Onderhoudend en toch serieus.
Mijn waardering: XXXXX uit 5 – 9,5 uit 10

30-09-24 FHB sneak Confidante
Op een zwarte achtergrond in rode titels: ‘17 Augustus 1999’, een onuitspreekbare naam van een wijk of stad, de naam ‘Ankara’ en het aantal kilometers verwijderd van de Turkse hoofdstad. In dat jaar was Turkije kandidaat-lid van de Europese unie aan het worden. In de vaart van volken was telefoonseks ook al in Turkije een lucratieve bedoening. Internet moest nog worden uitgevonden. Het het eerste beeld pikt een telefoongesprek op. Arzu, schuilnaam voor Sabiha in close-up. Ze rondt geroutineerd een live seksgesprek met een klant af. Een stuk of vijf vrouwelijke collega’s in afgeschermde loketten zorgen ervoor dat klanten hun lijn zoveel mogelijk bezet houden. Geen bandjes. De gesprekken zijn allemaal live en echt. Over seksuele voorkeuren zoals stem (vandaar de schuilnaam) type vrouw, een bepaalde handeling of standje en zo nodig gehijg en gekreun als antwoord op de andere kant van de lijn. De hele film zal zich in deze ruimte afspelen. Zonder daglicht. Rond Sabiha, midden dertig. Van terugkerende klanten noteert ze in een schrift namen, telefoonnummers en vaste verlangens. Tussendoor leren we via collega’s dat Sabiha in scheiding ligt met haar man. Die eist de volle voogdij van hun kind -nog net geen puber- op. Met haar alter-ego Arzu houdt Sabiha zich in leven. Meestal nachtwerk. Om 03:01 onverwacht dertig seconden een zware aardbeving. Waarna in de volgende uren, als de verbindingen zijn hersteld zich een solide, claustrofobisch en spannend scenario ontvouwt. In een uitstekend dragende rol maken we mee hoe Sabiha gevaarlijke situaties weet te op te lossen. Rond haar laatste jonge klant, hoge piefen in de regering en op kantoor. Uiteindelijk redt Sabiba zichzelf. Als slot van een compacte politieke thriller. Goeddeels in gesproken tekst. Telefoonconversaties met klanten, gesprekken met collega’s en met haar baas. Naar een dubbelzinnig slot.
Mijn waardering: XXX uit 5 - 5 uit 10

23-09-25 FHB sneak Familiar Touch
Nogal vlakke Amerikaanse film over Ruth, in de tachtig, die onverwacht moet wennen aan haar eerste dagen in een Amerikaanse ouderenvoorziening. Is het reclame voor deze ‘Villa Gardens’ in Pasadena, California, U.S.A.? Daar werden immers alle opnamen gemaakt. Met echte bewoners in de achtergrond als gelaten figuranten in ‘familiale’ sfeer. Dat heeft iets sarcastisch. Want Villa Gardens is een voorziening voor welgestelde (witte!) Amerikaanse Boomers. Ruth’s gebreken zijn nog relatief mild. Wel wordt ouderenzorg noodzakelijk. Dat legt het lineaire scenario snel genoeg bloot. Met een scène die ook het bioscooppubliek in verwarring brengt. Twijfel die in het scenario even geruststellend als dwingend in fictieve zekerheid wordt omgebogen. De beleving van Ruth enerzijds en haar directe naastbestaanden met die van nieuwe professionele verpleging in het verzorgingshuis anderzijds kan niet groter zijn. Een opdoemend vooruitzicht van dementie in emotionele vervlakking en verlies van verleden contrasteert