Reacties

5-11-24 FHB sneak The OUTRUN
Volgens een fabel van de eilandengroep Orkney Islands zwemmen er wezens in de naburige oceaan die omgekomen drenkelingen naar land terugbrengen. Als nieuweling op een van de tweehonderd eilanden boven Schotland. Op de rand van de Atlantische oceaan. Dat deze nieuwelingen daar moeilijk kunnen aarden is ook in de verfilming van een autobiografisch boek vanzelfsprekend. Deze film wordt gedragen door één, zij het ingewikkeld karakter. In een ingewikkelde situatie van twee totaal verschillende omgevingen. Waarvan de ingewikkelde beleving in de film wordt weergegeven door een overtuigend scenario en een weergaloze rol door een Iers/Amerikaanse actrice. Zij speelt Rona, die als dochter van een schapenboer op een van de Orkney-eilanden opgroeide. Voornamelijk met haar vader Andrew. Ze ging studeren in het verre, vrijgevochten Londen. Tien jaar studenteleven met daarnaast een kroegleven dat regelmatig uit de hand loopt. Het contrast met de stad en de idyllische natuur kan niet groter zijn. Alleen overmatig alcoholgebruik is een overeenkomst. Als afleiding, maar ook als stimulans en verdoving voor het geïsoleerd leven bij de woeste zee. Het geluid van keiharde discomuziek lekt door op het onheilspellende gerommel van kust en zee. En andersom. Na haar diploma als biologe en in een vaste relatie roept haar moeder Rona terug. Vader Andrew gaat achteruit. Lichamelijk, maar ook geestelijk. Rona’s dilemma wordt met de film voelbaar vastgelegd. Vanaf het begin ervan wordt bijgehouden hoeveel dagen ze nuchter bleef. Per terugval en per eiland. In alle vertwijfeling die ze doormaakt in schitterend gefilmde natuurbeelden, tegenover donkere hectische kroegtaferelen met nasleep. Aanvankelijk als flashbacks, maar gaandeweg kruipen die naar de actuele situatie op de eilanden. Uitspattingen zij een spirituele vluchtheuvel voor Rona’s twijfel. Of ze wel gelukkig kan worden zonder die alcoholische zekerheid. Een knappe inkijk op haar werkelijke beleving. Tegen de stroom in.
Mijn waardering XXXXX uit 5 - 9.6 uit 10

29-10-24 FHB sneak Anora
Een film die zich afspeelt in het topsegment van de New Yorkse seksindustrie. Uit de allereerste beelden wordt al duidelijk dat Anora een ervaren vakvrouw is. Onder de naam Any versiert ze met haar jeugdig figuur, uitdagende uitstraling en plezierige schaamteloosheid de klanten die zich maar al te graag en voor veel geld door haar laten bevredigen. Ze werkt in een aantal clubs waar ze door alle collega’s als ster-sekswerker wordt gezien. Het verbaast dan ook niemand dat ze de Ivan, de twintigjarige zoon van een superrijke Russische wapenhandelaar versiert. Een schamele, jongensachtige verschijning met een nog vrije geest. Net als die van Any. Hij nodigt haar dan ook bij hem thuis uit. Weigeren is geen optie, alles tegen riante betaling. Het huis is een giga villa op een van de duurste plekken van New York. Op z’n allerdecadents ingericht en voorzien van personeel dat voor alles zorgt. Onder supervisie van de Armeense Alex die alles in goede banen moet houden. Er volgt een week seks, drugs en Russische lol waarna Ivan een uitstapje naar Las Vegas regelt. Op verliefd aandringen van Any daar ook een korte huwelijksceremonie. Het plezier spat van de film af, maar als de Russische ouders ervan horen grijpen ze in. In een geestig scenario volgen vanuit Rusland grote inspanningen om Ivan via Alex van zijn huwelijk af te houden. In een Pulp Fiction achtige verfilming gaat het geestige scenario verder met diverse scènes van mislukking. De Russen die erbij betrokken zijn worden in de bekende clichés afgeschilderd: groot, mannelijk, grof, dom, bot en wreed. Als Ivan ontsnapt wordt Any met geweld in de villa gegijzeld. De romance wankelt nog niet. Maar als de ouders verschijnen zakt het vlotte tempo in voor een véél te lange slotscene. Wel van een leuke, goed gemaakte, zij het wat platte romkom annex actiethriller.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6,5 uit 10

Is nooit mijn bedoeling
Ga maar kijken....

per vergissing kwam 2-07-24 FHB The Monk and the Gun in 2024 terecht.
Het hoort 2023 te zijn. Graag correctie waarvoor dank & excuses voor deze misser

01-10-24 FHB sneak SONS
Op het eerste oog een spannend gevangenisdrama uit Denemarken. Rond twee zeer tegengestelde karakters. Maar dat komt pas later op gang. Het sfeerbeeld dat van het (Deense) gevangeniswezen wordt gegeven is met veel geweld niet flatterend. Maar de scènes er omheen zijn te weinig plausibel om wat er gebeurt te kunnen geloven. Zeker niet binnen een westerse rechtsgrond van penitentiaire inrichtingen. Als enige vrouw werkt Eva Hansen als cipier in een grote Deense gevangenis met meerdere vleugels. Ze is getuige van incidenten met gevangenen. In de gangen en bij cellen. Door haar mannelijke superieuren en collega’s wordt ze in precaire situaties een beetje uit de wind gehouden. Wel wordt ze alom gerespecteerd om haar even professionele als afstandelijke omgang met geïnterneerden. Herkent ze in een nieuwe lichting het uiterlijk van een prototype puber / zware misdadiger? Zonder enig respect in de gevangenis voor wet of wie dan ook. Eva heeft voor hem meer interesse dan voor anderen. Ze laat zich zelfs overplaatsen naar ‘vleugel Nul’. Naar de meest gevaarlijke figuren. Als tegenpolen zijn de rollen van Eva en Mikkel prima gecast en is hun spel overtuigend. De verfilming leunt nogal zwaar op heftige scenes die plotseling en uit het niets ontstaan. En die met effectbejag uit een geijkte trukendoos worden neergezet. Om daarmee te accentueren hoe (en waarom) de verhouding tussen de twee verandert. Enscenering, dialoog, fotografie, camerawerk en montage zijn in orde, zij het steeds minder spectaculair. De film verliest spanning. Waardoor langzamerhand en nogal traag het belangrijkste thema van het scenario (wraak) vervlakt raakt in een mistig slot. Na ruim twee uur worden in wat onevenwichtige scènes de twijfels over geloofwaardigheid in het begin alleen maar bevestigd. En dat doet film als geheel uiteraard geen goed.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

