Reacties

Bijna een 9. Voor wie de comics kent, sommige scenes zijn echt één op één terug te leiden naar een panel van de comic. En dat vond ik best mooi gedaan. Beetje makkelijk, misschien, maar daardoor zijn bepaalde scenes wel in staat veel over te brengen zonder al te veel uitleg.
Dit is géén superhelden-film.
Dit is wel een film over superhelden en hoe dat er misschien uit zou zien in een andere wereld. Maar juist door er zo met afstand naar te kijken, zegt het best wel wat over onze wereld. Daarnaast is het een leuke whodunnit, een stukje romantiek, een overdenking over of het doel de middelen heiligt.
Of gewoon een leuke vreemde superhelden film, wat jij wilt.

In de 'leuk-om-te-weten' hoek: Joaquin Phoenix zingt alle liedjes zelf. En Johnny Cash kon enorm laag zingen. Probeer maar eens mee te zingen met ofwel 'Walk the Line' of 'Folsom Prison Blues'. De casting is perfect. Johnny Cash verloor zijn broer op jonge leeftijd (is geen spoiler) en ik kan me zo voorstellen dat dat gegeven een band creerde voor Phoenix die zelf ook zijn broer verloor. Maar afgezien van dat kleine detail is het een eerlijk portret van een niet altijd even makkelijke man die uiteindelijk toch zijn plek vond in de wereld.

Het ligt er natuurlijk maar net aan waar je de nadruk op legt, als kijker. Gaat het om een hoofdpersoon die zo slim was, dat anderen er door geintimideerd werden? Gaat het om het kraken van de code die de bezetter van Nederland gebruikte om hun duistere plannen uit te voeren? ... Gaat het er om dat iemand die zo duidelijk buiten de geaccepteerde normen van die tijd leefde én superslim was én een duidelijke hand had in het stoppen van een vreselijke oorlog? Is het niet het einde, de laatste scenes, die aangeven waar het echt om gaat?
Alan Turing werd na zijn dood 'in ere hersteld' en kreeg postuum de erkenning die hij niet kreeg ondanks al zijn inzet tijdens de WWII. Ik denk dat ondanks alles dát het echte verhaal is.

Eén van mijn favo films, juist omdat er een stukje nostalgie in zit. En dat was al zo in de tijd dat de film uitkwam: dit soort jeugd heeft niemand gehad in de jaren 80. Maar je zou je het wel willen ... Wie wil er nou niet een avontuur beleefd hebben met de vrienden uit je jeugd?

Consistente humor en je houdt er van of niet. De film past in een rijtje films waarbij de humor het griezelige overschaduwt, maar waarbij de griezel-elementen wel noodzakelijk zijn voor de lachmomenten. Neem het niet te serieus en laat het gewoon over je heen komen.

Uiteindelijk toch maar op discs gekocht, want deze (nog steeds relevante) serie is anders nergens te zien. Gekeken met mijn gozer, die de serie niet kende. Hij was ook onder de indruk. Ik ben nog steeds iedere keer geraakt door afleveringen die van humor naar drama schuiven en weer terug. Tip: kijk de serie zonder de lachtrack. Nergens voor nodig. Grappig wanneer het grappig moet zijn, serieus wanneer het er om vraagt. De waanzin van oorlog.

Een anthologie van losse verhalen. Daarom vind ik het moeilijk om er één cijfer aan te geven, want de ene aflevering is beter dan de andere. Eerlijk, ik zag de eerste aflevering (ver voor het op Netflix was) in Engeland en knapte daar eerst op af. Wat een naargeestig verhaal, dacht ik toen. Maar bij een tweede keer kijken (er was niks anders op Netflix) viel het kwartje. Sla dus misschien de eerste aflevering over en start met de tweede. De kwaliteit van elke aflevering is hoog.

Als fan van de boekenserie heb ik me erg verheugd op de tv serie. Er zijn een paar valse starts geweest, maar deze keer lukte het. Luister niet al te veel naar verbolgen 'fanboys' die de tv serie afkraken omdat het niet overeenkomt met hun mentale beeld van de wereld van The Wheel of Time. Het is minstens een gedegen serie, met prima effects en een behapbaar aantal personages. Dat in tegenstelling met het boek, want dan hebben we het over meer dan 1000 aparte personages, zonder bij-figuren erbij geteld. Ik hoop dat de serie de kans krijgt om echt tot het einde door te gaan.

Verrassend leuke film over een dysfynctionele familie die natuurlijk toch als een blok samen staat. Niet al te inspannend, maar geen familiefilm (denk ik). Ook geen dijenkletser, maar herkenbare humor.

Het eerste seizoen is misschien iets trager dan je zou willen, maar zet door en je hebt drie heerlijke seizoenen om bij onderuit te zakke. Niet bingen. Gewoon lekker een afleveringetje per week kijken. Geef het tijd te bezinken, het gaat er niet om dat jij iets oplost: dat doen de personages voor je.

