Reacties

29-04-25 FHB sneak The Surfer
De enige redelijk succesvolle steracteur uit een van de meest invloedrijke filmmakers families in Hollywood sjouwt in deze film opzichtig rond met zijn karakterrol als Amerikaanse baby boomer. In een scenario dat tegelijkertijd nostalgie, familieverbanden, halsstarrigheid, macht, onmacht, goed en kwaad, lijden en lust, ritueel bijgeloof op een hoop gooit. In een thrillerachtige intrige en het nodige fysieke geweld. Surfen is de dunne rode draad. Tot en met het ongeloofwaardige slot. De Amerikaanse arena rond surfen werd omgezet naar Australië. Waar de film ook werd opgenomen en goeddeels afgewerkt. Er waren een hoop distributeurs nodig om deze film van de grond en in de bioscoop te krijgen. Meestal is dat een slecht teken. Ierse inbreng voor scenario en regie. Resulterend in een over de top psychologisch drama met matige cameravoering en twijfelachtige dramaturgie. Nieuwsgierigheid houdt de spanning naar het einde wel vast. Zij het met bitter weinig nuance en totaal geen humor. Een gewild surfstrand aan de Australische oceaan is zowel de inzet als de enige locatie. Het wordt een internationaal gepolderde jaren zeventig B-film. Zo plat als de Beemster, ingedijkt met de nare kantjes van een eigentijdse Australische millennial generatie. Die alles uit de kast lijkt te halen om te laten zien wat ie waard is. Allesbehalve verheffend, wat met verfilming schaamteloos wordt uitgebuit. Zodat het ongemakkelijk wordt om te zien hoe de Amerikaanse boomer zich steeds verder laat vernederen om zijn geheime missie niet te verknallen. Pas na een allesbepalende vechtpartij in de branding van de oceaan zijn de surfbeelden te zien die je aan het begin van de film kon verwachten.. Verre van spectaculair, in plaats daarvan plichtmatig verwijzend naar de kluwen feiten, motieven en emoties tussen de hoofdrol en de diverse karakters. Een even onstuimige als doelloze film. Niks voor het filmhuis circuit.
Mijn waardering X uit 5 - 2 uit 10

02-05-25 FHB filmclub Three Kilometres to the End of the World
Met drie kilometers uit de titel van deze Roemeense film wordt de toestand bedoeld in het dorpje Sfântu Gheorghe. Op een eilandje in de monding van de Donau naar de Zwarte zee. Waar bijna alles hetzelfde bleef sinds de val van de communistische dictator Nicolae Ceaușescu in 1989. Ondanks de geïsoleerde ligging moderniseerde de regionale bestuurlijke indeling wel, maar de bestuurders bleven volharden in hun even ultra conservatieve als opportunistische houding. Honderd kilometer verder is de stad Tulcea. Binnen twee generaties in de vaart der volkeren opgestoomd naar honderdduizend inwoners. Inmiddels met eigentijds bestuur, voorzieningen, opvattingen en festivals. Adi komt er regelmatig. Deze keer is er een toerist met hem meegereisd naar Sfântu Gheorghe. Die hem verleidt tot een intieme mannenkus, toevalligerwijze gadegeslagen door anderen. Als hij gewond thuisgekomen is wilt iedereen weten wat er gebeurd is. Te beginnen bij zijn ouders, een vriendin die een oogje op hem heeft, maar ook de agent, die een aangifte wil. Om de daders te kunnen arresteren. Maar veel moeite wil hij er niet voor doen. Iedereen zoekt een uitweg om te benoemen wat iedereen bedoelt. Adi zelf ook. Maar ontkomt er niet aan beoordeeld te worden als homoseksueel. In een kalme, effectieve verfilming wordt duidelijk waar dat in het dorp toe kan leiden. Op een manier die tegelijkertijd ook de onderlinge verhoudingen in het dorp, op school, tussen zijn ouders, de kerk, en andere autoriteiten in beeld brengt. Allemaal vanuit de patriarchale instelling die homoseksualiteit ziet als een ziekte de genezen kan worden. Waarin de verwekking van een kind verstrekkende verplichtingen aanreikt aan de vader, de moeder en directe omgeving. Waarvoor persoonlijke belangen in alle hypocrisie worden meegewogen. In een prima film als kraakhelder betoog.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 7,5 uit 10

29-04-25 FHB sneak The Surfer
De enige redelijk succesvolle steracteur uit een van de meest invloedrijke filmmakers families in Hollywood sjouwt in deze film opzichtig rond met zijn karakterrol als Amerikaanse baby boomer. In een scenario dat tegelijkertijd nostalgie, familieverbanden, halsstarrigheid, macht, onmacht, goed en kwaad, lijden en lust, ritueel bijgeloof op een hoop gooit. In een thrillerachtige intrige en het nodige fysieke geweld. Surfen is de dunne rode draad. Tot en met het ongeloofwaardige slot. De Amerikaanse arena rond surfen werd omgezet naar Australië. Waar de film ook werd opgenomen en goeddeels afgewerkt. Er waren een hoop distributeurs nodig om deze film van de grond en in de bioscoop te krijgen. Meestal is dat een slecht teken. Ierse inbreng voor scenario en regie. Resulterend in een over de top psychologisch drama met matige cameravoering en twijfelachtige dramaturgie. Nieuwsgierigheid houdt de spanning naar het einde wel vast. Zij het met bitter weinig nuance en totaal geen humor. Een gewild surfstrand aan de Australische oceaan is zowel de inzet als de enige locatie. Het wordt een internationaal gepolderde jaren zeventig B-film. Zo plat als de Beemster, ingedijkt met de nare kantjes van een eigentijdse Australische millennial generatie. Die alles uit de kast lijkt te halen om te laten zien wat ie waard is. Allesbehalve verheffend, wat met verfilming schaamteloos wordt uitgebuit. Zodat het ongemakkelijk wordt om te zien hoe de Amerikaanse boomer zich steeds verder laat vernederen om zijn geheime missie niet te verknallen. Pas na een allesbepalende vechtpartij in de branding van de oceaan zijn de surfbeelden te zien die je aan het begin van de film kon verwachten.. Verre van spectaculair, in plaats daarvan plichtmatig verwijzend naar de kluwen feiten, motieven en emoties tussen de hoofdrol en de diverse karakters. Een even onstuimige als doelloze film. Niks voor het filmhuis circuit.
Mijn waardering X uit 5 - 2 uit 10

