Recensie 'La danseuse'
Een wervelend debuut
La danseuse is een choreografie van nieuwe vrouwelijke stemmen. Franse regisseuse Stéphanie Di Giusto schrijft en regisseert haar debuut met deze quasibiografische film over de in vergetelheid geraakte danseres Loïe Fuller. In de titelrol Soko, bekend als indierockzangeres maar nog tamelijk onontdekt als actrice. Na het zien van deze film zal je hun namen niet snel meer vergeten.
Het begon met een foto
Di Giusto ontdekte een zwart-wit foto van Amerikaanse danseres Fuller, verwikkeld in een dynamische dans en lange lappen stof. De regisseuse raakte geïntrigeerd door haar verhaal en schreef in drie jaar tijd een scenario dat ze daarna liet bewerken door César-winnend scenarist Thomas Bidegain. Het was nooit bedoeld als biopic, en neemt daarom regelmatig creatieve vrijheden met de feiten. Het resultaat is een film die niet Fullers levensverhaal is, maar een verhaal dat uit haar leven genomen had kunnen zijn.
Geboren als Marie Louise
Frans-Amerikaanse boerendochter Marie Louise Fuller (Stéphanie Sokolinski, oftewel Soko) werkt op de familieranch in het Midden-Westen van de Verenigde Staten. Intussen reciteert ze Oscar Wilde-tragedies en droomt ze van een leven als actrice. Bij toeval ontdekt ze tijdens een acteerklusje haar danstalent, en ze choreografeert een vernieuwende serpentinedans waarmee ze mag optreden tijdens de pauze van toneelstukken. In de hoop meer respect te kunnen verkrijgen voor haar creativiteit, vertrekt ze naar Parijs. Met de steun van rijke graaf Louis Dorsay (Gaspard Ulliel) en het vertrouwen van Gabrielle (Mélanie Thierry), die werkt bij het beroemde theater Folies Bergères, begint Fuller haar dans te ontvouwen. Vanwege haar grensverleggende insteek ziet ze al snel het nut in van het gebruik van nieuwe technieken zoals podiumlichten, wat haar meterslange gewaden kleurt als een nachtvlinder. Maar wat de elitaire Franse danswereld betreft heeft ze alles tegen; ze is niet klassiek mooi, ze is niet mager, en als twintiger is ze wat hen betreft stokoud.
Cast van multitalenten
Sokolinski is fenomenaal als de wervelende Loïe Fuller. Ze trainde wekenlang onder leiding van Fuller-expert Jodie Sperling om vervolgens alle dansen in de film zelf uit te voeren. Ze maakt voelbaar hoe Fuller zichzelf volledig sloopt tijdens elke voorstelling. Di Giusto heeft er alles aan gedaan om de adembenemende energie die haar krachtige hoofdrolspeelster uitstraalt over te brengen op camera. Thierry straalt ingehouden als de verlegen Gabrielle, en Ulliel speelt de gekwelde graaf wiens bedoelingen met Loïe lang onzeker blijven. Nieuwkomer Lily-Rose Depp toont een natuurlijk acteer- en danstalent te zijn als achtergronddanseresje Isadora Duncan, die al snel even manipulatief als begaafd blijkt.
Droombeeld
Hoewel de film Fullers levensloop niet nauwgezet naar waarheid volgt, straalt het wel de essentie uit van de vrijheid die haar performance haar bracht. Van regie tot set tot acteerwerk, dit is een hoogstaand debuut. Benoît Debie's cinematografie eert haar door van elk shot een fantastisch droombeeld te maken. In de complementaire soundtrack koos Di Giusto voor de dreigende Vivaldi van Max Richters herziene compositie, in combinatie met werken van Warren Ellis en Nick Cave. La danseuse is visueel overweldigend en even dynamisch als de bijzondere vrouw die ze eert.
6.5