met de overenthousiaste bemoediging die daar tegenover staat. Ruth’s innemende karakter wordt goed neergezet. Als nieuwkomer heeft ze dat nog. Terwijl de karakters van andere gedramatiseerde rollen ronduit zwak zijn. Haar zoon, een vertrouwde verpleegster en professionele zorgverleners zijn het onontkoombaar tegenwicht waarmee het scenario nog wat thema’s zijdelings aanzwengelt. Tijdsbesef, humeur, verstoorde herinneringen. Zonder muziek is de cameravoering en montage beklemmend. Hoelang Ruth wennen moet wordt ook niet duidelijk. Weken? Maanden? Jaren? Het eerste moment dat ze lijdzaam in haar nieuwe situatie berust is het slot van de film. Op een m.i. verkeerd gekozen nummer wordt ‘gedanst’. Een uitgesponnen opname als happy end. Emotionele vervlakking in een Amerikaanse ouderenvoorziening. Op weg naar verdere ontluistering en aftakeling. Van de welgestelde bewoners wordt niet anders verwacht dan gelaten ondergaan en betalen van professionele hulpverleners, personeel voor voeding en lichamelijk onderhoud. Aangestuurd door managers, CEO’S, CFO’s ten behoeve van aandeelhouders. Amerikaanser kan het niet. Mijn waardering: XXX uit 5 - 5 uit 10

10-10-24 FHB filmclub Un Simple Accident
Winnaar van de gouden palm in Cannes 2025. Van een veel gelauwerd Iraanse filmmaker. Ook uitgebracht als ‘It Was Just an Accident’ voor een groter internationaal bereik. Waarmee de maker ook het ‘grand slam’ van Europese filmfestivals compleet maakte. Venetië, Berlijn, Cannes en Locarno. De film werd in Iran opgenomen. In Teheran, in het Farsi, en in het geheim. Zonder dat acteurs en crew het volledige scenario kenden. Een poging van de Iraanse overheid om beslag te leggen op al het opgenomen materiaal mislukte. De digitale filmbestanden waren het buitenland veilig. De afwerking vond plaats in Parijs. Vlak voor de start van Cannes werd de film vrijgegeven, vertoond en geselecteerd. Alles begint met Vahid en zijn echtgenote en dochtertje in de auto. Na een aanrijdinkje zoekt hij hulp in een garage. Herkent hij daar de man die hem jaren geleden in de gevangenis martelde? Toen was hij geblinddoekt. In een redelijk solide scenario met hier en daar een vleugje ironie ontvoert hij Eghbal de dag erop in zijn busje. Om hem geblinddoekt levend te begraven. Maar de twijfel slaat toe. Via via komt Vahid op het spoor van mensen die door dezelfde Eghbal man zouden zijn gemarteld. Het wordt een ingewikkelde route door Teheran om ze te vinden en tegelijkertijd de Iraanse overheid te misleiden. Die al jaren met eenzijdig afgekondigde ‘waarheden’ het individuele zelfdenken blijft ondermijnen. Gaandeweg ontstaat een bonte verzameling karakters die hun verhalen over marteling willen delen. Tegen de avond leidt dit tot een lang, opgeklopt en intens dispuut over waarheid en menselijke waarden. Vahid refereert naar uitspraken van humanistische filosofen. Wat zijn onzekerheid overigens niet wegneemt. Ook niet van de anderen. De film wordt een moedig statement dat in Iran niet vertoond zal worden. Maar wel een internationaal publiek wist te bereiken.