8-10-24 FHB sneak HOW TO MAKE MILLIONS BEFORE GRANDMA DIES
Thaise succesfilm over familieperikelen rond de aankomende nalatenschap van oma. Met diverse verwijzingen naar China in een ultraplat scenario met net zo’n platte karakters. Te pas en te onpas aangevuld met platte pianomuziek in Europese neoklassieke sfeer. Deze wonderlijke combinatie werkt vaak averechts. Omdat cruciale informatie voor en over oma selectief in het scenario
is verwerkt. Aan de hand van karakters als oudere broer met schoondochter en Jongere neef. Met de naam “M” in ongemakkelijke ondertiteling als hoofdpersoon. Van wie meteen duidelijk is dat hij van zijn botte puberhouding in het begin zal veranderen. Tot de enige persoon in de familie die in alle onbaatzuchtigheid en plezier met zijn oma zal leren omgaan. En oma haar neefje heel anders leert kennen. Tot het onvermijdelijke einde. Terwijl door de anderen over oma, die als ontevreden lastpak wordt ervaren, onderling ruzie wordt gemaakt. Wie wil, kan of mag haar als mantelzorger in haar laatste dagen begeleiden? Met de centen die daarmee misschien uit haar erfenis te verdienen zijn. Als voornaamste motief. Locaties verwijzen naar oude Thaise tradities en moderne, lichtgevende plastic symbolen. Onbegrijpelijk en terloops. Alleen voor Thai? De verfilming lijdt aan een magere dramatiek en de moeilijk herkenbare taal. Het chronologisch maar omslachtig scenario heeft alleen hebzucht als thema. Fotografie, cameravoering en montage zijn op het niveau van West-Europese TV-fictie uit de vorige eeuw. Wat ongemakkelijk werkt naar het voorspelbare slot. Op dezelfde plek als het begin. Meer dan twee uur en dan de tweetalige creditlijs. In het Engels lange, even onverklaarbare als onwaarschijnlijke functies. Begeleid door een gezongen lied in het Thai. En wéér die Europees neoklassieke klinkende begeleiding. Een muziekstroming beschreven als quasi 18e-eeuws, maar ook als hand gebreid geluid. In deze film slaat het volgens mij alles dood.
Mijn waardering XX uit 5 - 4 uit 10

4-10-24 FHB filmclub My Favourite Cake
Even liefdevol als innemende en hartverwarmende film. Over het meest geijkte thema in bijna alle kunstvormen: liefde. Gemaakt in Teheran, in 2022 toen de naleving van de Islamitische wetten tijdelijk minder streng was door de Covid19 pandemie. Maar daarna juist strenger werd. Toch kon de film afgemaakt worden. In het geheim. Mahin woont in een buitenwijk van Teheran. Als redelijk welgestelde weduwe wordt ze per smartphone gewekt. Door haar dochter die al met haar kleinkind naar Europa is uitgeweken. Dat het gesprek moeilijk verloopt en uiteindelijk wordt afgebroken zegt veel over de staat Iran, en de jongste generatie. De toon van de film is en blijft volstrekt integer. Mahin is 70 en zal later op de dag een aantal vriendinnen ontvangen. De ontspannen maaltijd begint met schaamteloos uitbundige kwaaltaal. Voornamelijk over mannen. De vriendinnen vinden het zo onderhand tijd dat Mahin maar eens een man moet ontmoeten. Dat gebeurt ook. In een restaurant met alleen maar mannen. Daar ziet ze Faramarz, een uiterst bescheiden en allervriendelijkste taxichauffeur. Ze zal er twee etmalen in haar huis mee doorbrengen. In een bedeesde sfeer van integer respect en voorzichtigheid. Mahin blijft het initiatief nemen in scènes rond onbetekenende kleinigheden. Er ontwikkelt zich een intense wederzijdse affiniteit. Maar niet intiem. Razend knap acteerwerk en inventieve dialoog laat op onweerstaanbare wijze hun toenadering zien. Ontspannen en met humor. Zelfs zo dat het gevierd moet worden. Een buurvrouw komt vragen of zij misschien een man op bezoek heeft. Iets wat het regime eigenlijk niet toelaat. De bemoeizucht van de islamitische overheid blijft in de film rondhangen. Toch dwingt het moment af dat verboden van wijn, muziek en dans overtreden worden. Een weergaloze scène leidt tot een zeer dramatisch, verassend en emotioneel slot. Een even eenvoudig uitziende als ontroerende film.
Mijn waardering XXXXX uit 5 - 9,6 uit 10

13-19-24 FHB LEE
Knappe speelfilm op basis van een biografie over Lee Miller. Via haar vader als kind geïnteresseerd in fotografie. In de tijd dat er een drukwerk industrie aan het ontstaan was voor kranten, tijdschriften, boeken en reclame. Met foto’s. Met fotografie als kielzog, uiteraard. In het bruisende New York groeide Lee Miller op als studio-assistent voor haar vader. Eind jaren twintig was ze een modern en daardoor veelgevraagd fotomodel. Ze vertrok maar Frankrijk, werkte een paar jaar als muze, model en beginnend fotograaf met de Parijse surrealisten. Terug in New York trouwde ze maar hield scherp in de gaten wat er in Europa aan het gebeuren was. Toen de oorlog uitbrak woonde ze in Londen. Daar had ze contact met het blad VOGUE en versierde een pers-accreditatie van het Amerikaanse leger. Ze leerde hoe ze met een Rolleiflex fototoestel om kon gaan. Voor het vierkante 6x6 cm negatief-formaat eist de lens een even heldere als voorzichtige benadering van het vast te leggen beeld. Na de invasie in 1944 besloot ze om samen met een bevriende fotograaf van LIFE-Magazine de herovering van Europa te gaan fotograferen. Voor deze film zijn bestaande interviews van jaren later het uitgangspunt. De rol van Lee Miller is indrukwekkend. Haar antwoorden grijpen terug naar de gebeurtenissen van weleer. De gefilmde reconstructies ervan laten zien hoe vrij, avontuurlijk en intens oorlog beleefd kan worden. De jongere Lee Miller ziet als eerste de resultaten van de grootschalige misdaden begaan door het instortende Nazi-rijk. Op dat moment even macaber als duister. De meest gruwelijke waarheden komen aan het licht. Het karakter van Lee Miller, het fotograferen, de krankzinnige situaties en de beangstigende foto’s werken toe naar een beklemmend slot. De kalme, beheerste cameravoering, montage en uitmuntend muziekgebruik laat de brute waanzin van oorlog in de bioscoopzaal achter.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

