Reacties

Olivia Colman is een van mijn favoriete actrices. Maar helaas moet ik zeggen dat ze niet altijd in voor mij aantrekkelijke series/films speelt. Zo ook deze serie. Ik vond het gewoon een raar verhaal, waarbij ik steeds het gevoel had dat ik een belangrijke clou had gemist. Iets waardoor ik kon begrijpen wat er gebeurd was en het waarom daarvan. Maar na ruim 3 afleveringen was dat nog steeds heel onduidelijk. En toen kwam het moment waarop het me eigenlijk ook niet meer interesseerde. Dus ik ben ergens in de 3e van de 4 afleveringen gestopt met kijken.

Ik heb zitten twijfelen tussen een 6 en een 7, maar omdat de kwaliteit zo enorm wisselde, is het toch een 6 geworden. Het concept is heel grappig, origineel, interessant en leuk. De aflevering die ik het leukste vond, ging over een man die zich beter had voorgedaan en dat aan een vriendin wilde vertellen. Dat zou tijdens een pub quiz gedaan moeten worden, omdat zij die activiteit altijd samen deden. Hoe dit tot in de puntjes werd voorbereid is gewoon onvoorstelbaar. En de uitkomst was ook onvoorstelbaar, wat het best apart maakte.
Maar de andere afleveringen, die eigenlijk over zijn eigen leven gingen, vond ik nogal zwak en raar, vooral omdat er een kind bij betrokken was. Daarbij werd het behoorlijk verwarrend, omdat zijn repetitie leven en zijn echte leven door elkaar gingen lopen.

Waarom verfilmt iemand een boek als hij echt elk personage helemaal anders maakt, complete onzin verhaallijnen toevoegt en andere belangrijke gebeurtenissen weg laat?
De Fanny Price van Jane Austen is niet de meest geliefde en aantrekkelijke heldin, dat is zo. Ze is niet energiek, ze is huilerig, nerveus, heel diepzinnig en vaak een fatsoensridder. Maar ja, zo is ze. Om haar nu in een brutale, feministische, uitgesproken, boze moraalridder te veranderen is gewoon raar. Het is net zoiets als Spiderman in Flyman te veranderen, omdat je niet van spinnen houdt!
Maar het blijft niet bij dit personage, echt elk personage moet eraan geloven. Tante Norris is veel aardiger, Oom Bertrand wordt een vies mannetje met dubbelzinnige teksten, Tante Bertram is een opiumjunk - het is gewoon bizar. Daarbij komt Fanny's idool, haar broer William niet voor. Maar er is wel een hele verhaallijn over slavernij.
Ik heb met kromme tenen zitten kijken. Wat een sof.

Eigenlijk is het geen bijzondere serie, maar toch wel heel goed. Géén bijzondere serie? Nee, want het verhaal gaat over een detective, zo eentje die we goed kennen. Geobsedeerd door haar werk, gescheiden, ze drinkt soms meer dan goed voor haar is, ze is knorrig, niet blij met de haar toegewezen partner en behoorlijk briljant. En de moord/verdwijning is ook al niet speciaal. Het gaat om een jonge vrouw/tiener, met een rommelig persoonlijk leven waar een deel van onbekend is bij iedereen. Dan de dader; het kunnen er verschillende zijn met verschillende motieven. Weet u het weer? Broadchurch, The Killing, The Bridge, True Detective, Sharp Objects - in meer of mindere mate volgen deze series dit patroon.

Maar net zoals die andere series, is Mare of Easttown een juweeltje op zich. Want ook hier wordt de hoofdrol gespeeld door een geweldige actrice. Kate Winslet heeft natuurlijk haar eigen stijl, maar nu heeft ze een sausje Frances McDormand over haar rol gegoten, wat haar onweerstaanbaar maakt. Haar gedrag kan soms behoorlijk vervelend zijn, maar gelukkig heeft ze dan genoeg zelf-inzicht om dat weer bij te sturen. Haar personage is gelaagd en interessant.
De andere acteurs zijn allemaal op zijn minst geloofwaardig en op zijn meest gedenkwaardig. Ik vond vooral Cailee Spaeny (Erin) eruit springen. Zij is een actrice die ik in de gaten ga houden. Wat kan zij goed overtuigen! Ik kon de uitzichtloosheid van haar bestaan als tienermoeder met weinig mogelijkheden echt voelen.

