Recensie 'Freeheld'

Wie de ontwikkelingen rond het homohuwelijk in Amerika bijhoudt, zal zich de strijd herinneren tussen Laurel Hester en de freeholders van Ocean County, New Jersey. In 2007 verscheen hierover een Oscarwinnende korte documentaire en nu krijgen we de speelfilm. Regisseur Sollett gaat niet voor sensatie en zijn aanpak zorgt voor een eerlijke, maar helaas ook onopmerkelijke film.

Strijd om gelijke rechten

Politieagent Laurel Hester en mechanicus Stacie Andree ontmoeten elkaar tijdens een volleybalwedstrijd en het lijkt te klikken ondanks het enorme leeftijdsverschil. Ook al is Laurel bang dat hun relatie haar politiecarrière beschadigt, ze gaan toch samenwonen. Alles is huisje-boompje-beestje totdat Laurel van haar arts te horen krijgt dat ze longkanker stadium 4 heeft. De jonge Stacie probeert Laurel - en vooral zichzelf - te overtuigen dat alles goed komt, maar Laurel weet wel beter. Zij zou graag willen dat haar pensioen uitgekeerd wordt aan Stacie, maar volgens de wetgevers van New Jersey, de zogenaamde freeholders, is dit slechts mogelijk voor heteroseksuele stellen. Terwijl voor Laurel de tijd begint te dringen, ziet Steven Goldstein van organisatie Garden State Equality deze strijd als de volgende stap richting legalisering van het homohuwelijk.

Falende mix van filmgenres

Zoals je aan het plot kunt zien, begint de film als relatiedrama. De focus verschuift naar activisme zodra Laurel haar diagnose krijgt. Hierdoor raken zij en Stacie in het verhaal te veel op de achtergrond. Dit is jammer, gezien de uitgebreide aandacht die hun relatie in de eerste helft van de film krijgt. De filmmakers wilden overduidelijk het proces om de freeholders te overtuigen laten zien, zonder de hoofdpersonen uit het oog te verliezen. Dit laatste is helaas onvermijdelijk gezien de aard van het verhaal en de grote hoeveelheid bijrollen, waaronder de flamboyante Goldstein (Steve Carell). Helaas zijn deze bijrollen onderontwikkelde personages die slechts eendimensionale functies moeten vervullen: de homofobe agent, de homoseksuele agent die vanwege zijn promotie bang is om voor zijn seksuele geaardheid uit te komen, de rednecks die Laurel en Stacie bedreigen en ga zo maar door.

Met zijn flamboyante gedrag wil Goldstein voor maatschappelijke ophef zorgen en dat lukt, maar ditzelfde karikaturale gedrag verandert de film bijna in een all-out komedie: "It's Steven, with a V, as in very gay." Dit soort stilistische problemen vind je ook elders, zoals in de typisch komisch gefilmde scène waarin Stacie een baan vindt als autoreparateur door sneller banden om te wisselen dan 'de beste' werknemer.

Give me Moore

Daar staat tegenover dat Julianne Moore en Ellen Page overtuigend acteerwerk neerzetten. Het leeftijdsverschil tussen beide actrices komt natuurlijk overeen met de feiten, maar daardoor verwacht je wel dat het moeilijk zal zijn om hen als een stel te zien. Desondanks raak je tijdens het kijken naar de film overtuigd door Moore en Page en zij zorgen ervoor dat je hun relatie serieus kunt nemen. In de woorden van Hitchcock: "It's called acting."

Freeheld is een goed bedoelde film met ernstige gebreken. Het acteerwerk en Solletts nuchtere regie zijn pluspunten, maar de film zelf is een onbevredigende mix van meerdere genres en eenzijdige bijrollen. Het waargebeurde verhaal van Laurels strijd heeft impact, maar de uitvoering van de film laat helaas te wensen over. Want wat zegt het over je film als de eindfoto's van de echte Laurel en Stacie de meeste indruk maken?