Recensie 'Sympathy for the Devil'

Nicolas Cage kan weer eens heerlijk schmieren en 'over the top' acteren in ; een 'roadmovie' verpakt als thriller. Je zou bijna denken dat scenaristen speciaal voor hem zulke rollen schrijven, want hij kan het als geen ander. Dat daarbij het verhaal ondergeschikt is, doet er blijkbaar niet toe.

De bestuurder en de passagier

Als The Passenger - want zo wordt Cage in de film aangeduid - instapt bij de Driver (Joel Kinnaman), hem onder schot houdt en hem sommeert te gaan rijden, zijn we nog in het ongewisse. Hij is namelijk onderweg naar zijn vrouw in het ziekenhuis, die op het punt staat te bevallen. Bij de eerste bevalling waren er complicaties dus het is belangrijk dat hij er bij is. Nu loopt alles anders. Ze rijden door nachtelijk Las Vegas richting Boulder City en The Passenger gedraagt zich op zijn minst vreemd en gewelddadig. Beetje bij beetje komen we meer te weten. Is The Passenger zomaar iemand, zijn het totaal vreemden van elkaar of is er toch een connectie? Is David, zo komen we na een tijdje te weten, wel de persoon waar hij zich voor uitgeeft? Maar wie is de Passenger dan?

Met fraai uitgelicht camerawerk rijden de mannen ruim dertig minuten door de stad. Ze wijken uit naar een diner in de buurt. Hier loopt de spanning op en komt de verhouding op scherp te staan. Wat wil The Passenger van David en wat verbergt David? In deze laatste akte trekt Cage alle registers open en gaat volledig los. Het is vermakelijk om te zien en bewonderenswaardig hoe deze man kan schakelen tussen emoties. Ook de actie wordt goed in beeld gebracht inclusief slow-motion beelden. Op het eind komen we erachter hoe het allemaal echt zit.

Wie is de duivel?

Waar de titel op slaat en wat de connectie met de duivel is of moet zijn, dat weten we niet. Er worden enkele citaten van de duivel uitgesproken en de verwijzing zal ongetwijfeld op één van de twee slaan maar echt duidelijk wordt het niet. De onderlinge spanning, de dialogen, het geweld, het zou allemaal beter zijn geweest als ze Cage geen carte blanche hadden gegeven en als hij zich had ingehouden. Dan had het ongetwijfeld nog een behoorlijke spannende en intense thriller kunnen worden. Nu hangt het een beetje tussen twee werelden in. Moet je hier nu om lachen of om griezelen?

De Israelische regisseur Yuval Adler heeft een nog niet indrukwekkende staat van dienst en zal ongetwijfeld al blij zijn geweest met twee grote acteurs als Cage en Kinnaman dat hij ze vooral maar hun gang liet gaan. Zo zou Cage zelf vlak voor de opnames met rood haar en een rood jasje de set zijn opgelopen. Het is het eerste scenario van schrijver Luke Paradise. Met iets meer ervaring en overzicht had dit dus een veel betere film kunnen worden. Wie zich daar verder niet aan stoort, zal zich ondanks de manco's best vermaken met een op hol geslagen Cage in een redelijk geslaagde thriller.