Reacties

FVeastbird heeft 204 reactie(s) geplaatst.

01-02-2025 FHB The Brutalist
Lange film met één enkel thema: in de eerste jaren van volwassenheid het leven weer oppakken voor een nieuwe periode op een plaats waar je nooit eerder bent geweest. In de tweede helft van de vorige eeuw kwamen veel Joodse vluchtelingen in zo’n situatie terecht. Ergens in de Verenigde staten. Vaak als enige nabestaande van een familie die vermoord was door het Duitse naziregime. Als eenling moesten ze zien te overleven. Met hun traumatische verleden liepen ze tegen misplaatst onbegrip aan, verwerkt in een ingewikkeld scenario.. Een fictief verhaal over de Hongaarse architect Laszlo Toth als vluchteling in Pennsylvania. Erzsébet, zijn echtgenote komt pas later, maar wel met de bedoeling om in de Verenigde Staten te blijven. ‘Brutalist’ verwijst naar een architectonische bouwstijl die in de Verenigde Staten aan het ontstaan was. Als uitvloeier van Bauhaus, de succesvolle esthetische stroming in Duitsland die al voor de oorlog de kop was ingedrukt. Maar waarvoor Laszlo Toth een gebouw had gerealiseerd, en een reeks ontwerpen had gemaakt. In Pennsylvania wordt Laszo ‘ontdekt’ door Harrison Lee Van Buren, een schatrijke industrieel die de nieuwe architectuurstroming met nieuwe opdrachten wil stimuleren. Voor het spectaculair weergeven van architectuur werd gekozen voor het opnemen op film. In het zo goed als versleten VistaVision formaat. Dat maakte langere opnamen voor vertoning in grote digitale projectie mogelijk. Het complexe karakter van Laszlo Toth, wordt neergezet als bevlogen architect. workaholic, ontrouw echtgenoot en even vastberaden als getraumatiseerd opportunist in moeilijke situaties.. Vaak in opnamen -takes- van meerdere minuten. Waarin alles precies op z’n plaats moet vallen. Camera, kader, beweging, actie, dialoog en spel van acteurs, geluid, muziek en montage. In een ‘standaard’ beeldkader geeft dat overbodige nadruk. En de architectuur-opnamen niet bijzonder kunnen zijn. Dan is 3½ uur echt veel te lang.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,4 uit 10

28-01-24 FHB sneak Diamant Brut
Dwingend Frans speelfilmdebuut van zowel schrijver/regisseur als hoofdrol. Volledig geconcentreerd op het karakter van Liane. Nog geen twintig, en In de eerste beelden neergezet als jonge vrouw met een minimum aan opvoeding. Sinds kort zelfstandig probeert ze met eigentijdse bravoure haar plek in de wereld op te eisen. Vanuit een badplaats in Zuid Frankrijk. In een flatje maakt ze korte reclame-programmaatjes over de allerlaatste (en goedkoopste!) mode- en accessoire-meuk. Haar presentatie ervan is ook een vlog over plastische chirurgie en het ideaalbeeld over haar eigen (ideale?) figuur. Met haar vlotte babbel heeft ze op internet toch een behoorlijk aantal volgers. Maar ze kan er nauwelijks van leven. Liane droomt van een carrière op TV. Veel spullen die ze haar volgers wil laten zien steelt ze uit winkels om ze zelf wat op te pimpen. Zichzelf ook trouwens. Ze schrijft zich in voor een TV-auditie voor een spelshow en wordt uitgenodigd om te zich te komen presenteren. Dat gaat behoorlijk goed maar de telefonische uitslag laat op zich wachten. In een even rommeling als oppervlakkig scenario weet Liane haar genotszucht en onzekerheid in verschillende situaties maar moeilijk te beheersen. In een overtuigende maar drukke rol ontmoet ze mensen die ondanks haar verbale vindingrijkheid juist de leegte van haar bestaan blootlegt. Wat ze zelf niet in de gaten heeft. Want alles moet wijken voor het bereiken van haar doel. Het is ongemakkelijk kijken. Tussen de situaties wordt via lange Franse teksten in beeld ‘duiding’ gegeven. In Nederlandse ondertiteling net zo onbegrijpelijk. Met deze pretenties stuitert de film verder en loopt met veel lawaai, muziek inhoudsloos door naar een even oppervlakkig als weinigzeggend slot. In meer dan twee uur had de ruwe diamant van Liane’s karakter in het verkeerde lichaam en omgeving beter verdiend.
Mijn waardering: XX uit 5* - 4 uit 10

26-01-25 FTH bl. zaal Le Royaume
Intrigerende debuut film van Corsicaanse oorsprong. Daar opgenomen met een veelheid aan lokale karakters, acteurs en medewerkers. Op het eind van de vorige eeuw probeerde de nog ongeorganiseerde misdaad op het eiland Corsica te komen tot een beter georganiseerd misdaadkartel. Doelmatiger en met minder (ere-)wraak en dus ook minder doden. Helaas mislukte het initiatief. Het koninkrijkje in oprichting kwam er niet. De bemiddelaar verongelukte in zijn auto. Onder verdachte omstandigheden, bleek later. Daarna ging vanuit de hoofdstad Ajaccio alle misdaad verder als vanouds. Zo ook met de opsporing van criminelen, witwassers en huurmoordenaars. Weinig succesvol, overigens. Deze film speelt in de jaren negentig van de vorige eeuw en werd geschreven en geregisseerd door een zoon van de destijds ‘verongelukte’ aspirant godfather. Het scenario draait om de vijftienjarige Lesia die als pleegkind wordt opgevoed bij een familie waar duistere zaken worden voorbereid. Waar haar echte vader bij is. Als proto-puber wil ze aan alles mee doen maar wordt er wel buiten gehouden. Als tijdens een verplichte logeerpartij haar vader toenadering zoekt ontstaat haar vermoeden waar die mee bezig is. Er beginnen weer aanslagen. En daarmee een emotionele intrige. Tussen haar vader die jarenlang afstand van zijn dochter heeft gehouden. Met zijn vrouw, Leisa’s moeder, haar pleegouders en enkele personen die ze alleen uit de verte kent. Allemaal familie. In een knap scenario krijgen we mee wat er allemaal te gebeuren staat, en hoe de verhouding tussen Lesia, haar ouders en pleegouders in een paar dagen verandert. Omdat ze veel meer te weten krijgt over haar eigen achtergrond. Een spannende enscenering met beperkte dialoog, uitstekende karakterisering, overtuigend acteerwerk, fraaie beelden en afgewogen montage werken samen naar een overtuigend slot. Op twee niveaus. Enerzijds blijft het moorden doorgaan, anderzijds wordt Leisa’s verhouding met haar vader (h)echter als ooit tevoren.
Mijn waardering XXX uit 5 - 7 uit 10