Mijn waardering: XXX uit 5 - 7uit 10

07-10-25 FHB sneak The Golden Spurtle
In de week van het wereldkampioenschap 2025 een uitgebreide terugblik op de editie van 2023. In zijn landelijke woning in het hoge noorden van de Schotse Hooglanden kondigt zestiger Charlie Mille dat dit het laatste jaar is dat hij zijn organisatorische functie zal vervullen. Hij heeft er vanaf de allereerste editie op 11 september 1994 bij gezeten. In het dorp Carrbridge, Schotland waar hij nog steeds woont. Deze film is het videoverslag van de organisatie van dit jaarlijkse evenement. Inzet is de beste bereiding van porridge. Het Schotse krachtvoer dat al honderden, misschien wel duizenden jaren wordt bereid uit Schotse haverkorrels. Die wel enkele bewerkingen moeten ondergaan voordat ze naast water (of melk) als basisingrediënt voor Porridge gebruikt kunnen worden. In beide gevallen wordt het een dikke brei met natte vlokken. Schotse porridge is uitsluitend met water. Internationale varianten met andere namen gaan uit van melk. Nederlandse porridge heet havermoutse pap. Zonder suiker of honing bij kinderen niet meer zo populair. In de ondertiteling wordt ‘havermoutse’ niet meegenomen. Daar is ‘pap’ onder ‘porridge’ in verstaanbaar Schots een rare gewaarwording. In Carrbridge blijft Charlie Mille wel de enige fabrikant van de ‘Spurtle’. Deze speciale spatel voor porridge roeren is opgenomen in het even serieuze als pretentieloze verslag van de PORRIDGE MAKING WORLD CUP 2003. Met de Golden Spurtle als trofee. 75 minuten trivia van de bovenste plank. Voor een internationaal deelnemersveld vóór en achter de schermen. In de bestaande faciliteiten van een Schots dorp van ± 700 inwoners. Voor ongeveer 400 toeristen. Een vergrijzende bevolking die zich inzet om ieder jaar samen wijde wereld tegemoet te treden. Allemaal dankzij de inzet van vrijwilligers. Innemende film zonder toeters of bellen. Als bewijsvoering van een simpel stukje verzonnen geschiedenis. Een geheim om te koesteren….
Mijn waardering: XXXX uit 5 - 8 uit 10

13-05-25 FHB sneak Soft leaves
Belgisch-Japanse film over een onvoorziene wending van familiale verhoudingen. Speelfilmdebuut van een Belgische scenariste/regisseur met een Japanse moeder. Het scenario belicht de vervreemding van achtergronden. En dat in dezelfde kritische situatie op twee continenten. Gezien vanuit Yuna, elf jaar en door vader Julien begeleid in haar atletische ambities. Tekenen doet ze ook graag. Ze heeft zichtbaar talent. Haar ouders zijn gescheiden en Yuna woont bij haar vader in België. Haar mioeder Aika is een paar jaar geleden weer in Japan gaan wonen en is danseres. Kai is Yuna’s oudere broer die in Duitsland studeert. Maar als Julien uit voor de ogen van zij dochter valt komt hij in zorgwekkende toestand in het ziekenhuis terecht. De vooruitzichten zijn onzeker. Het duurt even voordat Kai en Aika bereikt kunnen worden en naar België kunnen komen. Het gezin ‘herstelt’ zich in een oude situatie met vader Julien als grote afwezige op ieder moment. Kleine details binnen het gezin laten zien hoe iedereen er op een eigen manier mee omgaat. Aanvankelijk probeer Kai zijn zusje te beschermen voor een harde confrontatie met de onzekere realiteit. Als moeder Aika is gearriveerd moet er van alles geregeld worden. De regie van verstandhoudingen is niet altijd duidelijk. Het tijdsbesef lijkt zo gecomprimeerd dat de onzekere realiteit nogal snel naar de acceptatie van iets onontkoombaars. Ondertussen let Yuna goed op haar Japanse moeder. Met wie het contact toch behoorlijk is verwaterd. Aika moet ze na drie maanden weer terug naar Japan. Wat dat onontkoombare gaat betekenen krijgen we nauwelijks te zien. Het wordt voor iedereen verschillend. Alleen Yuna probeert hoop te houden dat dezelfde vader weer zal terugkomen. Terwijl over de allerlaatste scènes heen hangt dat zoiets helemaal niet mogelijk is. Waardoor het slot van de film een gemiste kans blijft.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