Het is verder een klassieke whodunnit, zo eentje waarin we in een doolhof lijken te zijn. Soms loopt een paadje dood en moeten we een stukje terug, dan weer een linker afslag nemen, dan weer een rechter... Op zich verder niet zo heel schokkend. Maar wat ik meeneem van deze serie is dat hij over echte mensen met echte karakters en echte problemen gaat. Maar gelukkig ook met humor, kneuterigheid, zelfspot en menselijkheid. Een dikke acht.

Ik heb erg getwijfeld tussen een 8 en een 9. Een 8 omdat een aantal acteurs niet sterk waren. Maar uiteindelijk heeft het verhaal, de spannende ontwikkelingen en sommige wél sterke acteurs ervoor gezorgd dat het een 9 is geworden. Want wát een serie! Het is de blauwdruk van Homeland geweest, maar die serie is behoorlijk anders uitgewerkt. Gelukkig maar, want nu zijn er twee goede series uit dit idee voortgekomen.

Twee Israëlische soldaten worden na 17 jaar uit gevangenschap bevrijd. Ze zijn helden en er wacht een uitbundig welkom op ze. Maar eenmaal thuis is het niet makkelijk. Ze kunnen zich niet zo goed aanpassen aan het nieuwe leven. Ze hebben vreselijke martelingen doorstaan en voortdurend opgesloten gezeten. Ze hebben veiligheid nodig, maar ook vrijheid. Dat is lastig. De beide mannen gaan heel anders om met hun problemen. En er kleeft een verdenking op ze. Zijn ze geen dubbelspion? En wat is er gebeurd met de 3e soldaat, die samen met hun gevangen is genomen? Is die wel echt dood?

Vooral het 2e seizoen van deze serie zit geweldig in elkaar. Er zit één aflevering in, die was zo spannend dat ik bijna niet durfde te kijken. De meest spannende aflevering van een serie die ik ooit heb gezien. Het gaat om een ontsnapping. En omdat ik zo betrokken was bij alle karakters, stond het zweet in mijn handen.

Er komen veel thema's aan bod in POW. Verraad en trouw natuurlijk. Maar dan heel breed, dus niet alleen trouw aan je partner of aan een vriend, maar ook aan je werk, je land en je principes. Lafheid en moed. Eigenbelang en sociaal zijn. Vrijheid en gevangenschap. En het gaat ook veel over keuzes maken. Er zit een verhaal achter de gebeurtenissen en dat is vaak behoorlijk verrassend en onverwacht. Niet iedereen is wie hij op het eerste gezicht lijkt te zijn. Dat maakt deze serie zo bijzonder. Het is een van de weinige series die ik heb gekocht en daar heb ik geen spijt van.

Misschien op dit moment een controversiële serie om te kijken. Maar als je de huidige toestand in Israël/Gaza en die politiek opzij kunt zetten, is dit echt een hele goede serie om te kijken. Veel spannende actie en goede acteerprestaties. Bijna alle karakters zijn dusdanig menselijk gemaakt, dat je met ze meeleeft en hoopt dat het goed met ze gaat. Dat vind ik nogal een prestatie bij een serie die toch veel geweld, dreiging en agressiviteit laat zien.

Ik heb 3 van de 4 series gezien. Toen was ik wel weer toe aan wat gezelligers. Oorlog is gewoon afschuwelijk. Maar nogmaals, dit is echt een goede serie.

