Reacties

Ik heb de 2 seizoenen uitgekeken, omdat het korte afleveringen zijn en er hier en daar wel iets redelijk grappigs/boeiends gebeurde. En ik heb ondertussen mooi twee slofjes gebreid.
Maar het gaat meer over vier tieners in de lichamen van volwassenen, dan dat het over veertigers gaat. Daarbij zijn ze stuk voor stuk op zijn tijd echt onuitstaanbaar. Wat een gejank om niets, wat een drama over onzin.

Ik vond het een prachtige film, hoewel ik ook goed kan begrijpen dat er op IMDB een 6,7 is gegeven. Maar ik heb er van genoten en ik was teleurgesteld toen we weer naar Aarde terug reisden en daarna de lichten in de bioscoop aangingen.

Voorwaarde is wel dat je de aanwijzing van André Kuiper opvolgt en niet gaat nadenken of analyseren, maar gewoon de beelden en de muziek tot je neemt. Dat duurde bij mij even, maar toen gebeurde er ook iets. Een beetje zoals dat heel soms ook bij kunst gebeurd; je analyseert het schilderij niet meer, maar letterlijk komt de 'kunst' bij je binnen. Dat was nu dus het geval. Moeder Aarde 'was' er. Niet in relatie tot een natuurramp, of hoe bepaalde dieren leven, maar echt als zichzelf. Het schijnt dat er op zo'n moment een bepaald deel van de hersenen geactiveerd wordt. De muziek speelde hier natuurlijk zeker een rol in.

Misschien kwam dat ook omdat ik geen referentiekader had. Ik wist niet hoever we van de Aarde af zaten, dus ik kon de grootte van dingen niet inschatten. Heel bijzonder. Ik was me er verder van bewust dat ruimtevaart het summum van menselijk kunnen bevat. De meest grote experts op het gebied van natuurkunde, biologie, maar ook van diëtiek en psychologie komen bij elkaar om hun beste bijdrage te leveren. Die enorme zorg om de hoogste denkbare kwaliteit te halen, die zat ook in de film. André Kuiper is honderden uren bezig geweest om de mooiste beelden en de best bijpassende muziek te selecteren en op een bepaalde manier kwam dat binnen bij mij. Ik was letterlijk in tranen toen de beelden van de reflectie van de zon op water voorbij kwamen. Jeetje, wat onvoorstelbaar mooi.

Misschien niet een film voor zomaar, maar wel een aanrader wat mij betreft.

Hele onderhoudende actiefilm met genoeg humor. Vooral de scene waarbij meesterexpert onderhandelaar Kevin Spacey zijn vrouw uit de badkamer probeert te praten omdat zij ruzie met hun tienerdochter heeft, was grappig. Als Samual Jackson wat minder geschreeuwd had in deze film had ik er misschien een 8 voor gegeven. Nu was dat vooral irritant en symptomatisch voor het over de top gehalte.

Ik vond vooral Laura Linney heel indrukwekkend in deze film. Hoewel ze op sommige momenten bijna een karikatuur is van een eenzame getraumatiseerde en daardoor gedreven activiste, weet ze een zo kwetsbaar en levend mens neer te zetten, dat ik daardoor echt emotioneel getroffen werd. Kevin Spacey speelt natuurlijk goed (kan hij eigenlijk ook niet goed spelen?) en zijn verhaal heeft een geweldige plot twist.
De zwakste schakel was wat mij betreft Kate Winslet in haar beste Jody Foster (Silence of the Lambs) imitatie.

Film over een butler die in dienst komt bij de rijkste vrouw ter wereld en hun bijzondere band.

Ik vond het een saaie film. Er zit geen karakter ontwikkeling in en ook de zogenaamde 'vriendschap' vond ik tenenkrommend omdat het een co-dependent relatie was. Er wordt een verhaal verteld, maar het voelt alsof we het verhaal niet mogen weten omdat er geen onvertogen woord mag vallen. Niemand heeft een achtergrond anders dan wat oppervlakkige feiten (waar hij eerst werkte en hoe zij zo rijk werd) en hoewel er grote drama's spelen - zoals zijn alcoholisme en haar narcisme, wordt dat ook steeds onder het tapijt geveegd.

