Recensie 'Blackfish'

Blackfish is een schitterende documentaire die het leven van orka's in gevangenschap van meerdere kanten belicht. Het initiatief voor deze documentaire kwam van Gabriela Cowperthwaite. Met een verzameling van archiefbeelden, het plegen van onderzoek en het interviewen van ooggetuigen, probeert ze de kijkers bewust te maken van de wereld waarin orka's nu leven.

Blackfish is de naam die de orka's toegekend krijgen van de vissers en indianen. Zij zijn van mening dat deze wilde dieren met rust gelaten moeten worden. In plaats daarvan worden orka's in gevangenschap gehouden en gebruikt om shows mee op te voeren in parken, zoals Seaworld (Orlando) en Loro Parque (Tenerife). De overgang van het leven in het wild naar het leven in gevangenschap wordt allemaal in beeld gebracht. De focus van de documentaire wordt voornamelijk gelegd op de gevaarlijke gevolgen van het houden van orka's in gevangenschap. Verschillende orkatrainers zijn toegetakeld door dit zoogdier tijdens het voorbereiden en uitvoeren van de orkashows. Sommige trainers zijn zelfs als gevolg hiervan van hun leven beroofd. Voornamelijk de show-orka Tilikum wordt sterk naar voren gebracht, omdat hij meerdere doden op zijn geweten heeft. Nabestaanden praten vol verdriet over de overleden trainers en diverse getuigen vertellen hoe machteloos ze zich voelden toen ze de dodelijke aanval zagen gebeuren. Ondanks de vele risico's die het vak met zich meebrengt, blijven de trainers vol overgave doorgaan met hun beroep. Het is ontroerend om te zien hoe de trainers hun emotionele band met de orka's omschrijven.

Moreel vraagstuk

Ondanks dat deze documentaire slechts 83 minuten duurt, geeft het veel informatie weer en zet het de kijker aan het denken over het volgende vraagstuk: is het moreel aanvaardbaar om orka's in gevangenschap te houden? Het is aan de kijker om daar een eigen mening over te vormen, maar de documentaire stuurt de kijker voornamelijk wel naar één antwoord toe.

Schuld

Seaworld wordt erg negatief in beeld gebracht in deze documentaire. Ondanks dat er verschillende aanvallen van orka’s op trainers hen fataal werden, bleef Seaworld de orkashows doorzetten. Nieuwsberichten tonen aan dat Seaworld het woord 'aanval' niet in de mond wil nemen en omschrijft de voorvallen als 'ongelukken'. Zelfs als uit onderzoek is gebleken dat de orka de schuldige partij is, gaf Seaworld de schuld nog steeds aan de overleden trainers. Gabriela Cowperthwaite vermoedde dat er meer schuilde achter dit verhaal en besloot daarom deze documentaire te maken. Het feit dat Seaworld weigerde mee te werken aan interviews voor deze documentaire, toont naar mijn idee aan dat ze wel degelijk weten dat ze zelf schuldig zijn. Desondanks is het jammer dat Seaworld weigerde mee te werken aan de documentaire, omdat het een ultieme kans voor hen zou zijn om hun kant van het verhaal te vertellen. Nu wordt voornamelijk de negatieve kant van orka’s in gevangenschap belicht. De kijker heeft daarom niet genoeg informatie van beide kanten om een weloverwogen oordeel te vormen over het vraagstuk.

Voor orkaliefhebbers is dit een echte must see documentaire, maar ook voor anderen is deze documentaire zeker een bezoek waard. Het morele vraagstuk dat in de documentaire behandeld wordt, zet de kijker aan het denken en maakt het interessant om naar te kijken. Het is belangrijk dat de kijker geconfronteerd wordt met het leven van de orka’s achter de schermen. Na het zien van deze documentaire kijk je vanuit een ander oogpunt naar de belevingswereld van de orka's.