27-04-25 FHB RIEFENSTAHL
Zeer gedegen biografie van de manipulatieve vrouw die in de eeuw van haar leven zou uitgroeien tot de meest omstreden voorvechtsters van film als kunstvorm. Vanaf haar 24e bouwde als actrice in Duitse speelfilms enige roem op. Ondertussen keek ze de praktijk af op de set en werd verliefd op de camera. Toen dat andersom niet meer zo was begon ze een eigen productiebedrijf. Leni Riefenstahl was toen 34 jaar. Via haar vrienden in de succesvolle NSDAP ritselde ze opdrachten om promotiefilms te maken. Terwijl de charismatische Hitler al begon uit te groeien als Führer van de hele Duitse natie. Met dwingende beelden en montage werden het even griezelige als effectieve propagandafilms voor het nazi regime. Via het staatslaboratorium UFA draaiden die geluidsfilms in alle bioscopen van het Derde Rijk. Pas na het uiteenvallen van de oorlog werden die films over de hele wereld aangemerkt als megalomane propaganda van een uiterst misdadig regime. In de oorlogstribunalen werd Leni Riefenstahl aangemerkt als ‘meeloper’ maar ‘niet direct betrokken’. Sindsdien heeft ze in krantenartikelen, essays, boeken, radio- film- en televisie-interviews nooit spijt willen betuigen voor wat haar opdrachtgever allemaal had aangericht. Door de aanvulling met het privé archief van Leni Riefenstahl is het bijna schokkend hoe haar nog altijd opportunistische en manipulatieve karakter meewerkte aan haar filmcarrière. Succes dat ook nog eens doelbewust en ten volle door de Nazi’s werd gepropageerd. Met onverholen rassenleer en alles wat daarbij hoorde. Die zij ook in haar tweede omstreden ‘carrière’ in Afrika bleef aanhangen. Door even warrige als onbetamelijke uitspraken over het hoe en waarom van de films en foto’s die ze daar maakte. Als honderdéén jarige toerist keert ze terug naar de echte waterval van de film waarin haar markante optreden als actrice nog eens in de UFA filmstudio’s als trucage werd opgenomen.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8,4 uit 10

22-04-25 FHB sneak Son Hasat
Even sobere als stroeve film over het oogsten van riet in de uitgestrekte moeras landen van Turkije. Een Turks exportproduct dat op veel Europese huizen wordt gebruikt als duurzame dakbedekking. Ieder jaar groet het nieuw, en als het in de zomer op volle lengte is, zo’n drie meter, wordt het vanuit een bootje net boven de waterlijn gekapt, en naar een verzamelplaats gebracht. Daar wordt het gesorteerd, samengebonden en verder vervoerd. Vaak zijn het de mannen die kappen, en de vrouwen die de rest van het werk doen. Door handelaren worden de bossen riet per stuk opgekocht en betaald. In het korte seizoen is de onderlinge concurrentie moordend. Er wordt gevraagd om alsmaar grotere hoeveelheden. Terwijl de betaling ervan later, minder of helemaal niet gebeurt. Fraai gefilmde weidse moeraslandschappen met oneindig veel rietveldjes in het water aan de oever van een meer. Een introductie in Turks commentaar over de mythes van licht, het water, weer, en luchten van dit stukje aarde. Vervolgens leren we Ali kennen als nog niet bijster ervaren rietkapper. Tijdens het seizoen woont hij met (zijn?) vrouw Aysel in een primitieve hut op een deels leeg gekapt rietveldje. Ook zij is nog niet zo handig. Dat ze zwaar worden uitgebuit is van meet af aan duidelijk. In de verfilming van het scenario dat volgt is worden steeds dezelfde filmische mogelijkheden gebruikt. Zonder karaktertekening ontvouwt zich een plat relaas in dialoog (ondertiteling!) over het (laatste?) rietseizoen (volgens de titel van de film). Er vallen drie dooien, en van meet af aan is bekend hoe en door wie. Waarom blijft vaag. Scènewisselingen wordt ruim van tevoren ‘filmisch’ aangekondigd. Zonder verband of noemenswaardige betekenis. Met meer dan twee uur is dit weer een overtuigend bewijs dat je van slecht gemaakte films alleen maar kunt leren.
Mijn waardering XX uit 5 - 4 uit 10

20-04-25 FHB kl.zaal The Last Showgirl
Het einde van een tijdperk. In Las Vegas bestaan dit soort nachtclubs misschien nog. Nu als nostalgische terugblik. The Last Showgirl gaat terug naar de begin jaren negentig in de vorige eeuw. Mobiele telefoons zijn er wel, maar nog geen smartphones. Het scenario van The Last Showgirl ontstond als toneelstuk. Over Shelly, een nachtclubdanseres in Las Vegas die dertig jaar lang in dezelfde nachtclub werkt. Waar iedere dag -zonder uitzonderingen en op industriële basis- shows werden opgevoerd door een groep van soms wel veertig professionals. Vrouwen met een uitstekend figuur en sexy uitstraling voeren een show op van een uur die regelmatig verandert. Ondersteund door ervaren muzikanten, toneeltechnici, decorbouwers, kostuumverzorgers, een gespecialiseerde choreograaf-regisseur en de producer voor de algehele leiding. Op en achter het podium wisselt steeds alles.. Behalve de uitgelaten spiegel- en glittersfeer. Dansnummers met veren en kralen werken toe naar de blote borsten finale. Na een dansopleiding en wat klassieke optredens kwam Shelly hier terecht. Bijna dertig jaar geleden. Sindsdien geniet ze nog steeds van de aandacht die het anonieme publiek haar geeft. Maar dat zover is teruggelopen dat de club niet meer zoveel verdient. Het besluit om de roemruchte club in z’n geheel te sluiten is voor Shelly een professioneel doodvonnis. Van achter de schermen maken we mee hoe ze dit ondergaat. In een uitstekend geschreven en gespeelde rol. Onvoldoende soepel en sexy wordt Shelly’s kwetsbaarheid overtuigend neergezet. De Las Vegas-sfeer blijft authentiek in een overtuigende rol, gespeeld door een vroegere filmster. In deze film met authentieke (nep) schone schijn spat vakmanschap van het scherm. Maar ook twijfel en kwetsbaarheid. Een filmisch solide terugblik op veranderingen tegen het eind van de vorige eeuw. Weer op film opgenomen, maar natuurlijk digitaal afgewerkt en gedistribueerd via DCP’s. Over verandering gesproken…
Mijn waardering XXX uit 5 - 7,5 uit 10