Soms vraag je je af waarom goede acteurs zoals Ralph Fiennes en Susan Sarandon zich voor bepaalde rollen lenen. Om toch maar te werken bij gebrek aan beter? Om een bepaalde geldsom te kunnen innen? Omdat ze gechanteerd worden? (dit is een grapje, hoewel... het is toch Hollywood) Want zij vielen toch ook in slaap toen ze dit script lazen? Nou ja, als kleine troost ziet La Sarandon er ongelofelijk prachtig uit, het was een genot om naar haar kleding en make-up te kijken. O ja, en haar eigen hondje speelt ook een rolletje!

Mooie mini-serie. Ik las ergens dat dit het laatste onafgemaakte werk van James Gandolfini (vooral bekend als Tony Soprano) was en daar was ik benieuwd naar. Zijn rol (die van lowlife advocaat John Stone) wordt nu door John Turturro gespeeld die dit goed doet. Hoewel ik denk dat Gandolfini er net iets meer van had weten te maken.

De serie gaat over een jonge man die door een reeks van foute beslissingen compleet in de knoei komt. Dat vond ik echt goed gedaan; je ziet gewoon iets ellendigs aankomen omdat hij stap 1 doet, en dan stap 2 en dan 3 enz. De vreselijke gebeurtenis is buiten proportie, maar feit blijft dat hij diverse malen de kans had om terug te gaan en dat niet deed. En ja, dan escaleert het. Daarop volgend zijn er weer allerlei sleutelmomenten waarop het lijkt alsof hij eronder uit weet te komen, wat ook spannend is. Hij komt als een onschuldig studentje in de gevangenis, waar hij snel leert hoe hij moet overleven. Uiteindelijk volgt zijn rechtszaak.

In de serie wordt over het algemeen goed geacteerd en het is bijzonder dat we met alle betrokkenen te maken hebben. Zoals altijd zijn de gevangenis scenes totaal onrealistisch, maar dat is nu eenmaal een gegeven. Ik vond het bijna pijnlijk om Michael Kenneth Williams (bekend van zijn rol als Omar Little in The Wire) drugs te zien gebruiken in de wetenschap dat hij 5 jaar later aan een overdosis zou sterven.

Ik vind dit een typische HBO serie. Amerikaans, maar realistisch en best genuanceerd. Ik heb me er goed mee vermaakt.

Een serie over het leven van vier Noorse miljardairs die laat zien hoe zij in luxe en in armoede leven. Luxe, omdat zij natuurlijk alles wat materieel is kunnen kopen. Armoede, omdat zij niet in staat zijn iets echt lief te hebben.

Ik vond het een interessante serie. De vriendschap tussen de vier mannen is de enige constante factor in hun leven. Er is een diepe band omdat zij bij de happy few horen die weten hoe het is om ontzaglijk rijk te zijn. Maar ja, hoe hecht is dat als het eigenlijk alleen bij samen 'feesten' blijft? Die eenzaamheid komt steeds weer terug, wat deze mannen soms zielig maakt. De vrouwen van deze mannen vormen een ander verhaal in de serie. Hoewel je ze als slachtoffer zou kunnen bestempelen, zijn ze dat uiteindelijk niet. Dat vond ik ook interessant. Daarnaast moest ik ook wel lachen om de complete gewetenloosheid soms en de running gags zoals het gedoe met de buren.

Maar eerlijk is eerlijk, het is ook een beetje saaie serie. Want lieve help, hoeveel alcohol, drugs en sex kan iemand najagen? De zoveelste orgie voegde echt niets meer toe. Ik weet niet hoeveel liter drank, hoeveel lijntjes en hoeveel betaalde erotiek er per aflevering was, maar het was echt teveel om nog relevant en/of boeiend te zijn. Misschien is het wel echt zo in die wereld (kijk naar Diddy en Epstein), maar ik zou andere, veel interessantere dingen doen. Wat ook wel weer leuk is om over na te denken. Al met al vond ik deze serie zeker de moeite waard.

