Recensie 'Interstellar'

Na successen als Inception of The Dark Knight is het als regisseur lastig je reputatie hoog te houden. Behalve als je Christopher Nolan heet, natuurlijk. De filmtovenaar neemt ons mee op een visuele ontdekkingsreis die simpel drama met gevorderde natuurkunde combineert. Drie uur lang verwondering – al is tijd relatief.

Zelfsturende technologie op een stoffig Amerikaans platteland heet ons welkom in de nabije toekomst. De televisie ziet er nog hetzelfde uit, maar de maanlanding wordt officieel ontkend. Nergens loopt een hond of kat, en het schaarse voedsel blijkt slechts plantaardig te zijn. Er wordt gehint op de catastrofale gevolgen van overpopulatie en de paar miljoen mensen die er nog zijn, worden geplaagd door verstikkende zandstormen. Reden genoeg voor vader Matthew McConaughey om na een semi-toevallige ontmoeting met NASA zijn zeldzame vliegtalent in te zetten in de zoektocht naar een nieuwe bewoonbare planeet, in de hoop zijn kinderen Tom en Murph een toekomst te geven.

Juichende nerds

Na Gravity dachten we het allemaal gezien te hebben. Een rondtollende persoon in de eindeloze ruimte met de aarde als grandioze achtergrond leek het summum van ruimtevaartfictie. Regisseur Christopher Nolan houdt echter wel van een uitdaging, en besloot een sciencefictionfilm te baseren op nog nooit waargenomen fenomenen. Het resultaat? Juichende natuurkundenerds. Maar ook voor de leek zijn de representaties van wormgaten en fictieve planeten een feest. Het IMAX-camerawerk van de door Hollywood geadopteerde Nederlander Hoyte van Hoytema ontrafelt een klein stukje van alle wonderlijke geheimen van het heelal, en samen met de bijzondere montage zorgen de beelden voor verbazing, opwinding en emotie tegelijkertijd.

Liefde

De reden dat de film Gravity ontstijgt, is het sterke narratieve plot. Niet alleen zijn de actiescènes fenomenaal, maar het verhaal daar omheen is intrigerend. De trage opening vraagt een beetje geduld, maar zorgt wel voor een sterke band met het gezin dat door de ruimtereis wordt verscheurd. Het verhaal gaat verder dan de grenzen van ons sterrenstelsel, maar blijft ook gecentreerd rondom de band tussen een vader en dochter. De concepten zijn theoretisch, maar zweven rond de favoriete thema’s van Nolan: tijd, liefde en spijt. Dat lijkt sentimenteel, maar door de technische uitwerking eerder filosofisch dan makkelijk of zwijmelig. Tel daarbij de Oscarwaardige acteerprestaties van meneer McConaughey en een sterke Jessica Chastain op, met een wederom originele soundtrack van filmfavoriet Hans Zimmer, en een nieuwe gelaagde filmhit is geboren.

Toegegeven, Nolan vraagt veel van zijn kijkers, voornamelijk tijdens de ingewikkelde eindsequentie. Maar is dat wel zo erg? Interstellar is een reis door ongekende ruimtestelsels, langs zwarte gaten en potentiële nieuwe werelden, maar heeft rake scènes die direct emotioneren. Nolan geeft stof tot nadenken, over het nu en de toekomst, maar vergeet geen enkel moment wat film met je kan doen: de tijd even helemaal vergeten.