15-04-25 FHB sneak BLACK DOG
Fraai scenario met veel symbolieke verwijzingen naar China, als staat en als volk. Op de rand van de grauwe Gobi-woestijn is een in hoog beton gebouwde stad door bijna alle bewoners verlaten. Hun huisdieren lieten ze achter. In de eerste opname zien we hoe een personenbusje over een weg in het landschap aan komt rijden en door honden wordt verwelkomd. Het zijn er honderden. Met een slingerbeweging moet de chauffeur uitwijken en komt met busje en passagiers op een zijkant terecht. De politie helpt het busje weer op de wielen en sleept het naar de stad. Daar galmt de Chinese propaganda dat achtergebleven bewoners die geen directe taak hebben onmiddellijk moeten vertrekken. Over enkele dagen zal met slopen van flatgebouwen en woonwijken worden begonnen. Want de hele stad moet gemoderniseerd. Een van de passagiers in het busje heet Lang. Een zwijgzaam persoon die wordt herkend als een bekende stuntrijder op de motor. Maar ook als betrokkene bij een moord. Na een lange gevangenisstraf is hij terug en betrekt de woning die zijn broer heeft achtergelaten. Zijn spullen staan er nog. Als baantje komt hij terecht in het team dat de hondenplaag moet bestrijden. De agressieve zwarte hond die hij al eerder had gezien wordt gevangen.. Vanwege gedrags-symptomen die bij het even besmettelijke als levensgevaarlijke rabiës (hondsdolheid) horen. De vanzelfsprekendheid waarmee situaties en gebeurtenissen in en achter elkaar zijn gezet verraadt de ruime ervaring van de (mede) schrijver en regisseur. Met de wat sluimerige verfilming voegt hij in sprekende scènes veel aan het scenario toe. Gaandeweg lijkt de zwarte hond zijn rol te ontgroeien. Wat er gebeurt in het grauwe landschap, de verlaten stad en met Lang en zijn zwarte hond leidt in stemmige beelden met weinig woorden en muziek tot een indrukwekkend slot.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

7-04-25 FHB Le Comte de Monte-Cristo
Dit succesvolle Franse vervolgverhaal in achttien delen werd een wereldwijd succes in de tweede helft van de negentiende eeuw. Het werd in veertig talen vertaald en het totaal aantal uitgaven loopt in de honderden. Verfilming kon niet uitblijven. Al in 1908 werd er in de Verenigde Staten van Amerika een versie van tien minuten uitgebracht. Zwart-wit en zonder geluid. Waarschijnlijk als reclame voor het boek in delen. Vanaf 1934 werd het verhaal meer dan dertig keer verfilmd. In lengtes van twee tot drie uur. Voor het scenario werden steeds andere keuzes gemaakt. Rond de thema’s wraak, politiek verraad, recht en liefde. Ook In de nieuwe verfilming blijft het een ingewikkelde intrige rond een reeks personages in drie generaties. In de loop van ruim twintig jaar ontmoeten ze elkaar, al dan niet toevallig. Op een reeks toonaangevende locaties in Frankrijk en daarbuiten. In wisselende omstandigheden, ieder met eigen bedoelingen en motief. Alles begint met de poging van Napoleon, nog altijd keizer van Frankrijk, die vanuit zijn ballingschap op het eiland Elba wilt terugkeren om het gezag over Frankrijk weer op te pakken. Jaren en locaties worden in de film met een titel over zwart meegedeeld. In de film zijn het net zo goed hoofdstukken. Niet strikt chronologisch. Alles in protserige beelden, ondersteund door protserige rollen, aankleding, geluid en muziek. Na de introductie van de hoofdpersonen en de verdwijning van een van hen zorgt de avontuurlijke ontsnapping uit een politieke gevangenis voor de eerste motieven die vanuit het scenario ontstaan. In drie uur wordt dat in volle breedte neergezet. Met de nodige spanning op z’n tijd. . Een lange film, avontuurlijk en met pauze, in fraaie beelden die niet vervelen maar de aangezwengelde thema’s in deze prestigieuze Franse productie behoorlijk plat slaan.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

8-04-25 FHB sneak GHOST TRAIL / Les Fantômes
Dwingende, soms overnadrukkelijke film die laat zien hoe een jonge Syrische vluchteling de spookbeelden van zijn marteling in de beruchte Sednaya gevangenis herbeleeft. Het gezicht van zijn beul staat hem nog helder voor de geest. Vanuit Damascus wist Hamid als hoogopgeleide docent naar Straatsburg in Frankrijk te ontsnappen. Via via heeft hij daar woonruimte en een baantje in de bouw. Er zijn meer Syrische vluchtelingen in Frankrijk. Via sociale media houden ze contact met elkaar vanuit diverse Franse steden. Onder andere om te achterhalen welke gevangenismedewerkers óók naar Frankrijk zijn gevlucht. Alleen tijdens persoonlijk contact wordt daarover informatie gedeeld. Zo wordt Hamid gevraagd om in Straatsburg voorzichtig uit te kijken naar ene Harfaz, die op de universiteitsbibliotheek ingeschreven staat als Hassan. Hij gaat er op af in de overtuiging dat dit de man is die hem martelde. Wat volgt zijn spionage-achtige ontmoetingen in een park afgewisseld met een kat- en muisspel tussen Hamid en Hassan. In de straten, de metro en de universiteitsbibliotheek van Straatsburg. De verfilming is redelijk, zij het wat onevenwichtig. Flashbacks in spookgeluid van Hamid, afgewisseld met spannende achtervolgingen te voet. Op verschillende plekken lange momenten van twijfel. Ondertussen komt het informele netwerk als spookspoor naar de werkelijke identiteit van Hassan met flarden in beeld. Het scenario ontvouwt zich wat plichtmatig. Door de lengte doet slotscene in dialoog nogal obligaat aan. De belangrijke rollen zijn goed gekarakteriseerd en worden overtuigend neergezet. Helaas is het belangrijkste sleutelmoment in de slotscene ongemakkelijk kort. Zodat de strekking ervan nauwelijks kans krijgt om te beklijven. Dit In tegenstelling met de spookherinneringen van Hamid. En van het Syrische fantoomnetwerk in Frankrijk.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

01-04-25 FHB sneak VINGT DIEUX
Zeer Franse film met een onmiskenbare Franse slag. Op z’n janboerenfluitjes zouden we hier zeggen. Een rommelig scenario waarin de inbreng van een trits Franse regiofondsen zwaar overheen leunt. Over het boerenbestaan in de Limousin, de groene regio in het hart van de Franse Republiek. Waar veehouderij en kaasmaken tot cultuur is verheven. Los geweekt van de Franse werkelijkheid en wettelijkheid. Over de schouder van een boer lopen we minutenlang mee over een regionaal festival, waar alles over koeien, kazen en kapotte auto’s bij elkaar is gebracht. ToTone, de zoon van achttien wordt even terloops als nadrukkelijk geïntroduceerd op z’n Frans. Later in de avond is het dansen op Franse eigentijdse tienermuziek. Voor alle leeftijden. Terwijl zijn vader stomdronken loopt te wezen. ToTone wil hem niet naar huis brengen en zet hem in zijn eigen auto. De volgende ochtend hoort hij dat zijn vader is verongelukt. En hij achterblijft met zijn kleine zusje en een verliesgevende boerderij. Wat volgt is een relaas over de afwikkeling van de nalatenschap, jaloezie en ruzies over een meisje van een andere boerderij, het zusje dat naar school moet, het runnen van een boerenbedrijf met koeien, melkproductie en kaas maken. Het is een hard afscheid van zijn vorig leven als zorgeloos feestbeest. In het begin loopt alles door elkaar. Totdat ToTone besluit om op een eigen manier de kost te gaan verdienen. Met hulp van zijn zusje en zijn maten lukt dat misschien, zij het op een nogal oneigenlijke manier. Na vette pech en inkeer is het einde voorspelbaar. In (Franse) sfeer, met Franse slag in dramaturgie, verfilming en montage. Waardoor terecht aangeroerde thema’s te vlak blijven om indruk te maken. De lichtvoetigheid van de hele film zit de zeggingskracht ervan behoorlijk in de weg. Toch blijft Frankrijk een mooi land.
Mijn waardering XX uit 5* - 4 uit 10