Prima verfilming van een waargebeurde moordzaak. Twee mensen uit een klein Texaans stadje beginnen een affaire. En hoewel ze elkaar plechtig beloven dat er niemand pijn mag worden gedaan, gebeurt er toch een afschuwelijke moord. Het is geen whodunnit, want hoewel de details eerst nog even onbekend blijven, komt toch snel naar voren hoe het in elkaar zit. Maar de vraag is hoe de jury zal oordelen. Zullen zij wel of niet bepaalde omstandigheden een rol laten spelen bij hun oordeel?
Er zat veel humor in de eerste helft van de serie. De hoofdpersonen worden lekker dik aangezet, maar worden toch geen karikaturen. Dat komt door het goede acteerspel van zowel Jesse Plennit (heerlijk onderkoeld) als Elizabeth Olsen (zusje van de beroemde tweeling, die een boeiende vrouw speelt). In het tweede deel doen vooral de rechter en advocaat het goed.
Wat verder heel leuk is is de soundtrack met geweldige jaren 70 en 80 nummers. Zo komt de beroemde Saturday Night Fever dans in alle glorie voorbij. En de interieurs en kleding waren ook helemaal uit die tijd. Hoeveel oranje kun je in je huis hebben?
Het was voor mij geen indrukwekkende serie. Hoewel ik geen duidelijk idee had hoe ik zelf als jurylid geoordeeld had. Die twijfel maakt het dan toch wel interessanter dan de doorsnee true crime verfilming. Een dikke 7.

Nog even over het Taoisme: daar wordt geen nadruk op het 'nu' gelegd. Maar wel op het accepteren van de dingen zoals ze zijn. Wu-wei is een concept uit deze filosofie die zoiets betekent als 'doen/zonder doen'. De natuurlijke loop zijn gang laten gaan, spontane actie zonder veel moeite en gedoe. Het simpele leven dat deze film zo prachtig laat zien.

Ik heb het origineel van Bergman niet gezien, dus ik kan geen oordeel geven over hoe goed of slecht deze remake is. Ik kan deze serie dus alleen op zichzelf beoordelen. En dat is best lastig, want het is geen doorsnee miniserie.

Scenes from a marriage - wat ik me daarbij voorstelde was eigenlijk de dynamiek, de ups en downs in een relatie tussen twee huwelijkspartners (in dit geval een man en een vrouw). Maar dat is het niet precies. Het is het verhaal van de ondergang van dit huwelijk. En dat is behoorlijk heftig.

Elke aflevering begint met een van de hoofdrolspelers die nog niet 'in character' is. We zien ze door de set lopen en plaatsnemen waar de scene begint. En dan begint de serie. Ik vond dat vanaf afl. 2 bijna opluchtend. Even een reminder: "het is niet echt wat hier gebeurd." Want op sommige momenten kwam de serie zó dichtbij dat ik zelf even de pauze knop moest indrukken. De scenes spelen zich voor 90% af in het huis van de hoofdrolspelers. Dat maakt het heel intiem en geconcentreerd. Er is geen afleiding van een druk stadscentrum of mooie natuur. Er zijn ook nauwelijks andere acteurs aanwezig. En er werd zó goed geacteerd dat ik daardoor ook het perspectief van "het is niet echt" bijna verloor. Dat is echt ge-wel-dig aan Scenes from a Marriage.

Is het echt een verhaal van een huwelijk? Dat vraag ik me af. Ik denk dat de relatie van de 2 hoofdpersonen daarvoor te uitzonderlijk is. Tenminste, ik mag hopen dat dit geen doorsnee huwelijk is. Want er vind behoorlijk wat verraad en gemanipuleer plaats. Soms zo erg dat het afstotend is.

De laatste aflevering was voor mij een vreemde eend in de bijt. Ik kreeg het gevoel dat men de serie niet al te negatief wilde laten eindigen en dat daarom deze twist werd gegeven. Maar daardoor was deze aflevering ongeloofwaardig en vergezocht. Jammer, want het was juist zo boeiend om eens een serie over een huwelijk te zien die lak had aan welke conventies dan ook. Maar toch nog een dikke 8.

Met wat meer psychologische diepgang was dit een goede documentaire geweest. Nu is het een uitgebreide analyse van de omstandigheden rondom en voorafgaand aan Brittany Murphy's dood. Maar hoe het tot die omstandigheden heeft kunnen komen, wordt eigenlijk niet eens aangestipt. Er is veel fronsen van wenkbrauwen, schouder ophalen en hoofdschudden. En dat bevredigd gewoon niet.
Dus: het is zeker geen slechte docu, maar ook geen indrukwekkend geheel. Zoals de vorige persoon zei - een ruime voldoende.

