Reacties

Leuker dan deel 1. Cher is fantastisch, ik moest erg lachen toen zij in de film was. En wat een knappe man is Andy Garcia! Leuker verhaal en ook mooiere Abba liedjes. Vooral het allerlaatste liedje is prachtig.

Eigenlijk een 6,5 maar dat kan helaas niet. De Abba liedjes zijn voor mij jeugdsentiment en heel leuk om ze weer eens te horen. Maar het filmverhaal is zo dun en oppervlakkig, dat het zonder liedjes gewoon een supersaaie film zou zijn. Ook vond ik veel karakters eigenlijk behoorlijk vervelend. Vandaar dit cijfer.

Een heerlijke rom-com met een fantastische cast. James Gandolfini als knuffelbeer, Julia Louis-Dreyfus als onhandige kluts, de prachtige Catherine Keeler met haar zwoele stem en zelfs een rolletje voor Toni Collette. Ultieme feel-good zonder cheesy te worden. Aanrader.

Heel knap om Emma van Jane Austen in zo'n modern jasje te gieten. Het is een heerlijke film. Alles is net een beetje over the top en dat maakt het zo leuk.

En zij wassen ook hun handen niet, hoewel ze direct daarna gaan ontbijten. Niet zo smakelijk allemaal.

Echt geweldig om drie legendarisch goede actrices in een film te zien. Zij zorgden ervoor dat ik deze film uit heb gekeken. Maar waarom dit verhaal verteld moest worden, is een raadsel voor mij.

Kijk twee afleveringen en je hebt in principe alle 7 seizoenen gezien. Er zit namelijk totaal geen ontwikkeling in de karakters. Ik begreep niets van de achtergronden, van de drijfveren en van de onderlinge relaties. Het is gekonkel in de wandelgangen, maar ook daar gebeurt eigenlijk niets. Julia Louis Dreyfus is een ontzettend goede komische actrice, vandaar toch nog een 6.

Grappig, ik heb het net omgekeerd. Ik vond seizoen 1 van The Killing helemaal geweldig, maar daarna werd het minder. Dat vond ik niet bij The Bridge, daar waren seizoen 3 en 4 voor mij het beste. Dat kwam vooral door de karakterontwikkeling van Saga, waar Sarah Lund een beetje stil bleef staan.

Echt leuke komedie, met natuurlijk een glansrol van Robin Williams, maar eigenlijk speelde iedereen goed. Ik heb een aantal keer heel hard moeten lachen, want het was af en toe gewoon slapstick (de kok/butler die niet gewend was op schoenen te lopen) of een klucht (Williams die geen uitgang door de gordijnen kan vinden). Ook met lekker aanstekelijke muziek (We are family van Sister Sledge bijvoorbeeld).

Octopussen zijn dieren die bijna buitenaards bijzonder zijn. Ze hebben een camouflagesysteem dat niet alleen kleuren kan nabootsen, maar ook textuur. Ze hebben drie harten en hun zenuwcellen -die cellen bij ons in de hersenen zitten, zijn verspreid over hun hele lichaam. Ze hebben geen geraamte en als een tentakel afgerukt wordt, groeit hij weer aan.
Plus, ze zijn enorm intelligent, nieuwsgierig en leergierig. Wat dat betreft, is deze documentaire heel interessant.

Maar verder moet je wel een tandenborstel bij de hand houden. Wat een tenenkrommend zoetsappig verhaal! Het is zo gescript dat het glazuur van je tanden springt. Humblebragging is misschien de beste term. Kijk mij eens fantastisch nederig en liefdevol en spiritueel en geweldig zijn. Maar buiten dat is de octopus leuk.

Leuke, boeiende en interessante film. Waanzinnig mooie natuurbeelden en veel sympathieke mensen. Alleen had ik The Dawn Wall net ervoor gezien en die documentaire vond ik veel boeiender. Vandaar de 7.

Echt een bizar verhaal. Een zanger wordt als een idool vereerd in Zuid-Afrika. Zijn plaat is dé soundtrack van het leven van velen, alleen kent niemand hem verder en denkt iedereen dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Twee fans ontdekken dat er meer materiaal van hem is en willen uitzoeken hoe het zit. Dan begint er een zoektocht naar hem. Er zijn veel mooie jaren 70 beelden die goed gemixt zijn met het nu. Puzzelstukje voor puzzelstukje wordt gelegd en de contouren van Sugarman worden steeds duidelijker.

Dementie, er zijn (terecht!) ontzettend veel films, boeken en toneelstukken (bijv. van Adelheid Roosen) over gemaakt. Maar toch zou juist deze film verplichte kost moeten zijn voor iedereen die met dementen werkt. De andere films e.d. gaan namelijk bijna altijd over hoe de buitenwereld ermee omgaat. Logisch, het is iets dat de wereld van alle betrokkenen overhoop haalt. Deze film echter, gaat over hoe een patiënt het zelf ervaart. En dat is zó onvoorstelbaar knap gedaan, dat het mij nog lang bijbleef.