Op het eerste oog een spannend gevangenisdrama uit Denemarken. Rond twee zeer tegengestelde karakters. Maar dat komt pas later op gang. Het sfeerbeeld dat van het (Deense) gevangeniswezen wordt gegeven is met veel geweld niet flatterend. Maar de scènes er omheen zijn te weinig plausibel om wat er gaat gebeuren te kunnen geloven. Zeker niet binnen een westerse rechtsgrond van penitentiaire inrichtingen. Als enige vrouw werkt Eva Hansen als cipier in een grote Deense gevangenis met meerdere vleugels. Ze is getuige van incidenten met gevangenen. In de gangen en bij cellen. Door haar mannelijke superieuren en collega’s wordt ze in precaire situaties een beetje uit de wind gehouden. Wel wordt ze alom gerespecteerd om haar even professionele als afstandelijke omgang met geïnterneerden. Herkent ze in een nieuwe lichting het uiterlijk van een prototype puber / zware misdadiger? Zonder enig respect in de gevangenis voor wet of wie dan ook. Eva heeft voor hem meer interesse dan voor anderen. Ze laat zich zelfs overplaatsen naar ‘vleugel Nul’. Naar de meest gevaarlijke figuren. Als tegenpolen zijn de rollen van Eva en Mikkel prima gecast en is hun spel overtuigend. De verfilming leunt nogal zwaar op heftige scenes die plotseling en uit het niets ontstaan. En die met effectbejag uit een geijkte trukendoos worden neergezet. Om daarmee te accentueren hoe (en waarom) de verhouding tussen de twee verandert. Enscenering, dialoog, fotografie, camerawerk en montage zijn in orde, zij het steeds minder spectaculair. De film verliest spanning. Waardoor langzamerhand en nogal traag het belangrijkste thema van het scenario (wraak) vervlakt raakt in een mistig slot. Na ruim twee uur worden in wat onevenwichtige scènes twijfels over geloofwaardigheid in het begin alleen maar bevestigd. En dat doet film als geheel uiteraard geen goed.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

29-09-24 FHB One Hand Clapping
In 1974, vijf jaar nadat The Beatles voor het laatst muziek in de studio hadden opgenomen, besloot Paul McCartney naar Abbey Road terug te komen met zijn groep WINGS. Om de muziek die ze tijdens de ‘Band on The Run' tournee hadden gespeeld onder de allerbeste omstandigheden op te nemen. In de stadionshows was al opgevallen hoe goed de muzikanten op elkaar waren ingespeeld. En met plezier ook nog. De grote studio één werd opgedeeld in vijf akoestische werkplekken waar iedereen elkaar kon zien spelen. Beeld werd ook opgenomen. Op videoband, in kleur. Nieuw voor die tijd. Televisiecamera’s werden op vaste plekken opgehangen om alles te registreren. Handzame televisiecamera’s bestonden nog niet. Video monteren eigenlijk ook niet. Alleen in harde lassen via twee machines. Op en neer spoelen, tijdcode in beeld, en bij iedere las seconden voorloop. Bij elkaar een uiterst ingewikkeld, tijdrovend en riskant proces. Op video in elkaar gelaste registraties kwamen er pas in 2010. Ongeschikt voor televisie-uitzending. Voor de digitale bioscoop van 2024 werd gekozen om het beeld via film af te werken. Wat je te zien krijgt is een inleiding van Sir Paul, gevolgd door niet al te best live beeld uit 1974. Maar wel vlot als film gemonteerd. Hier en daar met uitspraken van de muzikanten. Je ziet en hoort het even spontane als indrukwekkende samenspel in meerstemmigheid.. Live, in authentieke studiokwaliteit. Als toegift heel terloops live gespeelde en gezongen muziek. Door Paul McCartney alleen. In een hoekje van de studio achter de piano. En in het minuscule tuintje achter de studio op gitaar. Muziek waarmee hij opgroeide.Typisch Britse liedjes op piano en de allervroegste gitaarliedjes uit Amerika, die de komst van iets heel anders aankondigde. Bij elkaar een prima muziekfilm over waar dat toe heeft geleid. Met een inspirerende demonstratie live muziek maken.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 7,6 uit 10

24-09-24 FHB Sneak POISON
Verfilming van een succesvol toneelstuk dat al meer dan tien jaar in veel landen en talen te zien is. Voor de film in het Engels werkte de Nederlandse auteur mee aan het scenario. Als toneel koos de Luxemburgse regisseur een kleine begraafplaats op een hele karakteristieke plek in Luxemburg. Een Engelse acteur en een Deense actrice dragen de film in twee fraaie rollen. De belangrijkste locatie, de kalme verfilming, het thema in soms scherpe teksten grijpen terug naar wereldberoemde films zoals die vijftig jaar geleden in Zweden werden gemaakt. Rond een vergelijkbaar thema: hoe beleving in een huwelijk kan ontsporen en verder samenleven blokkeren. Degene die ervoor wegloopt laat de ander in een vacuüm achter waaraan ontsnappen bijna niet mogelijk is. Zeker met een gezamenlijke traumatische ervaring als onbegrepen oorzaak. Meer dan tien jaar na dato hebben Lucas en Edith afgesproken bij het graf van hun zoon. Lucas komt vanuit Nederland met de auto. In Luxenburg woont Edith in de buurt en fietst er naartoe. In twee door elkaar gemonteerde scènes worden verdere details niet gegeven. Ze hebben elkaar tien jaar nauwelijks gezien en weinig gesproken. Aanvankelijk stuurt het scenario op het gif waarmee het verlies van een kind hun huwelijk onmogelijk heeft gemaakt. Als ze elkaar ontmoeten spat het ongemak uit ieder woord dat er gezegd moet worden. De film beslaat bijna in werkelijke tijd het volledige gesprek dat ze hebben. In regen en zonneschijn. Het voert langs kleine herinneringen aan hun verongelukte kind, uitgesproken flashbacks van het ziekenhuis, onderlinge verwijten en onbegrip. Tegen het eind is er een schuchtere toenadering in verdriet en gemis. Waar tot zover alleen maar overheen gesproken werd. Door spel, strakke tekst en montage wordt de emotie erachter voelbaar. Ook in de zaal. Tot en met de voorspelbare slotscène.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

