Recensie 'The Long Walk'

In The Long Walk (2025) wordt jaarlijks een loting gehouden waaraan jongens vanaf achttien jaar vrijwillig mogen deelnemen. Uit elke staat wordt één kandidaat gekozen. De regels zijn eenvoudig, maar genadeloos: loop minimaal drie mile (vijf kilometer) per uur, stop niet, en wie het tempo niet volhoudt, krijgt na drie waarschuwingen de kogel. Wie als laatste overblijft, ontvangt de prijzenpot.

Francis Lawrence kiest voor directheid en emotie

Waar veel films de eerste akte nog vullen met bijzaken, kiest regisseur Francis Lawrence (Hunger Games-franchise) voor een directe aanpak, en deze aanpak werkt. The Long Walk begint met Ray (Cooper Hoffman), die bij de start wordt afgezet door zijn moeder. Een openingsscène waarmee gelijk de emotionele ondertoon wordt gezet die door de hele film voelbaar blijft. Desondanks vervolgt de film verrassend luchtig, mede door de flauwe grappen en de chemie tussen de deelnemers. Maar dit gevoel verdwijnt snel. Nog voor de titel in beeld komt, laat de eerste 'afvaller' duidelijk zien wat er op het spel staat. Lawrence deinst niet terug om hier en daar beelden te laten zien die allesbehalve prettig zijn en varieert slim: soms valt een loper buiten beeld af, soms confronteert hij het publiek volledig met het geweld. Dat maakt The Long Walk zowel ongemakkelijk als emotioneel, vooral dankzij de overtuigend neergezette band tussen Ray en McVries (David Jonsson).

Hoffman en Jonsson geven emotionele diepte aan The Long Walk

Hoffman (Licorice Pizza (2021)) zet zijn karakter Ray fantastisch neer. De emotionele staat van Ray schommelt veel en hij weet elke scène met overtuiging te brengen. Hoffman schittert vooral nadat zijn ware motivatie onthuld wordt. Hoewel dit niet de plot twist van het jaar is, brengt het wel extra dimensie aan zijn karakter. Toch is het David Jonsson (Alien: Romulus (2024)) die de show steelt. In vrijwel elke scène toont hij een andere kant van McVries, waardoor je hem steeds opnieuw leert waarderen. Een optreden dat absoluut in aanmerking komt voor film prijzen. Ook Mark Hamill (Star Wars (1977)), verrast als The Major. Zijn rol lijkt klein, maar de impact ervan is groter dan je wellicht verwacht. Een sterke bijdrage van Mark Hamill aan zijn tweede Stephen King-verfilming van dit jaar.

Een waardige toevoeging aan Kings rijke filmgeschiedenis

Sinds 1976 zijn er maar liefst 37 (!) boeken van Stephen King geadapteerd naar het witte doek. Van iconen als The Shining (1980), The Shawshank Redemption (1994), It (1990) en The Green Mile (1999) tot mindere pogingen die snel vergeten werden. The Long Walk hoort duidelijk bij de eerste categorie. Je verlaat de zaal misschien niet in de meest vrolijke bui, maar wél met de overtuiging dat dit een van de beste Stephen King-adaptaties van de afgelopen jaren is.