Recensie 'Mal de pierres'

Fans van Marion Cotillard komen aan hun trekken in dit romantisch drama over de moeizame zoektocht naar geluk van een vrouw in het Frankrijk van de jaren vijftig. Voor andere kijkers kan de focus op haar personage als een beperking voelen.

Er lijkt zoiets te zijn als een typische Marion Cotillard-rol. Een getormenteerde vrouw, wie het noodlot niet goed gezind is en die rondloopt in een wereld die haar niet accepteert. Cotillard is er met haar soevereine, ondoorgrondelijke gelaatstrekken vooral erg goed in de kijker te laten gissen naar de emoties van deze personages. Of om de kijker die emoties erop te laten projecteren, zo je wilt. Ook dat is acteren.

Onaangepast gedrag

Je moet er wel van houden, van Cotillards stijl. Zeker als de film volledig op haar schouders rust, zoals het geval is bij Mal de pierres. Gebaseerd op het boek van de Italiaanse schrijfster Milena Agus (in Nederland uitgegeven als Het huis in de Via Manno) vertelt de film het verhaal van Gabrielle en haar zoektocht naar la chose principale, zoals ze het zelf noemt: het allerbelangrijkste. Ze is op zoek naar een extatische liefde. Die is ver weg in haar desolate boerendorpje aan de grens met Spanje, waar het stof over de dorre velden blaast. Terwijl een bromvlieg haar lastig valt, verslindt ze naakt op bed Wuthering Heights, likt ze wellustig aan de bladzijden en schrijft ze haar broeierige verlangens in een brief aan de lokale schoolmeester. Het zijn de jaren vijftig en Gabrielles onaangepaste gedrag doet haar moeder besluiten werk te maken van een huwelijk. Het moet José worden (Alex Brendemühl), een zwijgzame Catalaan in dienst van hun boerenbedrijf. Niet meteen het type dat Gabrielles lendenen in vuur en vlam zet. Dus gaat haar zoektocht door, naar de grote liefde die haar leven betekenis moet geven. Die reis komt tot een apotheose in een Zwitsers kuuroord, waar ze behandeld wordt voor de nierstenen uit de titel.

Gissen naar drijfveren

Regisseur Nicole Garcia veroordeelt ons in Mal de pierres tot het perspectief van Gabrielle. Dat is zowel de kracht als de zwakte van de film. Cotillard kan de film zonder meer dragen en balanceert hier ergens tussen het rauwe realisme van Deux jours, une nuit en het over de top melodrama van The Immigrant. Het blijft boeiend Gabrielle te volgen, zonder dat we nu precies weten waar het heen gaat met haar verhaal. Maar de focus op haar personage is zo sterk dat niemand om haar heen reliëf krijgt. Gabrielles moeder, haar man José: het blijft gissen naar hun drijfveren. Het had de film rijker gemaakt als de mensen om haar heen wat meer tot leven waren gekomen.

Filmisch uitroepteken

Garcia heeft samen met haar vaste co-scenarist Jacques Fieschi de novelle van Agus duidelijk naar haar hand gezet. Ze heeft de vertelling op een aantal punten vereenvoudigd en er meer lijn in aangebracht, wat zonder meer de film ten goede komt. Toch is er een bezwaar tegen haar bewerking. De wending die het verhaal aan het einde krijgt - in het boek bijna achteloos gebracht - wordt door Garcia erg zwaar aangezet. Dat is onnodig. Ook zonder dat filmische uitroepteken hadden we als kijker wel door waar deze film om draait: geluk is niet iets om op te wachten, maar iets om zelf te creëren.