Recensie 'Free Fire'

De culturele invloed van Quentin Tarantino is maar al te zichtbaar in Ben Wheatley's Free Fire, een film die je makkelijk in QT's filmografie kan voorstellen. Free Fire zit boordevol actie en morbide humor, maar of je echt van de film zal genieten, hangt af van je voorliefde voor het Tarantino-effect.

Boston, 1978

In een verlaten warenhuis in Boston komt een kleurrijk groepje criminelen 's avonds laat bijeen om een wapendeal af te ronden. De groep met het geld bestaat uit IRA-lid Chris (Cilian Murphy), Justine (Brie Larson), de oude Frank en huurlingen Stevo en Bernie. De groep met de wapens wordt gevormd door de Zuid-Afrikaanse Vernon (Sharlto Copley), het 'mislukte' Black Panther-lid Martin en Gordon en Harry. Ook aanwezig is de zwaar bebaarde Ord (Armie Hammer) als chaperon.

Het is meteen duidelijk dat ze niets met elkaar te maken willen hebben. Het helpt ook niet dat Harry en Stevo de avond hiervoor (om nog onbekende redenen) met elkaar op de vuist gingen en dat Vernon de verkeerde geweren heeft meegenomen. De spanningen lopen op en het is maar de vraag wie het onvermijdelijke eerste schot zal lossen. Zodra alles escaleert, zit iedereen te schuilen, vliegen de kogels je om de oren en valt het zelfs nog te betwijfelen wie aan wiens kant staat. Sommigen willen het geld, anderen willen gewoon ontsnappen en anderen zoals Stevo en Harry zien simpelweg de kans om elkaar weer aan te vliegen.

Shootouts en standoffs

Free Fire bestaat uit twee kernelementen: humor en actie. De schietpartijen worden op allerlei manieren gefilmd om de film spannend te houden, maar zelfs met een lengte van slechts anderhalf uur is Free Fire soms langdradig. Het geluiddesign is indringend, maar de grote shootouts zijn net iets te chaotisch in beeld gebracht om lang interessant te blijven. Je zit meer te wachten totdat er werkelijk iets gebeurt. De schietpartijen zelf zijn eigenlijk niet interessant, alles ertussenin wel. Wel goed gedaan is de groeiende vermoeidheid bij de personages. Iedereen raakt gewond en kogels doen echt pijn. Zodra iemand in zijn been is geraakt, zit die de rest van de film te strompelen of te kruipen. Vooral geestig is Vernon die schampschoten blijft oplopen en op allerlei andere manieren lichtelijk gewond raakt.

Macaber

Qua humor moet Free Fire even op gang komen, maar Wheatley weet leuke gitzwarte grappen uit zijn pen te toveren. Zoals de extra huurling die onaangekondigd langskomt en zegt dat hij het geld nodig heeft, omdat een Aziatische vrouw hem heeft kaalgeplukt. En Martin die in zijn hoofd wordt geschoten, maar middenin de film ineens bijkomt en zegt, "I'm not dead, I'm just…regrouping." Of de opmerking dat Vernon bij vergissing werd erkend als kindgenie en daar nooit overheen is gekomen. Het blijft leuk, die typische Britse humor.

Free Fire oogt als een toekomstige cultfilm met z'n creatieve setting, zwarte humor en geschifte actie. Maar Wheatley's film is daarvoor wellicht toch te veel schuldig aan Tarantino, zelfs tot het ironische gebruik van John Denver-liedjes aan toe. Hoe dan ook, een vermakelijk anderhalf uur aan off-the-wall-entertainment blijft Free Fire zeker.