Recensie 'Pompeii'

Een film over een van de bekendste rampen uit de menselijke geschiedschrijving vergeet om ons interessante personages voor te schotelen. Dan is het best een lange zit tot uiteindelijk de as neer regent.

Een belangrijk ingrediënt van de rampenfilm is de introductie van een groot aantal personages in hun dagelijkse levens, met hun eigen beslommeringen, voordat de verwoesting start. Dat geldt voor klassiekers zoals The Towering Inferno, maar ook voor recentere voorbeelden zoals Independence Day. Als je als kijker geen verzameling personages aangeboden krijgt om sympathie voor te voelen, verwordt een rampenfilm al snel tot een verzameling anonieme vallende lichamen. En dat is niet echt een zinvolle besteding van je budget voor speciale effecten.

Komisch hoogtepunt

Daarin zit het belangrijkste probleem van Pompeii, een film over een van de bekendste rampen uit de menselijke geschiedschrijving. Deze film houdt het kringetje van personages namelijk erg klein. Eigenlijk gokken de makers erop dat je gegrepen wordt door de romance tussen de gladiator Milo (Kit Harington) en de dochter van een rijke koopman, Cassia (Emily Browning), aan de vooravond van de uitbarsting van de Vesuvius. Aan de overige personages is erg weinig tijd besteed. Zo draait een aantal uitstekende acteurs om Emily Browning heen in slecht uitgewerkte rollen. Het dieptepunt is het materiaal waar Carrie-Anne Moss mee moet werken als Cassia's moeder, een rol die helemaal niets toevoegt aan de film. Daarnaast is er een – waarschijnlijk onbedoeld – komisch hoogtepunt in de vorm van het Britse accent dat Kiefer Sutherland zich heeft aangemeten in zijn rol als Romeinse senator. Terwijl hij een soort pruilmondje trekt, klinkt hij als Jim Carrey die prins Charles persifleert. Vooral in zijn scènes tegenover de klassiek geschoolde Shakespeare-acteur Jared Harris, die Cassia's vader speelt, levert dat potsierlijke dialogen op.

Gezicht op onweer

De romance tussen de slaaf Milo en de rijkeluisdochter Cassia verdient niet de prominente plek die hij in deze film krijgt. De twee acteurs missen zowel het charisma als de onderlinge chemie die hiervoor nodig is. Kit Haringtons personage in Game of Thrones is hem zo op het lijf geschreven omdat hij als Jon Snow een combinatie uitstraalt van naïviteit en verbetenheid. In deze film blijft alleen dat laatste over en krijg je een acteur die de hele film rondloopt met een gezicht dat op onweer staat. Het personage dat nog de meeste sympathie opwekt bij de kijker is Atticus (gespeeld door Adewale Akinnuoye-Agbaje), een gladiator van wie het eergevoel even groot is als zijn vaardigheid met het zwaard. De scène waarin Atticus en Milo een hele arena vol met Romeinse strijders in de pan hakken vormt het hoogtepunt van de film.

Visueel krijg je in Pompeii wat je kunt verwachten van een 3D-film over een vulkaanuitbarsting. Asregens, vuurballen die rakelings langs je heen schieten en instortende gebouwen. De echte sets die gebouwd zijn voor de film, zoals het amfitheater waar de gladiatoren elkaar te lijf gaan, zien er prachtig uit, met veel diepte. De straten van Pompeii zijn een stuk minder overtuigend uitgevoerd. De daadwerkelijke uitbarsting is spectaculair en – als we de makers mogen geloven – een getrouwe weergave, gebaseerd op zes jaar onderzoek. Maar zonder personages om wie we iets geven, blijft de film steken op het niveau van een National Geographic-documentaire met een uit de kluiten gewassen budget.