21-01-24 FHB sneak SING SING
‘Sing Sing Correctional Facility’ is de naam van een gevangenis in de staat New York in de VS. Gebouwd op een toenmalig nog bijna leeg terrein aan de rivier de Hudson. Sinds 1825 dijde het in twee eeuwen uit tot een zwaar beveiligde instelling voor 2000 gevangenen. Met een even bruut als sober reclasseringsbeleid voor het begeleiden van ex-gevangenen terug naar de maatschappij. Als alternatief werd eind vorige eeuw Sing Sing RTA opgericht: ‘The Rehabilitation Through the Arts’. Het groeide uit tot een instituut met een speciaal programma: Gevangenen laten instuderen, repeteren en opvoeren van toneelstukken. Dankzij gedreven psychologische coaching verdween daarmee veel onderling geweld. Eerst de woordenschat uitbreiden om te leren omgaan met hun eigen emoties en die van anderen. Het scenario van deze film is op dit programma gebaseerd. Van achter de coulissen maken we In Sing Sing het einde van zo’n voorstelling mee.. Allemaal zwarte acteurs, waarvan iemand in hoogdravende taal de slotscène van een even oud als wereldberoemd toneelstuk declameert. Op overtuigende wijze en rond een universeel thema. Zonder Engels accent nauwelijks herkenbaar als Shakespeare. Vervolgens worden de acteurs voorgesteld’. In een auditie-setting leren we een aspirant medewerker kennen. Samen met de groepsverhoudingen aan het begin van de voorbereiding van een volgend toneelstuk. Een even authentieke als waarachtige raamvertelling rond de voortgang en verwikkelingen binnen de nieuwe groep. Tot en met de uitvoering in korte scènes.. Dan blijkt uit de ruim opgezette aftiteling dat een heleboel rollen werden gespeeld door ‘HIMSELF’. Dus zagen we de coach en echte criminelen in de hele film opvoeren! Dat maak van deze gedramatiseerde documentaire een weergaloze filmbelevenis. Authentiek en integer. Fotografie, camerawerk, regie, dialoog, acteren, en montage met flarden muziek valt allemaal op zijn plaats. Daarom zou ‘AS HIMSELF’ zou ook een titel kunnen zijn.
Mijn waardering: XXXX uit 5* - 8,4 uit 10

19-01-24 FHB Ernest Cole Lost and Found
Indrukwekkende film die het midden houdt tussen documentaire en biografie: werk en de levensloop van Ernest Cole, een zwarte fotograaf in de Republiek Zuid-Afrika. Waar in de jaren vijftig van de vorige eeuw rassenwetten de officiële staatsideologie werden. En voortdurend aangescherpt. Allemaal onder de naam ‘apartheid’. Op zijn achttiende kreeg Ernest Cole een assistentenbaantje bij de fotoredactie van een populair blad ‘vir blanke’. De veranderingen in apartheid werden zijn onderwerp. Het vastleggen van situaties waarin nieuwe maatregelen met strenge borden werden afgedwongen. Gescheiden toegang tot bijna alle publieke diensten, gebouwen, en voorzieningen. In alle zwart-wit foto’s van Cole bleef zijn verbazing en woede bijna voelbaar. Kort nadat hij naar New York was gevlucht werd een lijvig boek uitgegeven van zijn foto’s. Een internationaal succes. Tot zijn ontzetting bleek in de VS de segregatie (apartheid op z’n Amerikaans) nauwelijks onder te doen voor wat hij in Zuid Afrika had meegemaakt. Alleen leefde de Afro-Amerikaanse bevolking hier al gescheiden. Niet zonder wetten die moeilijk wettelijk aan te passen bleek. Tijdens zijn reizen door Europa leek dat minder te zijn, maar bleef herkenbaar. Het scenario van de film richt zich op de persoon van Ernest Cole. Hoe hij ondanks zijn succes toch niet veel verder kon komen. In artistieke (en fotografie) kringen bleef hij toch buitenlander. Hij verviel in armoede en stierf negenenveertig jaar oud. Alleen, gedesillusioneerd en bijna dertig jaar vergeten. Totdat zijn fotoarchief werd gevonden en gedigitaliseerd voor de bioscoop. Voor een film in schitterende beeldkwaliteit zodat foto’s nog meer zeggingskracht krijgen. Daarnaast getuigenissen en gespeelde scènes. Met deels ‘eigen’ commentaar uitgesproken als ik-persoon. Een zorgvuldige tijdlijn-reconstructie van belevenissen, observaties en emoties. Zodat je het leven (en sterven!) meemaakt van een bevlogen fotograaf die zijn bevlogenheid verloor. Zijn veelbetekenende foto’s zijn terecht..
Mijn waardering: XXXX uit 5* - 8 uit 10

