Recensie 'Invasion of the Body Snatchers'

Filminstituut Eye brengt dit najaar Invasion of the Body Snatchers uit 1956 digitaal gerestaureerd in de bioscopen. Deze eerste verfilming van het gelijknamige boek van Jack Finney werd geregisseerd door Don Siegel en geproduceerd door Walter Wanger. De film werd in 1994 opgenomen in het National Film Registry. Is deze maatschappijkritische sciencefictionfilm hopeloos gedateerd of heeft het nog steeds bestaansrecht?

Het verhaal mag bekend zijn. De inwoners van Santa Mira, een klein stadje in Californië, worden vervangen door in peulen gekweekte duplicaten. In hun slaap veranderen zij in klonen zonder enig gevoel en emotie. Plattelandsdokter Miles Bennell (Kevin McCarthy) wordt geconfronteerd met deze overname van mensen door de gigantische peulen en slaat samen met zijn vriendin Becky (Dana Wynter) op de vlucht. Maar ook Becky valt ten prooi aan de “body snatchers” en Bennell moet alleen verder. Hij probeert de lokale bevolking te redden voor het te laat is.

Colliers Magazine, van roman naar script

Het verhaal van Jack Finney werd in eerste instantie in vier delen gepubliceerd in het Colliers Magazine, een Amerikaans magazine. Later werd het verhaal als roman uitgebracht en trok het de aandacht van Walter Wanger die de filmrechten wist te verwerven. Hij trok Don Siegel aan als regisseur en omdat Wanger een onafhankelijk producent was, wist hij de kleine studio Allied Artists te strikken om de productie te financieren. Het scenario werd geschreven door Daniel Mainwaring, die weer een oude bekende van Siegel was en eerder al de scenario’s van The Big Steal (1949) en An Annapolis Story (1955) voor Siegel schreef.

Productieproblemen

De film werd van 23 maart tot 18 april 1955 in 23 dagen opgenomen door cinematograaf Ellsworth Fredericks. Oorspronkelijk was de film begroot op 454.864 dollar maar de studio drong er op aan om dat bedrag te verlagen. Uiteindelijk werd de film voor 382.190 dollar gemaakt. Mede door financiële problemen kon Wagner niet de acteurs kiezen die hij op het oog had en koos hij uiteindelijk voor twee relatief onbekende acteurs, McCarty en Wynter. Producent Wanger was uiteindelijk erg onder de indruk van Wynter die net een contract met 20th Century Fox getekend had maar Fox verzette de datum zodat zij deze film nog kon maken. Sam Peckinpah, de latere regisseur die voor deze film als dialog coach werkte, heeft een kleine rol als meteropnemer in de film.

Onbedoelde symboliek

Hoewel Siegel heeft aangegeven gewoon een spannende film te willen maken, zagen andere meer symboliek in de film. Zo werd de film gezien als commentaar op de heksenjacht op communisten door senator Joseph McCarthy. Ook werd het gezien als een verlies van persoonlijke vrijheid in Rusland en andere communistische landen. Ook wordt de film gezien als commentaar op de maatschappij waarin mensen steeds minder invloed kunnen uitoefenen.

Prachtige restauratie

Eye heeft een prachtige digitale restauratie van de klassieker aan haar oeuvre toegevoegd en die mag zeker gezien worden. De zwart-wit beelden en het geluid zijn beduidend beter dan de bioscoop versie van destijds. De film uit 1956 oogt hier en daar ietwat gedateerd en met een speelduur van 80 minuten is duidelijk te merken dat er weinig karakter diepgang is en dat het verhaal op sommige punten wel wat beter uitgewerkt had mogen worden. Dit om aan geloofwaardigheid te winnen maar de bedoelde of onbedoelde boodschap of toebedeelde symboliek is ook anno 2015 nog steeds actueel te noemen. Het is maar net hoe de film bekeken wordt.