Recensie 'Le salaire de la peur'

Een beetje cinefiel weet meteen dat Le salaire de la peur (2024) een remake is van de gelijknamige zwart-witfilm uit 1953 van regisseur Henri-Georges Clouzot. In 1977 maakte Hollywood een remake onder de titel Sorcerer (1977) van regisseur William Friedkin. En nu is er weer een Franse remake onder regie van Julien Leclerc. Doet deze remake het origineel eer aan, of niet?

Explosieve situatie

Ergens in Afrika, dicht bij een township, vliegt een oliebron in de brand. Door een gasbel dreigt deze te ontploffen. Het bedrijf dat de oliebronnen beheert, moet zowel de gasvoorraad beschermen en zorgen dat de bewoners van het township niet om het leven komen. De enige manier om dat te voorkomen, is de druk weg te nemen door een explosie met het uiterst brandbare en schokgevoelige nitroglycerine.

Het probleem is echter dat dit goedje 800 kilometer verderop staat en door gevaarlijk gebied vervoerd moet worden in twee vrachtwagens. Het bedrijf heeft daar een aantal mensen voor aangewezen, waaronder Fred (Franck Gastambide) en zijn broer Alex (Alban Lenoir), die door zijn toedoen in de bak is beland. Het bedrijf beloofd hem dat zijn broer uit de gevangenis gehaald wordt en herenigd zal worden met zijn vrouw en dochter. Verder gaat Clara (Ana Girardot) mee, een arts die voor een NGO werkt en een verhouding met Fred heeft.

De nodige aanpassingen

Deze film heeft nogal wat aanpassingen ten opzichte van het origineel. Zo speelt het origineel zich af in Zuid-Amerika en zijn de mannen die gevraagd worden om de trucks te besturen arm, die het geld goed kunnen gebruiken. Daarnaast zijn de motieven in die film helder en heeft het een goed geschreven script. De spanning zit daar vooral in de rit en het vervoer van de nitroglycerine. Het grootste deel van de film speelt zich af in de vrachtwagens en op de weg. In deze remake zijn de motieven een stuk ondoorzichtiger – ja, de vrouw van Alex wil graag dat Fred de klus aanneemt zodat haar man vrijkomt – maar wat Fred zelf beweegt om de klus aan te pakken, blijft onduidelijk. In deze film is een heel stuk neergepend tussen twee broers die nog iets goed te maken hebben met elkaar.

Daar waar het origineel uitblinkt in een strakke thriller met heldere motieven en subtiele spanning door volledig te focussen op het vervoer en de obstakels waar zij tegenaan lopen, zo is de remake verworden tot een veredelde actiefilm waar het verhaal ondergeschikt is gemaakt aan de actie. Wat ook niet meewerkt zijn de personages. De twee broers blinken beiden niet uit door charisma of empathie. De bijrollen zijn bordkartonnen figuren die verder ook weinig toevoegen.

Maar bovenal mist de film spanning. Er zit genoeg goede actie in maar het mist de spanning. Daar waar het origineel nog voor klamme handjes kon zorgen, zo spanningsloos blijft het hier. Had dan iets laten zien van de angst en onmacht die het township te wachten staat of had wat minder standaardactie in de film gestopt en had wat meer gefocust op het vervoer en de tegenslagen die daarbij horen. Nu is het niet meer dan een doorsnee actiefilm die bij de liefhebbers wel in goede aarde zal vallen maar eigenlijk een kans mist om een tijdloos verhaal nieuw leven in te blazen.