Recensie 'The Bag Man'

Het is ongelooflijk dat mannen als Robert De Niro en John Cusack hun naam durven te verbinden aan dit wansmakelijke product. Een misdaadfilm die een nieuwe betekenis geeft aan het begrip 'slechte kopie'. Loop hier met een boog omheen.

Als de grote baas Dragna (Robert De Niro) eindelijk arriveert in het sjofele hotel waar Jack (John Cusack) op hem zit te wachten met de tas waar het in The Bag Man allemaal om draait, begint hij een monoloog. Het lijkt bedoeld als een moment van bravoure voor De Niro: het moment waarop de film even stilstaat en niemand meer iets in durft te brengen tegen de grote baas. Maar dan ga je luisteren en hoor je een aaneenschakeling van nietszeggende referenties, van Herman Hesse via Miles Davis naar Sun Tzu. Ongetwijfeld zijn die bedoeld om het personage en de film de schijn van intelligentie te geven, maar het enige effect is dat co-scenaristen David Grovic (die ook de regie voor rekening nam) en Paul Conway ontmaskerd worden als praalhanzen. De twee doen alsof ze een script kunnen schrijven door een hele serie filmclichés te verzamelen en daar vervolgens een slechte kopie van te maken.

Filmclichés

In die filmclichés zit overigens het enige beetje lol dat je kunt hebben met The Bag Man. Gewoon door te turven hoeveel je er kunt herkennen. Ik help je even op weg: het lijk in de achterbak van een auto, het verlaten motel met knipperend neonlicht dat gerund wordt door de zonderling met moeder-issues, het hoertje met het hart van goud, de sadistische sheriff en natuurlijk de tas met de mysterieuze inhoud. Zie voor dat laatste bijvoorbeeld Pulp Fiction, met dien verstande dat Tarantino de enige juiste keuze maakte en ons nooit de inhoud toonde. Hier krijgen we, in een scène die weer naar het einde van een andere klassieker verwijst, uiteindelijk wel te zien wat erin zit. Maar daarmee tonen de makers dat ze niet hebben begrepen waar de kracht van die ontknoping zat.

Onaangename scènes

Al die clichés zouden op zich nog te verteren zijn geweest, als er niet ook nog eens heel nare stereotypes langskomen. Vooral de prostituee in kwestie (gespeeld door Rebecca Da Costa) lijkt alleen in het scenario te zijn opgenomen om klappen te krijgen en dan liefst op een manier waarop er ook nog enkele kledingstukken sneuvelen. In een bijzonder onaangename scène in een politiebureau gaat eerst de sadistische sheriff los op haar en wordt ze vervolgens in lingerie over een tafel gebogen met de woorden "bad girls need to be punished."

Niet alleen vrouwen worden overigens in een hoek gedrukt in deze film. Ook de enige twee zwarte acteurs die in het geheel voorkomen, dienen hun plek te kennen: de een speelt de pooier met de losse handjes en de ander is de zwijgzame zware jongen. De enige manier waarop je met dit wansmakelijke materiaal weg zou kunnen komen is door volledig over-de-top te gaan, à la Machete. Maar daar zien we de echte tragiek van deze film: de makers nemen zichzelf veel te serieus. Na het uitbrengen van The Bag Man zijn ze waarschijnlijk nog de enige.