29-03-25 FHB EVERYBODY LOVES TOUDA
Voor Europese muziekliefhebbers is dit een moeilijke film. Omdat het hoofdthema beheerst wordt door Marokkaanse muziek. Van een genre dat twee eeuwen geleden in het Atlas gebergte opgang maakte. Vrouwen die eigen dichtregels zingend voordroegen met een tamboerijn als (ritme)begeleiding. Simpele melodieën. Begeleid door Marokkaanse snaarinstrumenten waarbij een westerse viool de gezongen melodie volgde. In oosterse kwarttonen die in de westerse muziek nooit hebben bestaan. De teksten kunnen tegelijkertijd even zwaar romantisch als licht kritisch zijn. Vaak vanuit het vrouwelijk perspectief bezongen in opzwepende liederen met dans. Voor bruiloften en partijen en aangevoerd door een sheikha als vrouwelijke podiumkunstenaar. Geen Marokkaanse bruiloft kon zonder, terwijl bepaalde liederen uitgroeiden tot Arabische wereldhits. Doorgegeven via (arabische) muzikanten. Ook zonder affiniteit met die muziek blijft er een solide film over. Een scenario rond Youda, een gescheiden vrouw die leerde hoe je, opgroeiend in het afgelegen Atlasgebergte als sheikha een feestvierend publiek kunt vermaken. Met een prima stem, een goed geheugen voor teksten en gevoel voor metrum leert ze bijna zingenderwijs dat ze daar ook goed in is. Op het eerste feest waar ze ook mag zingen gaat de strekking van de dichtregels haar voorbij. Tegen het eind van de avond leert ze hoe mannen op haar reageren. Iedereen houdt van haar. Ze kan er geld mee sparen en wil naar Casablanca om daar te zingen. Dat is het enige wat ze kan en wil. En haar zoontje Yassin verdient ook betere kansen. Zijn grootouders kunnen niet lezen en vinden dat voor Yassin ook niet nodig. Tegen alle verdrukking in wordt Youda’s karakter uitstekend getekend: moedig, standvastig en volhardend.. Met een fenomenale acteerprestaties draagt zij deze kleurrijke, veelzeggende en fraai gemaakte film van begin tot eind. Maar in de bioscoop maakt juist de muziek het er niet eenvoudiger op.
Mijn waardering XXX uit 5* - 6 uit 10

25-03-25 FHB sneak On Falling
Een even indringende film over arbeidsomstandigheden als een Britse film van zes jaar geleden. De wijze waarop grote bedrijven onder het oog van publieke instanties omgingen met de mensen die het feitelijke werk moesten doen. Precies hetzelfde ziet er op dit moment anders uit. Verregaande privatisering en Brexit laten hun sporen na. In Schotland werkt Aurora in het pakhuis van een internationale webwinkel met een onnoemelijke variatie aan producten die over de hele wereld verstuurd worden. Vier en twintig uur per dag. Als “picker” moet zij in een grote afdeling van het pakhuis de producten opzoeken die besteld zijn. Aurora, in de twintig komt uit Portugal en heeft huis en haard verlaten in een poging om in het Verenigd Koninkrijk een betere baan te vinden dan deze. Want het is even eentonig als intensief werk in ellenlange gangen. Tussen de krankzinnige overdaad van de Westerse consumptiemaatschappij. De rol van Aurora is het hart van de film. Die concentreert zich op de leegheid van haar bestaan. Het scenario is een aaneenschakeling van kleine incidenten. Ze laat zich de druk van het management aanleunen. Tot gesprekken met anderen komt het nauwelijks. Thuis is een zolderkamer van een grote woning in een verre wijk. Van daaruit rijdt de ze iedere dag met haar vriendin mee naar het werk. Zij is Ook Portugees maar werkt al langer in Schotland. Aurora slaapt in de zolderkamer van een woning geschikt gemaakt voor bewoning door andere gelukszoekers. Uit allerlei landen. Door de verschillen in (Engelse) taalvaardigheid blijft contact vriendelijk, zij het minimaal. Ieder voor zich. De verfilming in lange grauwe scènes benadrukt de troosteloosheid van het bestaan in sommige delen van de Westerse maatschappij. Het verval is al bezig. Vandaar de titel?
Mijn waardering XXXX uit 5* - 8 uit 10

18-03-25 FHB sneak Vermiglio
Het bekijken van deze ruim bekroonde film lijdt onder een scenario dat teveel overlaat aan de kijker. Is het een sociologisch portret van de bewoners, diep weggestopt in een dorp in de Italiaanse Alpen? Rond een berg tegen de grens van Zwitserland, valt te vermoeden. Daarbij is het 1944. Een jaar dat het failliet van het fascistische Mussolini bewind in Italië zich al aankondigt. De eerste deserteurs van het Italiaanse leger houden zich in het dorp schuil.. Het onbetwiste stamhoofd is Cesare, in de vijftig. Als man met absoluut gezag over de hele gemeenschap. Te beginnen over zijn eigen gezin van acht kinderen, maar Zolang de vaders ver weg aan het font blijven vechten. ook die van de andere gezinnen. Het ruime aantal pasgeboren baby’s en zwangere vrouwen valt steeds meer op. Van de kinderen zijn de jongens nog niet oud genoeg voor het leger. De wat oudere meisjes krijgen meedogenloos onderwijs van Cesare. Die leest wel een krant, terwijl alle beelden blijven benadrukken hoe geïsoleerd van de wereld het dorp is. De verfilming de bestaat grotendeels uit (te) lange scènes in een saai bergdecor, zwakke enscenering rond situaties met vlakke karakters en onduidelijke accenten in handeling en dialoog. Ondertussen loopt de oorlog af en worden er baby's geboren. Maar vooral de trage montage zorgt voor verwarring waarmee je als toeschouwer blijft zitten. Die doet zo documentair aan dat je binnen het gedramatiseerde verloop van de film ruim de tijd krijgt om zelf te verzinnen waar het allemaal ov er gaat. In een mager slot wordt gehint naar de drang waarmee Cesare zich aan het voortplanten is geweest. Veel meer valt er na twee uur eigenlijk niet van te maken. En is de kleur rood in de titel hooguit een verwarrend gegeven.
Mijn waardering XX uit 5* - 4 uit 10