Ik denk dat het best een goede serie is, alleen wil het verhaal maar niet echt op gang komen. Ik ben nu bij seizoen twee, aflevering 3 en ik heb nog steeds het gevoel dat ik in het verhaal moet komen. Nog steeds worden de contouren geschetst en heb ik geen flauw idee wie of wat er nu achter die vreselijke aanslag zat. Er komen steeds maar nieuwe verhaallijnen, waardoor ik het zicht kwijt ben geraakt. En nu vind ik het te lang duren. Misschien keer ik ooit nog terug, maar ik ben voor nu eigenlijk mijn interesse verloren.

Het acteren is goed en er zijn werkelijk adembenemende natuuropnames te zien. Jeetje, wat een prachtig natuurpark is dat daar in Noord-Oost Polen. Als er nu nog een echt verhaal was, dan zou het een geweldige serie zijn.
De serie is trouwens op HBO Max te zien en heet daar 'The Pack'.

Prachtige film naar een boek van de Vlaamse schrijfster Griet Op De Beeck, over een disfunctioneel gezin. We zien alles gebeuren vanuit het oogpunt van Mona, eerst als kind en later als volwassene. Hoe zij vanaf klein kind al zichzelf in dienst moest stellen van de anderen en daar als volwassene mee doorgaat - in haar liefdesrelatie en in haar werk. Want ze weet niet beter, ze kent het niet anders. Sommige scenes laten heel treffend de eenzaamheid en machteloosheid van alle gezinsleden zien en zijn echt hartverscheurend.
Natuurlijk is het boek veel diepgaander, maar de acteerprestaties bij deze film zijn van een dusdanige kwaliteit dat de romanpersonages helemaal tot hun recht komen. Vooral de kleine Mona, het jonge kind, weet met haar gevoeligheid de juiste snaar te raken. Maar ook de oudere Mona en Marie zijn onvoorstelbaar goed in hun respectievelijk introverte en extroverte spel.

Christine blijkt opeens in Wettelen begraven te willen worden. Dus trekt de hele stoet daarheen. Maar waarom Wettelen? Deze vraag schreeuwt om een antwoord. Zoals zoveel dingen in deze film om een antwoord schreeuwen.

Om te beginnen direct maar de belangrijkste vraag; waarom deze film? Welk verhaal moet er bekend worden? Ik heb geen idee, want er is kop noch staart aan deze film te ontdekken. Vanaf het begin is duidelijk dat het een absurdistische film moet zijn, maar op een paar goede moppen na, is er eigenlijk niets absurds aan. Tenminste, er zijn genoeg maffe situaties, maar omdat die zonder kader zijn, kan de humor niet landen. Humor moet namelijk iets abnormaals weergeven, dus zonder het normale als tegenhanger werkt het niet. En dat ontbreekt, er is nergens 'normaal' in deze film. Dat maakt dat het absurde op den duur vooral een beetje zielig wordt.

Ik heb me niet verveeld en daarom geef ik deze film een 6. Er zijn mooie opnames en af en toe valt er best wat te lachen. Maar het is wel een mager zesje, want eerlijkheidshalve: als ik de film thuis had gezien was ik na een uur wel klaar geweest.

Soms kom je toevallig een pareltje tegen en dat was met 'The Fallout' het geval. Het gaat over de gevolgen van een traumatisch schooldrama. Drie keer raden wat dat is op een highschool in de VS. Dus dat is niet zo bijzonder helaas. Wat wel bijzonder is, is hoe dit drama in beeld wordt gebracht. We krijgen niets te zien, we horen alleen maar wat er elders gebeurt. En toch is het een superspannende situatie. Ik zat echt met zweethandjes te kijken. Jeetje, wat ontzettend eng, want de betrokkenen kunnen niets doen. Het gevaar verplaatst zich en ze hebben geen idee wat er precies aan de hand is. Doodeng. Gelukkig komt de politie al heel snel (dit was wat minder realistisch) en kan de hoofdpersoon Vada veilig naar huis.