21-09-24 FHB THE SUBSTANCE
Een ei met volle dooier. Met een injectienaald wordt er een spulletje (SUBSTANCE) aan toegevoegd. Waarna er vanuit die dooier een tweede wordt uitgescheiden. Identiek aan de eerste. Een onschuldig beginbeeld, maar dat duurt niet lang. Een wereldberoemd Hollywood actrice aan het begin van haar retour reageert telefonisch op een obscure advertentie. Die belooft een hernieuwd jeugdig lichaam. Terwijl de rest bijna hetzelfde blijft. Dat leidt naar een anonieme postbus waar een doos met handleiding, een strikt schema en alle benodigde attributen kan worden opgehaald. Het begin van een veelbelovend scenario. Solide ingevuld met intriges na de eerste metamorfose in de ruime badkamer van haar giga-luxe woning. Het begin van een onnoemelijke hoeveelheid special effects, die de hele film verder bepaalt. Afgewisseld met een sprookje dat zich bij de TV zender lijkt te voltrekken. Het ziet er allemaal gelikt uit. Pogingen tot wat thematische diepgang worden vakkundig gesmoord door cliché scenes rond cliché karakters. Met de rollen en het acteren wordt nauwelijks iets toegevoegd. Gaandeweg ontwikkelt de film zich vanuit het toch inventieve scenario naar een bizar slot van dit sprookje. Aangezet door een reeks even vleselijke als vreselijke metamorfoses die verschillende eindes lijken in te luiden. Vóór die tijd moeten er chronologisch ook een paar scenariogaten worden gedicht. Daarna blokkeert lichamelijk geweld iedere thematische verwijzing naar wat dan ook. Spuitend bloed, druipend slijm en andere lichaamssappen, krakend bot en stukgeslagen organen. Alles voor het effect in een film van ruim twee uur. Die twintig extra minuten zijn besteed aan zóveel onsmakelijkheid dat de walging snel voorbij is. Dan wordt het even besmuikt als ongeduldig lachen. Iedere film met zo’n nietszeggend en potsierlijk eind als deze zou met anderhalf uur al en stuk beter zijn.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

17-09-2024 FHB sneak HLM Pussy / Sisterhood
Rommelige Franse film over de bejegening van vrouwen. Meer thema’s zijn ook in de film verwerkt. Het scenario heeft het perspectief van drie schoolvriendinnen met ieder een eigen achtergrond. De afkorting HLM in de Franse titel verwijst naar de goedkope woningen in hoogbouwflats van veel Franse voorsteden. De film speelt ergens in een oostelijk departement van Frankrijk. Van daaruit is Parijs ver weg. Het tweede deel van de Franse titel is het Amerikaanse woord voor vrouwelijk geslacht. Inmiddels hedendaagse tienertaal, ook in het Frans en vaak schaamteloos gebezigd. Vooral door door jongens. In de allereerste scène is het al raak. Twee jongens spreken in een café Amina, Zineb en Djeneba aan. In lawaaierig Frans die hun Noord Afrikaanse afkomst verraadt. Met het weerwoord van de drie vriendinnen wordt de taal van de jongens grover, luider en op het agressieve af. Omdat een van de jongens een oogje heeft laten vallen op Zineb. In de bioscoop is volgen van wat er gezegd wordt een uitdaging. Snel, Frans, door elkaar en met woorden die een heel andere betekenis kunnen hebben. En die door de voortrazende ondertiteling tot verwarring leiden. Omdat de toon van het gesprek in beeld niet aansluit bij de vertaling ervan. Argumenten en emoties polariseren in hoog tempo. Tussen de jongens en de meiden, alleen of samen lopen de standpunten snel verder uit elkaar. Zoals ze dat al zijn in hun situatie thuis, maar dan over andere dingen. Met de jongens ontstaat een vete over een stiekem filmpje dat Mina maakte en online wil zetten. Na veel omhaal leidt dit uiteindelijk tot kleffe scènes tussen ouders, dochters en de vriendinnen onderling. Alles komt goed, de neef die Zineb ongewenst probeerde te verleiden vertrekt naar Parijs. Wel is ondertussen iedere samenhang in het scenario verdampt.
Mijn waardering XX uit 5 - 4 uit 10

27-08-24 FHB sneak A NEW KIND OF WILDERNESS
Deze film werd al eerder gemaakt. Bijna tien jaar geleden. In de Verenigde Staten. Hetzelfde thema, in een vergelijkbaar scenario dat als speelfilm werd opgenomen. In een even geïsoleerd als beschermd groen Amerikaans natuurgebied. Hetzelfde familiedrama van droom, rouw trouw en daad in niet meer dan basale omstandigheden. Deze versie uit Noorwegen wordt geafficheerd als documentaire. Dat is het ook. Het samengesteld gezin Payne leeft doelbewust afgezonderd van de ‘beschaafde’ wereld In Noorwegen. In de eerste scenes verwoordt Maria haar duurzame ambities voor duurzaam leven. Geruime tijd wonen ze al diep verscholen in het fraaie Noorse landschap. Die allereerste scene is ook een allerlaatste flashback op haar leven. Inmiddels is ze inmiddels is overleden. Het bijzondere rouwproces van Nik Payne, haar Engelsman en vader van dochter Freja en de zonen Ulv en Falk wordt door de camera(’s?) nauwkeurig gevolgd. Ook dat van Ronja, net begonnen om voet aan de grond te krijgen in de reguliere Noorse maatschappij. Voor de drie amper schoolgaande kinderen heeft het wegvallen van Maria levensbepalende gevolgen. Hoe duurzaam kun je blijven door kinderen zelf te scholen en op te voeden? Volkomen afgezonderd van een gevestigde maatschappij? Waarop heel veel af te dingen is. Hoe idealistisch kun je zijn zonder formele scholing? Met de subtiele keuze en montage uit het vele materiaal dat werd opgenomen is een film ontstaan die even authentiek als integer overkomt. Met een veelheid aan nuances rond maatschappelijke kwesties en menselijke emoties. Aanvankelijk overweldigd door verdriet maar gaandeweg plaats makend voor de onontkoombaarheid van verder leven. Soms verwoord in off-screen statemens rond de herinnering aan Maria. Een uitstekende fotografie van het Noorse landschap en subliem geluid in gepaste sfeer. Voor een innemende filmbeleving van emotionele wildernis.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