15-03-25 FHB GRAND TOUR
Een film uit Portugal door een Portugese maker met een volstrekt eigen signatuur. Van een broodmager plotje wordt tijd, plaats, normen, waarden en aspiraties een eeuw teruggezet. In zorgvuldige zwart-wit studio-opnamen. Het scenario is losjes gebaseerd op een kort verhaal. Van een uiterst succesvolle Engelse schrijver uit de eerste helft van de vorige eeuw. De aanvulling met hedendaagse documentaire opnamen in dezelfde landen en plaatsen in het scenario maakt het geheel tot een betoverend beleving van het begrip ‘geschiedenis’ in de bioscoop. Die begint in Yangon, Myanmar Rangoon zoals de stad in 1917 heette. En het Verenigd Koninkrijk het Gemenebest. De associatie van landen over de hele wereld waarover George V, de eerste koning van het huis Windsor de koloniale scepter zwaaide. In Rangoon heeft een lokale Engelse ambtenaar Edward een brief ontvangen van zijn verloofde Molly. Vanuit Londen dringt zij aan op een spoedig huwelijk. Edward durft dat nog niet aan en antwoordt dat hij binnen afzienbare tijd naar een andere standplaats binnen het koloniale rijk zal afreizen. Als antwoord laat Molly weten dat ze al bijna onderweg is. Haar aankomst in Rangoon anno 1917 is in de studio zwart-wit gereconstrueerd. Terloops moet er in Rangoon ook een filmcamera worden ingeklaard. Zodat vanaf dat moment de illusie gewekt wordt dat haar hele Grand Tour naar Saigon, Frans Indochina, (Ho Chi Minhstad in Vietnam), Manilla op de Filipijnen en Osaka in Japan. Met een reeks situaties in verschillende talen en sferen wordt het starre koloniale tijdperk anno 1917 treffend neergezet. Met hedendaagse beelden in kleur als inleiding. Dit alles zonder expliciet waardeoordeel van wat dan ook. Of het moet zijn hoe bijna alle normen en waarden in ruim een eeuw fundamenteel zijn veranderd. Het verassend slot laat dan ook nog eens zien dat het film is.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

11-03-25 FHB sneak DE IDYLLE
De titel suggereert een even ambitieus als diepzinnig thema. Met een redelijk soepele start in de eerste scènes wordt het Nederlands scenario verder opgeladen. Levensvraagstukken van vijf verschillende karakters in drie generaties. Een gezin dat al lang uit elkaar is. Met wat omhaal wordt Annika geïntroduceerd. Een succesvol operazangeres die de wereld rondreist. Haar broer Victor is als veertiger uit de kast gekomen. Met instemming van zijn exgenote. Nu leeft hij in keuzestress door de overvloed aan mogelijkheden voor dating in homo kringen. Wat zich moeilijk laat combineren in de omgang met moeder Joke. In de zeventig is ze iedere dag meer klaar met haar leven. En dan is er Timo, nog net geen puber, zoon van Annika en Musa. Als leraar op een middelbare school staat Musa midden in de hedendaagse ontwikkelingen. Met Timo als leerling. Die heeft zich laten wijs maken dat hij over een week dood zal gaan. Om deze thema-puzzel rond te kunnen breien is het overvolle scenario opgedeeld in individuele situaties rond deze personen. Er komen nog meer karakters voorbij. Waarmee de film verder vastloopt. Dat ligt goeddeels aan de verfilming. Alle karakters blijven even egocentrisch als plat. Matig acteren en camerawerk zorgt ervoor dat vaak nèt de verkeerde nadruk op details terecht komt. In dialoog, timing, handeling, omgeving en muziekkeuze. Plotwendingen worden onwaarschijnlijk en ongemakkelijk. Tot het potsierlijke toe. Tegen het eind van de film zakt het tempo, dat toch al niet zo hoog lag. De sterfgevallen in verschillende scènes zouden naadloos in elkaar kunnen passen. Maar dat gebeurt niet. Zodat iedere diepzinnigheid van het scenario in het water valt. En alleen het restant overblijft van een gezin dat om wat voor reden dan ook niet met elkaar kan omgaan. Het waarom blijft duister.
Mijn waardering XX uit 5 - 4 uit 10

07-03-25 FHB filmclub I'M STILL HERE
Gebaseerd op een succesvol boek over het gezin Paiva in Rio de Janeiro.. Met een terugblik op jaren zeventig van de vorige eeuw. Toen de Brazilianen zuchtten onder de wrede dictatuur van een ‘voorlopig (militair!) bewind. Wat twintig jaar zou duren. Gebaseerd op officiële bronnen die pas jaren daarna openbaar werden. Over de verdwijning van personen in gevangenissen, strafkampen en (massa-)graven van burgers. Waarvan alle gegevens geheim bleven. Alles werd verzwegen zodat achtergeblevenen nooit zeker waren of iemand nog leefde. Of nog kon terugkomen. Overlijdensaktes werden niet gegeven. Met allerlei juridische gevolgen vandien. Voor familieleden, vrienden en bekenden bleef verlammende twijfel jarenlang bestaan. Totdat na een wisseling van de wacht onderzoeken werden gestart. Wie direct bij de terreur betrokken was en wat er met gevangenen was gebeurd. Via vele verhoren konden martelingen, doodsoorzaken en de nodige daders redelijk goed gedocumenteerd worden. Maar van gedode gevangenen waren nauwelijks gegevens vastgelegd. Boek en scenario concentreren zich op het opgroeiende gezin van Eunice Paiva en haar vijf kinderen. In het grote huis aan de kust lijkt alles op rolletjes te lopen. In een even innemend als accuraat fraai tijdsbeeld worden foto’s gemaakt, gefilmd met de amateur (film)camera, Braziliaanse popmuziek gedraaid, gedanst, gekookt, lekker gegeten en goed geslapen. Van oplopende politieke spanning is wel iets merken. Totdat echtgenoot en vader Rubens Paiva als vakbondsleider met vrienden in beginnend verzet ’s-nachts wordt opgepakt. Een paar dagen later zijn ook moeder Eunice en dochter Eliana aan de beurt. Angstwekkende beelden totdat ze worden vrijgelaten. Wat volgt is een weergalooze chronologische reconstructie van veertien jaar. Waarin het gezin probeert Rubens Paiva vrij te krijgen. Uitlopend in een juridisch gevecht over de overlijdensakte. Zijn naam is dan al lang over de hele wereld bekend. En de complete familie is naar St. Paulo verhuisd. Mijn waardering XXXX uit 5 - 8,4 uit 10