En dan begint het eigenlijk pas. Want hoe deal je in hemelsnaam met zoiets? Vada is een puber (fan-tas-tisch gespeeld door Jenny Ortega - onthoud die naam!) en kan het haar familie niet aandoen om zich zorgen te laten maken om haar. Dus ze speelt mooi weer; Met Mij Gaat Alles Prima, Nee Hoor Niets Aan De Hand. Terwijl ze van binnen opgegeten wordt door survivors guilt en PTSS. Ze trekt zich hoe langer hoe meer terug en wil eigenlijk alleen nog maar omgaan met mensen die haar ervaring kunnen delen. Ook zoekt ze tijdelijk troost in drank en drugs. Allemaal heel goed te begrijpen, vooral als zij uiteindelijk haar gevoel weet te verwoorden tegen haar vader.

Deze film is zo realistisch dat het bij vlagen een documentaire zou kunnen zijn. Het spel van de jonge acteurs (ook zusje Lumi Pollack en mede-slachtoffer Niles Fitch) is onvoorstelbaar goed. Dit zegt natuurlijk ook alles over de regie. Verder vond ik het camerawerk en de muziek ook een bijzondere bijdrage leveren. En niet te vergeten de humor. Echt een mooie complete film.

Ik ben echt niet iemand die alleen van films vol met spanning en sensatie houdt. Maar deze film was echt wel heel erg het andere saaie uiterste. Ik heb 'm niet eens afgekeken. Er zitten twee mannen in een kamer te debatteren over God. Twee geweldige acteurs, maar ja, wat heb je daaraan als ze alleen maar praten? Misschien dat deze film in de VS wel interessant wordt gevonden, omdat daar bijna geen aandacht is voor het atheïstische standpunt. Maar voor mij, als Nederlandse, zat er echt niets nieuws of boeiends in.

De film gaat over een belangrijke periode in de geschiedenis, namelijk de strijd om het hiv/aids virus te ontdekken en te doen stoppen. Omdat het in eerste instantie alleen om homofiele mannen leek te gaan, was puriteins Amerika geneigd de andere kant op te kijken en werd het een moeizaam gevecht voor erkenning.

Deze film laat de enorme frustratie zien bij de eerste betrokkenen. Maar slaat daar helemaal in door. Ik zag op IMDB dat iemand alle woede uitbarstingen had beschreven en het waren er maar liefst 17. Dat is héél veel in een film van 2 uur. Vooral als daarnaast mensen ook nog aan het huilen zijn om zieke geliefden, of heftig verliefd zijn, of intense familie perikelen beleven. Kortom, deze film zit zo vol met emoties dat ik er een beetje immuun van werd.

Fantastische film met topacteurs. Jeetje, wat een stel ongelooflijk goede acteurs. En wat soms niet lukt bij zo'n sterrencast, lukt nu wel: ze brengen elkaar naar een hoger niveau.
Het verhaal is aangrijpend, omdat het zo goed laat zien dat ieder van ons mensen met iets worstelt. Het maakt niet uit of je mega intelligent bent, of een management guru bent, of je bloedmooie jonge vrouw bent of een rijke oude man, echt iedereen heeft een verhaal. En daarbij zijn negatieve, maar zeker ook positieve factoren van invloed.
De soundtrack met Aimee Man en Supertramp is trouwens ook geweldig.

Stephen King schreef het verhaal dat later verfilmd is als 'The Shawshank Redemption'. Ook 'The Green Mile' is van zijn hand. Twee super grote successen die zijn naam toch wel aan een breder genre koppelen.

Hahaha, ik ook, ik ben ook dol op bingen, heerlijk! Je even helemaal 'verliezen' in een serie totdat je bijna als een van de hoofdpersonen gaat praten. Maar het afkicken is minder leuk...

Interessant portret van één van Nederlands bekendste acteurs. Ik wist niet veel over hem en dat klopt wel, want hij was erg op zijn privacy gesteld. Maar het blijkt een hele avontuurlijke, sympathieke en trouwe man te zijn geweest. Ik vond het leuk om zijn vrouw Ineke te leren kennen. Ik vond haar eerst een heel apart persoon, ik moest even wennen aan haar. Maar ze is een ontzettend leuk mens, die heel goed bij Rutger paste.

