Recensie 'Side Effects'

Regisseur Soderbergh heeft last van filmmoeheid en wellicht heeft zijn stemming hem warm doen lopen voor de film Side Effects (2013). Hierin laat hij de enorme macht van de farmaceutische industrie zien en de gewoonte tegenwoordig om depressies eenvoudig weg te slikken. Maar de film blijkt eigenlijk om meer te gaan dan de aanklacht tegen het pilgebruik en de ongewenste bijwerkingen.

Het verhaal wordt neergezet als een psychologische thriller over Emily (Rooney Mara, The Girl with the Dragon Tattoo) die vanwege haar depressies met haar psychiater Dr. Jon Banks (Jude Law, Contagion) op zoek is naar de pil met de minste bijwerkingen. Van haar eerdere 'pillenleverancier' en psychiater Dr. Victoria Siebert (Catherine Zeta-Jones, Traffic) heeft hij het nieuwe middel Ablixa geadviseerd gekregen en hij heeft net zelf een lucratieve deal met de Ablixa-fabrikant om het middel te promoten bij zijn patiënten. Het middel slaat aan, echter Emily heeft vervelende bijwerkingen die ervoor zorgen dat ze aangetroffen wordt bij haar dode echtgenoot (Channing Tatum, Magic Mike). Zij kan zich niets meer herinneren.

Plotwisselingen

Dan worden alle vingers gewezen naar de psychiater omdat hij de verkeerde pillen heeft voorgeschreven. Als toeschouwer lijkt het alsof het hierom draait; een sneer naar het slaafs slikken van uit geldbejag te snel voorgeschreven middelen. En een naïef startende psychiater die hiervoor moet boeten. Om zijn eigen inschatting recht te zetten blijft hij echter Emily na de veroordeling onderzoeken en komt hij achter zaken die de kijker als in een Hitchcockiaanse thriller compleet op een ander been laat zetten. Alles blijkt heel anders in elkaar te zitten dan gedacht. De film heeft een uitermate spannende opbouw, zoveel plotwisselingen en verrassende wendingen dat je uiteindelijk compleet verbijstert achtergelaten wordt na de ontknoping van de film.

Dramadriehoek

Jude Law is zeer innemend als psychiater die slachtoffer lijkt te worden van een relatiedrama en Zeta-Jones is steengoed als ijskoude en onsympathieke ex-psychiater. Maar het is echter Rooney Mara die de show steelt in deze dramadriehoek als suïcidale, apathische en ogenschijnlijk breekbare vrouw. Met haar ingetogen en misleidende acteerwerk is het vooral door dit personage dat wij ons in het verhaal laten meezuigen. De drie spelers acteren in een slim en krachtig verhaal, hetgeen de verdienste is van scriptschrijver Scott Z. Burns, die hiervoor een tijd lang een psychiater in een gevangenis met extreem zieke patiënten heeft geobserveerd.

Soderbergiaans

De regisseur staat bekend om zijn manier van verhalen vertellen, vaak puur natuur gefilmd in een weinig wisselend decor. Hij legt vooral de nadruk op de personages en de dialogen. Ook nu heeft hij weer gekozen om vooral de locaties de sfeer te laten uitbeelden. De donkere en grauwe kantoorruimtes, metrostations en parkeergarages maken onszelf als kijker ook behoorlijk stemmig. Zijn muziekkeuze is in al zijn films ook subtiel bijdragend. Ditmaal van Thomas Newman die zelf elf maal een Oscarnominatie in zijn zak heeft voor filmmuziek. Kortom, alle ingrediënten voor een onderhoudende laatste film. Maar dat hij nou eindigt met een knal is jammer genoeg niet zo.

Side Effects smaakt na de ontknoping aan het einde naar veel meer. Hopelijk is zijn aankondiging om te stoppen met films maken meer dan een statement (dit keer tegen het geldbejag in de filmindustrie) en komt hij toch weer met een nieuwe, onderscheidende film.