05-03-25 FHB sneak SEPTEMBER 5
TV-journalistieke thriller aan de hand van een spannende reconstructie van 5 september 1972. Voor het eerst werden de Olympische spelen op TV in kleur over de hele wereld uitgezonden. Vanuit München door acht verschillende televisiemaatschappijen. Via één satellietverbinding die gedeeld moest worden. Voor live TV naar een eigen publiek. Vaak In andere tijdzones. Of voor het doorsturen van opgenomen sportreportages en los opgenomen (sport)beelden. Alles via diezelfde satelliet naar verschillende landen, vaak met een ander TV-beeldsysteem. Met een gloednieuw Olympisch dorp was in Duitsland alles tot in de puntjes voorbereid. Hypermoderne stadiums, uitstekende voorzieningen voor sporters, coaches, pers en publiek. Ook voor TV-ploegen met eigen camera’s in drie systemen (PAL, NTSC, SECAM). Er was zelfs een filmlaboratorium dat dag en nacht film ontwikkelde. In twee formaten in vijf kleurprocedés. Met een exclusieve licentie mocht het Amerikaanse ABC voor eigen markt live uitzendingen verzorgen. Daarvoor bracht het uitzendapparatuur, camera's en hele productieteams mee naar München. Alles voor een provisorisch ingerichte reportage-studio met eigen technici en eigen presentatoren. En een Duitse TV stagiair voor locale klusjes en vertaling. Twee weken lang liep bijna alles met de nodige hectiek op rolletjes. Totdat er vroeg in de ochtend van 5 september geweerschoten worden gehoord. Daarmee veranderde alles. Zonder pauze werd 19 uur non stop gewerkt. Feiten rond elf Israëlische gijzelaars die door terroristen worden vastgehouden moeten worden verzameld, gewogen, en van beeld met passende duiding voorzien. Hier was niemand op voorbereid. Ineens moeten heel andere, heel nieuwe Journalistieke besluiten worden genomen. Om de informatie die blijft binnenstromen overal op TV te brengen. Vanuit het scenario werd het volledige verloop ervan gecomprimeerd naar ruim een uur. Iedere minuut superspannend door de dynamische verfilming in een even straf als strak tempo. Nieuwe TV journalistiek op het puntje van de bioscoopstoel.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

28-02-25 FHB PARTHENOPE
Een derde verstrekkende en allesomvattende Italiaanse film over personen in een specifieke omgeving en met het leven als thema. In 2013 een kunstcriticus in de stad Rome en zijn beleving van schoonheid. In 2015 twee mannen in een Zwitsers sanatorium die terugblikken op hun bewogen leven in muziek en film. En nu een vrouw in Napels die op achttienjarige leeftijd de beleving van haar vrouwelijke schoonheid omzet in nieuwsgierigheid. Direct na haar geboorte in zee werd ze door de vader vernoemd naar Parthenope uit de Odysseus van Homerus. Een van de sirenes die de mythe overleeft en volgens de legende aanspoelde in een baai die ook die naam kreeg. Maar uitgroeide tot ‘nieuwstad’, ‘Neapolis’, het huidige Napels. Een reeks verwikkelingen in de vorige eeuw volgt Parthenope’s leven. In pseudo chronologie, van de jaren vijftig tot midden jaren tachtig, Een periode waarin de Napels verviel van een hoogstaand cultureel centrum tot een even kapitalistische als industriële agglomeratie. Waarin enkele vermogende families elkaar bleven concurreren. Met tot op de dag van vandaag legendarische misdaad. Brute corruptie, politieke betrokkenheid en machtshonger. In stilte gedoogd door de katholieke kerk. Het scenario gaat uit van de wellust die de lichamelijkheid van Parthenope tijdens haar leven blijft oproepen. In verschillende situaties rond Parthenope met personen of in kleine gezelschappen. Meestal mannen met vaak dierlijke begeerte. In schitterend gefotografeerde scènes krijgen vrouwelijkheid en karakter door de film een onafhankelijke status aangemeten. Zodat ook haar persoonlijkheid uitgroeit tot mythische proporties. In groot contrast met bizarre scènes in de wereldse mannelijkheid om haar heen. Het scenario is adembenemend, de verfilming net zo. In alle opzichten. Cast, karakters, locaties, vormgeving, fotografie, cameravoering en montage. Ondanks een mindere muziekkeuze zonder vertaling van liedteksten in de ondertiteling blijft de ruim twee uur van de film ‘Parthenope’ in 2025 een belevenis zonder weerga.
Mijn waardering: XXXXXuit 5* - 9,6 uit 10

25-02-25 FHB sneak HARD TRUTHS
Een geroutineerd filmmaker met een eigen procedé om tot een eigen scenario te komen. Via de acteurs die hij op het oog heeft. Met improvisaties à la het televisieprogramma ‘De Vloer Op’ worden karakters ontwikkeld die resulteren in een rol. Met een minimum aan handeling, ontstaat het scenario voor een film, toegespitst op de gekozen acteurs. Tijdens opnamen is er ruimte voor improvisatie. In rustige, lange opnamen met maar weinig handeling. Maar des te meer aandacht voor wat er gezegd wordt, en de toon waarop. Verschillende reacties in close-up verraden allerlei emoties. Dezelfde actrice die de hoofdrol speelde in zijn Oscar-genomineerde film is terug in een hoofdrol. Net zoals de maker dertig jaar ouder. Dit keer als Pansy, moeder van een gekleurd gezin in een ultraschoon huis van een moderne Londense wijk. De verhouding met haar echtgenoot, haar zoon en verdere familie laat zich het best omschrijven met het voorvoegsel ‘on-’. Ongemakkelijk, ontevreden, onmogelijk, ontwijkend, onaangenaam, en vooral onvriendelijk. Haar zoon Moses woont nog thuis. In de twintig, werkloos, nauwelijks opgeleid en ongeïnteresseerd in alles, behalve zijn computergames. Haar echtgenoot Curtley runt samen met een compagnon een klein bouwbedrijfje vanuit zijn bestelwagen die maar soms voor het huis staat. Hij is wat onhandig met klanten en soms ook met zijn werk. Het scenario gaat over Pansy. Als enige blijft ze haar mond roeren tegen alles en iedereen. Als teleurgestelde, bijna doelbewuste diep ongelukkige vrouw die iedere positieve emotie in haar omgeving onmogelijk maakt. Ook voor haar zus Kayla, met wie ze het graf van hun overleden moeder bezoekt. Alleen tijdens een verjaardagspartijtje bij haar familie heeft ze een ‘vrolijk’ moment. Dat omslaat in een onmachtige huilbui. In het slot blijft Pansy’s emotioneel isolement schrijnend. In een intense film waar niemand vrolijk van zal worden. Ongemakkelijk…
Mijn waardering XXX uit 5* - 6 uit 10

