Recensie 'Lay the Favorite'

Een verhaal over gokken dat een andere benadering neemt dan de doorgaans tragische kant klinkt verrassend. Helaas is het deze keer een nare verrassing. Regisseur Stephen Frears (o.a. bekend van zijn met een Oscar genomineerde The Queen) slaat de plank mis met zijn nieuwe werk Lay the Favorite (2012), gebaseerd op het levensverhaal van schrijfster Beth Raymer.

Beth (Rebecca Hall) besluit na een onplezierig incident om haar baantje als escortmeisje op te zeggen en haar ware droom te laten vervullen, namelijk: cocktail serveerster worden in Las Vegas. Eenmaal aangekomen ontmoet ze via vriendin Holly (Laura Prepon, blijkbaar nog altijd in de jaren '70 blijven hangen) de meest succesvolle gokker van de stad, Dink Heimowitz (Bruce Willis). Ze gaat bij zijn bedrijf Dink Inc. werken en Beth blijkt een natuurtalent te zijn met cijfers. Ondertussen gaan de zaken voorspoedig en de glitter en glamour van Vegas zorgt ervoor dat Beth valt voor de charmes van Dink. Totdat daar zijn jaloerse vrouw Tulip (Catherine Zeta-Jones) om de hoek komt kijken.

Ongeloofwaardig

Frears heeft geprobeerd een komedie te maken, misschien dat het beter was gelukt met meer vrijheid. Niet elk boek heeft een verfilming nodig en dit lijkt het perfecte voorbeeld. Het script is zwak uitgewerkt en zelfs de sterrencast kan dit niet verhelpen. De verhaallijnen verspringen van het één naar het andere moment en de overgangen zijn te abrupt. Personages die komen en verdwijnen maar dan toch weer verschijnen dragen ook niet bij aan de kijkbaarheid van deze film.

De twintig miljoen die deze film gekost heeft is waarschijnlijk opgegaan om de bekende acteurs te betalen. Namen als Bruce Willis, Catherine Zeta-Jones, Joshua Jackson en Vince Vaughn zijn de minste niet en je vraagt je af waarom ze in godsnaam hun naam willen verbinden aan een film als deze. Stuk voor stuk komen hun personages niet van de grond, simpelweg omdat de film doelloos lijkt te zijn. De supersentimentele countrymuziek tijdens scènes waar Beth haar liefdesverdriet probeert te overwinnen is gewoon tenenkrommend.

Ergerlijk

Het moeilijkste is om 94 minuten lang te kijken hoe Rebecca Hall haar personage karakter probeert te geven, met de nadruk op probeert. Na een degelijke rol in Vicky Christina Barcelona komt ze in deze film niet verder dan een naïef, giechelend schoolmeisje dat steeds maar met haar haar blijft spelen. Haar hoge stem die ze opzet maken het geheel alleen ergerlijker. De enige scène waardoor ze haar geloofwaardigheid als actrice niet verliest is wanneer het succes in haar handen komt te liggen tijdens een belangrijk gesprek aan de telefoon.

Het is geen toeval dat de film bijna een jaar later dan de oorspronkelijke première wordt uitgebracht en je vraagt je af waarom ze überhaupt nog de moeite doen. Dat films de realiteit vaak mooier maken hoop je in dit geval niet voor Beth Raymer. Wellicht dat Lay the Favorite over een aantal jaar uitgezonden wordt op een nietszeggende zondagmiddag, maar ook dan zul je ongetwijfeld iets beters te doen hebben dan hier naar kijken.