14-01-25 FHB sneak Mr .K
Een even wonderlijke als solide film met als allereerste overpeinzing dat ‘Ieder mens een universum op zichzelf is’. Wat dat moge betekenen blijft vaag. Terwijl het een hoop verwachtingen schept voor het verloop van wat er in de film staat te gebeuren. Maar met de verwikkelingen rond de hoofdpersoon, die alleen maar één nacht in een hotel wil slapen. Het scenario laat zien hoe alles en iedereen buiten dat ‘zelfuniversum’ alleen maar onbegrip en eenzaamheid kan aanwakkeren. Ontsnappen kan ook niet. Een giga-filmische metafoor die je op allerlei manieren kunt duiden. Na de openingsscene neemt het hotel de film over. Als verzameling locaties bevolkt door veel personages in diverse hoedanigheden en functies. Op enkele uitzonderingen na zonder specifiek karakter. Vaker als groep in een van een enkele verdiepingen in een sleets hotel dat nèt niet op instorten staat. Met gasten en personeel herkenbaar als uit de betere tijden van het hotel. De hoofpersoon is een goochelaar die de volgende dag een optreden moet verzorgen. Maar een kamer krijgt toegewezen op een verdieping zonder lift of deur naar de andere verdiepingen, komt hij achter. Zo nu en dan krimpt het hele hotel met veel gedreun, gekraak en gepiep in elkaar. Gangen worden smaller, kamers kleiner en achter steeds meer deuren is geen kamer meer. Dit alles met de grootste zorg in beeld gebracht. Het blijft verassen, verbazen en pas tegen het eind net niet beangstigend. Wat dat betreft is het scenario uitermate inventief, de regie van personen te onopvallend. Behalve van Mr. K, de goochelaar die zich aan zijn afspraak van de volgende dag wil houden. Zijn zoeken naar een uitgang roert gaandeweg teveel thema’s aan om tot een eenduidig slot te kunnen komen. Desondanks een overtuigend en verassend kijkavontuur in ideale filmlengte. Zie maar…
Mijn waardering: XXXX uit5* 8 uit 10

7-01-25 FHB sneak A REAL PAIN
Twee neven, in de twintig ontmoeten elkaar in de vetrekhal van een groot vliegveld. Ze hebben dezelfde grootmoeder en dus dezelfde bestemming. Omdat hun oma opgroeide in Polen. Ruim tachtig jaar geleden ontsnapte ze aan de massamoord van joden. Een industrie opgezet en gefinancierd door het Duitse naziregime. Maar voor een belangrijk deel in Poolse ‘filialen’ uitgevoerd. Via hun oma kennen David en Benji elkaar als neefjes. Maar in latere jaren groeiden ze behoorlijk uit elkaar. David werkt in New York, heeft een baan, echtgenote en twee jonge kinderen. Zijn gedrag is bijna dwangneurotisch. Benji is in alles het tegenovergestelde: kalm, onverstoorbaar, zorgeloos, empathisch naar anderen. Als bipolair duo gaan ze in een gezelschap mee naar Polen voor een tocht langs de belangrijke plekken die de holocaust heeft opgeleverd. Ook naar Warschau om het huis te bezoeken waar hun oma als kind woonde. Dat, en hun joodse achtergrond is het enige wat ze bindt. Het scenario volgt de belevenissen tijdens de reis en verblijf in Polen. Met reisgenoten is het contact wisselend. Voor hun kennis en omgang met de geschiedenis heeft David weinig belangstelling. Met zijn onvoorspelbare gedrag wordt Benji een moreel lastpak. Door een ondertoon van eigengereide humor, in vlagen onderlinge ruzie en snelle dialogen wordt een soepele sfeer neergezet. Waarin thema’s niet uitgediept kunnen worden. Reizen door het hedendaagse Polen laat historisch ramptoerisme zien als een lucratieve industrie. Op alle historische plekken blijven de feiten bestaan. Soms opzichtig gerestaureerd. Of weggemoffeld. Het wordt bijna ongemakkelijk om de film na afloop echt serieus te nemen. Verwarrend genoeg is het slot eenzelfde scène als het allereerste begin. Tussen David en Benji is na hun reis alles weer hetzelfde. Dat maakt het een oppervlakkige film waar je on Europa niet zoveel mee kunt.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,4 uit 10

03-01-25 FHB kl. zaal Paris, Texas
Ingeleid met een statement van Wim Wenders als initiatiefnemer en gelauwerde regisseur. Hij spreekt zijn lof uit over de digitale beeldkwaliteit van zijn film in de bioscoop .’Paris, Texas’ was zijn Amerikaans-Frans-Duitse samenwerking. Door een gemotiveerd en goeddeels Europees team. Het Amerikaanse scenario werd op diverse locaties in Texas opgenomen. Bijna helemaal in vijf weken Een kleine crew, met een Nederlandse cameraploeg en acteurs uit Amerika en Europa. Volstrekt onafhankelijk van alles. Op een manier die in niets leek op de filmpraktijk in de Verenigde Staten. Na het eerste succes op het festival van Cannes in 1984 kreeg ‘Paris, Texas’ in de loop van decennia een internationale icoonstatus. Lang geleden, nog net in de vorige eeuw zag ik deze film in de bioscoop. Een vage herinnering. De broodnodige restauratie van analoge film naar een digitaal DCP werd in Duitsland uitgevoerd. We zien Travis, een sjofele dertiger wezenloos door de Texaanse woestijn lopen. Hij komt terecht in een bar. Van daar uit krijgt hij zijn verbaasde broer Walt aan de telefoon. Bijna vijf jaar hebben ze elkaar niet gezien. Trevor wordt door hem opgehaald en in zijn gezin opgevangen. Daar hebben Walt en zijn vrouw Anne een geadopteerd zoontje: Hunter. In briljante karaktertekeningen laat het eerste deel van de film zien hoe Travis in zwijgzaamheid besluit om met Hunter op zoek te gaan naar Jane. In simpele scènes. Stemmige fotografie van solide acteerwerk in ultra precieze cameravoering. Verhalend zoals alleen film dat kan. Het tweede deel werkt naar een even indringend als ontroerend slot. In een schitterend uitgevoerde dialoogscene komt alles bij elkaar. Het lijkt toneel, maar dit is film in optima forma. De camera bepaalt de beleving van dieperliggende thema’s. Is veertig jaar later ruim twee uur daarvoor toch te lang?
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,4 uit 10