15-06-25 FTH bl.zaal MATERIALISTS
Tweede film van een Amerikaans-Koreaanse scenarioschrijfster regisseur die haar onverwacht succesvol debuut hoopt te evenaren met een vergelijkbaar thema: de beleving van liefde. Emoties rond verliefdheid, verlangen en wisselende gevoelens tijdens het huwelijksleven. In een Romkom twee punt nul. In dezelfde welgestelde New Yorkse wijk Tribeca, de ‘TRIangle BEow Canal Street’. Waar hele vorige eeuw al in een mistig verleden is vervaagd. Naast emoties steken vooral belangen en zelfbeeld de kop op rond het kiezen van een levenspartner. Een bizarre beginscène laat zien hoe subtiele emoties rond liefde, verliefdheid, verlangen en verwachtingen ooit geweest moeten zijn. Om hard over te gaan naar de dag van vandaag. Lucy, tegen de dertig werkt voor het sjieke relatiebureau ‘Adore’. Dat specialiseert zich in de huwelijksmarkt zoals die voor (en door) de New Yorkse millennium generatie is geworden. Voor persoonlijke contact en begeleiding bij het zoeken naar een juiste kandidaat moet fors betaald worden. Vandaar veel emotionele en materialistische criteria. Waaraan voldaan moet worden, uiteraard. Van twee kanten. Lucie, nog geen dertig, kan met cliënten uitstekend overweg. Mensen met scherp omlijnde, soms bizarre criteria voor allerlei persoonlijke zaken en/of situaties. Ondertussen is ze zelf ook (weer!) in de markt. In een prettig scenario binnen het Adore-bureau worden twee tegengestelde driehoeksverhoudingen tegen het licht gehouden. En listig in elkaar geknoopt in puntige dialoogscenes. Daaromheen Lucy’s belevenissen als professional rond de karakters van John en Harry. Prima rollen, karakters en prima spel. Met uitstekend camerawerk, geluid en muziek schuift het accent naar de toekomst van (huwelijks) lange termijn relaties. De montage neemt de tijd, terwijl het verassende slot een beetje wordt afgeraffeld. Met verdubbeld budget opgenomen op analoog filmmateriaal verveelt het geheel nauwelijks. Echt nieuwe lange termijn inzichten blijven helaas onder de oppervlakte.
Mijn waardering: XXXX uit 5 - 7 uit 10

Aangrijpende karakterstudie van Agnes, in de film vertolkt door de maker. In Parijs geboren en als baby verhuisd naar San Francisco. Inmiddels een Amerikaans actrice ruim ervaren in TV series. Met deze film debuteert ze als scenarist en regisseur. Een subtiel scenario met een verrassende, trefzekere vertelwijze. Zes korte Bedrijven met steeds het woord ‘Baby’ in de titel. Waarmee de achtergronden van Agnes’ moeizame karakter worden geduid. Aan de hand van wat ze meemaakte in een bepaald jaar van haar leven, niet in chronische volgorde. Met Lydie, Fran en Natasha studeert Agnes aan een kleine universiteit in New England. Ze geniet van haar studie en heeft met Lydie het meest contact. Volgens literatuurprofessor Preston Decker is Agnes zijn meest getalenteerde leerling. Hij biedt haar een eigen onderwerp aan als bijbaantje. Ze is vereerd, en doet het goed. Ze wil ook bij de universiteit blijven maar haar achtergestelde positie als vrouw moet daarvoor verbeteren. Natasja is ook in de race. Met hun diploma’s zijn Fran en Lydie richtring New York vertrokken. Nog zonder serieuze plannen. Maar bij haar eerste vertraagde bezoek vertelt Lydie dat ze zwanger is. Agnes blijft verbouwereerd met alle intieme grappen over zwanger en babies maken en bevallen. In de andere