25-08-24 FTH gr.zaal DAAAAAALI!
In de beeldende kunst was surrealisme was een belangrijke stroming. Het liet alledaagse dingen zien die even zichtbaar als onbestaanbaar waren. De stroming liep vrijwel parallel net het ontstaan van film. Salvador Dali (1904-1988) gaf met zijn vele werken het surrealisme een belangrijke impuls. Van zijn persoonlijkheid wist hij op latere leeftijd een commercieel wereldmerk te maken. In de film Daaaaali! is geen enkel werk van Salvadoro Dali te zien. Wel verwijzingen naar schilderijen, objecten, filmeffecten, kleine gebeurtenissen, ontmoetingen en gesprekken. Geënsceneerd in de vorige eeuw, als hommage, aangezwengeld door Judith, een aankomend journaliste in de tijd waarin ze een interview met de wereldberoemde persoonlijkheid zou kunnen maken. Over de afspraken die daarvoor nodig zijn. En niet worden nagekomen. Daarnaast fragmenten van gesprekken tijdens de maaltijd in klein gezelschap. Dali, zijn vrouw Gala, een bisschop en soms een vierde gast. De bisschop probeert zijn surrealistische dromen uit op de alom aanwezige meester. Na twee zinnen neemt de film (Dali, dus) die dromen over met ensceneringen van bizarre ontmoetingen. En vaak een geestige afloop. Het scenario blijft een rommeltje met milde humor. Ondertussen dijt het door Judith te maken interview uit tot een documentaire. Met opgespaard beeldmateriaal ooit op televisie uitgezonden. Met de hondsbrutale arrogantie van Dali als kunstenaar/blaaskaak worden voor de kenners wat biografische details rondgestrooid. De vijf acteurs die de rol van Salvador Dali tegenover Judith spelen laten van het fenomeen Salvador Dali niet meer over dan een manipulatieve egoist. Een oplichter die die nauwelijks in zijn eigen kunst geïnteresseerd is. Maar dat het alleen om Salvador Dali hoort te gaan. Daarvoor worden hem drie verschillende eindes voorgeschoteld van het gemaakte interviewprogramma. Als surrealistisch slot van de film. Ruim een uur even goedgemaakte als vrolijke, en waar te nemen filmnonsens. Wat je toch weer nieuwsgierig maakt naar Dali’s werk als surrealistisch kunstenaar.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8,5 uit 10

14-08-24 FHB sneak UN AMOR
Even gelaagde als sfeervolle boekverfilming. Een scenario dat zonder nadruk laat zien hoe Natalia door de inwoners van het afgelegen dorp waar ze naar toe is verhuisd wordt ontvangen. Een kleine gemeenschap met op elkaar afgestemde gewoontes. Maar onder elkaar verschillende verhoudingen. Als vertaalster van Afrikaanse verhoren over vrouwvijandige martelpraktijken besloot ze haar drukke stedelijke omgeving in te ruilen. Ze kocht een uitgewoond huis in een geïsoleerd dorp. Tussen hooggelegen rotsheuvels en een paar eeuwenlang verlaten ruïnes. Vanaf haar laptop zal ze veel rustiger verder kunnen werken en nieuwe opdrachten zoeken. Het huis in slechte staat en de verkoper wil er met tegenzin nog wel wat aan doen. Maar ze moet dan wel de hond, die al zowat in het huis leeft overnemen. Een schuw dier, behoorlijk beschadigd in de groep honden die ze ’s-nachts alsmaar hoort blaffen. Bij de eerstvolgende regenbui blijkt het huis zo lek als een mandje. Inmiddels heeft ze al wat buren leren kennen en van verschillende kanten krijgt ze hulp aangeboden van aardige mannen. Ondanks alle vriendelijkheid niet helemaal zonder dubbele agenda. Maar ‘Stroef’ zoals de hond is gaan heten staat nadere toenadering in de weg. Totdat Andreas aanbelt en haar plompverloren aanbiedt het dak te repareren. Niet voor geld, maar eenmalige seks. Ondanks alle ongemak gaat ze er op in en ontwikkelt zich een relatie gebaseerd op seks en uit te voeren reparatiewerk. Andere relaties in het dorp verwateren naar even vriendelijke als koele afstandelijkheid. Tot zover heeft het gekozen filmkader veel terugkerend ongemak geaccentueerd. Karakters zijn geloofwaardig vlak neergezet Aangezet met zorgvuldig camerawerk en kalme montage wordt naar een even verassend als breed slot toegewerkt. Via Stroef worden de verhoudingen in de film nog eens scherp getekend..
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