Ik vond het bijna ontroerend zoals Paul Verhoeven over Rutger sprak. Hij gaf toe een fout te hebben gemaakt toen hij zijn zin doordreef en Rutger dwong om een film te maken die hij niet wilde maken (Flesh and Blood). Dat vind ik groots, als mensen dat inzien en ook durven toe te geven.

Als documentaire niet heel bijzonder, maar wel onderhoudend.

Zoals anderen al schreven, een film over twee jonge balletdanseressen in het Amsterdam van de jaren 70. Losjes gebaseerd op het leven van Olga de Haas, een van de meest talentvolle danseressen van het Nationaal Ballet. De film gaat over haar en haar vriendin, die ook balletdanseres is, maar bij Olga verbleekt. Dat leidt tot moeilijke momenten in de vriendschap, ook omdat Olga erg losbandig is en alcohol en drugs gebruikt wat natuurlijk niet past bij de topsport die ballet is.

Bij zo'n film is er altijd een dilemma: wordt er gekozen voor actrices en worden de balletscenes door stand-ins gedaan, of andersom (tenzij er zo'n wondertalent als Natalie Portman is die allebei beheerst). Voor deze film is er gekozen voor balletdanseressen die geen acteerervaring hadden. Wat mij betreft was dit geen goede keuze. Vooral Irene Meijerink als Irma gaf een slaapverwekkende vertoning. Ik begrijp verlegenheid heel goed (ik ben het zelf ook), maar jeetje, dat betekent toch niet dat iemand gewoon niet reageert in alledaagse situaties? Omdat het verhaal echt om de vriendschap draait, had ik veel liever twee goede actrices gezien en dan maar wat minder goede balletscenes.

Er zitten daarnaast een paar tijdssprongen in de film die nogal verwarrend zijn. Iedereen ziet er nog precies hetzelfde uit, maar toch zijn we opeens een paar opvoeringen verder? Dat begreep ik af en toe niet. En zoals hier ook al gezegd; moest dit Amsterdam in de jaren 70 voorstellen? Dat armoedige theatertje, was dat de Stadsschouwburg? En waar in hemelsnaam werd er toen zoals in Saturday Night Fever gedanst?

Al met al geen succesnummer. Ik vind het een enorme gemiste kans.

De serie begint met een onbekend lijk dat op een benefiet avond van een lagere school in een rijk stadje in de VS wordt gevonden. Tenminste, het is voor ons kijkers onbekend wie het is. De mensen in de serie weten precies om wie het gaat. Maar, hoewel het een steeds terugkerend thema is, is dit niet waar de serie om draait. De serie gaat om het leven van een aantal gezinnen uit dit stadje. Ze zijn met elkaar verbonden doordat hun kinderen samen op dezelfde school zijn.

Ik vond het een leuke serie, maar er zaten eerlijk gezegd ook wel wat saaie verhaallijnen in. Zo lijkt de situatie met het lijk bijna tijdopvulling. We zien constant flitsen van ondervragingen van andere betrokkenen in het 1e seizoen, maar voor mij voegde dat niets toe. En een detective die af en toe in en uit beeld wandelt - waarom? In het 2e seizoen blijkt iedereen super getraumatiseerd te zijn door de toestand met het lijk, maar dat werd ook eindeloos lang en ongeloofwaardig uitgesponnen. Samen met de verhaallijn waarbij de moeder van één van de moeders in een coma ligt duurde het voor mij soms lang voordat de 'juicy stuff' weer aan bod kwam.
Een ander minpunt voor mij was het uiterlijk van Nicole Kidman. Al die botox, die slechte pruik, haar kunstgebit; ik kan er gewoon niet aan wennen. Vooral ook niet omdat zij de belle van de moeders moest voorstellen.

Maar goed, uiteindelijk was het gewoon een leuke veredelde soap. Er komt een seizoen 3 aan, dat ik zeker ga kijken.

Gomorra is een hele bijzondere serie. Vergeet de romantiek van the Gothfather en van de Sopranos, dit is de echte maffia. Ik was een aantal jaren geleden in Italië (Rimini), waar ik aan de praat raakte met een Nederlander die daar al tientallen jaren woonde. Hij legde mij uit hoe het echt met de maffia zit. Hij gaf als voorbeeld dat er een paar weken eerder een meisje doodgestoken was in een dancing, midden op de dansvloer. Maar toen de politie dit ging onderzoeken, had niemand iets gezien. Er was geen enkele getuige van een moord op een zaterdagavond in een volle disco op de dansvloer. Dat is hoe het echt is om te leven met de maffia.