bedrijven is zie je.Agnes haar twijfel probeert te onderdrukken. Dat vergt moed. Tussen soms vrolijker bedrijven in snijdt een overschrijdend incident van Preston Decker al haar moed aan flarden. Gaandeweg wordt in de bioscoop zichtbaar en voelbaar hoe Agnes een ongerijmde depressie ontwikkelt. Met haar twijfelende welbespraaktheid raakt ze steeds verder verwijderd van haar eigen realiteit. Alle scènes zijn even inventief, subtiel en overtuigend. Zonder nadruk zijn grappige scènes rond verschillende rollen ook geloofwaardig Met een even soepele als frisse vertelwijze vanaf het begin wordt het slot wat somber, indrukwekkend en ontroerend tegelijk.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

17-08-25 FHB Jeunes mères
In de laatste jaren van de vorige eeuw groeiden twee broers uit België uit tot de nieuwe stamvaders van de gedramatiseerde documentaire. Vaak over één (Belgische) misstand. Maar een veel wijder thema. Aanleiding en toestanden uit de werkelijkheid werden een scenario. Scènes rond een hoofdpersoon die het zelf meemaakte. Te produceren met de nodige flexibiliteit voor een kleine, uiterst ervaren camera crew. Scenes die oorzaken en aanleidingen reconstrueren met niet professionele acteurs, bijgestaan door professionals op afstand. Ruim beeldmateriaal voor mogelijkheden tot bijsturen. Een productiewijze die resulteerde meer dan tien succesvolle speelfilms. Bekroond met tientallen prijzen op alle toonaangevende filmfestivals. De overgang naar digitaal opnemen, afwerken, distributie en vertoning zorgde voor een bredere verspreiding. De internationale titel van ‘Jeunes mères’ is ‘The Young Mother’s Home’. Een regionale voorziening in de buurt van Luik ontfermt zich over vijf Waalse tieners, die na een onbedoelde zwangerschap besluiten om toch moeder te worden. Tijdelijke huisvesting om ze in hun emotionele verwarring en verwaarlozing te kunnen begeleiden. Ruzie en gedoe met ouders, familie, (ex-) vriendjes, met zichzelf en iedereen. Een meer eigentijdse en gepaste voorziening dan die van de katholieke kerk en Christelijke instituten. Nog geen vijftien jaar geleden in onderlinge concurrentie rond onwrikbare normen en een twijfelachtige ethiek. Nu zijn het even professionele als inlevende dertigers en veertigers. Voor iedere heftige situatie weten ze de juiste toon vinden. Luisteren, geduld, hoop en empathie. Voor iedere moeder en baby is zijn de achterliggende oorzaken vergelijkbaar, maar tegelijkertijd zijn de feiten volkomen anders. Toch zorgt de relatief nog nieuwe wijze van filmproductie in de bioscoop voor de nodige geloofwaardigheid. In een vriendelijk tempo en met een soepel slot. En toch is in vijf situaties de probleemstelling vijf keer net zo heftig als verschillend.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

Reality-tv in de bioscoop. Maatschappelijke wantoestanden in een deel van Brazilië. Nog steeds worden er stilzwijgend familie’tradities’ gedoogd die neerkomen op regelrecht kindermisbruik, incest en uitbuiting. Het immense eiland Marajó ligt aan de Braziliaanse westkust van de Atlantische oceaan. Tegenover de belangrijke havenstad Bélem. Een riviereiland, als laatste aftakking van de Amazonerivier. De bevolking is schaars. Zonder enige registratie leven gezinnen al generaties lang op de droge delen van de vele mangrove-eilandjes. In haar familie groeit Tielle als meisje van dertien. Net voor alle veranderingen van haar lichaam is Vader Marcílio zeer op haar gesteld. Behalve van Tielle is Danielle moeder van een jonger zusje en twee broertjes. En dan is er nog haar klasgenootje dat al behoorlijk zwanger is. Tot zover is de som van opvoeding door ouders en