Recensie 'Shut In'

Een psychologische horrorfilm met in de hoofdrollen Naomi Watts en Jacob Tremblay, de kindacteur die vorig jaar een fabelachtige acteerprestatie leverde in Room. Klinkt als een horrorshow die de moeite waard zou kunnen zijn, toch?

Onverwacht bezoek

Mary Portman (Watts) en haar echtgenoot besluiten hun 'problematische' tienerzoon Steven (Charlie Heaton) naar een kostschool te sturen. Steven denkt dat dit voornamelijk het besluit is van zijn vader en begint met hem te ruziën tijdens de autorit. Een fataal auto-ongeluk kost de vader het leven en Steven raakt in een catatonische 'verlamming'. We zien hoe Mary in de maanden daarna geduldig voor hem zorgt naast haar zware werk als klinisch psycholoog. Een van haar patiënten is de kleine Tom (Tremblay), een jongetje dat kort na zijn laatste bezoek aan Mary als vermist wordt opgegeven. Mary is bezorgd om hem, maar wordt pas echt ongerust als ze door allerlei raadselachtige geluiden het vermoeden krijgt dat ze een ongewenste bezoeker in haar huis heeft.

Leeg omhulsel

Shut In presenteert zichzelf grotendeels als een horrorfilm met een psychologische ondertoon. Ja, je hebt de gebruikelijke schrikeffecten, maar de nadruk op Mary's gemoedstoestand biedt ons als kijker nog de 'hoop' op een interessant psychologisch verhaal. Mary houdt van haar zoon, maar erkent ook dat hij sinds zijn verlamming slechts een leeg omhulsel is. Tegelijkertijd wil ze hem niet opnieuw het gevoel geven dat ze hem in de steek laat door hem naar een verzorgingstehuis te sturen. Maar dan komt de groteske plottwist die de film verandert in een totaal ongeloofwaardige rip-off van The Shining. De 'silver lining' is dat je je hierna in ieder geval niet meer hoeft af te vragen of de film nog serieus te nemen is…

Onorigineel

Wat een interessante psycho-horrorshow had kunnen zijn over een weduwe die worstelt met de eindeloze zorg van haar verlamde zoon, verandert al snel in een verwarrende en slaapverwekkende puinhoop. De hele film is doordrenkt van clichés en nergens is dit irritanter dan bij de schrikeffecten. De filmmakers tonen hier geen enkele originaliteit en al deze momenten beginnen op precies dezelfde manier: 1) Mary hoort 's avonds vreemde geluiden, 2) gaat op onderzoek uit met zaklamp, 3) schrikeffect. Je kunt haast de seconden aftellen tot het schrikmoment. Maar uiteindelijk, zonder in details te treden, is de ongeloofwaardige plottwist de echte boosdoener. De film en het thema van de getraumatiseerde single mom storten dankzij deze ene twist volledig in. Ja, het verhaal neemt een onverwachte wending, maar niet op een sterke manier.

Naarmate het 'niveau' van Shut In maar blijft dalen, begin je je af te vragen waarom gerespecteerde acteurs als Watts zich aangetrokken voelen tot dit soort projecten. Films kunnen er van tevoren op papier goed uit zien, maar Shut In is in elk opzicht een teleurstelling: verwarrend verhaal, oninteressante personages, onoriginele horror. Wees niet verbaasd als je jezelf plotseling betrapt op medelijden met de acteurs die zich door al deze scènes gezwoegd moeten hebben. De kleine Tremblay speelde in Room de sterren van de hemel, maar heeft hier weinig te doen (en niets te zeggen) als de doofstomme Tom. Ook als kijker laat deze slappe horrorshow je woordeloos achter.