21-12-24 FHB The Room Next Door
Een integere en verzorgde verfilming van een in de Verenigde Staten bekroond boek uit 1920, geregisseerd door een gelauwerde Spaanse filmmaker die meer dan twintig succesvolle speelfilms in het Spaans op zijn naam heeft staan. Veelal met grote thema’s. Dit is zijn eerste film in het Engels. Op het filmfestival van Venetië bekroond met de Gouden Leeuw. Het verhaal draait om Ingrid en Martha, twee vrouwen van rond de vijftig. In het verleden werkten ze samen bij dezelfde uitgeverij in New York, waar ook Damien werkte, met wie Ingrid later trouwde. Sindsdien zijn Ingrid en Martha elkaar uit het oog verloren. Bij toeval ontdekt Ingrid dat haar voormalige vriendin Martha terminaal ziek is. Ze besluit naar haar toe te reizen in de hoop hun oude vriendschap nieuw leven in te blazen. Onder totaal andere omstandigheden lukt dit ook, al is Martha’s levensverwachting beperkt. Martha wil de regie over haar sterven in eigen hand houden en heeft hiervoor al voorbereidingen getroffen. Binnenkort verhuist ze naar een woning in een ultraluxe wooncomplex, waar ze een maand zal verblijven. De woning heeft twee slaapkamers: in de ene wil Martha sterven, en ze vraagt Ingrid in de andere kamer te komen logeren. Zo kan Ingrid direct na Martha’s overlijden de juiste maatregelen nemen, En elke indruk van hulp bij zelfdoding of betrokkenheid van anderen te vermijden. Want hulp bij zelfdoding is in de Verenigde Staten ten strengste verboden, net als in Nederland. Het scenario onderzoekt de morele dilemma’s rondom dit thema op een genuanceerde manier. De veranderde aard van vriendschap wordt krachtig neergezet door twee uitstekende hoofdrollen. De dialogen zijn zorgvuldig geschreven, misschien wel letterlijk uit het boek overgenomen. De fotografie en cameravoering zijn bijzonder goed verzorgd. Bijna de hele film wordt begeleid door muziek die per scène meebeweegt. Zonder sturend te zijn. Het resultaat is een sfeervolle en indrukwekkende film met een thema dat alleen maar relevanter zal worden.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

17-12-24 FHB sneak The New Year That Never Came
Opvallend accuraat portret van de alledaagsheid in de onderdrukking zoals die in Roemenië ontstond. Omdat president Nicolae Ceaușescu een medogenloze dictator was geworden. Bijna direct na de grondwetsherziening van 1965 was hij als toenmalig eerste secretaris van de communistische partij op het schild gehesen. Als staatshoofd. Zijn autonome beleid ten opzichte van de partij en het buitenland werd bijna een financieel bankroet. De geforceerde afkoop ervan werd gepresenteerd als heldhaftige zelfvoorziening maar maakte de Roemeense bevolking straatarm. De veiligheidsdienst werd oppermachtig. Onder de naam securitate werd alles en iedereen tot in het kleinste detail bespioneerd. Van vijftien tot vijf en tachtig kon iemand securitate zijn. De bevolking durfde elkaar niet meer te vertrouwen. Wat vaak leidde tot bizarre situaties. Onder de titel The Christmas Gift is van dezelfde regisseur eerder werk in deze film opgenomen. Nagenoeg integraal. Als een van de verhalen in deze film. Een mozaïek-scenario rond personen die tegen het onderling wantrouwen aanlopen. En tegen de securitate natuurlijk. Verhalen die bij een groots georganiseerde massamanifestatie rond de dictator samen komen. Uitlopend in overbekende televisiebeelden. Maar eerst vier situaties met ongemak, angst en spanning als voornaamste ingrediënten. Het scenario volgt bijna letterlijk het stramien van een beroemd drie uur durend Frans filmepos uit 1981. Met opbouwende spanning en een puntje sarcasme wordt het woekerende wantrouwen tussen personen en hun directe omgeving in geloofwaardige scènes omgezet. Het zijn de laatste dagen van 1989, op verschillende plekken in de hoofdstad Boekarest, maar per dag rond dezelfde tijd. Tot en met het moment waarop dictator Ceaușescu op het balkon wordt uitgejouwd. En twee dagen later geëxecuteerd. Deze intense climax wordt weer eens ondersteund door het iconische muziekstuk ‘Bolero’ van Maurice Ravel waarmee al zoveel films werden afgesloten. Als altijd even doelmatig als doeltreffend.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,4 uit 10

3-12-24 FHB sneak Memorias de un cuerpo que arde
Deze film leunt op het Spaans van antwoorden op vragen over de beleving van vrouw zijn. Stemmen van drie vrouwen in Costa Rica die soms met elkaar lijken te praten maar waarvan er één de boventoon voert. Zij is bijna altijd in beeld. De beginscene is in een spiegel waar ze haar aan haar uiterlijk werkt. Rond de zeventig is ze. Alleen wonend in een woning met ruime keuken en veel kamers. Foto’s in lijstjes en in fotoboeken die ze soms openslaat. Bijna alles wat gezegd wordt gaat over seks. Aan de hand daarvan van verandert ze per periode en per scène in haar vroegere zelf. Vrijwel onmerkbaar van kleuter naar meisje, dochter, scholier, puber, verliefd, verloofd, getrouwd, echtgenoot en zelf moeder. Opgroeien in de katholieke jaren vijftig van de vorige eeuw. Seksualiteit die ze privé heeft meegemaakt. En waarover ze in het geheim sprak met vriendinnen op andere locaties. De manier waarmee deze scènes in beeld worden verweven met het geluids-scenario is filmisch knap. Met ogenschijnlijk gemak loopt door de film vanaf de vroege jaren vijftig van de vorige eeuw tot de dag van vandaag. In het katholieke vooroorlogse (zuid-)Nederland ging dat net zo: Streng, hiërarchisch en op mannen gericht. Met de vrouw in alle levensfasen als onwetend, gehoorzaam wezen. Maar vooral dienend werktuig de aanwas van nieuwe zieltjes. Zodat de jongens tot volwassenheid kwamen in een heersende mannencultuur. Terwijl de meisjes aan dat belang ondergeschikt werden gehouden. Totdat ze werden afgeschreven. Zodat ze aan hun eigen vrouwelijke onafhankelijkheid konden beginnen. Een bevrijding die we in het huis meemaken. Maar talloze aanverwante zaken blijven onbesproken. En komen ook niet in beeld. De beleving van seks blijft het enige thema van de film. De nodeloos complexe verhaalstructuur voegt daar niets toe.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,4 uit 10