onderwijs door christelijk ‘liefdadige’ instellingen niets minder dan indoctrinatie. Sinds kort zijn met de volledige internet-dekking voor alle Braziliaanse jongeren alle verleidingen van een modern perspectief beschikbaar. Desondanks voelt Tielle zich vereerd als ze met haar vader mee mag om te jagen. In detail documenteert reportageachtig camerawerk alle belevenissen rond Tielle. Een solide scenario in ultradirecte weergave van goed gespeelde scènes. Gaandeweg wordt met diverse kleine toespelingen steeds duidelijker waarom Tielle weg wil uit haar gezin. Met een wettelijke eigen identiteit blijken gedrag en normen van de ‘moderne’ industriële maatschappij net zo vrouwonvriendelijk als misdadig. En ook openbaar. Pakkende beelden en beperkte dialoog laat zien hoe Internet een valse werkelijkheid voorschotelt. En van zelfstandigheid een verre illusie maakt. De rollen zijn overtuigend, het tempo van camera en montage blijven de geloofwaardigheid onderstrepen. Naar het onthutsend slot is het dan ook ongemakkelijk kijken. In de gewaagde opzet van fictie worden de feiten als verontrustende werkelijkheid ervaren. Alleen hierom kon en móest deze indrukwekkende reality-film worden gemaakt. En bekeken.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

10-08-25 FHB kl.zaal Love
Het afrondende deel van een ambitieuze trilogie over de menselijke conditie in Noorwegen. Een stabiel land dat hoog scoort in de mondiale geluks-index. De Noorse regeringsvorm laat inwoners via uitstekend onderwijs volwassen worden in een overwegend liberaal democratische maatschappij. Vooruitstrevend ook. Als scenarist leunde de maker op zijn ervaring als auteur van zijn boeken. In het decor van een zomers Oslo houden even ontspannen als geloofwaardige dialogen de Noorse beleving van liefde en seks tegen het licht. Zonder navelstaren, maar via verschillende rollen in een eigen situatie en met een eigen karakter. Op de veerpont naar het centrum komt Marianne, in de dertig op weg werk haar collega Tor tegen. Deze wat jongere verpleger legt zonder schijn van schaamte zijn omgang met mensen en seks bloot. In zijn geval ook met mannen. Marianne moet als uroloog in hetzelfde ziekenhuis regelmatig angstige mannen op een mogelijk verlies aan seksueel vermogen wijzen. Zelf leeft ze niet in een relatie, en is er ook niet naar op zoek. Bij gelegenheid is er wel behoefte aan ongecompliceerd lichamelijk contact. Waarbij voortplanting geen rol mag spelen. En een duurzame relatie ook niet. Toch probeert Heidi, haar beste vriendin een kandidaat voor Marianne te vinden. In intelligente gesprekken komen Noorse aspecten van het al dan niet krijgen van kinderen voorbij. Ook voor andere rollen blijft het scenario opvallend soepel. Ontspannen dialoog en geloofwaardig acteren laat de reikwijdte van empathie, sympathie, intimiteit, liefde en lust ter sprake komen. In diverse omstandigheden. Al dan niet licht onderstreept in handeling. Vertraging in de verdere ontwikkeling van een plot laat ruimte voor eigen gedachten. Niet te ingewikkeld en daarom verhelderend over wat er allemaal voorbij komt. Ruim binnen grenzen van redelijk gedrag en gedachtegoed. Een uitstekende, verrassende op zichzelf staande film.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

05-08-25 FHB sneak la Venue de l'Avenir