En hier kun je zien waarom we door de Canadezen bevrijd zijn. Los daarvan is dit een indrukwekkend verhaal en indrukwekkend verteld.

Tijd dat Worf zijn eigen serie krijgt, toch? ;)

Ik had niet gedacht dat dit cirkeltje ooit nog rond zou komen. Pike aan boord van de Enterprise, eindelijk de oorspronkelijke Number One van de pilot-aflevering en een jonge, verwarde, Spock. En ... een mooie aflevering die doet wat ik nooit voor mogelijk hield: een musical aflevering (niet zo goed als Buffy, maar it's close!).

Ik ben overrompeld door Prodigy. Ik had niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden. Het is puur Star Trek, maar dan weer op een hele andere manier. De stijl van de animatie vond ik eerst niks, maar ook daar ben ik uiteindelijk door gegrepen. Ik wilde dit dus niet leuk vinden... maar het is echt een leuke serie.

Ik geef een 8 omdat het eerste seizoen prima was, het tweede seizoen te veel wilde doen en daardoor niet uit de verf kwam en omdat het laatste seizoen alles, alles!, goedmaakt. Het is fijn om een serie te zien waarin ouder worden onderdeel is van het verhaal. Mooie afsluiting van een generatie.

Volgens mij heeft deze Star Trek serie de beste theme tune. En het is verder enorm 'emo'. De afleveringen die door Jonathan Frakes zijn geregiseerd zijn daardoor het beste, omdat de acteurs dan tenminste acteren en niet alleen maar huilen. (ja, echt.) Niks mis met emotie tonen, maar er is altijd een tijd en plaats daarvoor. En in Disco is dat nooit goed getimed.

Ik twijfelde tussen een 6 en een 7 en ik ga toch voor de 6, ondanks Scott Bakula. Het komt door een aantal dingen. De theme tune. De stap terug. Te weinig variatie in afleveringen en in de cast. Er is ook wel veel goed, maar als ik Voyager al zie als een serie die niet het potentieel behaalde, dan is Enterprise daar zeker schuldig aan. Er had veel meer uit kunnen komen.

Ja! DS9 is mijn favoriete Star Trek serie (of toch TNG?). Met mijn favoriete afleveringen als Our Man Bashir, Your Are Cordially Invited en anderen. En natuurlijk Trials and Tribble-ations, en Far Beyond the Stars.

Ik kan niet anders dan toch zeggen dat TNG mijn favo serie is. (Nee: DS9 is mijn favo. Toch?) Ik rolde er destijds in, en met de eerste scene die ik zag wist ik dat het Star Trek was. En nog steeds zijn er afleveringen waar ik vaak naar terug kom.

Door de animatie werden de beperkingen van de oorspronkelijke serie, wat betreft make-up voor aliens, de planeten, de schepen, weggehaald. We krijgen daardoor in de tekenfilmserie totaal andere aliens en andere verhalen die eerst niet verteld konden worden. Erg leuk, zelfs al is de cartoonstijl een beetje 'clunky'. Heel charmant, eigenlijk. Yay voor de Caitians!

Er is iets onverklaarbaars goed aan deze serie, dat het me nu nog kan boeien. Dat er steeds onderwerpen worden aangesneden waar we het nu nog over hebben. Los van de lol die zo duidelijk naar voren komt, is dit nog steeds één van mijn favo series.

Ik heb een haat-liefde verhouding met Voyager. Het is nog steeds een fantastische serie, maar het had ook zo veel beter kunnen zijn! Maar goed, er zijn mooie afleveringen en er zijn afleveringen die ontzettend oubollig zijn, nu. Het is wel weer relevant als je de scenes met de holografische (en dus een AI gestuurde ...) arts terugziet. De argumentatie van Kes naar de captain toe, dat de Doctor toch alle eigenschappen heeft van een bewustzijn. Mooi. En nu maar hopen op een serie-revival met de ex-borg Anika/7of9. Toch?

Op dezelfde lijn als De Aristokatten (Aristocats), een lekker vlot verhaal met honden en puppies. Oude en vertrouwde Disney stijl.

Remakes zijn niet altijd even goed, maar deze ... oh, wat is-ie leuk! Ik heb 101 Dalmations met mijn Chihuahua gekeken en dat was best een succes.
Het is Glenn Close die zo geniet van haar rol als Cruella die het echt geweldig maakt. En dat kleine rolletje van Hugh Laurie is een kersje op de taart.

Even ter geruststelling: de film loopt 'beter' af dan het boek. Maar toch is de film, zeker voor kinderen, een heerlijk potje griezelen. Trouwens, als volwassene vond ik sommige scenes ook best ehm, spannend. Een beetje. Maar op een leuke manier.