06-08-24 FHB sneak ANIMAL
Een keuze uit tot zover niet uitgebrachte films. Films die op internationale festivals werden vertoond. Daar wel zijn opgevallen, maar niet tot een internationale distributie konden komen. Veel van deze films ontstaan in een samenwerking van meerdere landen. Soms is dat aan het resultaat te zien. Aan het begin van het toeristen seizoen stelt Kalia in een Grieks eilandresort het team samen dat de toeristen moet gaan vermaken. Als een circusdirecteur heeft ze entertainers aangetrokken uit Griekenland, Roemenië, Polen en Kazachstan. Allemaal kunnen ze wel wat, soms alleen, soms als klein groepje. Acrobatiek, zingen, dansen, sketches of spelletjes met of zonder tekst in toeristen-Engels. Het accent ligt op het vermaken van alle gasten. Van een kleine groep tot aan de enkelingen binnen zo’n groep. Ze krijgen allemaal aandacht. Die verder niks voorstelt. Vooral Europeanen laten zich op Griekse eilanden graag pseudo-luxe aanleunen. In ANIMAL gaat de aandacht naar de groep entertainers die achter de schermen het werk doet. Hard werk. Bijna dag en nacht. Oefenen voor de verschillende onderdelen van shows en kleine evenementen die ze verzorgen. Wilde eigentijdse Westerse muziek. Het alsmaar blijven enthousiasmeren van wisselend publiek. De even geroutineerde als ervaren Kalia is de spil waar het allemaal om draait. Lange gedramatiseerde losse scenes. In plaats van een scenario Documentair opgenomen als observaties van enkele platte karakters. Wilde feesten met harde Westerse muziek en plat Westers vermaak. Tegenover de eenzaamheid binnen de groep van entertainers. Gedurende het seizoen begint Kalia zich toch af te vragen waarmee ze bezig is. Dierlijk overleven als een vis in een aquarium. Werken met collega’s in een onsamenhangende mengeling van pseudo feest en ongebreideld platte eenzaamheid. Zodat het allemaal als ‘vrijheid’ wordt beleeft. . Zelfs met de prima hoofdrol is bijna twee uur veel gevraagd en te weinig zeggend.
Mijn waardering XX uit 5 - 4 uit 10

06-08-24 FHB sneak UN SILENCE.docx
Complex familieverhaal gebaseerd op een waargebeurde en geruchtmakende zaak in België. Rond een succesvol advocaat die zich na de veroordelingen van een nog veel bekender maar veel gruwelijker zedenzaak heeft opgeworpen als beschermer van mogelijk nieuwe slachtoffers. Daaronder kinderen en jongvolwassenen die in ‘betere’ gezinnen terecht kunnen als waar ze vandaan kwamen. Als film is dit een deels gefingeerde reconstructie. De advocaat wordt verdacht van het bezit van kinderporno. Zogenaamd beeldmateriaal voor zijn onderzoek naar mogelijke adoptieouders. Op eigen gezag en met zoveel geheimhouding eromheen dat het openbaar miniserie nader onderzoek gewenst achtte. En blijft de verzamelde pers zich verzamelen voor de riante villa van de advocaat, zijn vrouw en zijn gezin van drie kinderen. De wijze van verfilming van het privé drama dat zich daarbinnen afspeelt houdt alle geheimzinnigheid met zorg in stand. Zelfs zo dat de film als geheel steeds clichématiger aandoet. En haar doel ver voorbij schiet. Verder dan dat er sprake kan zijn van klassenjustitie komt de film nauwelijks. Ondertussen wordt met lange scenes, kleine détails en cryptische conversaties van alles geïnsinueerd rond het groeiend ongemak in binnen het gezin. In een tempo dat de toeschouwer in de zaal naar allerlei mogelijke uitkomsten van dertig jaar zwijgen laat raden. Vanaf de allereerste lange opname is zwijgend ongemak al voelbaar. Moeder Astrid en puberzoon Raphaël in de auto op weg naar een nieuwe school. En vader François die in de auto aankomt bij het ministerie en wordt belaagd door een horde journalisten. Die hij niet te woord wil staan. Met filmische psychologie van de koude grond wordt in de villa -als bijna enige locatie- de arrogantie van het zelfbedrog in het gezin blootgelegd. Ten koste van Raphaël als zoon en daarmee slachtoffer van de hypocrisie die er waarschijnlijk mee gepaard zal blijven gaan.
Mijn waardering XX uit 5 - 4 uit 10

05-08-24 FHB Le Procès Goldman
Sobere filmreconstructie van een Franse rechtszaak uit 1975 in hoger beroep. Gebaseerd op de stukken zoals die in het Franse rechtssysteem openbaar toegankelijk waren. Becommentarieerd in de autobiografie die de verdachte in de gevangenis schreef. En die een bestseller werd in intellectuele kringen in Frankrijk. Zijn commentaar nauwelijks twijfel over de antisemitische sfeer binnen het Franse rechtsapparaat. Van het openbaar ministerie tot en met de politie. Het Franse rechtssysteem wordt in de rechtszaal bewaakt door een jury van onafhankelijke getuigen. Per delict doet die jury een uitspraak over de schuld, al dan niet in de rechtszaal bewezen. Aan de hand van processtukken en verhoren van getuigen. Door het openbaar ministerie enerzijds en advocaten ter verdediging anderzijds. De zaak Goldman is ingewikkeld om dat het gaat over de zoon van een Poolse vluchteling wiens vader een oorlogsheld werd in Frankrijk, en de (joodse!) moeder in internationaal communistische kringen verzeild raakte. Zoon Pierre, in Frankrijk geboren zoekt in al zijn verwarring na de oorlog de criminaliteit op en pleegt diverse bankovervallen. Bij een van die overvallen vallen in 1969 twee doden. In zijn hoger beroep acht Pierre Goldman zich ondanks alle bewijzen en getuigenverklaringen die worden aangevoerd daaraan niet schuldig Tot wanhoop van zijn advocaten citeert hij regelmatig ongevraagd uit zijn boek en weigert voor ontlastende verklaringen eigen getuigen op te roepen. Een Poolse erezaak. Zijn soms provocerend gedrag laat het openbaar ministerie de eigen tunnelvisie vastlopen. Antisemitisme speelt wel degelijk een rol. De gedramatiseerde reconstructie in film is even sober als overtuigend. Inleidende teksten in beeld, een enkele locatie, inhoudelijk en in vorm als televisie vastgelegd. Rond scherp getekende karakters met juridische betogen. Twee en een half uur haarkloverij in de rechtszaal. Op z’n Frans…
Mijn waardering XXX uit 5 7 uit 10

