Recensie 'Silver Linings Playbook'

Helaas is er maar één van de acht Oscarnominaties verzilverd voor David O. Russels' Silver Linings Playbook (2012). Het is met deze film namelijk wel gelukt om het niveau van de gemiddelde romcom ver te overstijgen. Dit is te danken aan de acteurs die de vonken van het scherm acteren en de scherpe pen van de regisseur die voor een intelligent script heeft gezorgd en een alternatieve benadering van een liefdesverhaal laat zien.

David O. Russel (The Fighter, Three Kings) zet na zijn eerdere rauwe films een vertederende romantische komedie neer verpakt als familiedrama over psychische problemen. Het verhaal draait om Pat (Bradley Cooper, The Hangover) die net uit een psychiatrisch ziekenhuis is ontslagen waar hij de diagnose 'bipolaire stoornis' heeft gekregen. Zijn vrouw heeft hem inmiddels verlaten. Zijn ongewone gedachtegang zorgt voor diverse problemen in de omgang, met name voor zijn liefdevolle ouders (Robert de Niro en Jacki Weaver). Pat leeft namelijk in de waan dat hij zijn vrouw weer voor zich terug kan winnen. Als hij de mysterieuze en fel gebekte Tiffany (Jennifer Lawrence, The Hunger Games) ontmoet blijkt zij een positieve rol te kunnen spelen in het weer terugkeren in de realiteit en mogelijk (her)vinden van geluk.

Prachtige dialogen

Cooper heeft met The Words (2012) al bewezen dat hij serieuze rollen aan kan, maar met deze vertolking van een getroebleerde ziel trekt hij zijn acteercarrière naar een nog hoger niveau. De klik met DeNiro (met wie hij al eerder in Limitless speelde) is fantastisch, met name in de vaak heftige confrontaties tussen vader en zoon. Daarnaast is er de zeer voelbare chemie met zijn tegenspeelster Lawrence, die ondanks haar jonge leeftijd een mooie combinatie van fragiel en krachtig acteren laat zien. Zij zet een zeer overtuigende weduwe neer die haar seksualiteit inzet om het verdriet van haar overleden echtgenoot te onderdrukken. Niet voor niets heeft zij er onlangs de ene Oscar aan over gehouden. De dynamiek en de scherpe dialogen tussen Pat en Tiffany zijn prachtig geschreven. Deze voortdurende emotionele catastrofes zorgen ervoor dat er, ondanks de ogenschijnlijke voorspelbaarheid van twee mensen die elkaar uiteindelijk gaan krijgen, toch een constante onderhuidse spanning blijft in de film.

Emotionele binding

Vaak worden psychische stoornissen nogal 'over the top' geacteerd en dat is in deze film gelukkig niet het geval. De kracht van Silver Linings Playbook zit hem in het realistisch neerzetten van de 'gekkigheid' en de geloofwaardigheid van de karakters. Dat de regisseur zelf een emotionele binding met het verhaal heeft (zijn zoon lijdt ook aan een bipolaire stoornis) heeft daar vast en zeker in meegeholpen. O. Russel heeft zelfs zijn zoon een rol gegeven in de film als de irritante buurjongen die na elke emotionele crisis van Pat aan de deur staat om hem te interviewen over zijn ziekte. Tevens braken Bradley en de Niro onlangs beiden in tranen uit in een Amerikaanse talkshow. Hieruit blijkt dat het thema van de film ook een groot deel van de acteurs persoonlijk raakt en dus mogelijk maakt dat alles in film zo echt en oprecht overkomt.

Silver Linings Playbook is een feelgood-film vol bizarre dialogen en eigenaardige situaties die de kijker van de ene naar de andere emotie voert. Met het bijzonder sterke acteerwerk en lichtheid in drama zorgt het voor hoop (Silver Linings) en relativering in het moeten leven met geestesziekten. De film doorbreekt het taboe en stigma rondom psychische aandoeningen en verdient alleen al daarom meer dan één Oscar.