Recensie 'A House of Dynamite'

Kathryn Bigelow, de regisseur van A House of Dynamite (2025), wordt bestempeld als iemand die films voor mannen maakt. Zelf heeft ze daar geen boodschap aan en is ze van mening dat het niet uitmaakt wie de film maakt of voor wie die geschikt is. Ze is er sowieso voor dat er meer vrouwelijke regisseurs moeten komen. Als we kijken naar een aantal van haar films zoals Detroit (2017), Zero Dark Thirty (2012) en het Oscarwinnende The Hurt Locker (2008), kunnen we in ieder geval stellen dat ze meer man- dan vrouwgericht zijn. Zo kiest ze ook altijd voor sterke persoonlijkheden en mensen die leiding en initiatief nemen. Dat is in haar nieuwe film niet anders.

Gespannen situatie

In A House of Dynamite krijgt Amerika te kampen met een nucleaire raket die vanaf een onbekende locatie – waarschijnlijk vanaf de Stille Oceaan – binnen twintig minuten ergens in een Amerikaanse staat terechtkomt. We volgen een aantal scenario's vanuit verschillende invalshoeken. We zien een militaire basis die reageert, een minister van defensie, het regiecentrum van het Witte Huis en uiteindelijk de president (Idris Elba) zelf. De centrale vraag is: wie doet wat en als het mis dreigt te gaan. Hoe reageer je?

Majoor Daniel Gonzalez (Anthony Ramos) en zijn team zijn de eersten die de raket zien. Vervolgens is kapitein Olivia Walker (Rebecca Ferguson) aan zet, die met haar team adequaat reageert maar geen paniek ziet en in de veronderstelling is dat dit een vergissing moet zijn. Binnen een mum van tijd zien we verschillende belangrijke personages zoals een veiligheidsadviseur en een hoge militair opduiken die ieder een taak hebben. Alleen het scherm van POTUS (The President of the United States) staat op zwart. Hij lijkt afwezig. Pas later horen we zijn stem.

Mozaïek

De verhalen en handelingen worden in een mozaïek geheven waardoor elke twintig minuten vanuit een ander perspectief verschijnt. Sommige zinnen die je eerder hoorde, komen in een andere scène weer terug. Het is knap gemonteerd en het verhoogt de spanning. Als duidelijk is dat de raket niet onderschept is, rest alleen nog het evacueren van zoveel mogelijk mensen, maar het is haast ondoenlijk. Als onduidelijk is wie de vijand is, maar je weet wel dat zich een tragedie zal afspelen, wat doet dat dan met je? En welke beslissing moet je dan nog nemen? Geeft de president het bevel om wraak te nemen? Maar op wie en waarom als iedereen het kan zijn?

Beangstigend beeld

Het einde van de film zal voor sommigen misschien als een verrassing komen en kan misschien teleurstellend zijn. Maar goed beschouwd is dit het beste einde. Omdat alles open blijft, kan en mag je zelf invullen hoe het afloopt en dat maakt het misschien wel heftiger en intenser dan het ook daadwerkelijk laten zien.

A House of Dynamite is daarmee meer een politieke film geworden die een heel realistisch en actueel beeld geeft van hoe het er aan toe kan gaan als we geconfronteerd worden met een dergelijk scenario. Dat scenario, dat geschreven is door Noah Oppenheim, is razend knap, uiterst secuur en realistisch en met oog voor veel detail geschreven. Bigalow heeft de regie strak in handen. Samen met een effectieve cameravoering, een aanwezige soundtrack en uitstekend spel van alle acteurs, is dit een film die ons een spiegel voorhoudt van een werkelijkheid waarvan we alleen maar hopen dat dat nooit zal voorkomen.