De Engelse titel ‘Colours of Time’ verraadt meer over het andere Franse thema van deze film. Een even opzichtig als inventief scenario: de reconstructie in twee delen van een familie-epos. Dat begint op het Franse platteland in de allerlaatste jaren van de 19e eeuw. Daarnaast de zoektocht van verre nazaten in de nieuwe 21e eeuw. Nieuwsgierig naar wat er in een verlaten ruïne nog is overgebleven. Waarmee de familiale feiten aan het licht komen tijdens een roerige periode van ontwikkelingen in Frankrijk. Technisch, politiek, industrieel, maatschappelijk en kunstzinnig. Zo’n anderhalve eeuw geleden dreigde vanuit Frankrijk fotografie de schilderkunst overbodig te maken. Tegelijkertijd was impressionisme als nieuwe kunststroming aan het ontstaan. Later, met internationale erkenning werd dit impressionisme Frans erfgoed in de schilderkunst. In een trage parallel-montage van twee op zichzelf staande hoofdstukken worden ontwikkelingen met chronologische precisie in aparte sequenties verwerkt. Rond het leven van Adèle Meunier als stammoeder, naast de ontdekkingen door vier van haar verre nazaten in een verlaten ruïne. Twee ruime sequenties die voorbeeldig zijn gefilmd. Met nadruk op de thematische inhoud. In het eigentijdse hoofdstuk is er eigenlijk niet zoveel te beleven. Alle nadruk ligt op de visualisering van de tijd. Locaties in het Parijs van 1885 bestaan nog als icoon. Voor in het Parijs van anderhalve eeuw eerder werden ze digitaal gezuiverd van moderniteit. Overeenkomsten tussen de rollen in de twee perioden geven via vlakke karakters nadere duiding. Zodat schilders, schrijvers, dichters en andere beroemdheden bij wijze van trofee een rolletje krijgen. Of genoemd worden. Met wat lichtvoetigheid als tegenwicht leunt de film op mooifilmerij. Fraaie, veelbetekenende kleuren van fraaie locaties. Onderstreept met muziek uit de periode die in beeld is. Onbegrijpelijke missers. Het eindproduct van dit Franse prestigeproject maakt in de bioscoop een magere indruk.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

29-07-25 FHB sneak AÏCHA.
Taaie thiller uit Tunesië. Gebaseerd op een krantenartikel. In het scenario opgevuld met een onwaarschijnlijke reeks thema’s. Het begint met een generatieconflict. Dan volgt een auto-ongeval dat Aïcha, net twintig en met veel verplichtingen als enige overleeft. Daarmee grijpt ze de kans aan om het met haar bevrijding helemaal ‘te gaan maken’ in de hoofdstad Tunis. Zonder ware identiteit. Omdat die verwisseld werd met een andere overlevende van dat ongeval. Niet Aïcha werd begraven, en haar milde verwondingen genezen voorspoedig. Eenmaal in Tunis houdt ze alles geheim. Amira, zoals ze zichzelf is gaan noemen is een even naïef als ambitieus provinciaaltje. In Tunis wordt ze relatief gunstig ontvangen. Door de vrouw waar ze een kamer kan huren wordt ze een paar keer meegenomen naar een nachtclub. Waar ze indruk maakt in een kringetje vaste bezoekers. Totdat er een ruzie rond haar persoon ontstaat. Dan wordt het ingewikkeld. Het scenario concentreert zich op het conflict. Tegen Amira’s wil moet een juridische oplossing worden gevonden. Ondertussen is er al verband gelegd tussen de belangen achter alle vriendelijkheid die Amira ten deel valt. Ondanks een licht accent op hypocrisie worden de verhoudingen in een woelige stad als Tunis niet duidelijk. In een brei van belangen en wat warrige regie vervlakt het karakter van Aïcha/Amira. Hoe ze zichzelf overleeft speelt verder geen rol meer. Met allerlei verwikkelingen in een thrillerachtige opzet wordt het oplossen van het inmiddels strafrechtelijk conflict alleen maar ingewikkelder. Van de immense twijfel en verwarring van Aïcha/Amira’s over het verdere perspectief van haar bestaan gaat bijna alles verloren. Zodat er niets meer dan een redelijk gemaakte film overblijft. In een traag tempo toewerkend naar een zwart gat als open einde. Waarin Aïcha/Amira’s bestaansdilemma helemaal is verdwenen. Een even zwakke als bizarre keuze in scenario en regie.
Mijn waardering: XXX uit 5 - 5,5 uit 10