En dat is ook wat deze serie op een fantastische manier laat zien. De maffia is als een kankergezwel dat nietsontziend al het gezonde weefsel opslokt. Het is walgelijk. Er is bijna geen ontsnappen aan. Hele jonge kinderen worden al gerekruteerd om op de uitkijk te staan, of om drugs te vervoeren. Meewerken of niet - het is een kwestie van leven of dood. Iedereen kan dan ook op elk moment in de serie overhoop geknald worden. Dat zorgt voor een paar schokmomenten en bijzondere cliffhangers.

Ik vond dat die dreiging enorm goed werd weergegeven. De personages moeten altijd over hun schouder kijken en echt niemand (zelfs niet hun beste vriend of naaste familie) is te vertrouwen. Er is sprake van totale paranoia. Heel eng, vermoeiend en eenzaam natuurlijk. Geen van de hoofdpersonen kent dan ook duurzaam geluk. Alles wordt kapot gemaakt. Maar ik vond dat een beetje vermoeiend worden. Je weet gewoon al: die zal wel doodgeschoten worden, of, die zal wel verraad plegen. En lachen mensen nooit in Napels? Maken ze daar nooit grapjes? Want al die strakke koppen, dat wordt ook nogal saai. Bij mij was het op bij seizoen 3, afl. 8.

Dat gezegd hebbende, heb ik wel erg genoten van seizoen 1 een deel van seizoen 2 en een paar afleveringen van seizoen 3.

Deze film is gebaseerd op een documentaire uit 1975, waarin dus de 'echte' big en little Edie de hoofdrol spelen. Ik zou persoonlijk wel aanraden om deze documentaire (gedeeltelijk) te kijken voordat je deze film gaat zien. Want dan zie je namelijk pas hoe geweldig Drew Barrymore de rol van little Edie speelt. Haar stem, haar bewegingen, haar spirit, het is ongelofelijk goed hoe zij deze rol vertolkt. Jessica Lange speelt de moeder ook goed, maar omdat die wat minder aanwezig is in de docu, zijn de overeenkomsten wat minder duidelijk.

De documentaire was toentertijd schokkend. Twee dames uit de beau monde die tussen alle troep en vergane glorie, nog zo aan hun stand vasthielden en in het verleden leefde. Alleen werd hun verleden niet zo duidelijk, vooral omdat de informatie daarover van de nogal wereldvreemde dames zelf kwam. Ik vond het daarom leuk om het achtergrondverhaal van deze docu te zien (in hoeverre dat ook waar is).
Daarom, en vanwege de acteerprestaties geef ik een 7. Maar eerlijk gezegd, als stand-alone zou ik de film geen voldoende geven.

Ik heb het boek niet gelezen (en heb hier eerlijk gezegd ook geen behoefte aan na de film), dus ik weet niet hoe het originele verhaal is. Maar de film is denk ik goed op zichzelf te bekijken.

Het is een Britse film met veel bekende acteurs erin, zoals o.a. Charlotte Rampling (nogal inwisselbaar in deze film), Harriette Walter (nu eens niet als gehaaide dame), Michelle Dockery (speelt erg overtuigend de hupseflups dochter) en natuurlijk Jim Broadbent - de eeuwige licht sullige - maar dan toch net niet - brombeer. Dus qua acteren zit het wel goed.

Alleen is het verhaal een beetje rommelig. Want er wordt een rom-com sfeer gecreëerd, met huppelige muziek en grappige toevalligheden, alleen sluiten de personages en de geschiedenis daar niet zo goed op aan. Het eigenlijke verhaal is best wel heftig. Het duurde een tijdje voordat ik doorhad dat er echt wel wat meer speelde dan zo aan de oppervlakte gebeurde. En dat is precies de manier waarop de hoofdpersoon Tony Webster in het leven staat. Maar dat verandert. Hij wordt nogal hard met zijn neus op bepaalde feiten gedrukt. En wij, de kijkers ontdekken samen met hem wat er is gebeurd. Er zijn daartoe veel flashbacks, die op een mooie en natuurlijke manier overvloeien in de huidige tijd.

