Recensie 'The Words'

Een verhaal over een verhaal over een verhaal; de dramafilm The Words (2012, Brian Klugman en Lee Sternthal) kan worden gezien als het Inception van de literaire wereld. Het scenario – waar het regieduo ook verantwoordelijk voor was – mist hier en daar wat verdieping, maar verbloemt gelukkig bij een goede cast en pure, filmische beelden die The Words toch nog de moeite waard maken.

Rory Jansen (Bradley Cooper, The Hangover) is een jonge schrijver zonder succes. Ondanks de steun die hij krijgt van zijn kersverse vrouw Dora (Zoë Saldana, Avatar) wil geen literaire agent hem vertegenwoordigen. Wanneer Rory per ongeluk een jarenoud manuscript vindt in Parijs besluit hij het verhaal te publiceren als zijn eigen werk en wordt hij een literair succes. Dan ontmoet Rory Jack (Jeremy Irons, Eragon), de oude man achter het manuscript, en ontdekt hij welke prijs hij moet betalen voor het stelen van zijn werk.

Verbonden

Dit is één van de verhalen die The Words vertelt. Ondertussen vertelt een andere schrijver, Clayton Hammond (Dennis Quaid, The Parent Trap) het verhaal van Rory en vertelt Jack aan Rory het verhaal van zijn manuscript. Alle drie de hoofdpersonen staan in verbinding met elkaar en naarmate de film vordert wordt langzaam duidelijk wat deze drie gemeen hebben. Komedieacteur Bradley Cooper laat in The Words een serieuze kant van zichzelf zien en weet een sterke acteerprestatie neer te zetten met zijn rol van de jonge schrijver die duidelijk met zichzelf in de knoop zit. De chemie tussen Cooper en de beeldschone Zoë Saldana spat van het doek en ook de keus van de overige acteurs – Olivia Wilde, Dennis Quaid en Jeremy Irons – was een juiste geweest.

Lege bioscoopzalen

Wat een ingewikkeld plot lijkt te zijn, wordt in de film heel duidelijk neergezet. Het regieduo Klugman en Sternthal heeft het slim aangepakt door te spelen met licht in de verschillende tijdsperiodes die The Words rijk is, namelijk het verleden, het heden en de toekomst. De twee regisseurs maakten eerder de megahit Tron: Legacy en waren ook voor The Words verantwoordelijk voor zowel de regie als het scenario. Helaas is door de drie verhalen die er verteld moeten worden te weinig ruimte voor karakterverdieping en laat het script daar wat steken vallen. In Amerika kon The Words lege bioscoopzalen niet voorkomen en kreeg de film een lading kritiek over zich heen.

Geen clichés

Toch ontdoet het enigszins zwakke scenario niet aan de continue spanning waarin de kijker wordt gezet omdat de verhalen precies op het juiste moment pauzeren of eindigen. Daarnaast zit de film cameratechnisch mooi in elkaar met flashbacks en fast-forwards binnen de verschillende verhalen. De film speelt zich af op drie verschillende locaties – New York, Parijs en Montreal – maar er wordt eens niet clichématig gebruik gemaakt van romantische beelden van deze steden, hoewel alle drie de locaties wél iets toevoegen aan de film.

The Words zorgt voor constante uitdaging, verrast en inspireert op de juiste momenten en geeft de kijker een mix van fictie en realiteit. Wat is echt en wat is niet echt? Er had meer uit het scenario kunnen worden gehaald, maar de juiste acteerprestaties en de pure, filmische beelden maken van The Words toch nog een aangenaam plaatje om naar te kijken.