Recensie 'Allelujah'

In Yorkshire staat een klein ziekenhuis, en onderdeel van dat ziekenhuis is de geriatrische afdeling. Door bezuinigingen en hervormingen dreigt die afdeling te moeten sluiten, maar daar wil het zorgpersoneel niks van horen. Ze nodigen een filmploeg uit om een documentaire te maken over het reilen en zeilen op de afdeling en hopen daarmee een statement te maken. Dat statement komt er zeker, al is het misschien niet precies in de vorm die ze bedoelden…

Allelujah (2022) is de nieuwe dramafilm van Richard Eyre, de man die eerder verantwoordelijk was voor The Children Act (2017) en Notes on a Scandal (2006). Dat laatste had evengoed de titel kunnen zijn van deze nieuwe film. Dat is verder ook meteen de enige gelijkenis: op het gebied van kwaliteit blijft de film ver achter bij alle andere projecten die Eyre ooit afleverde. De hoofdrollen in dit ziekenhuisdrama worden gespeeld door een gevarieerde ploeg relatief onbekende acteurs, én Judi Dench.

Schofferend en stereotyperend

Die acteurs spelen samen een groep redelijk stereotype personages die allemaal op hun eigen manier een beetje vervelend zijn. Dat laatste is nadelig voor de boodschap van de film, die namelijk moet zijn dat de zorg draait om mensen die goed werk doen voor goede mensen. Dat komt niet bepaald over, want het is onmogelijk om je in te leven in één van de personages. Daarnaast is ook de presentatie van de geriatrische afdeling vreemd. Het lijkt overduidelijk de bedoeling van de film om de hardwerkende zorgmedewerkers in het zonnetje te zetten en het belang van kwaliteitszorg te benadrukken, maar het eindresultaat is een project dat een diepe belediging is voor alle zorgprofessionals en tegelijk dementerende patiënten een beetje voor schut zet.

Dame Judi Dench en haar iPad

De enige verlichting komt van de paar minuten waarin Judi Dench ten tonele verschijnt. Dench speelt een van de patiënten in het ziekenhuis die nog redelijk helder van geest is. Ze krijgt van de dokter een iPad om daarmee haar perspectief op het ziekenhuis te filmen. Dat is inderdaad een redelijk raar apparaat om mee te filmen, maar uiteindelijk is dit een van de weinige elementen uit de film die echt bijdragen aan het plot. Dat Dench plotseling opduikt, lijkt even de redding van de film te zijn, maar je zou het ook kunnen zien als de ondergang. Dankzij haar wordt namelijk duidelijk hoe beroerd alle andere elementen zijn.

Rommelig en vervelend

Eyre heeft veel te veel willekeurige elementen in één film willen stoppen. Dit zorgt voor een eclectisch ongeorganiseerd geheel dat wonderbaarlijk genoeg nog steeds doodsaai is. Allelujah kijkt weg als een ellenlange reclamespot voor de NHS die is afgekeurd omdat de regisseur de opdracht verkeerd had begrepen. Het zijn 99 lange, stereotyperende, marginaliserende en vooral oninspirerende minuten, waarna je vooral hoopt dat jij of de mensen van wie je houdt nooit in zo'n ziekenhuis terecht zullen komen.