Recensie 'Living'

De nieuwe film van Oliver Hermanus draagt de eenvoudige titel Living (2022) en vertelt dan ook een eenvoudig verhaal. In Living volgen we Mr. Williams, gespeeld door Bill Nighy. Williams is een man op leeftijd die al decennia bij de gemeente van Londen werkt en altijd enkel met zijn achternaam wordt aangesproken. We leren hem kennen door de ogen van zijn jongere collega's, die langzaam maar zeker steeds meer interesse krijgen in hun geheimzinnige senior.

Living is gebaseerd op de klassieke Japanse dramafilm Ikiru (1952) van Akira Kurosawa uit 1952. Het scenario van het originele verhaal werd voor deze film herschreven door Kazuo Ishiguro. Ishiguro is bekend van zijn boeken The Remains of the Day en Never Let Me Go en won in 2017 de Nobelprijs voor Literatuur. Een grote naam dus, en er is dan ook weinig op het script aan te merken. Op simpele, poëtische wijze wordt het lot van de ingetogen ambtenaar Williams in fragmenten aan ons voorgeschoteld.

De ambtelijke molen

En dat terwijl er eigenlijk maar weinig bijzonders te vertellen lijkt over het bestaan van Williams. Hij werkt al meer dan dertig jaar op dezelfde afdeling en voert eigenlijk bijzonder weinig uit op zijn kantoor. De film maakt de bureaucratie en het ambtenaarsbestaan tot een trage klucht waarin iedereen van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Aan echte stadsontwikkeling komt de afdeling maar zelden toe, totdat er plotseling iets verandert. Nadat Williams van de dokter hoort dat hij maagkanker heeft en binnenkort zal overlijden, neemt hij een besluit. Hij vertelt niemand over de diagnose, maar is wel intrinsiek gemotiveerd om zijn leven te veranderen.

Hernieuwde zingeving

Ietwat stijfjes begint hij de dingen anders te doen. Hij verschijnt een tijdje niet op zijn werk, reist af naar de kust en duikt de kroeg in met wildvreemden. Hij praat over zijn jeugd en raakt bevriend met zijn veel jongere voormalig secretaresse, gespeeld door Aimee Lou Wood. Ook zet hij plotseling zijn hakken in het zand voor de ontwikkeling van een project dat al maanden stil ligt. Zijn omgeving merkt de verandering op, fluistert erover, maar niemand benadert hem, bang om over de schreef te gaan.

Koel en stijfjes

Dat laatste is tekenend voor de tijdsgeest die de film wegzet. Iedereen houdt elkaar scherp in de gaten, roddelt over elkaar en doet zelf erg zijn best om aan allerlei ongeschreven maar onverbiddelijke regels te voldoen. Ondanks het sterke scenario, zorgt dat er wel voor dat veel gesprekken frustrerend traag verlopen en er veel dingen onuitgesproken blijven. Dingen die de boodschap van de film juist wat meer kracht bij hadden kunnen zetten.

De cinematografie van Living is charmant en statig en wordt begeleid door pianomuziek. De film kijkt weg als een ietwat stoffige, maar goed geschreven roman. Zowel op de vorm als op de inhoud is weinig aan te merken, behalve dat het nergens echt spannend wordt. Je wordt als kijker niet uitgedaagd, en hoewel dat niet altijd hoeft, ontglipt dit verhaal je snel na het verlaten van de bioscoopzaal.