Recensie 'The Bikeriders'

In de jaren 60 maakte motorclub The Vandals de straten van Chicago onveilig. Wat begon als een vriendengroepje met te veel tijd, groeide uit tot een gigantische organisatie met groepen verspreid over de hele midwest. Fotograaf Danny Lyon legde de mannen vast in een fotoboek. Dat fotoboek ligt nu aan de basis van The Bikeriders (2023), de nieuwe film van regisseur Jeff Nichols.

Portret van een club

De motorclub is altijd al een verleidelijk onderwerp voor filmmakers - denk aan onder andere The Wild One (1953) en Easy Rider (1969) - maar Nichols pakt het toch wat anders aan. Hij voert het personage van Danny Lion op in de film, gespeeld door Mike Faist (Challengers), die de leden van de motorclub interviewt bij de foto's die hij maakt. Aan de hand van deze interviews ontvouwt zich in een periode van tien jaar langzaam een documentaire-achtig verhaal over de opkomst, glorietijd en neergang van The Vandals.

Sterrencast

Voor zijn film wist Nichols niemand minder dan Tom Hardy, Austin Butler en Jodie Comer te strikken voor de hoofdrollen. Hardy speelt de kalme voorman van de club, die hij begon omdat hij gewoon erg van motoren en toeren hield. Een van zijn meest prominente leden is Benny, gespeeld door een afgetrainde Butler, een charismatische knappe vent met een agressieprobleem. Hij trouwt aan het begin van de film met Kathy (Comer), zes weken nadat ze elkaar ontmoet hebben in de kroeg. Vanaf dat moment volgen we de drie in een soort jarenlange roes van feest en gevaar. Er passeren talloze personages de revue, stuk voor stuk mannen met een motorfiets en een overschot aan vrije tijd die op zoek zijn naar betekenis en gemeenschap. En dat vinden ze bij The Vandals, althans, bijna allemaal.

Herinneringen ophalen

Een plot heeft The Bikeriders heus wel, maar daar gaat het eigenlijk helemaal niet om. De film voelt aan alsof je met een oude vriend door een fotoalbum zit te bladeren. Het scenario is schetsend en lijkt uit snapshots te bestaan, en de gruizige cinematografie sluit daar uitstekend bij aan. Toch weet Nichols tempo in de film te houden, met name door sprongen terug en vooruit in de tijd. De openingsscène waarin Benny finaal in elkaar getimmerd wordt, zet de toon voor de rest van de film. Daar wordt in de loop van het verhaal nog wat melancholie aan toegevoegd, en dat is bij elkaar een prima formule.

Lang maar ook wel lekker

De grote ster van de film is niet Butler of Hardy, maar Comer. Ze geeft kleur aan het verhaal en weet de mythe van mannelijke zelfredzaamheid die om The Vandals heen hangt als enige een beetje te relativeren. Daarnaast ziet ze er, zoals overigens alle personages, geweldig uit in iedere scène. Veel lof voor de stylist van deze film: ieder beeld klopt. Ook op muzikaal vlak valt er weinig aan te merken op de film. Het enige wat de film tegen zich heeft is de lengte: net als de motorclub zelf gaat The Bikeriders nét te lang door voor een film die het vooral moet hebben van zijn sfeer. Maar ach, dat past er eigenlijk wel ook wel weer bij.