Recensie 'The Union'

Mark Wahlberg is zo'n acteur die je moeiteloos in een actiefilm of in een komedie kan laten spelen. Hij kan beide en nog idealer is het als hij in een actiekomedie kan spelen. In The Union (2024) speelt hij Mike McKenna, een nuchtere bouwvakker uit New Jersey, die van de één op de andere dag zijn oude schoolliefde Roxanne Hall (Halle Berry) tegen het lijf loopt en laat zich graag door haar inpalmen. De ontmoeting is niet geheel toevallig en Mike wordt wakker in een appartement in Londen. Hij hoort al snel waarom hij daar is.

Team van spionnen

In de opening hebben we dan al kennis gemaakt met Roxanne en haar team van The Union, een opzichzelfstaande organisatie van spionnen, die buiten de FBI en CIA werken. Ze staan op het punt een geheime harde schijf veilig te stellen, maar de missie mislukt en de schijf wordt gestolen. De organisatie, die graag gebruik maakt van de 'gewone man', denkt met Mike een troef in handen te hebben om de geheime schijf waar informatie van alle geheim agenten op staat, veilig in handen te krijgen voordat deze informatie wordt misbruikt en levens op het spel zet. Mike is eenvoudig om te praten en wordt binnen twee weken klaargestoomd tot geheim agent. Als de missie begint, blijkt er al snel een mol binnen de organisatie te zitten en rolt de arme Mike van het ene gevaarlijke avontuur in het andere.

Zoals eerder gezegd, is The Union een actiekomedie met een vleugje spionage. De film neemt zichzelf niet al te serieus en wie te veel nadenkt over of dit allemaal wel kan en of het net niet iets te makkelijk gaat, zit alleen zichzelf in de weg. Nee, de film doet niets nieuws. Behalve dat dit keer een vrouwelijk geheim agent een mannelijke side-kick krijgt. De chemie tussen Wahlberg en Berry spat niet van het scherm maar is net genoeg om de kijker bij de les te houden en met ze mee te leven. J.K. Simmons als de baas van The Union is fijn om naar te kijken en leuk om hem eens in een komische rol te zien.

Nieuwe franchise?

Regisseur Julian Farino, die zich hiervoor vooral met tv-series bezighield, hanteert in deze film dezelfde stijl en werkwijze. Het lijkt niet heel onwaarschijnlijk dat Netflix met deze film een nieuwe filmfranchise uit de grond wil stampen. Iets wat ze in het verleden al vaker gedaan hebben, maar wat nog weinig succesvol is gebleken. Als we concluderen dat The Union als film best vermakelijk is, de actie en de humor prima zijn en de productie - er zal door Netflix een aanzienlijk budget voor vrijgemaakt zijn - er gelikt uitziet, is het nog maar de vraag of de film, die eigenlijk nergens vernieuwend is, goed genoeg is om een serie films van te maken. Los van dat: wie zin heeft in een lekkere actiefilm met de nodige humor en niet te zwaar tilt aan een solide verhaal, zal zich met deze niet vervelen.