Recensie 'The Handmaiden'

Zuid-Koreaanse regisseur Chan-wook Park timmerde al een tijdje aan de weg toen hij definitief doorbrak met Oldboy (2003), wat hem ook internationale bekendheid opleverde. En hoewel Parks stijl in zijn nieuwste film stukken verfijnder is, zullen fans van zijn eerdere meesterlijke thriller met The Handmaiden zeker hun hart kunnen ophalen – wellicht ondanks de flink bemodderde boodschap.

Intrige in gekoloniseerd Korea

De film speelt zich af in de jaren dertig van de vorige eeuw, tijdens de Japanse kolonisatie van Korea. De Koreaanse Sook-Hee (Tae-ri Kim) verlaat haar armzalige woning om aan het werk te gaan voor een Japanse erfgename. Deze rijke Hideko (Min-hee Kim) deelt sinds haar jeugd een enorm landgoed met haar oom Kouzuki (Jin-woong Jo), die zich obsessief bezighoudt met het vergaren van unieke literatuur. Maar de pracht en praal blijken te fungeren als gouden kooi die Hideko onder het schrikbewind van haar hardvochtige oom moet houden, en in deze geïsoleerde omgeving komen de vrouwen al snel nader tot elkaar. Sook-Hee's eigen bedoelingen zijn echter ook niet zuiver; ze werkt heimelijk samen met een oplichter die als Japanse graaf Hideko's hart en ook haar erfenis hoopt te winnen.

Fingersmith

The Handmaiden is een bewerking van Fingersmith van Sarah Waters, een Victoriaanse misdaadroman waarmee de Welshe auteur in 2002 een plek verdiende op de shortlist van zowel de Orange Prize als de Man Booker Prize. Park schreef zelf mee aan de bewerking van het scenario en vertaalde het verhaal naar koloniaal Korea, een tijd van klassenverschillen en dienstmaagden, waarin traditionele en moderne elementen naast elkaar bestonden. Het tijdperk wordt werkelijk oogstrelend in beeld gebracht door cinematograaf Chung-hoon Chung, die de overdadige kostuums en sets vangt in weelderige shots. Met een knipoog naar het bronmateriaal is het landgoed opgedeeld in Japanse en Westerse delen, waardoor geen enkele kamer een garantie geeft voor de volgende.

Verdrukt feminisme

Maar wat in de vertaling gesneuveld blijkt, is de feministische inslag van het boek van de lesbische Waters. De opbloeiende liefde tussen Sook-Hee en Hideko bestaat nadrukkelijk ondanks de weinige keuzevrijheid die ze hebben, hun dagelijks bestaan bezwijkend onder de dominante mannen die hun leven en lichaam willen beheersen. Het is ongestuurd en eigen, en daarmee puur. Park reduceert hun relatie echter voornamelijk tot seks in zoveel mogelijk standjes, als ware het tweetal zelfs in hun eigen samenzijn niets meer dan objecten van de heteroseksuele mannelijke fantasie – precies niet het punt dat Fingersmith maakt. Het is tevens Parks stijl om zware, sentimentele muziek toe te voegen aan scènes om hun gewicht over te brengen, maar in combinatie met de overdadige hoeveelheid shots van seksuele posities levert dat vooral onbedoelde hilariteit op.

Overdonderend maar niet bevredigend

Voor wie het oorspronkelijke materiaal niet kent, is het makkelijk om overdonderd te raken door de narratieve trucjes die het verhaal uithaalt. In combinatie met de visuele opulentie is The Handmaiden dan ook zeker een overdonderende film te noemen, eentje die je bijblijft. Toch geeft een aantal van Parks wijzigingen te kennen dat hij de belangrijkste thema's niet heeft herkend of simpelweg heeft genegeerd, en juist door deze kern te verliezen gaat het geheel erop achteruit. Zelfs zijn aangepaste einde is onbevredigend, en had beter meerdere scènes eerder kunnen stoppen.