6-12-24 FHB filmclub BABYGIRL
Een zenuwachtige film om mee te maken in de bioscoop. Mijn nadere typering is net zo zenuwachtig: psychothriller rond vrouwelijke seksbeleving in een door mannen gedefinieerde maatschappij. En hoe dat uitwerkt in het maatschappelijk verkeer met de westerse waarden van 2024. Romy is een extreem voorbeeld. De vrouwelijke adjunct directeur van een toonaangevend logistiek techbedrijf. Verantwoordelijk voor het uitvoeren van een cruciaal nieuw project. Alleen de allerbeste kandidaten worden aangezocht om er aan te werken. Romy zit dicht tegen de rots die in de evolutieleer is voorbehouden aan het mannelijk geslacht. Maar ze is ook gelukkig getrouwd met een begrijpende echtgenoot en heeft twee opgroeiende kinderen. Door haar buitenwereld wordt ze gezien als het prototype van een in alle opzichten geslaagde millenial. Maar de allereerste scene maakt duidelijk dat ze toch iets mist: bevrediging in seks. Die ze in haar eentje meteen oplost. Laverend tussen haar huwelijk en haar werk valt ze voor een verhouding met een veel jongere collega in het project. Die staat erop haar te vernederen. Aanvankelijk stribbelt ze tegen, maar de vernedering maakt haar seksuele voldoening compleet. Daarbij is iedere emotie rond seks losgemaakt van de lichamelijke beleving. Genegenheid, nieuwsgierigheid, durf maar ook ongemak, verlangen, lust, schuld, schaamte. Maar ook troost en bevrediging in allesverzengende vrouwelijk orgasmes. Waarin iedere maatschappelijke notie van onderlinge verhoudingen is verdwenen. Op zijn jonge leeftijd als man zijn die verhoudingen vanzelfsprekend. Nog voordat er serieus vragen zijn gesteld is het project afgerond. De rollen in het scenario zijn goed geschreven en gecast. In een geloofwaardige vertolking laten emoties zich goed te lezen. Het slot is verrassend. Helaas versluiert het even doelbewust als onrustige camerawerk details die er niet zijn. Dat werkt op je zenuwen. Op het allerlaatste moment wordt deze toch moedige film een zenuwachtig pamflet.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,4 uit 10

TNX!!!

15-12-24 FHB - MEGALOPOLIS
Privé project van Francis Ford Coppola als meest gelauwerde boegbeeld achter de schermen van de filmindustrie van Hollywood. Na de apocalyptische anti-oorlogsfilm die hij maakte over Vietnam (de oorlog was toen al afgelopen!) bleef hij zijn filmideeën over wereldvrede verzamelen. 55 jaar later werd dat een moddervet scenario. Dat op eigen initiatief en kosten werd verfilmd. Met supersterren die zich maar al te graag een hoofdrol lieten aanmeten. Met als resultaat een lange film waarnaar iedere distributeur reikhalzen naar had uitgekeken. Gewoontegetrouw werden in het Cannes filmfestival na ruim twee uur de plichtmatige minuten geapplaudisseerd. Uit beleefd ontzag voor de initiatiefnemer annex maker. Bij Europese distributeurs roept de film veel twijfel op. Ze houden al rekening met een beschamende mislukking. Na het zien van MEGAPOLIS in de bioscoop dwarrelen ‘pretentieus’ en ‘megalomaan’ meteen door mijn hoofd. Samen met ‘aanmatigend’, ‘ongeloofwaardig’, onsamenhangend’, ‘potsierlijk’, ‘moralistisch’ en ‘ontluisterend’. Naar wat ik heb zitten kijken blijft een mysterie.. Een even absurde als pompeuze vertaling van een stukje Romeinse geschiedenis? Van voor Christus ook nog?! Alles draait om het ‘eerste triumviraat’ in de laatste decennia vóór de huidige jaartelling. Het onderling verraad tussen drie ambitieuze politici in de senaat van het Romeinse keizerrijk. In een tijd dat er nog geen keizers bestonden. Wel een toekomstig dictator met de naam Caesar. Die de met zijn waardevolle veroveringen alles in de senaat van Rome ging bepalen. De titel van ‘keizer’ werd later naar hem genoemd. Met wrede oorlogen afgedwongen politieke en militaire rust kon een steeds uitdijend rijk te lang bestaan. Totdat gebrek aan coherent (=dictatoriaal!) bestuur en een bloeddorstig leger (=oorlog) een onherroepelijk einde inluidde. De bizarre vergelijking met de huidige Verenigde Staten maakt van dit pseudo-Romeinse allegaartje een even pretentieuze als overbodige film. De slechtste die ik in 2024 zag.
Mijn waardering: X uit 5 - 2 uit 10

TNX!!! dan moet je film gaan zien.
Want aan spoilers doe ik niet ;-)

15-10-24 FHB sneak CROSSING ISTANBUL
Fraai gefilmd maar wankel scenario over Lia, een gepensioneerde lerares uit Batumi, de havenstad in zuidwest Georgië aan de zwarte zee. Twintig kilometer van de grens naar Turkije. Lia wil haar nichtje Tekla opsporen. Die werd een paar jaar geleden door haar vader het huis uitgezet. Als opstandige en verwarde transgender puber. Vervolgens verdween ze spoorloos. In Batumi ontmoet ze Achi, Inmiddels in de twintig, zonder werk of opleiding, en lui. Vastgelopen in de verstikking van zijn afkomst Zijn ouders en Georgië. Aan Lia vertelt hij een klasgenootje vanTekla te zijn geweest. En dat hij een adres van haar heeft in Istanbul. Ondertussen schept hij op over zijn talenkennis in het Engels, opgedaan via Youtube. Geen Turks. Georgië heeft een eigen taal. Wel vindt hij zichzelf goed genoeg om toeristen in Istanbul te kunnen rondleiden. Zonder thuis iets te vertellen reist hij met Lia mee naar Istanbul. Voor een paar dagen, is het idee. Maar het wordt langer. In het Aziatisch deel van Istanbul bestaat wel dat adres. Zonder Tekla. Vanuit een sjofel pension probeert Achi halfslachtig werk te vinden in het toeristische deel van de wereldstad. Terwijl Lia eindeloos blijft lopen, aanbellen, aanspreken en proberen via vragen dichterbij Tekla te komen. Alle twee gaan ze hun eigen gang. Tussen de vele restaurantjes en vage winkeltjes komt Achi er snel achter dat hij niet de enige is op zoek naar werk. Samen met Lia ontmoeten ze iemand die wil helpen. Ze maken een transgender huwelijk mee, maar daarna komt geen van tweeën een stap verder. Het fictieve einde met Tekla is weergaloos suggestief gefilmd. In de vanzelfsprekendheid van het slot worden subtiel thema’s aangeroerd. Waarvan het belangrijkste (transgender) door summiere (incomplete?) ondertiteling van verschillende talen nogal onderbelicht blijft.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