Weet je dat Frances Mc Dormand DRIE Oscars heeft gewonnen en vier keer genomineerd is? Daarmee staat ze op dezelfde hoogte als Meryl Streep, Ingrid Bergman en Elizabeth Taylor. Ik denk dat ik wel een beetje begrijp hoe dat komt. Ze heeft een gave om een vrouw te spelen die onverstoorbaar is, haar eigen regels heeft, niet om de mening van anderen geeft - én toch kwetsbaar en innemend is.

Zo ook in deze film. Mildred Heyes heeft haar dochter verloren. En niet zomaar, nee, haar dochter is verkracht en vermoord. Als oud vuil achtergelaten. O ja, en de dader loopt ook nog rond want niemand van de politie schijnt gemotiveerd te zijn om deze zaak op te lossen. Genoeg om iemand gek van verdriet te laten zijn. Maar dat zien we niet. Er zijn geen grote, meeslepende emoties, er is geen geschreeuw, gegil, hysterisch gesnotter. We zien een kordate moeder, die functioneert. Ze heeft een manier bedacht om de politie aan het werk te krijgen en dat regelt ze. Ze praat gewoon, ze doet alle taken die ze moet doen en ze neemt het op tegen wie ze het ook maar op moet nemen.

Maar wát een verdriet straalt ze uit. Wat is deze vrouw leeg van binnen. Wat is ze gekwetst. Ik zat regelmatig met tranen in mijn ogen omdat ik het allemaal zo vreselijk zielig vond. Die totale zinloosheid van haar leven, buiten dat ene doel om. Toch is in deze film ook weer het leven zoals het is. En dat vond ik ook mooi. Bijzondere film.

Een van de eerste true crime documentaire series die ik gezien heb. Ik vond het spannend, maar vooral verwarrend. Had de echtgenoot het nu wel of niet gedaan? De ene aflevering lijkt hij onschuldig, maar dan duikt er iets op en lijkt hij toch weer niet zo onschuldig. Dat vond ik toen wel knap gedaan.

Iemand schreef hier dat alle voorvallen hebben plaatsgevonden. Dat is niet waar. Sommige dingen zijn echt gebeurd, maar een heleboel voorvallen waren anders, of op een ander moment, of met andere mensen. Zo heeft hele T.J. niet bestaan (hij is een samenraapsel van minstens drie verschillende personen) en woonde Gia sinds haar 14e ook weer deels bij haar moeder. Die ontdekt een liefdesbrief die Gia op haar 15e aan een meisje heeft geschreven en stuurt haar, als een goede Katholiek, naar een counselor. Dit laat wel zien hoeveel lef Gia had toen zij voor haar sexuele geaardheid uitkwam tijdens haar carrière.
Het gaat echt veel te ver om alle onzin die in deze tv-film zit, recht te trekken. Wat dan overblijft, is een film die het tragische verhaal van Gia laat blijven herinneren. Zij was een uniek model (vooral vanwege haar androgyne, maar toch sensuele look) die als een komeet omhoog ging en voor een omwenteling in deze wereld zorgde.
Ik wil nog twee dingen kwijt: Wilhelmina Cooper was een Nederlandse, geboren in Culemborg (en dus geen Duitse). En zoek eens een foto op van de echte Gia. Dan kun je zien hoe bijzonder ze was.

Totaal overbodige remake van de Hitchcock versie uit 1940. Hitchcock is natuurlijk de master of suspence en dat is precies wat mist aan deze film. Alles is genormaliseerd, iedereen is een normaal, alledaags persoon.
Voorop daarbij gaat Lily James als Rebacca, maar die Lily James speelt. Ze is óf heel vrolijk, óf compleet drama. Ik heb haar nu in een paar series en films gezien en dit lijken de twee standen van haar te zijn. Ze heeft altijd dezelfde maniertjes, hetzelfde huppeltje, dezelfde omfloerste stem, pruilende lippen, enz.
Armie Hammer doet Max de Winter geen eer aan. Het is een aardige vent. Terwijl Kristin Thomas Scott een karikatuur van mrs. Danvers maakt.
Ik zou het heel leuk vinden om een echt goede Rebecca 2.0 te zien. In kleur, zonder de mega dramatische vioolmuziek van de jaren 40. Maar dat is dit dus niet.

