Recensie 'The Monuments Men'

Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog vond de grootste kunstroof ooit plaats. De nazi's stalen her en der miljoenen kunstwerken die vervolgens een plaats zouden krijgen in het persoonlijke museum van Hitler. Dit waargebeurde verhaal krijgt opnieuw vorm in The Monuments Men. Een hoop sarcasme en een interessant concept vormen de basis, maar dit blijkt niet genoeg. Het lukt George Clooney, die zowel de regie als het scenario voor zijn rekening nam, niet helemaal om dit verhaal over te brengen.

Kunstroof

Frank Stokes (George Clooney; Ocean's Eleven, Gravity) is een kunstrestaurateur, die besluit om met een select groepje kunstkenners de gestolen kunst van de Nazi’s terug te stelen, en die vervolgens aan de rechtmatige eigenaren terug te geven. Hij roept de hulp in van onder andere James Granger (Matt Damon, The Bourne Identity) en Richard Campbell (Bill Murray, Ghostbusters), en samen gaan ze op pad. Het uiteindelijke idee is om in Duitsland, het hol van de leeuw, te proberen zo veel mogelijk kunst te heroveren, opdat de historie van de mensheid intact blijft. Cate Blanchett (The Lord of the Rings) vertolkt een belangrijke rol als Claire Simone, een curator in het bezette Frankrijk, die veel gestolen kunst langs ziet komen en dus de sleutel tot de locatie van deze kunst is.

Aan het begin van de film wordt de situatie snel geschetst, maar dit komt de diepgang en begrijpelijkheid van het verhaal niet ten goede. Voor iemand die de trailer niet gezien heeft, is het dus nog even gokken naar het exacte doel van deze kunstonderneming. Het verhaal wordt goed vormgegeven door de acteurs, die helaas af en toe wel een steekje laten vallen. Dit komt ook doordat de personages net niet goed genoeg worden uitgediept, waardoor je je af en toe afvraagt wie wie ook alweer is.

Humoristische aanpak

Wat een historisch, dramatisch verhaal zou moeten zijn, wordt haast luchtig benaderd. Veel grappen en sarcasme kenmerken de dialogen, waardoor het soms lijkt alsof Clooney een parodie voor ogen had. Soms is die humor juist wel op zijn plek: de scène waar Richard Campbell en Preston Savitz (Bob Balaban, Moonrise Kingdom) Viktor Stahl (Justus von Dohnányi) confronteren, maakt je gegarandeerd aan het lachen.

Geen emotionele impact

Omdat de personages net iets te weinig diepgang bevatten, is het lastig om je als kijker met de personages te identificeren. De scène waar een aantal leden van The Monuments Men brieven van thuis ontvangen, zou toch voor een emotionele impact moeten zorgen. Dit gebeurt helaas niet, en dat is jammer. Ook de omstandigheden ten gevolge van de Tweede Wereldoorlog zijn niet duidelijk zichtbaar, waardoor je soms vergeet dat het verhaal zich midden in een oorlog afspeelt.

Desondanks verveelt het verhaal niet, en is deze twee uur durende film geen straf om naar te kijken. De personages hadden beter tot hun recht kunnen komen als de tijd was genomen om ze beter te introduceren, en over het algemeen is het verhaal ietwat te luchtig benaderd. Het avontuurlijke aspect van het verhaal samen met de humor op de gepaste plekken zijn uiteindelijk toch de redding van deze film.