Recensie 'Diana Vreeland: The Eye Has to Travel'

Modeliefhebbers opgelet: voor het Anna Wintour tijdperk was er een andere dame die de scepter zwaaide. In de jaren zestig en zeventig was er namelijk niemand minder dan Diana Vreeland die als hoofdredacteur van de Amerikaanse Vogue furore maakte. De documentaire Diana Vreeland: The Eye Has to Travel (Lisa Immordino Vreeland, 2011) biedt de kijker inzicht in het indrukwekkende leven van deze opvallende verschijning en persoonlijkheid.

Vreeland groeit op in Parijs en vergaapt zich al op jonge leeftijd aan de goedgeklede Franse dames. Eenmaal in New York wordt ze door Harpers Bazaar Carmel Snow ontdekt. Ze begint met de column Why Don’t You Try, waarin ze de Amerikaanse vrouwen aanspoort uit hun comfortzone te stappen en nieuwe dingen te proberen.

Gemaakt gesprek

Tussen de gesproken beelden door horen we een gesprek tussen Vreeland en journalist George Plimpton. Echter zijn beide stemmen in de voice-over door anderen dan Vreeland en Plimpton zelf ingesproken. En hoe erg Annette Miller ook haar best doet om de krakerige en doorrookte stem van Vreeland overtuigend neer te zetten, het komt niet aan bij de kijker. De manier waarop de voice-over van Vreeland en Plimpton elkaar aanspreken en een echt gesprek proberen te voeren is daarnaast te gemaakt.

Ook opvallend is de beeldkeuze van regisseurs Lisa Immordino Vreeland, Bent-Jorgen Perlmutt en Frederic Tcheng. Eerstgenoemde trouwde met een van Vreelands kleinzonen maar kwam te laat in de familie om de persoonlijkheid nog te ontmoeten (Vreeland overlijdt in 1989 op 86-jarige leeftijd).. Gaat het over het gevoel van vrijheid dat surfen met zich meebrengt, dan zijn er oude beelden van een surfer. Het is jammer dat de dingen waarover Vreeland praat, te letterlijk naar het beeld worden vertaald.

Amusante oneliners

Dat neemt niet weg dat de stappen die Vreeland onderneemt als hoofdredacteur bij de Vogue en de status die zichzelf daarbij oplegt een genot zijn om naar te kijken. De oneliners die ze in elk gesprek doet zijn daarnaast erg amusant. Zo zou elke vrouw een geisha training moeten volgen en zijn blauwe jeans de mooiste uitvinding sinds de gondel. De jaren dat ze werkt voor Vogue zijn haar gloriejaren. Inmiddels de zestig gepasseerd feest ze in Studio 54 mee met de jongere modellen en acteurs. Dit tot ergernis van haar familie. Werk en alles wat daarbij kwam kijken genoot de voorkeur.

Uniek

Niet alleen familie komt in de documentaire aan het woord, ook modellen, fotografen, ontwerpers en oud-redacteuren met wie ze ooit werkte laten zich uit over Vreeland. Buiten haar familie durft bijna niemand zich negatief over Vreeland uit te laten. Ontwerpers Diane von Furstenberg en Manolo Blahnik zeggen zelfs hun carrière onder andere aan haar te danken te hebben. Toch zijn niet alle lofzangen even overtuigend en lijkt een deel in scène gezet. Het ligt er te dik bovenop dat haar uniekheid benadrukt moet worden. Een vermakelijke documentaire die vooral voor modeliefhebbers niet is te missen.