Recensie 'Wicked Little Letters'

Toen Rose Gooding in december 1918 met haar man Bill naar badplaats Littlehampton verhuisde, raakte ze al snel bevriend met haar timide buurvrouw Edith Swan. Een atypische vriendschap was het zeker, want de zeer gelovige Swan en haar wilde, grofgebekte buurvrouw hadden maar weinig met elkaar gemeen. Door de nabijheid in de kleine gemeenschap en een gedeeld gevoel voor humor, trokken de twee toch naar elkaar toe, totdat een onbenullige ruzie een wig drijft. En dan begint de onrust in het dorp.

De geschiedenis in

Dit waargebeurde verhaal vormde de inspiratie voor Wicked Little Letters (2023), de nieuwe komedie van Thea Sharrock (Me Before You). De hoofdrollen worden gespeeld door niemand minder dan Olivia Colman en Jessie Buckley, die eerder samen op de set stonden bij Maggie Gyllenhaals The Lost Daughter (2021). Sharrock neemt ons mee naar het Engeland van de jaren 20, waar alles een beetje modderig en bruin is en waar de buren alles van je weten omdat de muren zo dun zijn en iedereen smult van roddels.

Obscene post

Een prima omgeving om een komedie in te situeren, dat heeft Sharrock goed gezien. De geschiedenis van Gooding en Swan is zo onwaarschijnlijk en veelzeggend over de tijdsgeest en de Britse cultuur, en Colman en Buckley spelen de sterren van de hemel. Nadat hun personages ruzie krijgen, staat er namelijk iets vreemds te gebeuren. Swan begint mysterieuze handgeschreven brieven te ontvangen waarin ze wordt uitgescholden voor de meest obscene dingen. En niet alleen Swan krijgt de brieven; op een gegeven moment moet het hele dorp eraan geloven. De politie begint meteen nieuwkomer Rose te verdenken en arresteert haar, zonder enig bewijs van haar schuld.

Leuk maar niksig

Daarmee lijkt het verhaal af, maar op dat moment neemt het plot een wending en verandert de film in een komisch maar ietwat plat verhaal over vrouwen die vechten tegen vooroordelen en onrecht in een rechtssysteem dat hen structureel uitsluit en niet serieus neemt. Een leerzaam stukje geschiedenis, dat zeker, maar de manier waarop het verteld wordt ondermijnd de boodschap een beetje. Alle personages zijn zodanig gestereotypeerd en alle details worden zo overdreven, dat het verhaal verandert in een soort grote grap waarin vrouwen óók niet serieus genomen worden.

En daarmee wordt de film van Sharrock, ondanks het interessante waargebeurde aspect, het zoveelste verhaal over vrouwen die "zichzelf bevrijden" zonder daarbij echt te ontsnappen aan onderliggende stigma's. Maar dat alles wordt wel bedolven onder een flinke portie Britse humor, royaal afgewerkt met meer scheldwoorden dan je ooit zelf kunt bedenken. En hoe flauw dat ook is, het werkt wel uitstekend, zeker omdat Colman en Buckley hun rollen zo omarmen. En daarom is Wicked Little Letters toch best een aanrader. Niet voor de boodschap of omdat 'ie zo goed blijft hangen, maar toch wel goed voor ruim anderhalf uur plezier.