Leuker dan deel 1. Cher is fantastisch, ik moest erg lachen toen zij in de film was. En wat een knappe man is Andy Garcia! Leuker verhaal en ook mooiere Abba liedjes. Vooral het allerlaatste liedje is prachtig.

Eigenlijk een 6,5 maar dat kan helaas niet. De Abba liedjes zijn voor mij jeugdsentiment en heel leuk om ze weer eens te horen. Maar het filmverhaal is zo dun en oppervlakkig, dat het zonder liedjes gewoon een supersaaie film zou zijn. Ook vond ik veel karakters eigenlijk behoorlijk vervelend. Vandaar dit cijfer.

Een heerlijke rom-com met een fantastische cast. James Gandolfini als knuffelbeer, Julia Louis-Dreyfus als onhandige kluts, de prachtige Catherine Keeler met haar zwoele stem en zelfs een rolletje voor Toni Collette. Ultieme feel-good zonder cheesy te worden. Aanrader.

Heel knap om Emma van Jane Austen in zo'n modern jasje te gieten. Het is een heerlijke film. Alles is net een beetje over the top en dat maakt het zo leuk.

En zij wassen ook hun handen niet, hoewel ze direct daarna gaan ontbijten. Niet zo smakelijk allemaal.

Echt geweldig om drie legendarisch goede actrices in een film te zien. Zij zorgden ervoor dat ik deze film uit heb gekeken. Maar waarom dit verhaal verteld moest worden, is een raadsel voor mij.

Kijk twee afleveringen en je hebt in principe alle 7 seizoenen gezien. Er zit namelijk totaal geen ontwikkeling in de karakters. Ik begreep niets van de achtergronden, van de drijfveren en van de onderlinge relaties. Het is gekonkel in de wandelgangen, maar ook daar gebeurt eigenlijk niets. Julia Louis Dreyfus is een ontzettend goede komische actrice, vandaar toch nog een 6.

Grappig, ik heb het net omgekeerd. Ik vond seizoen 1 van The Killing helemaal geweldig, maar daarna werd het minder. Dat vond ik niet bij The Bridge, daar waren seizoen 3 en 4 voor mij het beste. Dat kwam vooral door de karakterontwikkeling van Saga, waar Sarah Lund een beetje stil bleef staan.

Echt leuke komedie, met natuurlijk een glansrol van Robin Williams, maar eigenlijk speelde iedereen goed. Ik heb een aantal keer heel hard moeten lachen, want het was af en toe gewoon slapstick (de kok/butler die niet gewend was op schoenen te lopen) of een klucht (Williams die geen uitgang door de gordijnen kan vinden). Ook met lekker aanstekelijke muziek (We are family van Sister Sledge bijvoorbeeld).

Octopussen zijn dieren die bijna buitenaards bijzonder zijn. Ze hebben een camouflagesysteem dat niet alleen kleuren kan nabootsen, maar ook textuur. Ze hebben drie harten en hun zenuwcellen -die cellen bij ons in de hersenen zitten, zijn verspreid over hun hele lichaam. Ze hebben geen geraamte en als een tentakel afgerukt wordt, groeit hij weer aan.
Plus, ze zijn enorm intelligent, nieuwsgierig en leergierig. Wat dat betreft, is deze documentaire heel interessant.

Maar verder moet je wel een tandenborstel bij de hand houden. Wat een tenenkrommend zoetsappig verhaal! Het is zo gescript dat het glazuur van je tanden springt. Humblebragging is misschien de beste term. Kijk mij eens fantastisch nederig en liefdevol en spiritueel en geweldig zijn. Maar buiten dat is de octopus leuk.

Leuke, boeiende en interessante film. Waanzinnig mooie natuurbeelden en veel sympathieke mensen. Alleen had ik The Dawn Wall net ervoor gezien en die documentaire vond ik veel boeiender. Vandaar de 7.