22-02-25 FHB special la grande belleza
Even veelzeggende als weergaloze Italiaanse film uit 2013. Destijds een sensatie. Prijzen op BAFTA, OSCAR, Cannes, Golden Globe en meer. Ook bij het terugzien in 2025 wordt in twee en een half uur de titel weer in alle opzichten waargemaakt. De grote schoonheid is verzameld rond de belevenissen van Jep Gambardella. Ooit auteur van een invloedrijk boek en verzeild geraakt in kunst- en artistieke en journalistieke kringen van Rome. Inmiddels beland in het tweede decennium van de 21e eeuw. Jep, tegen de vijf en zestig leeft in een routine van kunstmanifestaties, nachtelijke discussies, recepties en onderzoekjes naar onderwerpen voor kranten en tijdschriften. Afgewisseld met spetterende feesten waar iedereen en alles samenkomt om op allerlei manieren uit z’n bol te gaan. Overdag loopt hij door Rome. Met de overstelpende hoeveelheid eeuwenoude kunst die voor weinig Romeinen beschikbaar is. Maar wel voor het bioscooppubliek in de zaal. Rond zijn vijf en zestigste lijkt Jeb’s societyleven verzand in een fanatieke zoektocht naar onmiddellijk geluk. Gemeenschappelijke verveling hangt als een donkere wolk boven het scenario. Aan de hand van ingrijpende incidenten komt hij tot het besef dat hij zichzelf destijds serieuzer had moeten aanpakken. De geloofwaardigheid van zijn rol brengt de film langs een veelheid van scènes met een eigen thema. Allemaal tot de perfectie uitgewerkt en naar film vertaald. Zo nu en dan een voorspelbare terugblik. Alles met ultieme aandacht voor ieder beeld. In fotografie, kleurstelling, compositie, beweging, dialoog, spel, geluid en muziek. Daar is het contrast het grootst. Accentuerende schoonheid tegenover lawaaiig en lomp. Dronken of gedrogeerde aandachtzoekers In een feestroes zonder nuance. In een perfecte timing en montage komt literatuur, architectuur, beeldende kunst, performance kunst, journalistiek, kunstkritiek en meer voorbijkomt. Tot en met een suggestief slot waarin Jep Gambardella weer aan en boek wil beginnen. De ultieme diepgang van deze perfecte film?
Mijn waardering: xxxxx uit 5* - 10 uit 10

18-02-25 FHB sneak FAVORITEN
Een Oostenrijkse documentaire over lager onderwijs in een Weense achterstandswijk. Het grote, wat onderkomen schoolgebouw bestaat al honderd jaar en is nog altijd een school. Inmiddels is 60 procent van de bevolking in de wijk Favoriten immigrant. Bijna alle leerlingen hebben Duits als tweede taal. De film volgt drie jaar hun ontwikkeling in de middenbouw en bovenbouw. De klas van Ilkay Idiskut, ruim twintig leerlingen telt een stuk of acht verschillende nationaliteiten. Als docent is zij van Turkse afkomst en in de dertig. In de klas mag alleen Duits gesproken worden. Achtergrond en niveau is wisselend. In verschillende Europese landen werden ook documentaires gemaakt over het onderwijs aan schoolgaande kinderen. Meestal met de docent als onderwerp. Vaak werd voor zo’n film met een, hooguit twee camera’s meer dan het twintigvoudige in tijd opgenomen. Regie en montage bepaalde de film. Met ‘FAVORITEN’ is dat anders. Daar ligt het accent uitsluitend op de scholieren die leren omgaan met hun eigen achtergrond in een nog vreemde maatschappij. En met hun medescholieren. Daar maakt juf Idiskut veel werk van. Naast taal en rekenen worden via beroepskeuze, de rol van man en vrouw in de maatschappij tot en met nut en noodzaak van zwemmen, seks, religie en geloof aangezwengeld. In begrijpbare taal. Om dichter bij de klas en leerlingen te kunnen komen werd er opgenomen met in totaal 20 smartphones. In verschillende perioden. Veranderende karakters en onderlinge verhoudingen werden daarmee even spontaan als dynamisch vastgelegd. Vooral de reacties op uitstapjes naar een overdekt zwembad, een grote moskee en de imposante St. Stefan Kathedraal blijken veelzeggend. Door een vlotte montage en de opwaardering van smartphone beeld en geluid naar bioscoopformaat wordt het geheel even ontspannen als overtuigend en integer. Twee uur kijken naar scholieren in de groei verveelt daardoor geen moment.
Mijn waardering XXXX uit 5* - 8 uit 10

16-02-25 FTH bl.zaal NESJOMME
‘Ziel’ als jiddische titel van een film. Over de joodse gemeenschap in Amsterdam tijdens het interbellum. De periode tussen de twee wereldoorlogen van de vorige eeuw. Alles wat er te zien is bestaat uit bij elkaar gezocht zwart-wit filmmateriaal uit de interbellum periode. Kleurenfilm bestond nog niet. Net zo min als opnemen en verwerken van geluid. Duizenden blikken filmmateriaal van talloze Nederlandse archieven waren al eens geconserveerd op (nieuwe) film. Pas in de nieuwe eeuw kon het beeld ervan naar digitaal worden overgebracht. Maar dan gerestaureerd, zodat vertoning in moderne (digitale) bioscopen nauwelijks onderdeed voor filmprojectie. Nu Beschikbaar voor hergebruik in nieuwe ‘film’projecten destijds. Te zoeken en vinden via gegevens over het beeld, aangevuld met verwijzingen naar andere bronnen. Papier (foto’s, kranten, brieven, boeken) of geluid van video op band uitzendingen en interviews voor citaten, sfeergeluid). Voor het scenario van ‘Nesjomme’ werd een fictieve briefwisseling samengesteld met de karakterisering van de joodse ziel als inzet. Dat er dan toch wat tweede wereldoorlog overheen zou hangen was onvermijdelijk. tussen het fictieve karakter Rusha en haar broer. Rusha is een Amsterdams meisje dat in joodse kringen opgroeit. Aan haar oudere broer Max schrijft ze wat ze meemaakt. De brieven worden door verschillende stemmen gelezen. Met dagtekening voor oriëntatie,. zodat de geschiedenis van Amsterdam als actualiteit in beeld voorbij komt. Via allerlei gebeurtenissen zoals huwelijken sollicitaties, uitstapjes, familiebezoek, publieke evenementen en (later) politieke verwikkelingen. Max denkt er over om te emigreren naar Nederlands Indië. Aan het zwart wit beeld werd per ‘scène’ fictief geluid toegevoegd. Ook muziek in kleine bezetting. Als geluidsdecor voor de sfeer. Het resultaat is een plaatje / praatje documentaire zoals die in de tijd nog niet gemaakt kon worden. Maar die voor de hedendaagse bioscoop zó sterk gedateerd is dat het thema van de film in het decor verdwijnt,
Mijn waardering XXX uit 5 6 uit 10

