Recensie 'Frankenstein'

Zo goed als iedereen kent de naam Frankenstein, maar kent iedereen ook het verhaal? Meer dan 200 jaar geleden schreef Mary Shelley het originele boek, en buiten een handvol fans om, zal het gros van de kijkers weinig verschil zien tussen deze nieuwste verfilming en de eeuwenoude klassieker.

Guillermo del Toro (The Shape of Water (2017)) gebruikt dezelfde bouwstenen: Victor Frankenstein, gespeeld door Oscar Isaac (Star Wars: Episode VII - The Force Awakens (2015)), verliest zijn moeder op jonge leeftijd. Door de strenge hand van zijn vader Leopold (Charles Dance, Game of Thrones (2011–2019)) ontwikkelt Victor een obsessie met het verslaan van de dood. Na jaren van studie en experimenten lukt het hem om een verzameling lichaamsdelen nieuw leven in te blazen, en zo wordt 'The Creature' geboren. The Creature, vertolkt door Jacob Elordi (Euphoria (2019– )), zoekt zijn plek in de wereld, met de nodige fysieke uitdagingen én voordelen. Tijdens die reis stelt Del Toro de kijker één belangrijke vraag: wie is eigenlijk het echte monster?

Een visueel spektakel, zoals alleen del Toro dat kan

Met inmiddels drie Oscars op zijn schouw weet je als filmliefhebber één ding zeker: bij een nieuwe Guillermo del Toro-film kun je rekenen op een visueel spektakel. Ook bij Frankenstein (2025) stelt hij niet teleur. Van de eerste tot de laatste scène is elk frame een kunstwerk op zich. De film opent met een aangrijpende actiescène waarin de bovenmenselijke aard van The Creature meteen duidelijk wordt. Door de brute moorden lijkt zijn rol snel bepaald, maar schijn bedriegt. Elordi's Creature is verrassend menselijk, sympathiek zelfs, en toont vaker kwetsbaarheid dan wreedheid.

Oscar Isaac balanceert tussen genie en gekte

Het is bekend terrein in Hollywood: een vader die slecht opgevoed is, voedt ook zijn eigen kind slecht op. Oscar Isaacs Victor Frankenstein is hier geen uitzondering op, en hoewel er in de eerste scènes na de creatie van The Creature een ouderlijke band lijkt te ontstaan, slaat deze snel om in frustratie en een (onrechtmatige) woede bij Victor. Een woede die zo onrechtmatig is, dat Victor Frankenstein bij tijden bijna de schurk van de film lijkt te zijn. Dit werkt in sommige scènes, wanneer er van het publiek verlangd wordt om medelijden te hebben met Victor, tegen, en staat zijn karakterontwikkeling hier en daar ook in de weg. Toch zet Oscar Isaac een versie van Frankenstein neer die indrukwekkend is en zeker overtuigt.

Del Toro's cast: briljant gekozen, niet altijd benut

Mia Goth (X (2022)) speelt Elizabeth Harlander. Hoewel del Toro het karakter anders neerzet dan oorspronkelijk geschreven, heeft ze dezelfde toevoeging aan het verhaal: ze laat menselijkheid zien in The Creature. Voor de niet-horrorfans zal Mia Goth nog vrij onbekend zijn, maar ze zal zeker een indruk achterlaten. Christoph Waltz (Django Unchained (2012)) is zoals altijd goed, maar je kunt je afvragen wat zijn karakter nou echt voor toegevoegde waarde heeft. En in een film van 2,5 uur is zijn karakter een schoolvoorbeeld van hoe je de film net iets toegankelijker had kunnen maken voor het grote publiek.

Meesterlijk vakwerk, met een iets te lange speelduur

Al met al zet Guillermo del Toro een interessante versie van het bekende verhaal neer. Je voelt zijn passie voor het originele verhaal overkomen op het scherm, en met zijn aandacht voor echte sets, praktische effecten en schitterende cinematografie laat hij een blijvende indruk achter. Tijdens het komende awardseizoen zal Frankenstein ongetwijfeld in de prijzen vallen voor kostuum- én setdesign, maar vooral voor cinematografie. Of het ook een gooi doet naar Beste Film? Dat zal moeten blijken. Voor casual filmkijkers kan de film soms wat lang aanvoelen, maar alleen al voor de bewegende canvassen op het grote doek is Frankenstein absoluut het bekijken waard.