Recensie 'A Bigger Splash'

Men neme twee paar borsten, mannelijk naakt - voor en achter - en een langzaam voortkabbelend verhaal. Dat kan niets anders betekenen dan een continentaal-Europese cultfilm. Behalve genoeg naakt, mooie cinematografie en prachtige Italiaanse landschappen en cultuur weet A Bigger Splash er niet in te slagen om veel te laten zien en de aandacht van de kijker erbij te houden.

Een vrouwelijke David Bowie op zoek naar rust

Tilda Swinton (Adaptation, Moonrise Kingdom) speelt Marianne Lane, een rockster, die na een operatie aan haar stembanden herstelt op het Italiaanse eilandje Pantelleria met haar jongere vriend Paul, gespeeld door onze onderbuur Matthias Schoenaerts (Loft, The Drop). Opeens komt Mariannes ex-vriend Harry met zijn dochter, gespeeld door Dakota Johnson (Fifty Shades of Grey, Black Mass), langs en wordt hun rustige vakantie bruut verstoord. Harry is een oude muziekproducer en wordt gespeeld door Ralph Fiennes (The English Patient, Schindler’s List). Met zijn vieren ontdekken ze de verschillende toeristische attracties van het eiland waarbij het voor de kijker beetje bij beetje duidelijk wordt wat de geschiedenis is van de verschillende personages en wat hun geheimen zijn en hoe de onderlingen verhoudingen precies liggen. Vooral de relatie tussen Marianne en Harry wordt hierin breed uitgemeten. Dit gebeurt allemaal in de schaduw van de vluchtelingencrisis waar het eilandje mee te maken heeft. Hierin neemt de film het tempo aan dat past bij het leven op een Italiaanse eiland.

Cinema Italiano

Dat de film van Italiaanse makelaardij is, wordt duidelijk gemaakt door plotselinge close-ups van willekeurige voorwerpen zoals zonnebrilglazen, bombastische muziek in scènes die daar normaliter niet geschikt voor worden geacht en veel aandacht voor de schoonheid van de Italiaanse cultuur en Italiaanse landschappen. Als je geïnteresseerd bent in Italiaanse cinema biedt A Bigger Splash veel herkenning. Hoewel de film hierdoor aantrekkelijk is om te zien, maakt dit het niet geschikt voor een breed publiek. Daarvoor is het verhaal niet snel genoeg en zijn de onderlinge verhoudingen niet scherp genoeg. Verder maakt de regisseur Luca Guadagnino (Io sono l’amore) ook gebruik van flashbacks die moeten bijdragen aan de achtergronden van de hoofdpersonen, maar in feite zijn dit losse flodders in het verhaal.

Goed, maar niet bijzonder acteerwerk

Ook de acteerprestaties zijn met vlagen aardig om te zien, maar niets spat van het doek af. Ralph Fiennes als de oude rock-'n-roller Harry is erg vermakelijk en brengt veel energie in de film. Swinton spreekt in de film bijna niet, omdat ze in haar rol herstellende is van een operatie aan haar stembanden. Dat komt haar spel niet ten goede, omdat ze alles met mimiek moet doen en minimale keelgeluidjes. Johnson en Schoenaerts zijn prima, maar niet noemenswaardig. De optelsom is een dertien-in-een-dozijn-cultfilm die inspeelt op een nichemarkt waar hij nog wel wat kijkers zal trekken, maar het grote publiek zal hierdoor waarschijnlijk nooit de piemel van Voldemort zien.