21-7-24 FHB 31-07-24 FHB sneak MEMORY
En wat chaotisch scenario rond Sylvia als sociaal werkster in New York. Met een parttime baan bij een opvang voor licht mentaal gehandicapten. Thuis woont ze met haar bijna tienerdochter Anna. Volgens vaste patronen. Een ervan is de wekelijkse sessie bij A.A. waar ze met lotgenoten praat over het alcoholprobleem dat ze in een ver verleden heeft gehad Na een reünie van haar highschool naar huis wordt ze gevolgd door Saul, met wie ze kort heeft gesproken. Hij is in de zestig. De volgende morgen treft ze hem aan bij haar voordeur. In verwarde staat. Via een code op zijn smartphone bereikt ze zijn broer. Die zegt dat Saul een geheugenprobleem heeft. En eigenlijk niet meer alleen kan zijn in het huis waar die broer ook woont. En terloops Sylvia als oppas regelt. Met de vriendelijke Saul kan ze het goed vinden. Via muziek uit de jaren zestig duiken ze elkaars verleden in. In gestaag tempo worden daarmee de problemen van Saul duidelijk. Terwijl Sylvia door de nog altijd ingewikkelde relatie met haar moeder en zus niet meer weet wat ze met Saul aan moet.. De rommelige verfilming legt ook het onvoorspelbare geheugen van Saul bloot. En zaait daarmee twijfel. Ze blijft gereserveerd tegenover zijn innemende karakter. Toch begint hun omgang met elkaar dieper en intenser te worden. Bijna een romance. Wat het niet kan zijn. Rond de verwarring die daar bij hoort worden beide rollen uitstekend neergezet. Het haperende geheugen van Saul en het emotionele effect ervan voor naastbestaanden. Vreemd genoeg komt er geen enkele gerichte professionele hulp aan te pas. Zoek het zelf maar uit. Zonder geriatrie, psychologie of neurologie.. Dat maakt het slot even ongeloofwaardig als verwarrend. Omdat het ook nog eens krampachtig open blijft.
Mijn waardering XXX uit 5 7 uit 10

28-07-24 FHB kl.zaal Kinds of Kindness
Deze film had ook ‘Kinds of Weirdness’ kunnen heten door de het bizarre en cryptische scenario. Een trilogie van fabels. Nog in hetzelfde jaar als ‘POOR THINGS’, volgens velen beste film van dit jaar (2024) komt de Griekse regisseur alweer tevoorschijn als de meest prominente vertegenwoordiger van de ‘Weird Vage’. De term van een recente stroming van films waarin vorm en inhoud zo door elkaar lijken te lopen dat de filmische zeggingskracht wordt benadrukt. Vanuit een origineel scenario deze keer. Drie fabels rond een centraal thema. Vanuit een eigen onderwerp, verfilmd met en door cast en crew die aan eerdere films meewerkten. De fabels gaan om macht, gezag, en onderdanigheid. En waar het toe kan leiden. Binnen een relatie, een werkverband of een gemeenschap rond norm overstijgende opvattingen. In een scenario van allerlei alledaagse situaties die heel anders aflopen dan ze normaliter zouden doen. En gaandeweg leiden tot even suggestieve als gruwelijke beelden, taferelen of belevenissen. In filmische eenvoud weergegeven maar met optimale (film?)kwaliteit als contrast op het bioscoopscherm gebracht. Overtuigend geacteerd, in goed in beeld gebrachte locaties, even onopvallend als sturend camerawerk, en vaak voorzien van accentuerende muziek Om het narratief in het scenario vast te houden wordt ieder deel tussendoor toegelicht door een stem die een lap tekst uitspreekt over context die de aflopende fabel op dat moment (in de bioscoop) hoort te hebben. Om na tussentijdse credits met een fraai beeld in een ellenlanger vloeier (>6 sec) aan het volgende deel te beginnen. Een verteltechniek die de film langer maakt. Overzicht houden voor het laatste deel vraagt veel van toeschouwers. Dat het uiteindelijk helemaal niet nodig blijkt is even verbazingwekkend als geruststellend. Omdat er ruim twee en een half uur genoeg te zien en te beleven is geweest.
Mijn waardering XXX uit 5 7 uit 10

Een vreemde film die speelt in Oost Mongolië en tot stand kwam door 21 verschillende partijen. Daarvan 5 (co)producenten en een trits van maar liefst 16 nationaal culture fondsen (waaronder Nederland) voor support. En ook technische sponsoring voor scenario en camera. Dit alles voornamelijk via Frankrijk dat ook tekende voor uitbreng in Europese bioscopen. Het speelfilmdebuut van de maker, een vrouw afkomstig uit Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Waarvan de opgebouwde vervuiling iedere winter uit de vallei wordt geblazen. Vandaar de titel. Een relatief eenvoudig scenario snijdt een aantal zaken tegelijk aan. Op het snijvlak van eeuwenoude tradities en niet te stoppen ontwikkelingen naar 20e-eeuwse maatstaven. Het draait om Ze, een veelbelovende scholier op een strenge middelbare school, Europees georiënteerd. Zijn ouders zijn al trots op het resultaat van de laatste de examens die Ze binnenkort moet gaan halen. In een joert in de buurt was er kort geleden al een seance van de sjamaan om de moeder van Maralaa gerust te stellen. Ze’s klasgenootje moet binnenkort een hartoperatie ondergaan. Met veel ceremonie omgeven kon de sjamaan contact maken met overleden voorvaderen die haar in geheimzinnige formuleringen gerust kon stellen. Op verzoek deed hij dat toen ook voor de ouders van Ze. De fotografie benadrukt de grijze sfeer zonder te laten zien hoe saai en smerig de stad is. Met nauwelijks buitenopnamen volgen verhalende scenes. Soms met gespeelde nadruk. Daarin maken Ze en Maralaa voor het eerst mee dat er in het leven keuzes gemaakt kunnen worden. Het perspectief voor Maralaa is natuurlijk anders. En daarmee haar keuzes ook. Je zult maar als puber volwassen moeten worden tussen al die Mongoolse dilemma’s van 2023. Een echt slot zit er dan ook niet aan: Nogmaals via de sjamaan een fade naar zwart.