11-02-25 FHB sneak ALPHA.
Fraai gefotografeerde beelden van verblindende berglandschappen met gesproken tekst. Over de onvoorspelbaarheid in de Zwitserse Alpen. Een flinterdun scenario waarin Gijs, een vitale zestiger en sinds een paar maanden weduwnaar zijn zoon opzoekt. Rein heeft zich sinds het overlijden van zijn moeder teruggetrokken als snowboard leraar in een hooggelegen Zwitsers wintersportdorp. De film, opgenomen in het achterhaalde televisiekader 4:3 wordt ook zo vertoond. Benauwend voor wijdse sneeuwvlakten in de bioscoop. Terwijl het ook de ongemakkelijke verstandhouding benadrukt tussen vader en zoon. Twee tegenstrijdige karakters. Vader Gijs als het alfa-mannetje tegenover het ongemak waar hij zijn zoon mee opzadelt. In onderkoelde intimiteit waarin veel onbesproken blijft. Gijs maakt gemakkelijk contact met bijna iedereen waarmee zijn zoon omgaat. Met ongemak concentreert Rein alle aandacht op zijn vader. Die wel begrijpt die dat hij niet te lang moet blijven. Op de eerste dag dat ze samen de bergen ingaan en hooggelegen sneeuwvlakten opzoeken, wordt het weer in het monumentale berglandschap een derde karakter. In strakke beelden slaat de spanning om naar het reilen en zeilen van alle skiërs en snowboarders. In de stralende zon komen ze met grote snelheid, zwier en gevaar in het smalle kader naar beneden. En moeten we aannemen dat Gijs en Rein daar ook bij zitten. De tweede dag gaan ze met veel moeite te ver omhoog en komen in de problemen. Nog net zonder serieuze ruzie volgt een ellenlange op- en afdaling met talloze ontberingen. In goed gekozen scènes. Maar na een doorwaakte nacht in de bergen neemt Rein afstand van zijn vader. Als onontkoombaar besluit voor de hulp die nodig is. Vervolgens is het slot (te) lang, nauwelijks verrassend maar wel ingrijpend. De als psychodrama verpakte avonturenfilm valt met opzichtige nadruk helemaal uit elkaar en laat iedereen in leegte achter.
Mijn waardering: XX uit 5* - 4 uit 10

07-02-25 FHB filmclub Memoir of a Snail
Een Australisch familie-epos opgenomen in stop-motion en gespeeld door cartoon-achtige figuren gemaakt van klei, textiel en simpele materialen. Alle beweging die te zien is karakters, camera, objecten in beeld (zoals auto’s) tot en met gezichtsuitdrukking en mondbeweging voor uitgesproken tekst is in beweging gebracht. In ongeveer 130.000 apart opgenomen beelden voor 1500 instellingen voor in totaal 5400 seconden Anderhalf uur die een film doorgaans duurt. dus. Een monnikenwerk Vaak op verschillende plekken tegelijk opgenomen in een grote studio. Waar per plek door meerdere personen aan het animeren wordt gewerkt. In de late jaren veertig tot en met zestig van de vorige eeug was Geesink in Amsterdam een internationaal en toonaangevende studio voor ‘poppenfilms’. Animeren van poppen met film als bronmateriaal was na de arbeidsintensieve opnamen het montageproces ook knap ingewikkeld. In de poppenfilms van Geesink werden talloze vernieuwingen uitgeprobeerd die hun weg in de wereld vonden. Tegenwoordig zijn het digitale foto camera’s, waarvan de beelden later in een vloeiende beweging gezet worden. Het scenario van ‘Memoir of a snail’ behelst drie generaties van een van oorsprong Franse straatartiest. Hij emigreert naar Australië en verwekt daar een tweeling. De film opent met lange opnamen van een onvoorstelbare hoeveelheid meuk. Daarin geestige verwijzen naar scènes die we nog gaan zien. Dan ontvouwt zich het relaas rond de tweeling Grace Pudel en haar broer Gilbert. Nog als baby’s raken elkaar kwijt in twee uit hoeken van het Australisch vasteland. Ook het verhaal van Pinky de vriendin van Grace. op vergevorderde leeftijd denktze terug over haar leven. In een veelheid van steeds innemende scènes. Vrolijk en triest. Tintelende taalhumor en de verpletterende relativering van Pinky. Met eigen humor inventief in alles. Stop-motion, beeld, karakters, geluid en muziek. Dit juweeltje kun je met plezier meerdere malen in de bioscoop gaan zien.
Mijn waardering XXXX ui 5* - 8,4 uit 10

04-02-25 FHB sneak JULIE ZWIJGT
Relatief eenvoudig opgezette film met een complex thema. Als sportpsychologische thriller. Voor de schrijver-regisseur is dit zijn speelfilm debuut. Maar ook voor de amateur tennisster die de rol van Julie speelt. Alles is bijna documentair in beeld gebracht. Julie, als getalenteerde tiener en ambitieus speler in een vooraanstaande Belgische tennisclub. Veel trainingsbeelden van Julie. Per klap laat haar mimiek zien dat er buiten tennissen nauwelijks iets bestaat. Op een verkeerd moment in haar training voor een landelijk toernooi is Jeremy, haar vaste trainer geschorst. Hij trainde ook Aline die onlangs uit het leven stapte. Haar plotselinge zelfmoord was voor de hele club een grote schok. Met professionele hulp van buitenaf wil het bestuur achterhalen wat er speelde tussen spelers en trainers. En daarmee ook tegemoet te komen aan de ontreddering van de pupillen. Allemaal in een kwetsbare leeftijd, zonder in de gesprekken iets zinnigs te kunnen zeggen.. Doelbewust lijkt Julie ieder gesprek te vermijden. Tijdens tennistrainingen en daarbuiten schermt ze zich volledig af. Thuis, op school en op de tennisclub. Doelbewust houdt ze alle focus op haar spel. Beeld, geluid en mimiek accentueren ieder moment de eenzijdig gerichte aandacht die ze in alle omstandigheden vasthoudt. Wat zij meemaakte met Jeremy als trainer blijft háár zaak. Terwijl in de club druk over Aline wordt gespeculeerd. Met onderling wantrouwen als resultaat. Via haar smartphone heeft Julie zo nu en dan kort contact met Jeremy. Als karakter blijft ze geloofwaardig. Tegenpool van een krampachtig bestuur, verbijsterde trainers, onzekere pubers en nieuwsgierige psychologen. Het is de enige manier om voor zichzelf het hoofd helder te houden. Afgewogen documentair opgenomen en als gespannen speelfilm afgewerkt. Waarin net zoveel te zien is over Julie als over sport, in dit geval tennis. Hoe het met elkaar kan schuren is te zien in een prima film over sport en psychologie. Of andersom.
Mijn waardering: XXXX uit 5* - 8 uit 10