Recensie 'Pain Hustlers'

Regisseur David Yates hield zich de afgelopen decennia bezig met Harry Potter- en Fantastic Beasts-films en heeft zich nu gericht op een maatschappijkritische film over de farmaceutische industrie, die gedreven wordt door geld en macht. Het probleem is echter dat er veel betere films, series en documentaires gemaakt zijn over dit probleem.

100.000 dollar

Liza Drake (Emily Blunt) droomt van een beter leven voor haar dochter en haarzelf. Ze woont met haar moeder samen in de garage van haar zus en om de eindjes aan elkaar te knopen werkt ze 's avonds in een stripclub. Als ze daar op een avond Pete Brenner (Chris Evans) ontmoet en met hem in gesprek raakt, biedt hij haar in beschonken toestand een baan aan bij het medische bedrijf Zanna. Aan het eind van het jaar zal ze 100.000 dollar verdiend hebben. "Gegarandeerd," zegt hij er nog bij. Als ze de volgende dag bij het bedrijf voor de deur staat (zonder papieren), regelt hij na wat creatief plak- en knipwerk een baan voor haar. Het is haar taak fentanyl (een medicijn dat pijn verlicht bij kankerpatiënten) te verkopen bij artsen die het voorschrijven, in plaats van de reguliere medicijnen. Het wrange is dat het een uiterst verslavend en giftig medicijn is. Hoewel Drake ervan overtuigd is het juiste te doen, weten mensen aan de top wel beter. Een van die mensen is Dr. Neel, een bijna onherkenbare Andy Garcia en in zekere zin ook Brenner. Alles draait om geld en winst. Het kapitalisme is binnengedrongen in de farmaceutische industrie.

Niet overtuigend genoeg

De film is gebaseerd op het boek The Hard Sell met de ondertitel Crime and Punishment at an Opioid Startup van journalist Evan Hughes. De film opent in documentaire-stijl en in zwart-wit met de hoofdpersonen Drake, Brenner en Neel in beeld, die allen hun verhaal doen. Ze geven vooral elkaar de schuld. Wat volgt is een twee uur durend relaas dat vooral draait om Drake en de handel en wandel van Zenna. Hoewel de film doet denken aan films als Erin Brockovich (2000), The Wolf of Wall Street (2013) en Dopesick (2021), wordt het nergens zo goed als eerder genoemde films. Daarvoor mist de film de focus, de flair, de brutaliteit en de overtuigingskracht. Het scenario van Wells Tower vertelt wellicht alles, maar het komt simpelweg niet over. Het ligt in ieder geval niet aan Emily Blunt die in deze film echt wel overtuigt. Haar sympathie wordt wel gewonnen omdat ze denkt oprecht te zijn, een beter leven wil voor haar dochter - die lijdt aan een vorm van epilepsie en geopereerd moet worden - en tegelijkertijd haar moeder wil helpen en schulden bij haar zus wil aflossen.

Het is even wennen aan Evans (die we vooral kennen als Captain America in de Marvel-films), die hier niet helemaal op zijn plek lijkt. Als Liza uiteindelijk inziet hoe de markt echt werkt en dat er slachtoffers vallen, moet ze een belangrijke stap zetten.

Wie niet op de hoogte is van de kapitalistische farmaceutische industrie in Amerika en daarbuiten, of er nog geen films, series of documentaires over gezien heeft, zal deze film misschien best wel oké vinden. Wie dat wel gedaan heeft, hoeft deze Pain Hustlers (2023) niet per se op te zoeken op Netflix.