Recensie 'A Quiet Passion'

Een mooie biografie over het sprankelende maar tegelijkertijd sobere leven van dichteres Emily Dickinson. Op een zeer poëtische wijze door grotendeels erg 'Britse' bijna overdreven musical-achtige dialogen volgen we de levensweg die Emily aflegt. Je voelt met haar mee en ziet een vrolijk en eigenzinnig jong meisje langzaam veranderen in een verbitterde oude vrouw.

Emily Dickinson

Het leven van Emily Dickinson (Cynthia Nixon) speelt zich af in de 19e eeuw. De film introduceert Emily in haar tienerjaren op een zeer Christelijke meisjesschool waar ze duidelijk niet haar draai kan vinden. Als snel wordt ze opgehaald door haar warme familie. Vader, broer en zuslief brengen haar terug naar het ouderlijk huis waar ze tot het eind van haar leven zal verblijven. Hier beoefent ze vooral in de nachtelijke uren als het stil is in huis de kunst van Poëzie. Als vrouw is dat echter lastig in die tijd en ze wordt erg ondergewaardeerd. Stilletjes hunkert ze naar meer faam die helaas pas na haar overlijden, zoals bij velen andere kunstenaars, opkomt.

Een warm gezin

Er zijn niet erg veel mensen die in Emily's leven voorbijkomen. De upperclassfamilie waar Emily in opgroeit is duidelijk het allerbelangrijkst voor haar en staat in de gehele film centraal. Haar respectabele vader is erg conservatief en staat duidelijk voor de verschillende rollen van man en vrouw. De goede band met haar broer (Duncan Duff) wordt ruw verbroken vanaf het moment dat hij vreemd gaat en hij alle idealen van Emily verbreekt. Haar trouwe en lieve zus met wie Emily de meeste tijd doorbrengt zorgt keer op keer weer voor steun in de donkere tijden. De moeder van Emily is een zeer teruggetrokken en treurige vrouw die niet vaak in beeld komt.

Sterke vrouwen

De goede vriendin van Emily, Vryling Buffam (Catherine Bailey) zorgt voor de nodige luchtigheid en hilariteit. Een van de enige redenen voor Emily om buiten het huis te treden en wandelingen met cynische en voor die tijd eigenzinnige conversaties te houden. Een grote verbazing voor Emily dan ook als de sterke en onafhankelijke Vryling het huwelijk in stapt. Hierdoor verliezen de twee sterke vrouwen elkaar dan ook uit het oog. Emily trekt zich nog meer terug en we zien haar steeds ongelukkiger worden.

Luchtige tragedie

Cynthia Nixon speelt haar personage met een zeer zangerige stem en deelt haar gedachtes, die van religie overgaan op haar eenzaamheid, dood en nog veel andere heftige onderwerpen die haar bezighouden, op zachte wijze. De film is sowieso niet zo tragisch als hij klinkt, de vrouwen kwetteren er grotendeels op los met vrolijke en poëtische dialogen en de balans tussen miserabele gedachten en aanstekelijk gelach is hierdoor precies goed.

Laag pitje

De film mist echter een climax. Het verandert echter wel in het midden als de vrolijke Emily van binnen meer en meer wordt geteisterd en steeds treuriger wordt. Dit komt echter niet door een specifieke gebeurtenis. De film werkt zich langzaam verder tot het overlijden van Emily maar piekt hierdoor niet.

Een prachtig eerbetoon met musicalachtige dialogen, humor, tragedie en genoeg stukken van de ingetogen Emily waardoor je meteen begrijpt wat deze geteisterde vrouw zo talentvol maakt. Langzaam kom je erachter waar de film zijn titel aan heeft te danken en neem je afscheid van Emily die op 56-jarige leeftijd op tragische wijze haar laatste adem uitblaast.