16-07 FHB sneak Sometimes I Think About Dying
Fraaie, ontroerende film over Fran, een zeer introverte vrouw die alleen haar werk ziet als de zin van haar leven. Het scenario is gebaseerd op een toneelstuk dat in 2019 al eens werd verfilmd. In een versie van 12 minuten. Fran heeft een kantoorbaan op een zeer geïsoleerde plek dicht bij de Columbia-rivier in het Noordwesten van de Verenigde Staten. Op kantoor heeft ze niet meer dan het noodzakelijke contact maar krijgt wel mee wat er tussen de collega’s speelt. Ze woont alleen en leeft volgens vaste patronen. Ook als ze moeilijk in slaap komt gaat ze s-morgens op tijd weer naar haar werk. Op verschillende, onwillekeurige momenten, thuis, op kantoor of onderweg ervaart ze zichzelf als dood lichaam. In het bos, als hangend lijk, of in het water. Een morbide ervaring, zonder emotie, naar het lijkt. Op kantoor wordt Robert als nieuwe collega aangenomen. Dankzij hem ontstaat er een even platonische als sluimerende verhouding. Precisie in het scenario en de uitstekend gespeelde rol van Fran zorgen voor belangrijke details. Vrijwel iedere scene krijgt het ongemak rond het wereldvreemde karakter van Fran mee. Ze wordt door Robert meegevraagd naar een verjaardagsfeestje. In het gezelschap van nog meer collega’s doet ze daar mee aan een verstoppertje met moord en doodslag als thema. Alles in een beheerst tempo, met veel aandacht voor rustig camerawerk lijkt Fran alsnog wat te ontdooien. Ondertussen dringen vermoedens van achterliggend trauma zich op. Maar een nieuwe situatie zal haar levensangst niet wegnemen. Nadat die in een doorwaakte nacht werd overgenomen door spijt. De even subtiele als suggestieve cameravoering werkt naar een doorleefd slot dat zich door iedere toeschouwer laat invullen. Ronduit indrukwekkend als een film dat voor elkaar krijgt. En ontroerend om mee te maken.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10

9-07-24 FHB sneak Hors-saison
Een zéér Frans thema in een wat navelstarig en pretentieus scenario. Mattieu, de Franse, zeer populaire filmacteur is op een laat moment weggelopen uit de eerste theaterproductie waarin hij zou spelen. Dat heeft de nationale pers gehaald en zijn agent -een doortastende dame- probeert hem te overtuigen zijn beslissing te herzien. Om alle publicitaire druk te vermijden boekt zij hem een paar weken in een ultra modern en luxe hotel aan de Bretonse kust. Buiten het seizoen in een verder uitgestorven dorp. Een grote kamer met zicht op zee, een verfijnd restaurant, alle faciliteiten en alle bediening. Daar kan hij de filmscenario’s lezen die hij heeft meegekregen. Hij is de jongste hotelgast en moet daaraan wennen. Om de haverklap wordt hij door personeel en gasten gevraagd om een selfie. Het resultaat is wisselend. Overal heerst laffe liftmuziek als rustgevende achtergrond. Drukke telefonades met zijn agent in Parijs en met zijn vrouw. Matthieu verveelt zich in het hotel precies zo als in Parijs, thuis en op de filmset. Totdat hij een telefoontje krijgt van Alice, het meisje met wie hij vijftien jaar eerder een allesverzengende liefde beleefde. En daarvan wegliep om door te kunnen gaan met zijn beginnende carrière. Tijdens haar bezoekjes naar het hotel herleven ze die affaire. Waarin ze als spijtoptanten weer naar elkaar lijken te groeien. Alice woont in de buurt, is moeder van twee tieners. Haar ambitie om muziek te componeren is zo goed als vervaagd. In een reeks scenes met soms cryptische conversaties proberen ze alle twee voor zichzelf de breuk van destijds te duiden. In een vlak scenario, platte karakters, wat humor, saaie locaties en benauwend camerawerk. Wel een zeer fraaie rol voor en door Alice. Maar geen spannend of inspirerend slot. En weer die luie en misplaatste achtergrondmuziek.
Mijn waardering XXX uit 5 - 6 uit 10

12-07-24 FHB kl.zaal Do Not Expect Too Much from the End of the World
Film over een opdrachtfilm die nog gemaakt moet worden. In Boekarest, hoofdstad van Roemenië. Een arm land dat pas in 1965 begon aan een landelijke alfabetisering. Vanaf 1989 ging verdere ontwikkeling met een geforceerd tempo. Tot lidmaatschap van NAVO in 2003 en in 2007 van de Europese Unie. In Boekarest lijkt de digitale infrastructuur voor communicatie inmiddels redelijk op peil. De lokale filmindustrie is nog niet zover. In deze film is alles grof. En grotendeels zwart-wit. Het scenario, de karakters, manieren, dialoog, taalgebruik (vuilbekkerij in ondertiteling), cameravoering, geluid, muziek. en afwerking. Tot in de laatste analoge filmkorrels van lawaaiige chaos in moordend tempo. Het scenario volgt Angela in Boekarest. In een glitterjurk rijdt ze in een auto door het drukke verkeer. Om een aantal adressen te bezoeken. Voor het eerst werkt ze voor een louche filmbedrijfje. Als PA, production- of personal assistant. In andere filmlanden heten ze in de aftiteling ‘best boy’, ‘errand-handler’, ‘driver’ of ‘handlanger’. Maar alleen als zich door de stress van alle lange draaidagen uit de naad hebben doorgewerkt. De documentair wilde camera is even sober als exact in wat Angela meemaakt. Los daarvan worden Roemeense zaken blootgelegd. Door ze niet al te subtiel op de hak te nemen. Over het maken van film wordt gaandeweg met (film)citaten en-verwijzingen gestrooid in beeld en dialoog. Niet altijd even zinnig of begrijpelijk maar het absurde van het moment werkt komisch vervreemdend. Zo ook voor de ellenlange opname van het statement door het uiteindelijk gekozen slachtoffer van onveiligheid. De retakes van een vaste instelling legt al het amateurisme op de set meedogenloos vast en leidt tot een slot en aftiteling die alles nog eens bevestigd. Het absurdisme van alle ongemak in grofheid geeft de (toch te lange!) film als geheel een onmiskenbare charme.
Mijn waardering XXXX uit 5 - 8 uit 10