De onduidelijkheid is toch wel de zwakte van deze film. Er zitten teveel scenes in die het verhaal vertroebelen. Zoals de postbode en de oude vrienden, wat was daar de functie van? Grappig, maar hoezo belangrijk? Het leidt af van het plot dat toch wel indrukwekkend en ontroerend is. Al met al een film die best de moeite waard is, maar die wel wat geduld vergt.

Een keurig, keurig portret van het gezin van Robert Kennedy. Alsof er nooit enig onvertogen woord is gevallen, alsof er nooit iets 'schandaligs' zou zijn gebeurd. Of misschien wel, maar dat wordt snel onder het tapijt geveegd.

Want moeder de vrouw Ethel houdt zich liever niet bezig met de vervelende kanten van het leven. Ze heeft in ieder geval genoeg energie om dóór te gaan. Ik werd daar persoonlijk een beetje moe van (plaatsvervangend moe misschien?), want er was altijd een nieuwe baby - 11 kinderen in totaal! en altijd een nieuwe politieke campagne. Ik geloof graag dat je vreselijk kon lachen met Ethel, dat ze altijd vol leuke, nieuwe plannen zat en dat het altijd wel klikte tussen haar en wie dan ook. Ze is zeker geen vervelende vrouw, maar pfff kan het soms ook een onsje minder?

Het portret is gemaakt door de jongste dochter van het gezin, die haar vader Robert alleen van films, foto's en verhalen kent. Dat maakt dat zij ook met iets meer afstand naar het gezin kijkt. Af en toe merk je aan haar dat ze graag meer de diepte in wil gaan, maar met een moeder als Ethel is dat kansloos. En dat is jammer - vooral omdat de hele wereld toch wel een beetje weet wat er onder het tapijt ligt...

Verhaal over hoe een 13-jarig meisje gegroomd wordt door haar paardrij- en hardloopcoach totdat zij allerlei grenzen overgaat en hoe zij later deze herinneringen heeft aangepast. Het grooming gedeelte vond ik erg sterk, echt schokkend en afschuwwekkend. De jonge actrice die dit speelt (Isabelle Nelisse) doet dit overtuigend. Helaas zijn de meeste andere acteurs niet zo goed. Ik dacht regelmatig: "Stel je voor dat Kate Winslet de hoofdrol zou spelen, hoeveel meer indruk zou zij kunnen maken." Maar helaas, we moeten het met Laura Dern doen. Zij is geen slechte actrice, maar zij kan de film niet boven een 7 uittillen.

Het is een goed gegeven voor een serie: elke week krijgen we een update in het leven van vier patiënten die een psychotherapeut bezoeken en de vijfde dag volgen we de therapie die de therapeut zelf volgt. Maar ja, omdat de serie plaatsvindt in de behandelkamer van de therapeut, is het moeilijk om de aandacht vast te blijven houden.

Als oplossing is bedacht om dan maar héél véél (maar dan ook echt absurd veel) dramatiek in de afleveringen te gooien. Dus alle patiënten zijn constant agressief kwaad, of gaan huilen, of zien het he-le-maal niet meer zitten. En dat dan elke week. De therapeut heeft daar moeite mee, hij vindt het lastig om zijn grenzen goed te bewaken. Dus laat hij toe dat mensen hem de huid volschelden, vol minachting behandelen of hem proberen te verleiden. En vervolgens reageert de therapeut die frustraties en zijn huwelijksproblemen dan weer af op zijn therapeut, zodat de vijfde dag ook vol drama zit.

Misschien ben ik een beetje te nuchter Nederlands hiervoor, maar ik vond het allemaal over de top. Gabriel Byrne is een echt goede acteur en Dianne Wiest is ook klasse. Maar zelfs zij werden ongeloofwaardig op een bepaald moment. Ik heb uiteindelijk nog best veel afleveringen gekeken, omdat ik wilde weten hoe het verder ging. Maar niet omdat ik het zo'n geweldige serie vond.