16-10-25 FHB special The Apprentice
Een heldere lezing met krukkige videobeelden over wat er ‘nieuw’ is in de POTUS campagnes van Kamala Harris en Donald Trump. Dat blijkt niet zoveel te zijn. Met het even plooibare als bizarre kiesmannen-systeem in de Verenigde Staten blijft de uitkomst van de verkiezingen op 5 november ongewis. Of de gloednieuwe film ‘The Apprentice’ in de laatste twee weken nog een duit in het zakje kan doen ook. De reactie van de Trump campagne op de film was voorspelbaar. Met stuitende schaamteloosheid, gebrek aan verantwoordelijke zelfkennis en heilig geloof in zelf verzonnen ‘waarheden’ besmette hij zijn kiezers met een hersenvirus van bespottelijke ‘waarheden’ en opruiende meningen. The Apprentice gaat over de jaren zestig en zeventig in New York. De decennia van verval en wederopbouw. Vader Trump liet zijn zoon Donald op jonge leeftijd in een exclusieve privéclub kennis maken met de belangrijkste projectontwikkelaars en banken. Bij een advocaat met een dubieuze reputatie kan Donald als belangrijkste stagiair aan de slag. Zolang zijn loyaliteit -ook van vader Trump- absoluut blijft. Als tegenprestatie zal hij Donald vertrouwd maken met de enige succesvolle manier van zakendoen: altijd aanvallen, alle feiten en bezwaren ontkennen en nóóit verlies toegeven. Daar wordt hij mee gehersenspoeld. Met charme, geldhonger en wilde plannen weet zijn tovenaarsleerling veel voor elkaar te krijgen. Vooral door het niets ontziend zakendoen via rechtszaken. De leermeester parasiteert op de reputatie van vader en zoon Trump. Met gigantische leningen van diverse banken verrijzen er even gedurfde als megalomane Trump-gebouwen op de allerduurste plekken van New York. Op naar het eerste faillissement met steeds meer omkoping, oplichterij, belastingfraude, witwassen, verraad, overspel, en schaamteloosheid. En rechtszaken waarvan er veel later veel zullen volgen. Uitstekend gedramatiseerd, geloofwaardige rollen in een zeer authentiek aandoende film. Als opmaat voor de aanstaande verkiezingen van POTUS.

22-10-24 FHB sneak Armand
Weergaloze psychologische thriller rond uiteenlopende hersenspinsels. Rond een incident dat zich voordeed tussen twee leerlingen van een levensgrote school in Noorwegen. Vlak voor de vakantie krijgt Elisabeth in de auto een telefoontje dat ze naar de school moet komen. Uitleg wordt niet gegeven. Ze rijdt erheen. Haar zoontje is nog thuis. Armand is acht jaar en wees. Want Elisabeth is nog niet zolang weduwe. Alleen de hoofdonderwijzer en twee leraressen zijn in de school. Het blijkt te gaan over iets wat Armand heeft uitgehaald met een klasgenootje. Het vermoeden van seks moet onderzocht worden. Met hun verklaring uiten de ouders van Jon alleen vage beschuldigingen. Die moeten geheim blijven. Er ontspint zich een verhoor waarin Elisabeth de slappe lach krijgt. Minuten lang, geloofwaardig en ongemakkelijk tegelijk. Een tegengestelde reactie? Of zijn het de belachelijke beschuldigingen? De rest van de druilerige dag wordt besteed aan het achterhalen van de waarheid. Onderlinge verdeeldheid maakt ieder moment van de film spannend. Een even briljant als troosteloos scenario over wat waarheid voor iedereen betekent. In het desolate schoolgebouw zijn hier en daar nog mensen aanwezig. Angstwanen van Elisabeth worden zorgvuldig verbeeld met fraaie, ongerijmde beelden met muziek. Herkenbare emoties van eenzaamheid, angst, leugens en achterdocht. Aanvankelijk troostend, later dreigend, dan angstaanjagend. Het knappe is dat deze scènes als vanzelfsprekend passen in de waanzin van gesprekken die nog gaande zijn. Flarden ervan roepen ook emoties op. Verbazing en ontzetting. Nog knapper is dat de twee klasgenootjes helemaal niet in de film voorkomen. Terwijl ze een onzichtbare, moeilijk verklaarbare hoofdrol vervullen. Door rondgestrooide geruchten, ontkenning, verwijten, ergernis en ongemak van volwassenen. De lange verrassende slotscène laat alles open. In een intense beleving van het hele incident met alles er omheen. Vanuit verschillende karakters. Een spannende, briljant gemaakte film. Zéér indrukwekkend.
Mijn waardering XXXXX uit 5 - 9,5 uit 10