Een verslaggeefster (Amy Adams)krijgt van haar chef de opdracht om de serie moorden in het stadje waar ze vroeger woonde, te verslaan. Dus gaat ze terug naar haar ouderlijk huis. We zien al snel dat het niet zo goed met Amy gaat, ze drinkt en is niet bepaald populair. Maar dat is misschien ook niet zo raar als we met haar moeder kennismaken. Deze heeft behoorlijk wat mentale ziektes, in eerste instantie is narcisme duidelijk zichtbaar, maar naarmate het verhaal vordert, zien we ook een andere DSM klassieker.

Er zijn 2 tienermeisjes vermoord in het stadje, die allebei vriendinnen van het halfzusje van Amy waren. Amy komt in een wervelwind van rare situaties en mensen terecht, waarbij steeds duidelijker wordt wat haar persoonlijke verhaal is. Iemand die bij die ontrafeling een grote rol speelt, is de nieuw ingevlogen rechercheur (goede rol van Chris Messina). En zo gaan we naar de laatste aflevering.

Maar dan volgt de ontknoping. WOW. Ik werd omver geblazen. Ik zie nooit dingen van te voren aankomen, maar dit had ik he-le-maal niet verwacht. Geweldig. Vandaar de 9.

Ik begrijp heel goed dat het toen een waanzinnig schokkende film was. Maar nu is dat niet meer het geval, we zijn een paar tandjes verder. Maar nog steeds wel een prima film, met mooie effecten!

Ik vond het echt een supersaaie film. Dat iemand een gave heeft, maakt zijn levensverhaal nog niet boeiend. Hij was een doorzetter. Ja. Hij ondervond veel tegenwerking. Ja. Hij had het moeilijk met zijn homo-zijn in die tijd. Ja. En toen? Een personage is voor mij interessant als hij een groei doormaakt. Dat is eigenlijk ook een film-wet. De protagonist moet een dal doorkomen om een piek te kunnen bereiken. Dat was hier echt niet aan de orde. Het lukte om de code te kraken, maar verder was er niets van een intern gevecht te bespeuren, wat Russel Crowe in 'A beautiful mind' zo prachtig wist te vertolken. Jammer, want er was een geweldige arsenaal aan acteurs ingezet!

Ik heb deze film de 1e keer in de bioscoop gezien en wat ik me vooral herinner, is dat ik uitgeput de zaal uitkwam. Ik was eigenlijk na 90 minuten al behoorlijk vol van alle indrukken, spanning en grootsheid. Maar later bleek dat ik toen pas op de helft was. Dus na ruim 2 uur kreeg ik zoiets van "hoe lang nog?" en na 3 uur kwam de aftiteling bijna als verlossing.

Want wat een film! Het verhaal is in één zin uitgelegd, maar alles eromheen maakt het groots. Echt een bijzondere kijk ervaring.

O, wat jammer dat ik geen halfjes mag geven. Want deze film hangt zo tussen een 7 en een 8 in. Hij is bijna echt goed.

Een man die het verstand van een kind heeft, woont samen met zijn oma en zijn dochter in een klein bergdorp in Turkije. Hij raakt per ongeluk betrokken bij een ongeluk waar een klein meisje bij omkomt. Haar vader is officier en laat de man gevangen nemen en hij wordt ter dood veroordeeld.
In eerste instantie is iedereen vol haat tegen deze zogenaamde kindermoordenaar. Maar al snel zien zijn medegevangenen in wat voor bijzondere persoonlijkheid deze man heeft. Hij laat ze de wereld op zijn (onschuldige) manier zien en raakt ieders hart. Daarom besluiten de medegevangenen om hem te gaan helpen.

Het verhaal is nogal zoetsappig en een groot deel van de film is ook behoorlijk voorspelbaar. Maar dat neemt niet weg dat het toch een bijzondere film is. Er zit genoeg humor in en net genoeg onrecht om je toch wel betrokken te houden. En ik moet zeggen dat het einde mij zelfs verraste. Gewoon lekker gaan kijken!

De manager van Jackson (die met die witte snor en wit haar) wordt gespeeld door Sam Elliott.

Het leuke van deze film is dat elke remake weer een andere kant van het verhaal kan belichten, zo tijdloos en herkenbaar is het verhaal dus. Dit is de 3e remake (of 4e, als je Price Hollywood uit 1932 als origineel neemt) en volgens bepaalde 'lijstjes' (waaronder die van de New York Times) is dit de beste versie. En vergis je niet, Cooper en Gaga nemen het tegen grote sterren op, waaronder Judy Garland, Barbra Streisand en James Mason.

Het verhaal is simpel: grote ster ontmoet amateur en zij worden verliefd, grote ster neemt amateur onder zijn hoede, amateur wordt beter dan grote ster, grote ster glijdt af tot er een dramatische ontwikkeling volgt. Maar deze film is allesbehalve simpel. Hij is groots en meeslepend, zoals beide hoofdrollen dat zijn. Vanaf het 1e moment dat Cooper en Gaga elkaar ontmoeten, knalt de chemie van het scherm af. En dat is voor mij ook wat betoverend aan deze film is. Het voelt alsof beide hoofdrolspelers helemaal in hun element zijn.

