Recensie '24 Wochen'

Al een kind en nu een tweede op komst? Klinkt perfect, maar wat als het ongeboren kind lijdt aan downsyndroom? 24 Wochen bekijkt de dilemma's die hierbij komen kijken met veel oog voor psychologisch detail, hoewel de film helaas vanuit cinematografisch oogpunt geen uitblinker is.

Downsyndroom

Het leven lacht comédienne Astrid Lorenz (Julia Jentsch) toe: ze heeft een vriendje, een dochter en op het toneel grapt ze over haar dagelijks leven op dezelfde open manier als Louis C.K. Ze is inmiddels zes maanden zwanger van haar tweede kind, maar zoals je al aan de openingsalinea ziet, blijkt het kind te lijden aan downsyndroom. Astrid en haar vriend Markus (Bjarne Mädel) zijn - zoals je je kunt voorstellen - onthutst door deze diagnose en proberen gezamenlijk te beoordelen of ze wel in staat zijn voor zo'n kind te zorgen. Wanneer het kind ook nog hartproblemen blijkt te hebben, begint Astrid een abortus serieus te overwegen.

Meer docu dan drama

De overgrote nadruk ligt bij de morele dilemma's, zodat je als kijker vanuit je bioscoopstoel veilig kan ervaren wat er allemaal bij deze prenatale problemen komt kijken. Alles komt langs, van het bezoeken van een kunstzinnige groep 'downies' tot artsen die je maar al te graag alles willen vertellen over openhartoperaties. Het enige dat helaas niet wordt uitgediept zijn de mogelijke gevolgen voor de gezinsdynamiek en dan met name voor het eerste kind. 24 Wochen heeft ook meer weg van een documentaire dan een meeslepend drama. Dit heeft als gevolg dat Astrid en Markus vaak ten dienste staan van de thema's die de filmmakers willen aansnijden, wat hun karakterisering niet ten goede komt, een bekend probleem bij 'ziektedrama's'. Dit zien we ook aan het casten van echte dokters en andere experts, ongetwijfeld om het realiteitsgehalte te verhogen. Maar een gebrek aan geloofwaardigheid is het probleem niet. Het zit 'm juist in het gebrek aan aangrijpend drama. Een scène met een vroedvrouw die Astrid begeleidt weet wel te ontroeren, maar daar blijft het bij, en daar kan het sterke acteerwerk van Jentsch (bekend van Sophie Scholl) en Mädel weinig aan veranderen.

Geen stijl

De filmmakers zijn zo gericht op de dilemma's dat er in 24 Wochen niet echt te spreken valt van filmische stijl. De meeste scènes bestaan uit gesprekken die allemaal op soortgelijke wijze worden gefilmd, wat voor een heel monotone kijkervaring zorgt. De filmmakers proberen hun film her en der 'kunstzinnig' te maken met de gebruikelijke symbolische beelden die we vaak zien bij zwangerschappen, wazige shots van foetussen, van zwangere buiken en veel onderwaterbeelden die ons moeten doen denken aan de baarmoeder. Deze vervullen uiteindelijk echter geen functie en komen eerder over als opvulmateriaal.

24 Wochen is het type film dat slaagt in zijn doel, maar verder geen grote indruk achterlaat. Gewoon een degelijke goed bedoelende film die je je - ondanks de suggestieve titel - niet lang zal herinneren.