26-11-24 FHB sneak Le roman de Jim
Onderhoudende Franse film met een ingewikkeld thema: wat is vaderschap en wat (of wie?) bepaalt dat? De oorspronkelijke novelle met dezelfde titel kon worden verfilmd dankzij een even opzichtige als weinig zeggende stijlfiguur. Waarmee verwikkelingen in bijna 25 jaar worden aangekondigd. Met een vette titel van een nieuw jaartal tussen 1999 en 2024. Soms aangevuld met een opmerking van een van de personages. De hoofdrol is voor Aymeric. Een even gereserveerde als bescheiden ex-student. In de disco van een stadje tegen de grens van Zwitserland in Oost Frankrijk blijft zijn innemende blik goedmoedig alse empathisch. Hij ontmoet er Florence die hij nog kent uit zijn studietijd. Met haar zwangere buik daagt ze hem uit mee te dansen met de muziek. Niet veel later is hij bij de bevalling van Jim en gaat hij met Florence samenwonen. Met haar kind als stiefzoon. Na verloop van tijd meldt de natuurlijke vader zich ook. Maar die laat het er verder bij. Zeven jaar lang is Aymeric de gelukkige (stief)vader van Jim. En het is wederzijds. Totdat de natuurlijke vader zijn rechten laat gelden. Jim verdwijnt dan ook uit beeld. Tot verdriet van Aymeric en naar later verluidt ook van Jim. Met Aymeric’s niet afgedrukte foto’s komt steeds een nieuw jaartal in beeld. Voor scènes rond een nieuwe situatie of verwikkeling. Het chronologisch scenario blijft aanvoelen als een boek. De thema’s rond opvoeden en opgroeien die via tal van personen zijdelings worden aangeroerd verdwijnen naar de achtergrond. De karaktertekening in enkele rollen is te dun om lading te kunnen geven aan complexe relaties en emoties. In het scenario is het onbeholpen neergezet. Toch blijft de verfilming in fraai Frans vakantielicht onderhoudend. Alleen de vervlakking van het oorspronkelijke thema doet de film geen goed.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,4 uit 10

24-11-24 FTH groene zaal Soundtrack to a Coup d'État
Indringende documentaire over ‘Het jaar van Afrika’. In 1960 maakte het immense Belgisch Congo zich staatkundig los van België. Patrick Lumumba werd de eerste democratisch gekozen premier van de republiek Congo. Als president aanvankelijk erkend, maar in januari 1961 geëxecuteerd. Dit op commando en met betrokkenheid van de Belgische overheid. In New York speelden nieuwe Afrikaanse leden van de nog jonge Verenigde Naties met het idee van een Verenigd Afrika. Dat werd niet meteen afgewezen. Maar toen de Sovjet Unie het plan probeerde te kapen via wapenleveranties, ging het meteen de diepvries in. Kouder kon de oorlog nauwelijks worden. Met steun van de Verenigde staten aan het ‘jazz ambassadors’ programma speelden beroemde Amerikaanse jazzmuzikanten in landen over de hele wereld. Overvolle tournees, lange reizen, en vaak primitieve accommodatie Maar wederzijdse muzikale inspiratie maakte veel goed. Ondertussen bleef in de Verenigde Staten zwarte jazzmuziek volop in ontwikkeling. Alleen al vanwege hun huidskleur voelden veel Afro Amerikaanse jazzmuzikanten zich verwant aan het Afrikaanse streven. De titel van de film is niet verkeerd gekozen. Vanuit uitputtende (beeld)research worden de internationaal politieke processen rond de Afrikaanse vooruitgang gederailleerd in beeld gebracht. Samengesteld uit film en TV fragmenten uit de hele wereld. Materiaal op film en TV voor journaals en documentaires. Politieke uitspraken door internationale leiders. Aangevuld met even authentieke als veelbetekenende beelden. Bijna alles zwart-wit. Tot in de puntjes gerestaureerd met een zorgvuldig geconstrueerde klankkleur van optisch filmgeluid. Inventief gecombineerd met opnamen van jazzoptredens uit dezelfde periode. Door uitsluitend zwarte musici. Een paar ervan komen aan het woord over de situatie in Afrika in 1960. Over gemiste kansen? In een film van ruim twee uur wordt met onthutsende feiten en nieuwe Amerikaanse jazzmuziek een even overtuigend als veelzeggend wereldbeeld geschetst.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

19-11-24 FHB sneak Small Things Like These
Na allerlei schandalen werden er al meer films over gemaakt: Katholieke nonnenkloosters In Ierland met grootschalig georganiseerde “liefdadigheid”. Uitsluitend voor Katholieke instellingen en personen. Katholiek onderwijs, maar ook tuchthuizen voor “moeilijke” meisjes die niet meer in een Katholiek gezin pasten. Omdat ze gevangenisstraf hadden opgelopen. Of, -erger nog- onbedoeld zwanger waren geraakt. Dan werden ze in strikte afzondering opgevangen tot aan de bevalling. Op voorwaarde dat een gezonde baby zo snel mogelijk werd afgestaan voor adoptie. Zodat de moeder haar leven als voorheen kon hervatten. Maar vaak met schaamte in het klooster achterbleef. In allerlei professioneel georganiseerde “liefdadigheid”, zoals wasserijen. Om uitgebuit en vernederd te worden. Nog steeds bestaat de Ierse maatschappij uit veel Katholieke gezinnen met veel stiefkinderen. Die niet weten dat hun natuurlijke vader bestaat. En veel vaders, die ook niet weten dat ze nog andere kinderen hebben. Deze boekverfilming over kolenhandelaar Bill Furlong speelt midden jaren tachtig van de vorige eeuw. Zijn huwelijk met Eileen is stroef. Vijf opgroeiende slimme dochters. Niet van allemaal is hij de vader. Het klooster van ‘De Zusters van de Goede Herder’ is een van zijn klanten. Daar levert hij altijd zelf af. Zo ziet hij hoe een protesterend meisje met geweld door dezelfde dienstdeur waar hij ook door moet, naar binnen wordt gewerkt. Daarna ziet hij met eigen ogen wat er zich in het klooster afspeelt. Een wanhopig meisje smeekt hem om hulp. Na hypocriete excuses en verwijten van de moeder-overste mag hij hier nooit meer komen. Bill beseft zijn eigen afkomst. Als de zusters hem eerst onder druk zetten en vervolgens afkopen neemt hij in zijn tweestrijd een moedige beslissing. Een uitstekende cast, even kalm als secuur verfilmd. Het slot laat je achter met een ontluisterend wereldbeeld. Ronduit indrukwekkend.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8,4 uit 10