Maar dat is niet het enige. De muziek is gewoon goed. Misschien is het niet ieders favoriete genre, maar het zijn mooie, passende liedjes. Gaga heeft natuurlijk een stem die klinkt als een klok, maar ook Cooper blijkt prettig om naar te luisteren. De camera voering neemt je ook echt mee. We vliegen over de concerthallen met bombastische shots, maar zijn ook 'fly on the wall' bij kwetsbare momenten. Mooie kostuums en perfect aangeklede filmsets - op die gebieden klopt alles gewoon.

Waarom ik deze film dan toch geen 10 geef? Omdat er geen diepere laag in zit voor mij, er is niets om nog over na te denken, om op te 'kauwen' (om het zo maar te noemen). En omdat Gaga altijd Gaga blijft. Het is haar beste rol, zonder twijfel. Maar ze is nu eenmaal geen actrice die op kan gaan in een rol, zoals Cooper dat wel doet. Dus een dikke 8.

Ik geef een 7, omdat er zo'n wisselende kwaliteit is. Sommige verhalen zijn heel indrukwekkend, goed opgebouwd en goed geacteerd. Andere verhalen zijn ronduit saai en slecht geacteerd. Dus kijk vooral wat je aanspreekt. Over het algemeen zijn het geen 'feel-good' verhalen. Inderdaad met iets zwarts. Oh en verwacht ook niet heel veel van de interactieve aflevering. Want welke keuze je ook maakt, uiteindelijk kom je altijd op bepaalde punten in het verhaal terecht.

Verslavende docu-serie over Robert Durst, multi miljonair met een traumatisch verleden dat waarschijnlijk veel invloed op zijn leven heeft gehad. Het is echt weer zo'n serie waarbij je denkt: "als het een film was geweest, had ik het te bizar en ongeloofwaardig gevonden om te kijken." Maar het leven van Robert Durst is écht heel raar gelopen.

De serie is heel goed opgebouwd. De documentairemakers hebben interesse in het leven van Robert Durst en spreken met hem af de documentaire te maken. Maar dan raken ze verward in een web van toevalligheden en leugens die ze niet meer kunnen negeren. De finale van deze docu heeft geschiedenis geschreven. Vandaar deel 2 waarschijnlijk, waar ik me erg op verheug.

Verslavende serie, want super boeiend en vol rare plotwendingen. Maar vooral verslavend door de lijzige en heel typische stem van Robert Durst en zijn heel aparte manier van zinsbouw en praten. Heerlijk om naar te luisteren. Zolang je maar niet teveel stilstaat bij de inhoud...

Een prachtige documentaire, die een bijzonder verhaal vertelt. De aanleiding voor Tommy om the Dawn Wall te gaan beklimmen is al heel extreem, maar jeetje, zijn doorzettingsvermogen en aandacht voor detail ook. Wat is die man ongelofelijk toegewijd bezig geweest met de voorbereiding! Jarenlang de rots 'El Capo' verkennen en zelfs een bepaalde sprong helemaal nagebouwd bij zijn huis! Kevin heeft dat soort dingen misschien ook gedaan, maar die krijgt minder aandacht. In ieder geval gaat het credo: "10% inspiratie en 90% transpiratie" hier zeker op!
Buiten de absoluut fabelachtig mooie natuurshots en de klim op zich, is deze documentaire ook spannend en soms ontroerend. Ik zou zeggen: laat je verassen en kijk 'm (op YouTube).

Ik vond het leuk om eens een serie te zien waarbij je vanaf het begin weet wie de dader is. The Fall is dus geen who-done-it, maar een kat-en-muis spel tussen een detective en een seriemoordenaar. Ze zijn allebei even slim en zeker gewaagd aan elkaar. Ik vond het interessant om het leven van een seriemoordenaar te zien. Natuurlijk, in Dexter kan dat ook, maar dat is voor mij persoonlijk meer de cartoon versie ervan. Bij deze seriemoordenaar zie je hoe verslavend de jacht en de macht over leven en dood is. Hoe hij geniet van het leed dat hij aanricht. Het is een echt ziek figuur en dat maakt deze serie best realistisch.
De beide hoofdrolspelers leveren een echt goede acteerprestatie. Ik kan soms een beetje moe van Gillian Anderson worden, maar dat past wel bij deze rol. Ik dacht eerst dat drie seizoenen teveel was. Alsof het verhaal ook wel na seizoen 2 had kunnen stoppen. Maar ik ben blij dat ik seizoen 3 heb gekeken, want er zaten verrassende ontknopingen in. Goede Britse serie.

Leuk leuk leuk. Véél 'krijgen ze elkaar?', maar ook 'zal het recht zegevieren?'. Het is een beetje weg zwijmelen, maar er is genoeg spannends om het niet mierzoet te laten zijn. Interessant ook om te zien hoe alle nieuwigheden, zoals elektrisch licht, de telefoon en de radio, niet door iedereen vol enthousiasme werden ontvangen. Maggie Smith speelt de rol van haar leven, maar veel andere acteurs zijn ook totaal geloofwaardig. En de aankleding is gewoon prachtig.
Als je van 'period drama' houdt, moet je deze serie absoluut gaan zien!