12-11-24 FHB sneak NI CHAÎNES NI MAÎTRES
Geen kettingen, geen meesters. Een film over slavernij op het eiland Mauritius. Een klein eiland ten oosten van Madagaskar in de stille oceaan. Als onbewoond eiland ingenomen door Nederlandse zeelieden en vernoemd naar stadhouder Maurits van Nassau, de latere Prins van Oranje. Dat was in 1598. Na een mislukte start met suikerriet werd het eiland verlaten. Rond 1750 was er onder Frans bewind wel een boeiende suikerrietindustrie, dankzij intensieve slavenhandel vanuit India en Afrika. Ook om te voorzien in werkkrachten op de diverse plantages. Daar ging het er wreed aan toe. Zodat slaven wegliepen naar een zelfstandig bestaan in de jungle. ‘Maron’ werd het internationale woord voor ‘weggelopen slaven’. Tot in de zestiger jaren van de vorige eeuw werden ze In Suriname ‘bosnegers’ genoemd. Er is weinig geschreven door, voor en over slavernij. Als onderwerp voor films begint het taboe er omheen langzaam te slijten. Het flinterdun scenario van Ni chaînes ni maîtres krijgt in de verfilming een plichtmatig karakter. Het ontsnappingsverhaal van Massamba is ingeven zijn door zijn dochter Mati. Die laat als eerste de gruwelijkheden van n de plantage achter zich. Als meewerkend voorman weigert Massamba informatie te geven over haar bestemming. Voor het oog van de andere slaven wordt hij gemarteld. Dan besluit hij om haar achterna te gaan. Een team onder een vrouwelijke slavenjager komt achter hem aan. Jaagt Mati in een hersenschim haar bijgeloof achterna? De wilde achtervolging wordt in veel scenes met lange opnamen weergegeven. Zwiepend struweel, voetstappen in modder, hollende schaduwen, snelle silhouetten, meestal ’s-nachts. Overdag verre bewegingen van spiedende achtervolgers in overweldigende natuur. Wel spannend, maar veel van hetzelfde. Het slot is voorspelbaar: ‘Liever dood dan slaaf’. Onder het lied dat Mati zingt over haar voorouders. Als mythe uit het begin.
Mijn waardering XX uit 5 - 4 uit 10

8-11-24 FHB filmclub Cong jin yihou All Shall Be Well
Film in het Cantonees, speelt in Hongkong. Met een omfloerst pleidooi voor meer tolerantie van LHBTQ samenlevingsvormen. Aanpalend aan China is dat natuurlijk een politiek ingewikkeld gegeven. In het scenario met één thema: alleen een formeel huwelijk bescherming kan bieden als een van de partners komt te overlijden. Angie en Pat wonen al jaren samen in een ruime flat in Hongkong. Alle twee gepensioneerd en graag gezien door hun beider families. Niemand stoort zich aan de huiselijke routine van Angie en Pat. Familieleden komen er graag op bezoek. Zo is het jarenlang gegaan. Maar op een dag wordt Pat niet meer wakker. In haar slaap is ze overleden. Nog tijdens alle paniek eromheen verandert de verhouding met Angie’s familieleden. Over haar samenwonen met Pat werd niets vastgelegd. In een wat rommelig scenario schuiven familiebelangen en motivaties langs elkaar. Angie moet de woning ten spoedigste verlaten. Pat’s familie, met name haar vader laat er geen gras over groeien. Vanuit het Cantonees is de argumentatie niet altijd even begrijpelijk. Maar laat aan duidelijkheid geen twijfel. In de wirwar van familierelaties en belangen blijft Angie’s vertwijfeling en wanhoop het middelpunt. De jongeren proberen nog iets voor haar te redden. En in haar vriendenkring zoekt ze juridisch advies om te achterhalen wat Pat dat misschien gedaan zou hebben. De rollen zijn niet sterk. Het trage tempo van de “…en toen …en toen.. “ -verfilming maakt het verloop van de film even saai als ingewikkeld. Verre verwijzingen naar andere (familie)verhoudingen dan LHBTQ+ krijgen terloops een wat onnatuurlijke nadruk. De Engelse titel van de film is bij voorbaat een spoiler. Zodat het afscheid in het slot toch de vraag openlaat of alles wel zo goed gaat aflopen.
Mijn waardering XXX uit 5 - 5,6 uit 10

10-11-24 FHB CONCLAVE
Spectaculaire verfilming op basis van het gelijknamige boek door een Britse, internationaal gelauwerde thrillerauteur. Die ook deze keer meewerkte aan het scenario van zijn boek uit 2016. Over het ultrageheime verkiezingsproces waarmee eens in de zoveel jaar de nieuwe paus van de Rooms katholieke kerk gekozen wordt. Uit een college van kardinalen dat voor een korte periode uit meer dan 100 landen naar het Vaticaan afreist. De verfilming is een accurate reconstructie van een fictieve pausverkiezing. De Rooms katholieke kerk wordt al eeuwenlang geassocieerd met weelde. Die gezien moet worden. Het beste is niet goed genoeg. Niet voor de verzamelde kardinalen en hun accommodatie. Maar ook niet voor de integriteit van het kiescollege. En daarmee van de kardinalen als persoon. Alleen mannen en ongetrouwd. In de eerste beelden wordt Rome en het Vaticaan in alle weelde neergezet. Bijna over de top. Totdat de titel van de film de volle omvang van het bioscoopscherm inneemt. Vervolgens wordt het interieur van alle kamers in een lange, marmeren gang van het daglicht afgeschermd. Tegelijkertijd wordt duidelijk wat er aan de hand is. Maar niet wie in de komende dagen het conclaaf zal moeten leiden. Met de laatst uitgesproken woorden van de overleden paus begint het allemaal al. Vertrouwelingen dienen zich aan. Verklaringen die elkaar tegenspreken. In een zorgvuldig verbeelde omgeving, met alle esthetiek eromheen wordt het kiezen van de paus in banen geleid. Door een deken die de taak met de nodige reserve op zich heeft genomen. In een regelrechte thriller. Strenge scènes rond karakters in perfect gecaste, geschreven en gespeelde rollen. Er komt van alles voorbij: onderling wantrouwen, verraad, afgunst, machtshonger, hypocrisie, leugens, intriges en complotten. Zelfs een reddende engel. In Katholieke relativering met een vleugje ironie, maar wel de juiste toon. Een weelderige film in Katholieke waarden.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8,4 uit 10